Ja, we gingen er mee wachten. In april gingen we erover praten en dan beslissen. Want hoe zot is dat niet om meteen te gaan samenwonen? Maar toen hadden we allebei het gevoel dat we eigenlijk helemaal niet wilden wachten. We hebben er drie dagen over gepraat. En het enige wat ons echt tegenhield was “wat gaan de mensen er niet van zeggen? Die gaan ons zot verklaren.”Dat kan best zijn. Maar het is niet dat we er onbezonnen aan beginnen, we hebben er drie dagen over gepraat. Over alles. En we zijn zeker.

In de praktijk is één appartement trouwens al lang geschrapt (lang is een rekbaar begrip natuurlijk, maar toch al een dikke maand). In ons hart willen we toch voor de rest van ons leven bij elkaar blijven. En we kunnen maar beter meteen weten welk vlees we in de kuip hebben, niet? Als na verloop van tijd blijkt dat ik echt niet kan leven met zijn rondslingerende kousen (wat hij overigens niet doet) en hij niet tegen mijn organisatie- en nestdrang kan (waar hij overigens tot op heden perfect mee omgaat), dan kan ik nog altijd een ander appartement huren. Dat is ook het einde van de wereld niet.

En ondertussen weet iedereen het toch al. Maar ik zeg het nog eens. Met trots en vreugde. Met pretlichtjes in mijn ogen. Met liefde. Met vlinders in mijn buik en wijze woorden in mijn achterhoofd. Wij gaan samenwonen. Wij wonen eigenlijk al samen. En wij zijn geweldig gelukkig.

Dat betekent dat er een geweldig appartementje vrijkomt. Gelegen in het hartje van Gent, met veel parkeerplaats (handig voor een parkeermonster als ik), klein, budgetvriendelijk en gezellig. Hal, living/keuken, badkamer, slaapkamer en terrasje. Te huur vanaf 1 april. Als u geïnteresseerd bent of meer informatie wil, stuur gerust een mailtje.

Spread the word, zou ik zeggen. Hier zijn alvast wat foto’s om u te overtuigen.