Stel u volgende idyllische situatie voor: ge gaat met uw kersvers lief voor een weekendje naar Barcelona. Ge wordt wakker in een fantastische hotelkamer met een geweldig uitzicht, ge beweegt een beetje en ge denkt. “Tiens, mijn buik is precies niet helemaal in orde”.

Ik ben zeker dat ge weet hoe het voelt. Uw buik, darmen en volledige spijsverteringsstelsel spelen een gemeen spelletje met u. Het spelletje “Loop zo snel mogelijk naar de pot”. Plots duwt het langs alle kanten, krijgt ge een soortement van vapeurke (ik heb nog geen vapeurkes – thank god – maar zo voelt het vast) en moet ge echt lopen. Wel, zo’n moment dus.

Kijk, ik weet dat mijn lief weet dat ik waarschijnlijk ook af en toe een grote boodschap produceer. Dat ik niet altijd naar bloempjes en vanille ruik. Dat ik – hou u vast – menselijk ben. Maar moet mijn lief daarom ook meteen getuige zijn van de heerlijk geluiden die kunnen vrijkomen als een mens buikloop heeft? Ik vind persoonlijk van niet. En ik heb de naam spetterpoep niet uitgevonden, maar ja, die geluiden dus. Not pretty, not at all. Maar bon, het probleem was zo acuut, dat ik geen keuze had. Ik kon het lief toch niet verplichten om in zijn megasexy boxershort even op de gang te wachten. Of een wandelingetje te gaan maken, omdat mijn darmen nu toevallig een beetje boos waren. “Lieverd, zet de tv maar wat luider als gij mij straks nog altijd tof wilt vinden”, was zo wat het enige wat ik eruit kreeg. Wat hij dan ook braaf deed.

En daar zit ge dan. En let op, want dit kan plastisch zijn. Maar ge bent zo blij dat het eruit mag. Loopt. Spuit. Maar toch blijft ge uw best doen om zo weinig mogelijk lawaai te maken. Want ge wilt dat hij u straks nog sexy vindt en al. En ge merkt dan dat dit klote_fuck_hotel geen wc-borsteltje heeft. (Hallo? Wel een bubbelbad maar geen wc-borstel? Wist ge dat ze dat al verkopen in de Ikea voor 1 euro? Tss)

Ik heb het dan maar gezegd. Ja, ik heb diarree ja. En dat is niet gezellig. Want we zijn in Barcelona en het is de bedoeling dat ge dan andere dingen doet dan op de pot zitten. Het is vooral de bedoeling dat ge dan rondloopt in de stad, op plaatsen waar ge niet zeker bent dat er altijd een toilet in de buurt is.

Dus ja, ik maar nijpen en duwen. En hopen. Op propere openbare toiletten. (Ik ben enorm vies aan toiletten, ga zelden op de bril zitten als ik niet bij mijzelf of goede vrienden ben) U kan begrijpen dat ik toch blij was toen er bij park Güel een openbare wc bleek te zijn. Ik zag de bosjes niet zo zitten, vandaar. Maar u begrijpt ook dat ik wit wegtrok toen een zeker persoon (of het man of een vrouw was, daar bestaat discussie over) mij een gelimiteerd aantal wc-blaadjes in de hand duwde. Ja. Gelimiteerd. Maat, ik heb wel diarree e. Ik moet op de pot gaan zitten, dat is belangrijk in het verhaal, dat zitten. En die bril moet ik eerst proper maken, want dit is een openbaar toilet in fucking toeristisch Barcelona. En daarna heb ik dat papier ook nog nodig voor wat het oorspronkelijk bedoeld was. En u verwacht dat ik dat_allemaal_doe_met_vier_velletjes?

Vergeet het. We knijpen verder. We voelen ons mottig. Maar we zijn in Barcelona en willen genieten van deze fantastische citytrip. Niet zagen over een tegensputterend spijsverteringsstelsel. (Let op het woord, sputteren, kenners begrijpen het wel).

Gelukkig waren er goede toiletten in Barcelona Airport. En heb ik geen nadere kennis moeten maken met de geel-blauwe toiletten van Ryanair. En weet ik nu wel zeker, mijn thuis is waar mijn pot staat.

Enfin, ik heb geen geheimen meer voor mijn lief. We hebben tegenwoordig vlotte gesprekken over buikloop en toebehoren. Er kan ons niks meer overkomen. Nu al, ja.

(Bij mijn eerste lief heeft het drie jaar geduurd voor ik bij hem naar ‘de wc’ kon gaan. Ja, die week in Turkije was toen inderdaad heel lastig. Een baksteen in uw buik is geen aanrader)