Morgen wordt ons lagere schoolkind geproclameerd, vanaf september waait er een secundaire schoolwind door ons gezin. De grote stap komt op het juiste moment, je bent er echt klaar voor. Vanmorgen vroeg je of je echt een paar dagen vrij hebt na de examens in het middelbaar. Dat zijn inderdaad zalige dagen, maar ik vrees dat je vergeet dat er ook echt gestudeerd zal moeten worden. Binnenkort ga je het met opletten in de klas en vijf minuutjes per dag in je boeken kijken waarschijnlijk niet meer redden. Tegelijk zullen we dat binnenkort wel zien.

Het kantelpunt hangt in de lucht, dat voelen we aan alles. Zo groeide de nood aan een eigen kamer, maar tegelijk kruipen jij en Felix toch nog graag bij elkaar als het tijd is om de leeslamp uit te doen. De iPad ligt wat stiller in een hoekje, want elke namiddag zijn jullie te vinden op het voetbalpleintje om de hoek. We zitten plots in de fase van hangen met vrienden, wat ons als ouders toch ook wel verplicht om wat controledrang aan de kapstok te hangen.

Temidden van dit vis-noch-vleesmoment hebben we een fantastische reis gemaakt. Om het gebrek aan een communie- of lentefeest te compenseren, zijn we samen naar Rome gegaan. Moeder, vader en oudste zoon op citytrip: het was genieten van begin tot eind. Je eerste vliegreis, elke dag op restaurant, vier dagen op hotel, het Colosseum bezoeken, in het stoeltje van Lukaku zitten in de kleedkamers van AS Roma, kilometers wandelen en Clever spelen. Het was doodsimpel en toch zot speciaal.

Het is de bedoeling om dat ook met je broer en zus te doen als zij twaalf worden, maar toen we het bedachten wist ik niet dat het zo fantastisch ging zijn. Het kantelpunt naar de puberteit betekent dat je ons de komende jaren misschien iets minder tof gaat vinden (eufemisme voor je afzetten tegen je ouders), maar de banden die we in Rome gesmeed hebben, zorgen hopelijk voor wat extra lijm als het moeilijk wordt.

Toen moeke achteraf vroeg wat je het leukste vond aan Rome, zei je dat het zo fijn was om samen op restaurant te gaan. Dat zijn momenten dat er 100% aandacht is voor elkaar, wat in de drukte van het leven en een groot gezin vaak moeilijker te grijpen is. Het maakte mijn hart warm, dat je in het grote geheel van samen op reis gaan, eigenlijk iets kleins koos als het meest waardevol. Iets simpel, maar wel iets waar liefde uit spreekt.

Ik moest ook meteen terugdenken aan het moment dat jij de rekening ging betalen, en vlot nog een fooi liet liggen. Toen de ober kwam opruimen, zei jij met het grootste gemak ”This is for you he!’ . Dat gebeurde met zo een uitgestreken en overtuigd gezicht, dat we allemaal echt enorm hard in de lach schoten.

En dat is echt ons sterke punt. Samen in de lach schieten.

Je kan soms vloeken op het eten dat je niet aanstaat, bedtijd die te vroeg komt of activiteiten die niet helemaal je ding zijn. Maar op een bepaald moment, zelfs in het grootste gemopper, schieten we altijd in de lach. Giet daar nog de saus over dat jij de allerliefste grote broer bent, echt enorm veel inzicht hebt in de wereld en stiekem ook helemaal niet zonder je kleine broer kan, en je krijgt een heerlijke oudste zoon. Soms wat geniepig, maar meestal heerlijk.

Al loopt het wel eens mis als we met de fiets onderweg zijn. Zoals die keer dat jij zoals altijd tientallen meters voorop fietste. Daarbij moet je je eigen kracht duidelijk inhouden zodat wij het tempo ook aankunnen. Ik riep vol overtuiging dat het de volgende straat rechts was. Toen je links insloeg, brulde ik dat het de andere kant was.

Waarop jij heel droog zei: “Hier se, dat is 40 geworden, maar ze kent het verschil tussen links en rechts nog niet.”

En toen schoten we opnieuw kei hard in de lach.

Gelukkige verjaardag kerel.

Je mama,