Het was een bange uitputtingslag.
Drie maanden leefde ons gezin in stukken. Veertien weken dat jij nog in mijn buik had moeten zitten , maar doorbracht in een plastic huisje met overal tubes in je veel te kleine lijfje. Een seizoen zweven tussen hoop en angst.
Elke dag zat ik naast jou, elke mogelijke minuut lag je op mij of je papa, elke twee uur hing ik aan een kolfmachine. Alles in stukken. Ons gezin. Mijn dag en nacht. Ons samenzijn. Ons hart.
Ondertussen moest het leven ook verder gaan voor die twee kleine jongens thuis. Ondertussen moest alles blijven draaien. Ondertussen moesten wij dieper gaan dan de bodem.
Het was een bange uitputtingslag.
Het was een periode die voor de buitenwereld voorbij was zodra jij met dik 3,7kg (komende van 960g) in een maxicosi mee naar huis mocht.
Het is een tijd die sporen heeft nagelaten. Op mijn lichaam, in ons hart, op onze zielen. Het eeuwig gemiste derde trimester, het forever veel te vroeg loslaten, de eindeloze gescheiden nachten.
Het was een bange uitputtingslag.
Het duurde officieel 82 dagen, het voelt officieus jaren later soms nog (te) diep.
Onderweg bloeide jij tot een fantastische meid met de heerlijkste krulletjes, de grappigste uitspraken, de liefste knuffels en een indrukwekkend parcours.
Het was een uitputtingslag.
Maar jij bent de slagroom op onze gezinstaart.