Soms zijn kinderen engeltjes. En soms wil je ze dan ook verwennen. Bijvoorbeeld als ze met de meest schattige Bambi-ogen vragen of ze na het eten ook nog een dessertje krijgen. Soms kan je dan gewoon niet weerstaan. Een situatieschets:
Mano: “Krijg ik alsjeblieft een dessertje?” (even daarvoor had hij nog scherp opgemerkt: alsjeblieft is het magische woord he? 5 jaar maat, 5 jaar!)
Papa tegen Sofie: “Ola…Spaans gebrabbel…”
Sofie met verschrikte blik: “Other language please, I don’t speak Spanish”
(nvdr: De papa is natuurlijk half Chileens en Spaans is de nogal eens de voertaal met de andere familieleden. Hij vergeet soms dat ik het niet spreek. Helaas is het ook een minder effectieve taal geworden om achter de rug van de kinderen te praten. Want zij spreken ondertussen ook redelijk goed Spaans. Integenstelling tot Sofie ja, die daarin voorbijgestoken wordt door de 3-jarige Nina, om maar iets te zeggen)
Papa schakelt vlot over naar het Engels, we bespreken dat de zoon een ijsje krijgt van de ijskar. Hij heeft een drukke draaidag morgen (daarover later meer) en is wel braaf geweest vandaag. Dus hij verdient het wel. We vertalen naar de zoon, op meesterlijke wijze.
De papa is een acteur, de zoon ook tegenwoordig en ik ben zelf een verdienstelijke “amateur” (over dit woord gigantisch veel discussie met het lief, maar soit). Dus het overbrengen van de boodschap gebeurde met het nodige drama. En Mano gaat daar geweldig in mee, heerlijk. We hebben kei officieel een deal gesloten. – Als je nu meteen een douche neemt en je pyjama aantrekt zonder morren, krijg je daarna een ijsje van de ijskar. En dan meteen na de ijskar tanden poetsen en braaf in bed. – We hebben de deal bezegeld met een speciale kruis-triple-handdruk, very cool.
Dat manneke heeft dus bijna een uur braaf met zijn pyjama en zijn schoenen aan zitten te wachten (schoenen aan, om sneller buiten te zijn als de ijskar zou komen, kwestie van ze zeker niet te missen). Die stomme ijskar is dus niet gekomen he. Grrr. Dan breekt je hart. Waarom komt die nu niet als je ze nodig hebt?
Enfin, we zijn dan maar naar de nachtwinkel gegaan, voor een Calippo Limoen. Goed dat er nog nachtwinkels zijn.
amateur komt dat niet van amare, liefhebben? Een liefhebber dus van acteren (en van een acteur – maar dit terzijde): benieuwd dus naar de inhoudelijke discussie rond desbetreffende term!
Het is niet echt een inhoudelijke discussie. Het lief heeft diezelfde uitleg klaar als jij. En daar ga ik mee akkoord.
Maar het woord heeft een pejoratief kantje gekregen, genre “amateurke”. Ik vind het bijna een scheldwoord. En ik voel me al zo klein als het over impro gaat, tegenover het lief.
En die term maakt het alleen maar erger..
Ja amateur heeft ook dat knullige kantje van boernkluchten opgevoerd door steeds diezelfde vier acteurs van het dorp, waarbij er één steeds de hoofdrol heeft (en ondanks zijn krasse jaren de rol van de aantrekkelijke jongeling blijft spelen), waarbij de kostuums even aandoenlijk als bijeengeharkt zijn en één van de fiere resultaten van het voltallige productiecorps, bestaande uit een groep vrienden en familie die ook de zaal bevolken: uitverkochte voorstellingen gegarandeerd. Amateuristisch wordt inderdaad als scheldwoord gebruikt, en heeft voor sommigen in het meest positieve licht slechts de stoffige charme van ‘een goede poging’. aan ons, amateurs, om die associaties van ons af te slaan, en fier en glorierijk op dat podium te staan!
Dat is nu eens precies wat ik bedoel se!
volgende keer bel je Tilda en die komt Mano oppikken op zoek naar een ijskar….deal!
Moeder, ge moet wel in uw eigen naam antwoorden he, niet in naam van de mijne :-). Maar ik zal het onthouden!