Het is moeilijk tegen te houden. Elke verjaardag denk ik wel eens terug aan hoe het allemaal begon. Jouw geboorte was fantastisch, helemaal zoals ik het me had voorgesteld. Vlot, natuurlijk, zonder verdoving en razendsnel. De enige van de drie waar ik echt alleen met warme gevoelens aan terugdenk.
De verbazing in het verloskwartier was groot toen er een kind van 4,7kg kwam uitgerold, en dat ben je sindsdien blijven doen. Je verbaast ons zo vaak. Met je knotsgekke maar diepgravende redeneringen, met je mond die echt altijd aan het praten is, met je kleine hartje, met je boze buien, met je dramatische uitspattingen, met je knutselwerken en je pienterheid.
Vorige week was de familie hier voor je verjaardag en maakte je voor iedereen een lief briefje. Enfin, dat was het plan. Na een paar brieven vond je het ineens toch te veel werk en moesten sommige mensen het zonder persoonlijke post stellen. Maar de “lov you. Dike zoen van Felix” kwam wel recht uit je hart.
Je wilde taart op je feestje, maar ook fruitsla. Want je vond het belangrijk dat er ook iets gezonds was. Die trend trek je graag door. Als mensen vragen wat je lievelingseten is, zeg jij altijd mango. Ik twijfel soms of het echt zo is, of dat je gewoon geniet van de reacties die je op dat antwoord krijgt. Al heb je de mangotaart die tante Babsie speciaal voor jou gemaakt had, wel vlot binnen gespeeld .
Je liefde voor Rosalie is soms te groot voor een kleine peuter. Je bedoelt het fantastisch, maar bent soms iets te geweldig. Al kunnen jullie ook gezellig samen in bad zitten tot het water koud is of op driewielers rond de tafel racen. Dat samen spelen loopt de laatste tijd iets minder vlot met je grote broer. Die ruikt al wat naar puberteit en kan niet alleen gigantisch goed oogrollen, maar je ook snel op je paard zetten. Gelukkig is de liefde ook vaak heel groot, vooral in het samenspannen tegen de ouders als het over tijd op de iPad gaat.
Lieve Felix, je bent zo gevoelig. Soms kan je zelfs niet slapen, omdat je ons tijdens het slapen te hard gaat missen. Aan de schoolpoort wil je driehonderd knuffels, omdat het zooooo lang duurt voor je ons terugziet. Je wil graag zoals een grote opblijven voor The Masked Singer, maar valt voor de eerste onderbreking al in slaap. Je doet het graag rustig aan, het liefst thuis in je vertrouwde omgeving. Je hebt die rust echt nodig, net als je bedtijdmomentje met papa. Ik weet niet precies wat jullie in dat exclusieve halfuurtje doen, maar ik zie dat je er enorm van geniet.
Je bent gehecht aan ons. Aan je zus, je broer, je familie, je iPad, je duikbril, je yoghurt en je fleece dekentje. Je doet niets liever dan mopjes voorlezen en ligt vaak al plat lang voor de clou arriveert. Als mag de grap ook niet te lang zijn, want dan raak je de draad krijg. Raadseltjes zijn je favoriet.
“Het is wit en ontploft?” – “Een boemkool!”
En dan lachen wij elke keer alsof het de eerste keer is dat we het horen. Al moeten we daar niet veel moeite voor doen. Je glimlach werkt geweldig aanstekelijk. Je bent ons warmbloedige kind, dat nooit een pyjama draagt, immer met een korte broek de deur uitstapt en meestal in je ondergoed door het huis flaneert. Wij krijgen het warm van naar jou te kijken.
Gelukkige verjaardag schat,
mama
(PS: Er zijn een paar werkpuntjes zoals niet vergeten te eten als we aan tafel zetten en geen zeventien minuten de tijd nemen om je schoenen aan te doen in de ochtendrush, maar nu je zeven bent gaat dat waarschijnlijk helemaal vanzelf gaan. Anders is dat voor het evaluatiegesprek van volgend jaar.)