Ja, het is hier leuk met een nieuw superlief. Ja, het voelt goed om weer geliefd te zijn en lief te hebben. Maar er is hier ook gemis, groot gemis.

Weet je, tot drie maanden geleden dacht ik bij alles en nog wat aan de zoon (de ex-pluszoon nu). Hoe ziet mijn agende eruit, hebben we opvang, heeft hij nog genoeg broeken die passen, heb ik vers fruit in huis, waar ligt zijn zwemzak, is zijn huiswerk al gemaakt. Heb ik hem vandaag al een dikke knuffel gegeven? Dat soort dingen. Kleine dingen, maar ook grote dingen. Je denkt gewoon altijd in termen van het gezin, nooit meer voor jezelf alleen.

Hij is niet mijn kind, maar ik heb hem in mijn armen gesloten. En mijn leven helemaal omgegooid voor hem. Dat ging vanzelf, zoiets heet (plus)moederliefde denk ik.

Maar nu is het allemaal op een afstand. Ik hoor dat hij het goed doet, dat hij nu al AVI 4 gehaald heeft bijvoorbeeld (trots dat ik ben, niet te doen) en dat hij met zijn talenten weer nieuwe mensen aan het inpakken is. Ik hoor hem uiteraard af en toe aan de telefoon en ik kijk al reikhalzend uit naar onze volgende ontmoeting. Maar ik mis ook, big time.

Ik mis het om hem ‘s morgens uit zijn bed te halen en protest te krijgen “Nog een minuutje Sofie, nog één minuutje, alsjeblief”. Ik mis het om samen aan de ontbijttafel te zitten en de komende dag te bespreken. Om hem vijf keer te horen vragen “we zijn toch nog niet te laat voor school he? Want ik wil nog veel spelen met mijn vriendjes”. Ik mis het om kleren voor hem uit te kiezen, die hem nog cooler of nog schattiger maken. Ik mis het om hem van school te gaan halen en huiswerk te maken. Om met de aapjes te spelen of met de bierkaartjes. Om samen naar een film te kijken, en hem dichter tegen me aan te voelen kruipen.

Ik mis het zo geweldig hard om zijn plusmama te zijn. Om voor hem te zorgen.

Ik mis dat ventje zo intens, dat kunt ge niet geloven.