Het is snel, ja. Het is heftig, amai. Het is onverwacht, uiteraard. Het is met vlinders en al, zalig.

Als u een trouwe lezer bent, dan weet u wat hier nog niet zo heel lang geleden gebeurd is en redelijk mottig was. Maar ook snel daarna het besef dat hij voor mij waarschijnlijk geen goede partij was. En dat het verlies van de zoon voor altijd dodelijk veel pijn doet. Ik wil hem nog altijd ex-co-plusouderlijk adopteren, maar voorlopig bestaat daar nog geen regeling voor. Maar als u een trouwe lezer bent, kon u ook lezen dat ik er het volle vertrouwen in had dat 2011 een topjaar ging worden.

Een topjaar, ja. But I didn’t see this one coming.

Ik weet dat heel wat mensen zitten te wachten op het verhaal achter de nieuwe liefde. Dus hier komt het. Maar voor u begint te lezen, moet u toch wel weten dat het allemaal de schuld is van iemand.

Dus een tijdje geleden zat ik op een zaterdagavond te bleiten achter mijn pc en was i. online. Ze zei dat het allemaal wel goed zou komen, iets met roze vakjes en doorstrepen, en ook dat ze ergens nog wel een topkerel voor mij had zitten. Ik kreeg een naam, ik piepte eens op facebook en ik dacht, jaja, dat zal wel.

Maar nog een tijdje later, zette ze iets op datzelfde facebook. En begonnen zowel ‘de mysterieuze man’ als ikzelf daar op te reageren. En daarna nog. En nog. Tot iemand zei “Get a room”. En dat hebben we dan ook gedaan. Uhum.

U was even bang dat het zo snel beklonken was. Het was gewoon een grapje. Van hihi en haha. U komt vast niet meer bij, alleen bij deze losbandige gedachte.

Maar er kwam wel een vriendschapsverzoek (van hem, u had toch niet gedacht dat ik dat ging doen? Het initiatief moet van de man komen, ja zo geëmancipeerd ben ik wel). En toen hopen mails. En ongeduldig zitten te wachten tot de volgende (supergrappige) mail. En iets beginnen te voelen, voor iemand die ge eigenlijk nog nooit gezien hebt.

En toen was er die nacht dat het over pannenkoeken ging. En dat hij plots voor de deur stond. En dat het liefde op het eerste gezicht was. En op het tweede en het vierenveertigste gezicht nog veel meer.

Dus ja, ondertussen lopen we hier bijna een maand op wolkjes. En kan ik met recht en rede zeggen dat echt allemaal de schuld is van i. Ere wie ere toekomt.

Wij zijn u trouwens eeuwig (dat hopen we toch) dankbaar, lieverd. En als er ooit gebraad met kroketten wordt gegeten op onze trouw, dan ben jij the guest of honour.