Ik weet niet zeker of ik mijn maandstonden al had toen ik wel al uitvoerig droomde van kindjes. Ik wilde later een groot gezin én ook zeker een dochter. In mijn tienerjaren wilde ik haar graag Amber noemen, maar dat veranderde naderhand naar Janne. Jarenlang was dat mijn absolute droomnaam. Ik moest en zou een Janne krijgen.

Dat was ook vrij snel beklonken met Tom (in ALLE mogelijke opzichten, insert knipoog), hij vond het ook een mooie naam. Dat was dan geregeld.

Alleen bleek ik een klein jaar na onze eerste ontmoeting zwanger te zijn van een jongen. Daar stonden we dan met Janne. We moesten op zoek naar een mannelijke variant. Dat had heel wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk zijn we geland bij Basiel. Ik vond Janne daarna nog altijd heel erg mooi, maar een totaal andere stijl dan Basiel dus voor mij uitgesloten. Ik vind het persoonlijk heel belangrijk dat namen binnen een gezin echt goed bij elkaar passen (anders knettert het in mijn hoofd), dus begon ik te zoeken naar een Basiel-naam in de vrouwelijke categorie. Enter Rosalie.

Tom heeft eigenlijk nooit suggesties gedaan, hij keurde vooral af waar ik mee kwam aandraven. Ik stuurde hem dus voortdurend lijstjes. Dit lijstje is van 2014, toen ik zwanger was van Felix en er nog een waterkansje was dat hij toch geen piemeltje had maar een vulva. Rosalie stond er toen al op te pronken (trouwens ook de enige naam die in 2019 nog altijd op het lijstje stond). Pittig detail: hij keurde het toen af. NOK staat voor Niet OK, en dus veto. Geen Rosalie dus. Sowieso niet, want Felix was een jongen en dat derde kind waar we het eerder volmondig over eens waren, stond ineens op de helling.

Was het omdat Felix twee jaar lang elke nacht huilde? Was het omdat twee kinderen toch drukker bleken te zijn in combinatie met full time jobs dan dat hij had verwacht? Het resultaat was alvast: geen derde meer. Ik voelde me enorm incompleet, maar gezinsuitbreiding moet je met allebei willen. Anders is het nee.

Ik schreef daar moeilijke blogs over. Over het afsluiten van een incomplete kinderwens en over het nooit hebben van een dochter. Want hoewel de deur niet helemaal dicht was, veel licht viel er niet meer door de spleet.

Maar op mijn 34^ste verjaardag kreeg ik een schitterend cadeau. Eentje dat ik nooit meer had zien aankomen. Ik kreeg een “Proficiat met je baby!” kaartje. Aan de binnenkant stond geschreven dat dit hopelijk ons cadeautje was voor volgend jaar. Dat hij JA zei tegen een derde kind. Ik stond – van geluk – aan de grond genageld.

Niet zomaar impulsief, maar heel wel beredeneerd. Een bewuste keuze, een bewuste ‘ja’. Ik heb gejankt, heel veel. En omdat het nog even duurde voor ik het echt geloofde, heb ik nog een paar weken met een spiraal rondgelopen dat ik niet durfde te laten verwijderen. Gingen we echt nog een kindje krijgen? Wow, beste cadeau ooit.

De rest van het verhaal is je misschien bekend. Ik werd onmiddellijk zwanger en het was het begin van onze miserietrein. Want het eindigde in een miskraam, met een ontslag erbovenop, Tom verminkte zijn ellenboog, ik werd onvruchtbaar verklaard met het syndroom van Asherman na een curettage en als genadeslag stapte mijn broer uit het leven. Hoe ik uiteindelijk tegen alle verwachtingen in toch zwanger geraakte en het dan zelfs nog een meisje bleek te zijn. Hoe dat allemaal weer misging bij 25 weken zwangerschap en er nu uiteindelijk toch een gezonde brok geluk naast mij ligt te rollen. Een turbulente achtbaan, de zwaarste zes seizoenen van ons leven.

Ik maakte stiekem lijstjes, want mijn lief denkt niet na over namen vooraleer hij de dokter met 100% zekerheid heeft horen zeggen wat er wel of niet aanhangt. Een meisjesnaam deze keer, wow.

Ik had van in het begin twee favorieten, Rosanne en Rosalie. Uiteraard had ik voor de zekerheid nog andere namen op het lijstje gezet, maar deze twee sprongen er altijd uit. Ik vreesde het ergste, want een paar jaar eerder was Rosalie resoluut van de lijst gegooid. Voor de aardigheid liet hij Annabel en Mathilde ook nog staan, maar eigenlijk was Tom deze keer meteen overtuigd van Rosalie. Ik heb nog heel erg lang geprobeerd om het naar een Rosanne te draaien, maar zonder veel succes.

Op vakantie in Frankrijk was hij op een ochtend gaan lopen. Tijdens dit sportieve manoeuvre had hij er nog eens heel erg over nagedacht en voelde dat het een Rosalie Brutin moest worden, geen Rosanne. Diezelfde dag voelde hij Rosalie ook voor het eerst heel stevig schoppen, dus dat was dan beklonken.

Die vreemde zondagmorgen toen zij op twee minuten ter wereld kwam, vroeg de dokter tussen baby en placenta of we al een naam hadden (wat niet zo gek is natuurlijk, want op 26 weken heb je normaal nog heel veel tijd om daar over na te denken). Het was een van de vreselijkste momenten van ons leven, maar we keken elkaar aan en wisten allebei dat het echt Rosalie was. Dat was op dat moment het enige dat we zeker wisten. We konden niet zeggen of ze zou leven of sterven, maar ze zou altijd Rosalie zijn.

Het geboortekaartje was al in ontwikkeling op dat moment, maar ik heb met elleetmoidesign afgesproken om het even in de koelkast te stoppen. Een kaartje sturen op zo een moment, dat voelde verkeerd. Want ze was dan wel geboren, alles was onzeker. Want ze was dan wel geboren, maar ze had eigenlijk nog maanden in mijn buik moeten zitten. Want ze was dan wel geboren, maar ging het een geboortekaartje of een rouwkaartje worden. Eventjes niets, tot we haar ooit hopelijk mee naar huis mochten nemen.

Toen het er beter begon uit te zien, hebben we het concept van het kaartje veranderd. Er staan twee data op, twee maten en twee gewichten. Want 15 september is haar geboortedatum, maar 6 december is de dag dat ze echt haar nest vond. Dat ze echt naar huis kwam, en die dag was en is even belangrijk en groots.

Ik krijg vaak de vraag wanneer we haar verjaardag gaan vieren, of dat het misschien ook twee keer is. Ik probeer alleen gecorrigeerd naar Rosalie te kijken, alle maanden in het ziekenhuis probeer ik bewust niet mee te tellen. Haar verjaardag is dus altijd op 15 september, maar ze zal in 2020 dan nog maar een kindje van 9 maanden zijn. Uiteindelijk is het wel de bedoeling dat ze die achterstand zal inhalen tot je het niet meer merkt, maar de eerste jaren telt (medisch) haar gecorrigeerde leeftijd.

Rosalie is hier vaak Roosje. Ook al wilde ik het op voorhand liever verkleinen tot Rosie, het blijkt een Roosje te zijn.

Ik vind het schitterend passen bij haar, en ook bij Basiel en Felix. Bij het zachtroze van haar geboortekaartje en bij de weg die ze afgelegd heeft. Rosalie.

Ik lig niet zo wakker van betekenis, maar Rosalie zou verschillende dingen betekenen en dat past eigenlijk wel.

Kleine roos, als je vertrekt vanuit het Latijn.

Roem vanuit de Germaanse stam Rod.

En ‘dauw’ in het Slavisch.

Dat het een kleine Roos is lijkt me duidelijk. Ik zie haar ook wel fonkelen zoals de zon dauw in de ochtend kan doen schitteren. En wat die roem betreft. Sorry dochter, dat stuk is volledig de schuld van uw instagrammende moeder.

(En hoe ging dat bij jou?)