Ze blijven maar komen die gastblogs, echt heel fijn. Maar deze blog bestaat natuurlijk ook maar één keer 10 jaar ;). Vandaag eentje van Tamara van meerdanmama. Bedankt!

Een emotionele kip. Dat ben ik. Intussen heb ik een prachtig zoontje van 9 maanden en ik ben nog nooit zoveel ontroerd geweest en zoveel gebleit in mijn leven. Dat die emoties je overvallen tijdens de zwangerschap, tot daar aan toe. Dat er babyblues zijn en kraamtraantjes, ook daar kan ik mee leven. Maar mijn kind is al bijna een jaar oud en nog ben ik zo emo? Niet oké!

Wenen om de domste dingen? Check! Ik had tranen in mijn ogen toen iemand me het laatste stukje chocoladetaart gunde. Ik weende bij het einde van Aladdin toen hij Geest bevrijdde. Ik liet zelfs een traantje door iemand die me een gemeend complimentje gaf. #emochick.

Maar ik ween vooral over alles dat met baby’s te maken heeft.

Bij elke pasgeboren baby die ik zie of vasthoud.

Vriendinnen die zwanger proberen te worden, maar daar erg veel moeite mee hebben.

Als mijn zoontje voor het eerst iets nieuws doet, of als hij zelfs gewoon naar me lacht, bezwijk ik al.

De Netflixserie Babies kan ik dus ook niet zien zonder emotioneel te worden bij het zien van die kleine baby’tjes.

En dan Dotje. Het wondertje van Sofie en Tom. Ondanks alles toch zwanger en dan uiteindelijk toch een dochtertje. Van zodra Sofie verkondigde dat ze zwanger was van haar derde kindje volgde ik haar op de voet, ook al ken ik haar niet.

Die rollercoaster van gebeurtenissen met Dotje raakten me toch heel diep.  Ik moest huilen toen ik de post las over de schommel van hoop en angst. En toen ik voor de eerste keer de foto zag van Rosalie op Instagram moest ik ook mijn tranen inhouden (mission failed, by the way). Ze was zo mooi maar ook zo kwetsbaar. Zo klein. Hoe mooi was het hoe het stukje Internet als een front Sofie ondersteunde.

Sindsdien heeft Rosalie ook een stukje van mijn hart veroverd. De Instastories van Sofie zijn de enige die ik echt wil zien. Hoe fijn is het dat ze zo open is over alles. Ga je soms ook onderwerpen uit de weg, Sofie? 

Sinds mijn zwangerschap ben ik dus een emotionele kip, maar ook een beetje een leeuwin die haar jong beschermt. Sofie is dat helemaal, die leeuwin. Hoe zij zorgt, hoe zij zo sterk is, dat is ongelooflijk.

Moeder zijn, dat is haar superpower.