Ik kreeg in de namiddag telefoon dat hij vermist was. Iedereen was ongerust, met een vreemd voorgevoel. Een paar uur later kwam het fatale nieuws. Hij was gevonden, maar tegelijk voor altijd verloren.
De periode tussen die telefoon en de uitvaart kan ik alleen maar omschrijven als een haarscherpe waas. Sommige details kan ik seconde per seconde herbeleven, maar de chronologie is vaak weg. Net als bepaalde delen, die alleen nog een plekje hebben in mijn onderbewustzijn.
We zijn een jaar verder. Twaalf maanden. Vier seizoenen. We hebben alles doorlopen, we hebben alles voelen prikken en snijden. De roes is weg, maar voor de rest wordt de leegte alleen maar tastbaarder. Leger. Groter.
Ondertussen is zijn huis leeg, zijn spullen verdeeld of blijven staan. Tom heeft bijvoorbeeld een paar kledingstukken overgenomen en het is een fijn gevoel om die gedragen te zien worden. Of ik ook iets wilde?
Eigenlijk niet. Tot ik de oude nummerplaat zag staan, van onze gemeenschappelijke auto. Een vuurrode, toen al bejaarde Hyundai Scoupe. Met een officiële naam: “De Johnnycar”. Het enige dat we ooit echt gedeeld hebben, en veel ruzie om hebben gemaakt. Omdat ik hem altijd netjes voltankte met mijn studentenbudgetje, en jij hem altijd netjes leeg reed.
Ik weet niet wie je bent. Ik weet niet wie je was. Ik weet niet waarom. Mijn beste en meest recente herinnering is het nieuwjaarsfeest richting 2018, waar we tot ‘s morgens bleven praten. Wij, de drie kinderen. Jij, mijn zus en ik met partners. En zeker 6 flessen rosé. Het was een soort van atypische avond, maar wel heel gezellig.
Ik weet niet waarom. Je hebt nochtans lange brieven geschreven, maar ik werd er niet wijzer van. Ik blijf de film afspelen, honderd en duizend en tienduizend keer opnieuw. Ik schend ook je vraag om hier niet over te schrijven, maar te zwijgen.
Dat is lelijk, verkeerd, fout en vanalles van mij. Maar het is ook een overlevingsstrategie. Want ik ben wel zeker dat jij nooit hebt kunnen inschatten wat voor een ravage jouw stap zou aanrichten. Wij moeten voor de rest van ons leven brokken en puin ruimen.
Dus nee, ik zwijg niet altijd.
Omdat ik ook moet overleven. Omdat ik de verantwoordelijkheid heb om er voor mijn kinderen te zijn, en dus ergens een coping mechanism nodig heb. Schrijven, ventileren, it keeps me straight. And up.
We zijn een jaar verder. Twaalf maanden. Vier seizoenen. We hebben alles doorlopen. Het prikt, het snijdt, het keelt, het wringt. De roes wordt harde realiteit, die in golven hamerhard toeslaat.
De leegte wordt steeds tastbaarder. Groter. Zwaarder. De vragen worden steeds dieper en wanhopiger. De dagen zijn soms met zon, maar altijd met een donkere rand.
Een jaar. Twaalf maanden. Vier seizoenen.
Nog altijd even hard dood.
Een heel aangrijpende tekst..
Een verdriet dat je nooit helemaal zal verwerken, al zeker niet omdat je het nooit zal kunnen begrijpen.
Veel sterkte.
Blijven schrijven, Sofie. Hij zou immers ook willen dat je verder kunt, hoe moeilijk ook.
Mijn hart gaat uit naar jou, je ouders, anderen die hem missen. Dit is immers een battle waar nooit een winnaar uit kan komen.
💔
Het is een gat dat nooit gedicht wordt, vrees ik. De scherpe randjes gaan van het verdriet af. Nu nog niet. De komende jaren. Maar het blijft. En het gemis ook. Het gevoel dat er ergens iets ontbreekt. Dat niets meer volledig is. Een gat dat maar niet wil dichtgroeien.
Sterkte jong. Omhels wie jou lief is. Blijf dichtbij.
Blijf schrijven als dat je helpt om het beter te kunnen plaatsen
Ik vind ook niet dat je je schuldig moet voelen over het schrijven
Het is niet dat je schrijft over het hoe en waarom en over de gevoelens van je broer.
Maar net over hoe jij ermee omgaat
<3
Blijf zeker schrijven. ❤️
Slik 💔.En idd, blijven schrijven.
Je schrijft zo mooi, Sofie! Ik vind ook dat je gerust daarover kan schrijven want je schrijft inderdaad over jou en niet over de gevoelens van jouw broer, zoals Cynthia ook al zei.
Het moet me toch ook van het hart dat jouw broer echt een hele knappe man was! En daar dan ook nog een heel fijn karakter bij, moet een hele mooie persoon geven. Hard om te missen.
Hij leeft voort in jullie allemaal.
Maar sterkte, erg veel sterkte!
En blijf schrijven! Ik lees heel graag jouw tekstjes, ookal raken ze heel vaak mijn gevoelige snaartjes…
Heel mooi geschreven. ❤️
Er bestaat een woord voor het gemis: het Portugese “Saudade”.
Saudade is a Portuguese expression that is almost untranslatable. The best way to describe it is: the presence of absence. It is a longing for someone or something that you remember fondly but know you can never experience again. It is an awareness of the absence of a person or thing, which puts you in a deep emotional state of sadness. The presence of absence grapples with those who should be here but aren’t. It is a form of homesickness and deep yearning. You are among thousands of people but none is the one you want to be by your side. Saudade is the moment you realize how important people are in your life and the moments you have taken for granted.
Je verhaal en de manier waarop je het van je afschrijft, geeft me kippenvel en een zere keel. Onvoorstelbaar voor wie het niet ooit meemaakte. Konden we maar iets voor jou, je familie en alle anderen die verder moeten met de vragen en de lege plek.
Veel sterkte voor jou en je familie. Moet ongelooflijk moeilijk zijn voor jullie en niet te ‘vatten’. xxx
Het is niet te vatten. Je probeert met je verstand een uitleg te zoeken, tot je een verhaal hebt wat je wat troost biedt.
Blijf schrijven, Sofie. Ook hierover, tot jij jouw verhaal hebt gemaakt waar je troost uit put.
Veel sterkte, voor jou en alle mensen die hem liefhebben.
“Ik weet niet wie je bent. Ik weet niet wie je was. Ik weet niet waarom.”
Wat moet het zo verschrikkelijk hard zijn het gevoel te hebben je broer niet meer te kennen.
Weg zal de pijn waarschijnlijk nooit gaan, maar ik hoop dat hij zachter wordt. En vooral dat er altijd anderen zijn die je vastpakken op de lastige momenten!