Ik had er al van gehoord. Ik kende ook het facebookkadertje dat je die dag over je profielfoto kan schuiven. Ik ken van ver en iets dichterbij een aantal mensen met te vroeg geboren kindjes van-ergens-in-de-30-weken. Ik had wel al eens wat gelezen en gezien over neonatologie, maar eigenlijk was het (gelukkig maar) een ver-van-mijn-bed-show.
Dat veranderde abrupt op 15 september, toen ik op twee minuten tijd een meisje op de wereld duwde dat eigenlijk nog drie maanden in mijn buik had moeten zitten. Nog maar net de grens gepasseerd dat er wettelijk sowieso zorgen worden toegediend aan een pasgeborene, met 26 weken en 3 dagen.
Iedereen stapt ongewild de premature wereld binnen, want niemand wil zijn baby op een intensieve afdeling achterlaten in plaats van in je eigen veilige armen op materniteit of thuis. Maar vooral, het is niet zomaar een kwestie van “dan maar verder groeien buiten de buik.” Want elke dag langer in die topomgeving van een baarmoeder, is een dag gewonnen. Elke dag daarbuiten is er voor 37 weken dus ook eentje verloren.
Een baby is eigenlijk al heel snel “af”. Het tien-vingers-en-tien-teentjes-verhaal is nogal vlug afgerond. Maar vanbinnen moet er op dat moment nog zoveel gebeuren! Bepaalde dingen daarvan kunnen nooit ingehaald worden bij een vroeggeboorte, of grote schade nalaten. Het is dus echt niet zomaar een kwestie van groeien, het onzichtbare bloeien is van nog veel groter belang.
Rosalie is een extreme prematuur, haar longen waren nog lang niet klaar voor de wereld. Ik kreeg nog drie spuiten longrijping – gelukkig – maar dat volstaat uiteraard niet. Ze hebben ook hulpmiddelen uitgevonden, zoals beademing, CPAP, BPAP en een neusbril. Geweldig dat die dingen bestaan, maar er is ook een keerzijde. Want die toegediende zuurstof is nodig, maar heeft ook schadelijke effecten. Zo kan het haar ogen aantasten en maakt het haar tot chronisch longlijder. Met andere woorden: wij gaan nog lastige winters tegemoet. Onder andere.
Rosalie is een extreme prematuur, haar immuniteit is onbestaande. Dat wordt allemaal meegegeven in het derde trimester van de zwangerschap, iets wat zij volledig gemist heeft. Haar weg op neo is voorlopig vrij rechtlijnig, maar een stom verkoudheidsvirus heeft haar wel volledig onderuit gehaald begin oktober. Ze heeft drie weken nodig gehad om daarvan te herstellen en deed het ene alarm na het andere. Premature kindjes hebben geen immuunsysteem. Iets wat ik een beetje probeer te compenseren met borstmelk, maar dat blijft in haar geval een aanvulling op een onbestaand basissysteem. Met andere woorden: zij kan mogelijk het eerste jaar (of langer) niet naar de opvang. Onder andere.
Rosalie is een extreme prematuur, haar hersenen waren nog in volle ontwikkeling toen ze geboren werd. Die evolueren verder buiten de baarmoeder, maar geen mens weet hoe. Dat vind ik persoonlijk ook het moeilijkste vraagstuk: wat zal ze er mentaal aan overhouden? Een achterstand sowieso, maar eentje die ze nog kan inhalen of niet? Een leerstoornis, motorische problemen, zintuiglijke issues, autisme…Er is geen glazen bol, het is afwachten. Met andere woorden: onzekerheid op elk level. Onder andere.
Kan het ook zijn dat ze er helemaal niets aan overhoudt? In theorie kan dat, maar de statistieken werken wat tegen. Maar het kan echt en wij hopen daar heel erg op. Al is een prematuur sowieso enorm kwetsbaar en dat verhaal stopt helaas niet bij ontslag uit het ziekenhuis. Misschien begint het dan pas zelfs? De chille moeder die ik was, wordt linea recta naar de prullenbak verwezen want je mag haar gewoon niet behandelen als een ander kind. Ook als ze haar uitgerekende datum bereikt en er helemaal uitziet als een ‘normale’ baby, ze is dat niet. Ze zal dat nooit zijn.
Als je kindje op neo ligt, verdwijn je zelf van het toneel. Je wereld beperkt zich tot ziekenhuismuren. Als je op dat moment ook nog andere kinderen thuis hebt, hol je continu achter de feiten aan.
Ik probeer het beste van mijzelf te geven aan de kolfmachine en sinds kort ook met mijn borsten in hoogsteigen persoon. We proberen allebei zoveel mogelijk om haar dicht bij ons hart te laten bloeien. Buidelen, kangoeroeën, knuffelen…hoe je het ook noemt – uit elk onderzoek komen gigantisch veel voordelen naar voren voor kind en ouders. Het is een ontwikkelingsboost, als we de wetenschap mogen geloven (and we do).
Maar het went nooit, ook niet na 57 dagen, om je baby achter te laten in een koud ziekenhuisbedje. Om nooit meer met je hele gezin samen te kunnen zijn. Om altijd ergens tekort te schieten, omdat je jezelf niet in twee kan splitsen. Het is ook moeilijk om te begrijpen hoe het voelt als een zwangerschap veel te vroeg uit je schoot wordt gerukt. Maar ik zal het u zeggen: kei hard. Het is een recept voor postnatale depressie.
Ik had ook geen idee wat ouders van een prematuur (of dysmatuur of ziek) kindje moeten doorstaan. Maar het is de hel. Ik hoop met heel mijn hart dat je het nooit hoeft mee te maken. Het is fantastisch dat ze in de geweldige zorgen van het UZ Gent is , maar tegelijk is het zo moeilijk om niet ‘baas’ te zijn over je eigen kind. Om haar op twee maanden tijd nog maar een paar seconden zonder draden en buizen te hebben gezien. Om op je vingers getikt te worden als je als ouders samen nog even een derde bezoeker binnenbrengt. Want we worden al constant uit elkaar gerukt, in so many ways.
Rosalie is nu bijna 35 weken. Er wordt dus nog steeds geteld alsof ze in de buik zou zitten, waar ze eigenlijk nog altijd hoort. Dat blijft zo, er wordt nog jaren gerekend met haar gecorrigeerde leeftijd. Dat is dus de leeftijd die ze zou hebben als ze gewoon op tijd geboren was. Gewoon.
Ondertussen tellen wij af naar een onbekend moment. Dat doen we in de armen van het fantastische NICU-personeel, gedragen door onze omgeving, verwarmd door de vele kaartjes, berichtjes, cadeautjes en ovenschotels die onze voordeur bereikt hebben. Maar het blijft nog altijd onzekerheid troef.
“Kunnen we iets doen?”, is een fijne veelgestelde vraag. Wij hebben enorm veel deugd van al die maaltijden, praktische hulp voor de kinderen, lieve woorden en zoveel meer. Maar je kan ook echt nog iets doen voor de mensen die na ons komen. Want hoe graag ik ook zou willen dat het nooit meer iemand zal overkomen, dat is helaas iets te utopisch gedacht. We hebben onderweg een aantal initiatieven leren kennen, die echt mooie dingen doen voor neokinderen en hun ouders.
- vzw Kleine Held: zij zorgen voor een vrolijk pakketje op prematurenmaat met een speciaal rompertje, dekentjes, couveusevlaggetjes en een mutsje.
- vzw Kleine Ella: zorgt voor een gratis fotoreportage op neonatologie van ouders en baby.
- vzw Dappere B-engeltjes: dat is de vzw van UZ Gent zelf. Zij hebben onder ander de ouderlounge mogelijk gemaakt, waar je als neo-ouder heel even een klein beetje kan ontsnappen.
- vzw Boven De Wolken: Legt vast wanneer je los moet laten. Fantastisch initiatief dat een fotoreportage aanbiedt bij kindjes die het niet halen. Op die manier heb je een blijvende herinnering, wat zo verschrikkelijk belangrijk is voor de toekomst na een sterrenkindje.
- vzw Eleonoor: kookvrijwilligers leveren in de eerste week na het overlijden van je kindje simpele maaltijden aan huis, zodat je je daar niets van hoeft aan te trekken (rouwkost, dat verwarmt het hart echt)
Ik vergeet waarschijnlijk nog initiatieven, maar deze heb ik de laatste weken van iets dichterbij ‘mogen’ leren kennen. Het is mooi wat ze doen, het helpt echt op moeilijke momenten.
Ik weet dat de Warmste Week binnenkort stikt van de fantastische initiatieven die allemaal jouw steun kunnen gebruiken. Er zitten daar nog enorm veel dingen tussen die ik een warm hart toedraag, maar gezien de omstandigheden wil ik toch even ‘reclame’ maken voor de neo-initiatieven.
En tegelijk ook even voor Wereldprematurendag, op 17 november. Ik kan alleen maar hopen dat door ons verhaal te vertellen, er een klein beetje meer uitleg en begrip komt voor kindjes die veel te vroeg in het leven (moeten) stappen. Voor kindjes die het niet halen. Voor pasgeborenen die lang of kort te ver van hun ouders moeten verblijven.
Want geloof me, elke nacht is er eentje te veel voor een ouderhart. Wij zitten ondertussen aan nacht 58 en hebben nog geen zicht op een einddatum. We hopen en dromen, maar weten niets. Die onzekerheid is enorm slopend.
Dus denk op 17 november eens aan alle kwetsbare prematuren en hun even kwetsbare ouders en familie. En als het een ver-van-je-bed-show is, knijp dan gewoon eens even in je arm.
Want elke dag dat je pasgeboren kindje op neonatologie ligt, is er eentje te veel.
Een veel te herkenbaar verhaal <3. Die “maar alles komt goed en hij moet gewoon maar groeien” is de vreselijkste van allemaal om dan aan te moeten horen. Zelfs 2,5j later heb ik niemand meer bezocht op materniteit, omdat het te confronterend is te vergelijken met onze “kraamtijd”.
Zo dankbaar voor kleine held en dappere bengeltjes. Elk jaar rond deze tijd krijgen ze wat steun van ons.
Dikke zoen en knuffel, en veel moed <3
Ik volg je op ig ook. Soms dacht ik, maar enfin, wees blij dat Rosalie het zo goed doet.
Nu ik deze blog gelezen heb, moet ik zeggen dat er veel meer bij komt kijken bij veel te vroeg geboren kindjes.
Ik hoop dat jij door kan blijven gaan, maar was eerlijk gezegd ook al aan het denken aan een mogelijke postnatale depressie. Mss is er op dat vlak al wat hulp voor jou?
Verder hoop ik oprecht dat indien mensen vragen of ze iets kunnen doen, ze spontaan zorgen voor een maaltijd. Dit lijkt me toch al iets.
Zelf heb ik een tijd iedere week een dag gekookt voor een gezin van 5.
Ik woon helaas wat te ver weg om te koken.
Mss kunnen vrienden of vrijwilligers ook 1 kookdag per week organiseren als ze samen met 7 zijn?
In ieder geval veel moed om de zware dagen door te komen, maar geniet ook vooral van Rosalie als je bij haar bent.
Ik hoop dat veel mensen je verhaal lezen. Ikzelf ben er nooit in geslaagd om uit te leggen dat er zoveel meer bij komt kijken dan alleen het overbruggen van de ziekenhuisperiode. De zorgen blijven…
Mama van 3 prematuurtjes ( 1 pre- en dysmatuur, 1 extreem prematuur en 1 ‘gewoon’ prematuur).
Wat een drama’s en zelfmedelijden weeral.
Liesbeth, shame on you !
Als je enkel zo een commentaar kan geven, lees deze blog dan gewoon NIET.
Ge moet maar durven eigenlijk …
Ik denk dat jij maar half beseft wat je zegt. Dat je 0,0 besef hebt van hoe zwaar het is, een kindje hebben dat zo vroeg en fragiel te wereld komt, die angsten en onzekerheden, dat + dat je je kindje moet achterlaten, + in combinatie met nog een gezin draaiende houdende… jouw reactie getuigd van niets medeleven, van geen besef, geen respect, …
Schaam je !
Het zal jou allemaal maar eens gebeuren, en zo je hele wereld overhoop zetten.
Liesbeth, gaat het wel goed met je?
Ik leer mijn kinderen dit: “Als je niets aardigs te zeggen hebt, hou dan gewoon je mond!” Dat maakt de wereld een stuk aangenamer!
Liesbeth: Misschien de “eer” aan jezelf houden en deze blog niet meer volgen?
Achter dat schermpje zit een mens van vlees en bloed. Met veel zorgen, veel verdriet. Maar ook met veel liefde omringd.
Iets maakt dat jij de onweerstaanbare drang hebt om gefrustreerd en ongenuanceerd te reageren.
Ik wens je veel liefde en begrip toe in moeilijke dagen. En bakken vol mildheid naar anderen toe.
Sofie, blijf vooral alles van je afschrijven. Je raakt ook bij deze madam een gevoelige snaar. Al is het niet de meest zuiver klinkende🙈
Ik sta in het 1ste leerjaar en leer mijn kindjes na te denken voor ze iets zeggen. Ik doe even hetzelfde met jou, gezien je opmerking er eentje van een 7-jarige zou kunnen zijn.
Is deze opmerking nodig? Word je er gelukkiger van? Voel je je er beter door?
Neen?
Wordt de persoon tegen wie je het zegt er beter van? Zal zij gelukkig zijn?
Neen?
Zeg dan beter niets… Je maakt de wereld er niet mooier op en ze is al zo grauw.
Het enige wat je bereikt met zulke commentaren is dat de lezers van deze blog zich tegen jou keren. En wel terecht. Is het dat wat je wil bereiken? Jammer dat je geen nobeler doel hebt om je energie aan te geven….
Ik wens je veel zachtheid en mildheid toe. Niet eens om per se te tonen of te schenken aan anderen. Maar vooral omdat je daar zelf nood aan lijkt te hebben.
En een beter taalgevoel, dat ook. Zodat je matige commentaar (waar je zelf hopelijk even het gevoel van krijgt dat je lééft, zodat het tenminste ergens toe dient) alvast aangenaam om lezen is.
Liesbeth: HOE ZELFS DURFT GE ZOIETS TE ZEGGEN?!
Beetje degoutant neen?
SCHAAM U!
Niemand verplicht u om hier te komen lezen? Waarom zou je jezelf dan kwellen door hier steeds te komen lezen en op quasi elke post een zure comment achter te laten? Leven en laten leven? Je hoeft niet met alles en iedereen akkoord te gaan, maar ik meen hier nergens te lezen dat er behoefte is aan je eindeloze en zure acte de présences. Stop met jezelf te kwellen en doe jezelf en iedereen die hier meeleest een plezier: blokkeer deze blog, de vrijheid die je zal ervaren! Al een zure zorg minder in je trieste bestaan.
Ik hoop dat je geen fractie van de miserie die Sofie doormaakt voorgeschoteld krijgt, je zou het niet aankunnen! Vermoedelijk kikker je wel op van de reacties de je hiermee uitlokt. En hoezeer ik zou willen je warmte en mildheid toewensen, ik kan het niet, maar dat je hulp nodig hebt is overduidelijk. Misschien weet je niet hoe je die op een beleefde / vriendelijke / andere manier moet vragen, maar dit helpt echt niet. Laat je helpen, en laat Sofie gerust.
Er is heus niets mis met mensen ONDERSTEUNEN in moeilijke tijden in plaats van ze neer te halen…
PS: Liesbeth, als je je eigen drama’s wil tentoon stellen kan je misschien een eigen blog beginnen? Dan kan je zelf shinen en hoef je niet iemand anders z’n glitters te stelen 😉
Ja, inderdaad, wie maakt er nu een drama van een kindje dat meer dan 3 maanden te vroeg is geboren? Die dokters van UZ Gent, die kunnen toch echt een pak overdrijven door die baby nog altijd in het ziekenhuis op een intensieve afdeling te houden seg.. moeten die daarvoor zo lang gestudeerd hebben? Gelukkig hebben wij nog Liesebth, of hoe hij/zij in het echt ook noemen mag, om ons het licht te laten zien! Liesebth, waarschijnlijk kan jij Greta en Anuna ook zo neersabelen, want die opwarming van het klimaat, daar maken ze toch ook echt te veel drama over? Die wetenschappers die kunnen toch zo overdrijven. Misschien nog een tip, Liesebth (of hoe je ook noemt, misschien ben je wel zo’n oudere man die nooit geleerd heeft op een geweldloze manier te communiceren), ik denk dat de commentaar op hln.be of de Twitter pagina van Trump ook écht jou cup of tea zijn!
Ons Liesbeth is terug seh! 🙂 Welkom terug, lieve schat! (Je zal wel weinig liefde krijgen in dat leventje van je, dat je de nood voelt hier te komen trollen, dus bij deze ….)
Waw als je niks beter kan schrijven als dit reageer je beter niet. Blijkbaar heb je nog niet veel meegemaakt in jouw leven dat je zo een gebrek aan empathie kan opbrengen voor iemand zijn situatie.
Soms denk ik na over mensen hun leven op de neo. Dat het niet simpel moet zijn. Ik denk dat jouw verhalen zeker die mensen kunnen helpen. Altijd mooi geschreven ❤️ En eerlijk. Zo doodeerlijk.
Heel veel sterkte samen.
Niet te vergelijken met jou situatie, maar een zware onverwachte ziekenhuisopname van mijn man, toen in combinatie met twee kleine kinderen, met lange revalidatie erna heeft mij wel geleerd dat ‘je het gewoon doet want het moet’ en je later pas tijd hebt om je eigen wonden te verzorgen (wat doet het met de kinderen, onze relatie, de toekomst,…). Erdoor is de enige weg. Maar ik hoop dat je onderweg veel liefde voelt en hopen steun. Bedankt om je verhaal en inzichten te delen.
Dat klopt helemaal. De klop komt bij thuiskomst, als alles voor de ogen van de buitenwereld goed is. De trollen hier bereiden zich maar beter voor, want er zal nog geklaag komen. En daar heeft Sofie verdorie recht op.
Lieve Sofie,
Je bent een hele moedige madam !
En nee, je moet niet altijd sterk zijn.
Als het eventjes niet gaat dan mag dat best, het is ook gewoon echt niet evident ! & jij doet zoveel je kan.
Het is oke om moe te zijn, op te zijn.
Het is oke om te blijten.
Het is oke dat het niet oke is.
Ik bewonder je echt, om zoveel redenen. Maar vooral omdat je bent wie je bent. Je echt bent. Je zo eerlijk bent. Niet alleen rozengeur en maneschijn maar ook storm, donder, onweer. Je laat ook zien als het niet gaat en dat bewonder ik aan je.
Je bent goed bezig Sofie …
Voor Rosalie, voor Felix, voor Basiel, voor Tom.
Ook al denk je soms van niet… je doet het echt goed. Je doet wat je kan.
Een hele lieve dikke knuffel xxx
Sofie
Ik ben geen commentaar mens maar lees en volg je al een tijdje en serieus: Chapeau!
You do you! En ondanks dat je twijfelt en het moeilijk hebt je doet alles wat je in je mars hebt. Er is ook niet veel ruimte voor iets anders maar je doet wat je kan en dat is GOED!
Het is oké om te hopen, wenen, dromen, verdrietig te zijn, alles en iedereen te vervloeken en er vervolgens weer helemaal tegenaan te knallen! Hoe moeilijk ook: blijf op jouw tempo gaan.
Om af te sluiten een quote waar ik veel aan gehad heb:
Everything will be ok in the end,
If it’s not okay, it’s not the end.
Veel liefs!
Ik heb het meegemaakt als oma, een extreem prematuurtje. En ik kan maar één ding zeggen: ik hoop dat ik dit nóóit meer hoef mee te maken. Ik vond die periode nog erger dan toen ik zelf ziek was. Zo ingrijpend, op zoveel vlakken. Ik wens jullie nog heel veel moed toe.
Heel wat onzekerheden, maar van één ding kan je al zeker zijn:
Rosalie is een berewijveke!
(Zalige body)
Veel moed, Sofie!
Lieve Sofie,
Ik hoop met heel mijn hart dat jullie hier allemaal zo goed mogelijk door komen.
Ik kan me inderdaad niet voorstellen hoe jij je voelt, maar je blog en instagram verwoorden het zo mooi dat ik je wel kan begrijpen.
Ik ben zelf ook moeder, dus ik kan me wel voorstellen dat het nooit went om je kindje niet zelf te kunnen verzorgen en om het niet te moeten achter laten. Dat moet verschrikkelijk zijn. En dat in combinatie met het missen van je jongens en familietijd. Je zou voor minder triest worden.
Ik hoop elke dag dat er snel een einde mag komen aan jullie onzekerheid, dat Rosalie er goed uit komt en dat jullie snel een echt gezin van 5 kunnen zijn die volop van elkaar kunnen genieten. De strijd is nog niet gestreden, maar je bent zeker niet alleen, ook al voelt dat wel zo. Wij denken allemaal aan jullie en duimen voor de best mogelijke afloop, want dat verdienen jullie.
Veel moed en liefde en vooral nog veel succes aan jullie berewijveken!
Ik blijf met je meehopen dat het goedkomt, ondanks de statistieken (‘lies, damn lies and statistics’…), en dank voor je tips over de VZWs!
Dag Sofie,
Ik ken je niet persoonlijk maar lees je blog al een tijdje. En nu met je kleine maar dappere Rosalie nog meer. 4 jaar geleden werden mijn meisjes ook onverwachts op 26,4w geboren. Eén van hen is na 3 dagen overleden, ons ander meisje heeft 99 dagen gevochten op de neonatologie. En zij is nu een flinke kleuter met (ik durf het gewoon niet te typen bijna) voorlopig geen grote noemenswaardige problemen. Wij hebben de twee uitersten van de ‘prematurengrafiek’ meegemaakt. Ik vind het goed en ook zo belangrijk hoe je omschrijft hoe zwaar en moeilijk deze periode is. Want het is niet even rijpen in een couveuse. Het is ook niet zalig genieten als ze dan naar huis mogen (tenminste, voor ons was dat toen toch niet). Het is iets dat je tekent, dat je verandert en die stress zit in je lijf. Ik haat het geluid van automatische deuren, de geur van het kuisproduct van neo herken ik direct terug als ik het ruik en onlangs piepte onze kast en ik kreeg de kriebels want dat was dezelfde piep als mijn kolfapparaat van toen. En dat is niet altijd makkelijk te begrijpen als je het zelf niet meemaakt. Maar het kan echt wel, daarna weer gelukkig zijn en ergens ook dankbaar zijn dat het je overkomen is. Het maakt je rijker als mens. En je band met Rosalie zal er alleen maar sterker van worden, dat denk ik wel. Ongelooflijk knap dat jij ook nog kolft trouwens, zeker niet evident met al die emoties en stress.
Je bent echt goed bezig vind ik. Ik wens jou en je gezin nog veel moed en kracht toe.
Ik sluit mij volledig aan bij Liesbeth.
Elke dag opnieuw probeer je medelijden te kweken bij alles en iedereen.
Wees blij dat alles voor nu oke is. Je bent zo pessimistisch, volgens mij is je lievelingskleur zwart.
Elke dag opnieuw zeggen dat het kak is en dat je het niet meer aankan. Ja het is kak, maar op een bepaald moment moet je gewoon door.
Echt stop met zagen, en wees blij dat je uw dochter hebt.
Iedere mens gaat op zijn eigen manier om met tegenslagen die hem/haar overkomen. Sommigen ploeteren in stilte verder, sommigen ventileren hun angsten en moeilijke momenten en ploeteren ook verder. En dat is allemaal goed. Niemand is verplicht om deze site of de IG account te volgen maar als je volgt, is het niet minder dan vanzelfsprekend medemenselijk dat je geen stenen gooit naar iemand die al een rugzakje vol tegenslagen heeft omdat jij vindt dat ze er op een andere manier mee zou moeten omgaan.
Dan stel ik mij toch de vraag waarom je haar IG volgt en haar blog leest??
Zolang je niet in dezelfde situatie zit (en deze wens ik niemand toe) denk ik niet dat je ten volle kunt oordelen over de impact op je leven!
Ja ze doet het goed nu, maar er zijn naar de toekomst toe nog zoveel vraagtekens.
Ja het is kak! Maar ze doet ook gewoon elke dag door, dus weet niet waarover je zaagt.
Tenslotte vind ik je laatste zin nog de ergste van al!
Alsof ze niet blij is met haar dochter! Ze is in de wolken met haar prachtdochter.
Waw…zo reageren op iemand die het overduidelijk super.moeilijk heeft. Je zou je moeten schamen…echt waar. Mijn dochter van bijna 4 heeft meer inlevingsvermogen dan jij. Blijkbaar nog niks ergs meegemaakt in je leven of je zou wel wat begripvoller.reageren. En indien wel is het dubbel zo ergn
ik denk dat Liesbeth en Josephine éénzelfde persoon zijn. Ik roep iedereen op om zijn/haar berichten gewoon te negeren. De goedbedoelde reacties zijn precies wat hij/zij beoogt. PS Sofie, je kan hiervoor ook klacht neerleggen bij de politie, dit is stalking (al kan ik me voorstellen dat de energie daarvoor je op dit ogenblik ontbreekt).
JosephineJ, als je enkel zo’n dommigheden kan zeggen dan zwijg je beter… Ik word kotsmisselijk van jou schrijven.
Sofie, die Annie op Instagram haar account is ocharme 3 uurtjes oud. Hoge bomen vangen veel wind moet je maar denken ;). Iemand doet speciaal de moeite om wat fake foto’s te plaatsen op een nieuw account en je dan te komen trollen. Allemaal 1 en dezelfde. En aan het taalgebruik te zien, heeft die troll alvast geen germaanse talen gestudeerd 😉 “Dat JE UW dochter …” Je bent een BV in blogland, en net als die ‘echte’ BV’s, krijg je dan te maken met alle lagen van de samenleving. Die kritiek is niet te vermijden, vrees ik. Zal wel wat jaloezie tussenzitten ook. Maar je moet maar denken: die troll krijgt vast geen postpakketjes van mensen die hij/zij nog nooit irl ontmoet heeft ;-). Geniet nog van je prachtige boeleke! Wij duimen alvast mee dat ze snel naar huis mag! Veel liefs!
Applaus voor Liesbeth/ Josephine die zich 2 maanden stil heeft weten te houden.
Ik denk dat alle reacties op Liesbeths eerdere berichten een terugval hebben veroorzaakt. Laten we stilletjes afwachten of ze het de volgende keer 3 maanden vol kan houden. You go girl(s)!
Liesbeth/Josephine is een aandachtszoeker/zoekster met het empathieniveau van een mossel, die best asap in therapie zou gaan. Ik had hier eerst geschreven dat het allicht een puber was die zich grenzeloos verveelde, maar dat is een belediging voor pubers. Dus ik weet niet wie er boosaardig achter dat schermpje zit te tokkelen, maar dat hij/zij een probleem heeft is wel duidelijk. @Sofie: je kan mssch niet blocken, maar je kan die comments toch wel elke keer verwijderen? Of als spam markeren? Dan kan hij/zij alvast hier niet meer krijgen wat hij/zij zoekt, nl aandacht van al jouw volgers. Spijtig voor andere blogs waar hij/zij dan naartoe zal verhuizen allicht, maar uiteindelijk zal ‘t wel stoppen bij jou, want dan is de ‘fun’ er toch af.
Op het internet is er een gezegde dat al lang meegaat: don’t feed the trolls.
Antwoord niet op trollen. Dat is het enige wat helpt.
Beste Sofie, in al jouw diverse posts lees en zie ik rechtstreeks of onrechtstreeks vooral veel warme liefde!
Ik vind dat je het allemaal heel nuchter samenvat in deze post. Niet optimistisch of pessimistisch, maar gewoonweg hoe de situatie is.
Ik herken een deel.. het verscheurd zijn tussen een kind thuis en eentje op neo. Het leven op automatische piloot. Het pure geluk wanneer het drinken aan de borst lukt.
“Want elke dag dat je pasgeboren kindje op neonatologie ligt, is er eentje te veel.“
Zo waar… Hier 2x bevallen op 35w5d en 8 en 13 dagen neo. Bijna niks vergeleken met jou, maar toch was elke dag te veel. Ik kus mijn pollekes dat ik 2 gezonde, blije kindjes heb, maar hun start zal altijd een wonde op mijn hart zijn.
(Al dat medelijden dat ik met deze reactie van je lezers wil krijgen, mag dan achteraf opgestuurd worden 😉 )
Ik ben het eens met de meeste van bovenstaande reacties. Ik voel veel warmte en liefde in je blogs en op instagram. Je toont het verhaal van een moedige vrouw, een moedig gezin dat al zoveel tegenslagen op haar pad kreeg. En ja, dan voel je je machteloos en verdrietig. Maar ik heb nergens het gevoel dat je medelijden wilt opwekken. Het is “het leven zoals het is” in zeer moeilijke omstandigheden. Hoedje af voor zoveel zaken. De negatieve commentaren hakken er ongetwijfeld hard in, zeker voor iemand die meer dan op is. Ik hoop dan ook dat je de warmte van zoveel lieve mensen ook een beetje mag voelen.
Dag Sofie, ieder jaar organiseert onze school een solidariteitstocht en de leerlingen laten zich sponsoren voor die wandeltocht. Dit jaar is het concept helemaal anders: leerlingen zoeken zelf een goed doel en gaan (onder begeleiding van een leerkracht) een activiteit organiseren om geld in het laatje te brengen. Een van onze klassen heeft gekozen voor ‘Boven de wolken’ als hun goed doel en op 19 december komen ze zich voorstellen aan onze eerstejaars. We zijn trots op onze leerlingen dat ze zo’n gevoelige onderwerpen in de kijker willen brengen. <3
Mooi relaas. Het is bij prematuurtjes zoals bij alles dat buiten het normaal verwachte valt. Je weet pas wat het is als je erin zit en dan nog niet helemaal. Onze vierde zoon is geboren op 37 weken en na een normale zwangerschap. In niets waren we voorbereid voor wat zou volgen: een ernstige meervoudige handicap en een leven lang zorgen. Met alle liefde die we hebben. Ik duim voor jullie.
Heel mooi geschreven, en echt herkenbaar wauw!
Ik wil toch wat extra hoop geven. Onze dochter is geboren op 25w6d (ook op 15september) en nu 3jaar.
We hebben haar ongelooflijk hard beschermd de eerste winter, maar de volgende winters heeft ze weinig problemen gehad (af en toe puffen maar niet veel meer als een andere 1jarige). Ze is op 11maand gestart bij de onthaalmoeder (wel erg kleinschalig).
Ondertussen heeft ze haar moeilijk begin volledig ingehaald en zit ze op haar werkelijke leeftijd (op sommige gebieden zelfs voor).
Ik weet dat we heel veel geluk hebben en dit niet bij alle kindjes zo goed loopt, maar er is hoop! Zelf dacht ik niet dat dat kon..
Veel sterkte nog in deze ongelooflijk zware periode!
Die 79nachten dat ik onze liefste schat moest achter laten in het ziekenhuis waren de zwaarste van mijn leven.
Lieve Sofie,
Wat klinkt dit verhaal herkenbaar. Nee, niet ik heb het meegemaakt, wel een vriendin van mij. Ik voel de stress, het verdriet, het schuldgevoel, ook al weet je maar al te goed dat je er niks echt niks aan kon doen. Zij zijn er toen doorgesparteld, hun prematuurtje is nu een stevige lagereschool-leerling. En zij is terug zichzelf geworden.
Dat wens ik jullie ook toe: dat jullie de tijd krijgen, jullie allemaal, om aan te sterken. Elke dag een klein beetje. Gelukkig wonen jullie in de buurt van de fantastische i. en al haar en jullie lieve, warme buren.
Ik denk aan jullie en zou je graag hulp willen aanbieden om de stress aan te kunnen.
Veel liefs