Het hangt, het is eindelijk thuis.

Sinds gisteren hebben wij zowaar kunst in onze living. Een echt schilderij van een echte kunstenaar. De heel trouwe lezers hebben een dik jaar geleden misschien deze blog gelezen over hoe ik compleet van de kaart was na het zien van een schilderij. Als dat niet zo is, sinds gisteren hangt “Skatepark Wenduyne” te blinken aan de muur.

Een jaar geleden gingen wij (op uitnodiging) naar de opening van de galerij van Gilles Van Schuylenberg, ik wandelde buiten met een schilderij in mijn hoofd. Totaal onverwacht, want ik was van mijn hele leven nog nooit naar een vernissage geweest. Ik heb niet eens echt iets met kunst of zo. Maar ik was halsoverkop verliefd geworden op een prachtig ding, met een verhaal dat volledig bij ons past maar tegelijk ook met een stevig prijskaartje voor jonge, verbouwende ouders. Al waren we toen nog rustig in de planningsfase, er was nog geen steen uitgebroken. Ik had mijn moeder (even grote Wenduinezot) overtuigd om ook eens te gaan kijken, en die kreeg ook de tranen in haar ogen bij de eerste aanblik.

We hebben getwijfeld en nagedacht, maar konden het echt niet loslaten. Uiteindelijk hebben we ons hart gevolgd en het gewoon gekocht. Daarop werden we uitgenodigd bij Lynn en Gilles thuis, om onze aankoop te vieren met een happeke en een drankje.

Dat was enorm gezellig en ook raar. Hadden wij nu echt een schilderij gekocht? Dat was wel ongeveer het laatste waaraan ik gedacht had geld uit te geven. Maar ja, het was echt zo. Omdat het kunstwerk nog even daar moest blijven voor een tentoonstelling en omdat wij daarna volop in camping living zaten, hebben we het even veilig in de galerij gelaten. Maar sinds kort is onze living weer een echte living, met een lege muur die smachtte naar “Skatepark Wenduyne”.

We beklonken een datum (zoiets speciaals moet ook echt professioneel opgehangen worden), spraken af om onze kinderen ineens ook nog eens samen te gooien en er opnieuw wat hapjes en eten tegenaan te gooien. Dat was gisteren.

De dagen daarvoor was ik een paar keer in de zetel gaan zitten, om te checken of het toch wel echt op de juiste plaats terecht zou komen. Het was ook al een jaar geleden dat we het hadden gezien, dus heel fris zat het niet meer in ons geheugen. De juiste muur zoeken, daar ga je niet licht over.

De laatste nacht sliep het schilderij toevallig in Wenduine, wat ik toch wel een zotte symbolische extra vind. Gilles heeft het natuurlijk ook niet toevallig gemaakt, onze gezinnen hebben allebei een enorme band met die badplaats (waar verder eigenlijk niet speciaal veel te beleven valt). In het moeilijke afgelopen jaar is dat zelfs nog erger geworden, het is een plek waar we nog meer verbinding vinden. Een soort happy place, waar we echt tot rust komen.

Waar de wind verdriet soms iets gemakkelijker wegblaast, waar de zee tranen soms iets gemakkelijker meeneemt, waar de zon soms nog net iets meer innerlijke warmte geeft.

Het toeval wil ook nog dat Basiel en Felix deze zomer voor het eerst ook echt compleet wild gegaan zijn in het skatepark waarop het schilderij gebaseerd is. Daarvoor waren ze nog te klein of niet geïnteresseerd, maar deze zomer hebben ze er echt genoten.

Het voelt nog meer dan vorig jaar alsof het echt zo moest zijn. Alsof Gilles dat echt voor ons gemaakt heeft. Alsof het nergens anders kon hangen dan in onze living.

Want als wij in Wenduine zijn, voelt dat altijd een beetje als thuis. Maar nu is het ook echt altijd een beetje thuis (in ons huis) in Gent. Het hangt prominent omhoog en het ziet er geweldig uit, maar tegelijk geeft het ook een soort van kracht. Door het hele verhaal. Door de geweldig fijne mensen die Gilles en Lynn zijn.

Welkom thuis “Skatepark Wenduyne”. We gaan goed voor je zorgen. Jij zorgt nu al goed voor ons.