Een relatiebreuk is moeilijk. Het doet pijn, het doet je twijfelen aan jezelf en je gaat door een rouwproces dat maar weinig mensen echt serieus nemen. Want er is niemand gestorven. Een relatie die doodgaat, dat telt niet. En weet je, de man was niet goed voor mij, dus het is beter zo. Hoe moeilijk het ook is om alleen door het leven te gaan. Het is beter zo, echt. Ik heb de relatie begraven.

Een relatiebreuk waar een kind bij betrokken is, is gruwelijk. Het doet pijn, het steekt in je hart en je gaat door een hel – die maar weinig mensen begrijpen. Want het is je eigen kind toch niet. En weet je, het kind was fantastisch. Wij hadden het zo goed samen. Hij heeft hier allemaal niet voor gekozen. Hij wordt gewoon meegesleurd. Zeggen dat ‘het zo beter is’, is gewoon geen optie.

Nee. Het is niet mijn kind. Dat heb ik altijd geweten, ik heb ook nooit zijn mama willen zijn of die rol overnemen. Hij heeft al een fantastische exemplaar. Maar een plusmama, een extra-mama, een zorgmama – al die dingen wilde ik wel zijn en was ik ook. En weet je, gevoelens kan je gewoon niet tegenhouden. Je kan niet tegen je hart zeggen – stop, nu moet je je moederliefde inhouden. Anderhalf jaar geleden is mijn hart gewoon een moederhart geworden, en het spijt me. Het spijt me niet. Het is een fantastisch kereltje en ik ben trots dat ik voor hem heb mogen zorgen. En dat hij zijn armen heeft opengesteld. Ik heb spijt dat ik gefaald heb en dat hij voor de tweede keer een gezin heeft zien breken.

Ik mocht gisteren met hem een dagje op stap gaan. Het moment waarop hij in mijn armen sprong was prachtig. En ik ben een soort van slechte-ik-moet-iets-compenseren-weekend-ex-plus-mama geweest, als dat al bestaat. Ik heb hem verwend. Met nog een laat kerstcadeautje, een etentje in de Quick en een cinemabezoek inclusief snoepjes. En aandacht. In principe vind ik dat eigenlijk bad parenting, maar ik ben geen (plus)parent meer. En ik moest mijn liefde die in een hoekje geduwd was, even kwijt. We hebben ons geamuseerd. Het was heerlijk om nog eens met ons tweetjes te zijn. Nog maar een paar weken geleden was het immers meestal zo, wij met ons tweetjes in de papa-week.

Ik heb hem achtergelaten in fantastische handen en toch was het aartsmoeilijk. Hij vroeg waarom ik wegging. Ik mocht niet weggaan. Ik wilde niet weggaan. Ik wilde hem voor altijd vasthouden. Maar co-triple-ouderschap met ex-plusouders, dat bestaat nu eenmaal niet. En maar goed ook, want het zou geweldig ingewikkeld worden. En een kind heeft gewoon een stabiele thuis nodig. Maar loslaten kan zo moeilijk zijn.

De zoon en ik, wij blijven maatjes. Ik was bang dat hij me zou vergeten, maar ik heb gisteren gevoeld dat de moedergevoelens die ik voor hem voel, door hem beantwoord worden. Hij heeft liefde genoeg voor ons allemaal. En bovendien niet voor deze situatie gekozen. Ik hoop dat hij heel goed beseft dat ik hem nooit in de steek heb willen laten en dat ik er altijd zal zijn. Niemand weet hoe het zal evolueren, misschien vervaag ik uiteindelijk in zijn hoofd. Misschien vervaag ik uiteindelijk in zijn leven. Maar ik ben dankbaar dat ik nu nog een klein plaatsje in zijn leven mag hebben, al is het van op een afstand. En nu is nu, morgen is dan wel morgen.

Het is mijn vurige wens om ooit zelf een kind te dragen en te brengen tot hij of zij me minder en minder nodig heeft. Het is mijn vurige wens om mijn eigen gezin te hebben, one day. Maar weet lieve schat, dat jij ergens altijd een beetje mijn pluszoon zal blijven. Niet mijn eerstgeborene, maar wel mijn eerstgegroeide. En dat ik van je hou, met een soort liefde die ik niet kende. En dat ik er ben, als jij dat wil.

 

Ondertussen ben ik kloek.

Moederkloek.