Het lijkt soms alsof er nooit iets anders geweest is dan de entiteit. Er was wel een leven daarvoor, maar het klopte nooit zo hard als sinds 14 januari 2011. Eerst een heel klein beetje aarzelend, maar na een week was ik compleet overtuigd. De man waarvoor het begrip ‘van mijn leven’ was uitgevonden. Ik kan het bijna niet beschrijven, maar mijn hoofd en ganse lijf wilde kei hard springen met jou, in het grote levensavontuur. Wat we ook deden, ja, op een soort supertrampoline.

Tegelijkertijd kan ik bijna niet geloven waar we nu staan. Twee kinderen (waarvan eentje 6,5 en wij vandaag 8 jaar samen, do the math), drie keer verhuisd, een grote verbouwing op til, de uitdagingen van het dagelijkse leven. Acht jaar lijkt zo weinig, maar is ook zoveel.

Toen kwam annus horribilus. 2018. Het jaar dat we zo graag hadden willen overslaan. Waarin we achtereenvolgens een miskraam, mijn ontslag, jouw val tijdens het lopen met grote gevolgen, een nieuwe job voor mij (met uitdagingen), de diagnose Asherman en de dood van mijn broer in ons gezicht kregen.

Dat is veel. Dat is veel te veel. Voor mensen, voor geliefden, voor een gezin, voor een entiteit.

Er zijn heel veel dagen dat ik niet weet hoe ik moet blijven rechtstaan. Er zijn heel veel dagen dat ik instort, of enorm zenuwachtig word van onnozele dingen zoals een niet-opgeruimd huis. Er zijn heel veel momenten dat ik alleen maar wil huilen, of dat ik huil.

Jij bent er altijd. Altijd. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen. Het is niet alsof je ooit niet hoog scoorde op de perfecte schoonzoon-ladder, maar wat jij gedaan hebt in die donkerste eerste dagen en weken, dat is meer dan heel veel. Ik zag jou in stilte op de achtergrond zoveel mensen dragen, zoveel kleine dingen oplossen, zoveel knuffels uitdelen, zoveel verlichtende woorden zeggen.

Het is niet gemakkelijk om lichtpuntjes te vinden als de zon niet meer schijnt. Gelukkig lopen hier twee heerlijke kereltjes rond. Kinderen dwingen je om de orde van de dag niet uit het oog te verliezen. Maar vooral ook gelukkig dat jij hier bent.

Vooral. Gelukkig. Dat jij.

Ik weet niet wat ik zonder jou moet beginnen. Ik wilde een lyrische ode schrijven aan ons, want ik neem de gewoonte om daar op elke entiteitsverjaardag bij stil te staan. Maar met alles wat er gebeurd is, zat er vandaag geen poëtische stroom in mijn hoofd. Alleen maar liefde.

In deze hele woelige zee, stappen wij ook nog eens in een zot verbouwavontuur. Iets wat je eigenlijk moet doen op een moment dat er stevige grondvesten zijn. Die zijn er tussen ons, maar alle andere fundering lijkt soms wel echt weggevallen.

Het is zoveel. Het is zo zwaar. Het is zo moeilijk.

Maar het is met jou, dus is het (z)acht.

x

Lief jou, voor altijd.