– gesprokkeld uit herinneringen aan eigen blogmateriaal

Het was nochtens geen jaar om in te kaderen...

 

In januari zag het er allemaal heel mooi uit. Het ex-lief en ik hebben rustig onze plannen uitgeschreven, onze voornemens, onze dromen. En we zouden die allemaal waarmaken in 2011. Het is niet gelukt. Het ex-lief heeft de droom kapot gegooid en doet ook niet echt zijn best om de andere goede voornemens waar te maken. Maar vorig jaar in januari, samen met de pluszoon de feestdagen doorbrengen, was heerlijk.

In februari was ik jarig, ik ben een Valentijntje. Een prachtige serenade aan het balkon gaf me vleugels. Ik was niet meer zo bang van dat getal, want 26 worden vond ik moeilijk. Dichter bij de 30 dan bij de 20. Maar vol liefde moest het lukken. Het prachtige gedicht dat hij toen voor mij geschreven heeft, moet ik echt eens van de frigo halen.

In maart ben ik begonnen met deze blog. Ik zal niet zeggen dat het mijn leven veranderd heeft, maar het geeft me wel echt veel plezier. Ik hou van schrijven, wat een verrassing was. Ik zag mezelf altijd als een babbelwater – een vrouw van het gesproken woord – maar schrijven geeft me echt voldoening. En alle reacties hier nog meer.

In april werd het een beetje moeilijk bij de impro. En daar heb ik van afgezien. Stom misschien, maar mijn totem bij de scouts is nu eenmaal gevoelige citta (wat een of andere boomklever is). Ik ben een emo-kip (Of een emo-boomklever dan misschien). Was het thuis allemaal heel erg gezellig. Een supergezinnetje.

In mei ben ik op dieet gegaan. En het is nog gelukt ook. Al is het een meerjarenplan. Dit jaar zes kilo kwijt, volgend jaar nog een keertje. Alles op het gemak, met de bedoeling om vooral mijn hele leefwijze om te gooien zonder dat het pijn doet. Verder een leuke tijd gezinstijd, met een jarige pluszoon. En lentekriebels.

In juni is er een bom ingeslagen in de familie. Mijn lieve, lieve oma. Een hersentumor. Een deadline. Onherkenbaar. Turmoil in my heart. Ze houdt het al langer vol dan voorspeld, maar ik vind het nog altijd heel erg moeilijk. Er was nog een andere bom, maar dat is ondertussen een gezond boeleke.

In juli was er eindelijk vakantie. Zon. Gentse Feesten. Maar ook een heel moeilijke tijd op het werk, waarbij ik mezelf echt serieus ben tegengekomen. Twijfel, onzekerheid. En ook een jubileum. Een jaar samen. Het leven lachte ons toe, dacht ik toen, we gingen er echt voor. De moeilijke tijden zouden ons niet klein krijgen. Wat was ik naïef.

In augustus ben ik naar Spanje geweest. Echt op vakantie, wat jaren geleden was. Heb ik me herbrond en tegelijkertijd klappen gekregen op het werk. Moeilijk als je persoonlijkheid en je werk redelijk zo samenvallen. Beseffen dat je niet zo volwassen bent als je wel denkt dat je bent. Maar ook gewoon een vakantiegevoel. En zomerse liefde.

In september heb ik me er bij neergelegd. Werd het thuis moeilijker. Heb ik mijn best gedaan. Maar waren er ook geweldig veel fijne momenten. Was er het hele speciale moment van het eerste leerjaar. De pluszoon maakte een grote sprong en wij sprongen mee.

In oktober was het soms hard. Veel werken, veel gehol, veel stress. Waren er mensen die mij vertelden dat ik er niet gelukkig uitzag. Moest ik mezelf soms verder sleuren. Maar alles in liefde.

November begon geweldig. Voor de allereerste keer een televisiespot ingesproken, een leuke nieuwe weg. Vol goede moed over de moeilijkheden in het leven. Vol goede moed in de liefde. Signalen van het ex-lief dat het beter zou worden. En dan plots – out of the blue –  een steek door mijn hart. Alles kwijt, mijn hart in duizend kleine stukjes. Scherven, die prikken en niet altijd gelijmd kunnen worden. Beseffen dat ik nu geen plusmama meer ben, dat ik dat fantastische jongetje niet meer wakker maak, naar school breng en weer ophaal. Het leven volledig herprogrammeren. Klote, dat is het it. Maar wel leuke nieuwe energie op de impro en op het werk. Vreemd, die slingerbeweging.

In december ben ik gewoon blij dat dit jaar voorbij is. Het heeft me weinig goeds gebracht, het heeft ook vrienden van mij onnodig veel leed gebracht. Het leven kan zo verschrikkelijk wreed zijn. Maar het is ook een maand die me stilaan een beetje rust brengt, weg van de moeilijkheden. Een fantastische tijd op Nostalgie. En vooral, het is het einde van 2010. Dat op zich is al geweldig.

 

En wat 2011 dan wel mag brengen, daar moet ik nog eens over nadenken. Ik heb een stevige wishlist, maar ook al wel geleerd dat je de dingen gewoon moet nemen zoals ze komen. Dus, laat maar komen.