Elke dag komt de zon op. Elke avond gaat de zon onder.
Dat is niet veranderd sinds er maandag een bom op onze familie werd gegooid, maar ik voel het niet meer. Tijd kruipt heel traag voorbij, maar tegelijk vliegen de dagen om. Tijd wordt een onwezenlijk en vaag begrip, iets wat je niet meer kan vatten.
Wat mijn familie nu meemaakt, wens ik echt niemand toe. Nooit. Never.
Ik heb de voorbije maanden heel vaak gedacht dat mijn bordje vol was. Dat was eigenlijk ook zo, maar ik ging door. Nu is het bord gewoon in duizend stukken gebarsten. Er is geen bord meer. Geen grond, de basis is weg.
Ik zou in mijn bed willen kruipen en slapen tot 2019. Ik moet naar adem happen, gewoon om de dag door te komen. Je leeft in een waas, maar toch is er ook een aardsheid die je niet kan tegenhouden.
Er gebeuren grappige dingen, er gebeuren mooie dingen, er gebeuren normale dingen.
Maar er zijn geen grenzen meer, geen filters, geen buffers. De bonkende tranenhoofdpijn vloeit pal naast hilarische uitspattingen. De steek door je hart wringt zich naast een stomme stoot of goeie grap. Dat leeft allemaal naast elkaar, terwijl je eigenlijk ook niet leeft. Je ademt, soms is dat zelfs al moeilijk.
Maar het is ook warm en intens. De afgelopen dagen zijn bij mijn ouders potten soep, lasagne, rijstpap, macaroni, pistolets en zalige gesprekken binnengedragen. Zoveel mensen, zoveel bezoekjes, zoveel.
Ik heb eigenlijk spijt dat ik in het verleden niet vaker bij rouwende mensen ben binnengestapt. Ik was bang van verdriet of dacht dat mensen wel nood zouden hebben aan rust. Nu denk ik: gewoon doen. Gewoon langsgaan, gewoon binnenstappen, gewoon bellen, gewoon meer doen dan loze woorden. Het is misschien vijf seconden ongemakkelijk om over die drempel te stappen, maar het biedt echt heel veel troost. En past het niet, dan ben je even snel weer omgedraaid.
Het is ondraaglijk, maar die intense warmte helpt het te dragen. Wat niet te dragen valt.
De zon komt elke dag op. De zon gaat elke dag onder.
Maar niets is nog hetzelfde. Alles is voor altijd anders.
Ik denk ontzettend veel aan je, aan jullie.
Al kan ik niet bevatten hoe jij je momenteel moet voelen, is het heel herkenbaar wat je schrijft. Hoeveel pijn het doet, maar ook hoe hard je zelfs op zo’n moment in je leven soms toch moet lachen met een grap of een onnozele situatie, omdat ook dat ongefilterd binnenkomt. Ik wens je heel veel moed, warmte, liefde en tijd toe.
Ach, wat een pijn. Wat een verdriet. Heel veel sterkte voor jullie allemaal. Als ik (betere) woorden had, had ik ze gedeeld.
Ik wens jullie nog meer warmte toe. Want dit is niet te bevatten.
Zo herkenbaar, zo mooi geschreven! 💕
Het is zoals een steentje in je schoen. Eerst voel je dat en denk je dat je zo niet verder kan stappen, maar je stapt door. De intensiteit, de heftigheid zal minderen, met tijd en boterhams, maar het zal er altijd zijn. Soms heftig, soms amper merkbaar, maar nooit weg.
Neem maar alle tijd om te wennen. Er komt een dag dat je terug zal kunnen lopen, beloofd.
Je titel omvat alles. Een te harde realiteit waar heel jouw familie ook voor altijd moet mee leven.
Het zou niet mogen dat ouders hun kind verliezen en zussen hun broer zo jong. Niemand vraagt het je of het wel mag, het gebeurt.
Ik hoop dat jij persoonlijk ook mensen genoeg hebt die eens binnenlopen, bellen, mailen…
Zo’n harde noten jong. Veel sterkte!
Wat mooi verwoord Sofie… Ik wens jullie ook veel liefde en warmte toe. Wat kan het leven hard zijn.
Nee niets is ooit nog hetzelfde.
Ik hoop wel dat de intensiteit ooit wat afneemt, je wat meer adem krijgt. Maar nu in de eerste plaats veel steun en tijd.
Raar hoe het in sommige families maar blijft komen, ellende op ellende op ellende.
Eergisteren was het 9 jaar geleden dat mijn zus overleed. De pijn wordt minder, de mooie herinneringen maken plaats voor de lelijke. Maar je vergeet nooit. Nooit. Sommige dingen blijven altijd hetzelfde. Je blijft altijd zijn zus. Hij blijft altijd je broer. Sommige dingen veranderen. Jijzelf bijvoorbeeld. Je wordt nooit meer dezelfde als ervoor. Nooit. De pijn en het verdriet veranderen je. Het over dat verdriet heen groeien ook. Je karakter verandert.
Ik wens jullie heel veel warmte, liefde en verdraagzaamheid toe. Hou elkaar stevig vast.
Heel raak omschreven, het meeste pijn doet het wegduiken van bekenden in de supermarkt als je bijna passeert. Omdat ze de pijn van de rouwende niet aan kunnen en of niet weten wat zeggen. Ik begrijp het ergens wel maar het snijd diep in het hart wat al zo een pijn heeft.
Ik wens jullie alle moed en kracht om om te gaan met dit onmenselijke verlies.
Een stille meelezer
Wat wilde ik dat wij het allemaal even van jou konden overnemen. Die zwaarte, dat verdriet, die intensiteit…, zodat jij op zijn minst adem kan halen. Maar dat kan natuurlijk niet en dus kan ik niet anders dan je warmte toewensen en hopen dat ook bij jou veel mensen binnenlopen die het ondraaglijke helpen dragen.
Ik heb de laatste dagen heel vaak aan jullie familie lopen denken.
5 jaar geleden had ik dezelfde gevoelens als jij nu.
5 jaar geleden verloor ik mijn zoon,zelfde leeftijd als Thomas,even plots,andere omstandigheden……
De kilte van het gemis overheerst je bestaan.
Je bent bang voor geluk,bang voor een lach om je mond…
En tegelijk doen al die warme woorden deugd, de potten soep en kommen macaroni zijn de stille getuigen van medeleven….
Ooit komt de dag dat je niet meer zal zoeken naar het waarom en dan zal je verder kunnen met je herinneringen aan de prachtkerel die Thomas was.
Hij zat bij een van mijn kinderen in hetzelfde jaar op SUI.
Ik heb vaak met je mama aan de deur van het klaslokaal gezeten wachtend op een oudercontact, een vrolijke vrouw,altijd een grapje te vertellen…..
Ik kan me voorstellen hoe gebroken je ouders nu zijn…..
Wees er voor elkaar,samen komen jullie er wel door.
Daarvoor zijn er teveel mooie herinneringen.
Sterkte morgen en de komende dagen
Mooi geschreven! Ik ben mijn papa erg jong verloren, dus bij verlies doe ik wat jij schrijft. Bellen, binnen springen, van me laten horen.
Het zal draaglijk worden zoals ik stuurde op instagram, maar het heeft echt zijn tijd nodig…
Iemand moet zo’n verdriet van dichtbij meegemaakt hebben om het te kunnen begrijpen, maar zo zijn er heel veel mensen bij wie dat zo was/is en die kunnen je helpen en steunen. Niet alleen nu.
Nu is de aandacht enorm. Maar binnen 2 maanden wanneer jij en je dichte familie ten volle in het gemis zitten, raast het leven voort en zijn er erg weinig mensen die er dan nog voldoende bij stilstaan. Ik wens je ook dan nog voldoende warmte en liefde toe, maar dat zit volgens mij wel goed.
Als 2019 een even groot topjaar zal worden, als 2018 een rotjaar, dan staat je hopelijk een schitterend jaar te wachten! Ik wens het je alvast toe.
Heel raak geschreven. Zo is het helemaal.
Langs deze weg wil ik even zeggen dat ik het een hele mooie,eerlijke, oprechte pakkende dienst vond en dat jullie dat ongelooflijk goed hebben gedaan gezien de omstandigheden. Ik weet wel zeker dat ik dat ik dat niet zou kunnen. Ik heb hier echt zoveel respect voor.
niet te vatten! gvd, Sofie! Dat is ongemeen hard. Een stoemp in de maag waar ge helemaal van aan gruzelementen ligt. Niet te geloven! Ik hoop dat ik het nooit hoef mee te maken. Alleen nog maar eraan denken en ik voel de tranen al opkomen.
Ik wens je tonnen liefde toe, veel schouders om op uit te huilen, bergen troostende woorden en veel mensen die de drempel over kunnen/willen.
Miljaar toch! Zo oneerlijk! Zo gemeen.
Misschien is het nog wat vroeg, maar ik wou je het toch alvast laten horen van postkantoor 00/00/00. Bedoeling is om een brief te sturen naar een overledene en een tekenaar maakt er een prachttekening bij (ondermeer Sasafran van Iedereen beroemd en ook de leerkracht van twee van mijn kindjes, Heike).
een heel erg dikke knuffel
Eveline
ps: ik woon en werk in centrum GEnt, dus gil als je eens een koffie, thee, bouillonneke wilt gaan drinken samen
Zo mooi geschreven … Iedere keer opnieuw word ik er enorm door geraakt. Het verdriet dat dit jaar jullie pad kruiste is zo onmenselijk. Ik kan me niet eens inbeelden hoe je je nu moet voelen. En wat er jullie overkwam is iets wat je niemand toe wenst. Gun jezelf tijd, laat het verdriet toe. En probeer kracht te putten uit al die warme momenten en mooie herinneringen. X
Net hetzelfde meegemaakt zoals jij helaas. Wat ik nooit zal vergeten is dat op dat moment de wereld leek stil te staan voor mij, terwijl de wereld rondom mij gewoon doordraaide alsof er niks gebeurd was. Daar kan ik mij na meer dan 20 jaar nog altijd over verwonderen. Ik wens je moed en levenskracht om, ondanks dat alles anders is, toch ten volle te genieten van het leven.
Ik wist eerst niet goed wat er gebeurd is, maar uit de reacties begrijp ik dat je je broer verloren bent? Wat verschrikkelijk!! Mijn deelneming. Dat moet enorm zwaar zijn, niet te vatten. Ik wens je veel kracht en veel steunende liefde van de mensen om je heen.
De wereld draait voort, alles gaat verder, maar ons hart bloedt en doet alles in een waas voorbijgaan. Emoties laaien hoog op om kleine dingen of vlakken grootse dingen af. Het is zo onwezenlijk, niet te geloven, niet te vatten. Beschrijven is moeilijk, begrijpen al even onmogelijk.
Verdergaan moeten we, dat werd gevraagd, en dat zullen we. Maar nu nog even niet, nu nog even toegeven dat het verdomme pijn doet en we het zo graag anders hadden gezien.
Inspireren doen we ook wel terug (jij bent al goed bezig met jouw mooie woorden) maar momenteel is er nog geen ruimte voor. De pijn, het gemis is nog allemaal veel te rauw.
Respecteren moeten we wel, we hebben geen andere keuze, die werd ons niet gelaten.
Niet dat het te vergelijken valt, maar weet dat jullie niet alleen zijn. Er wordt aan hem gedacht, hij wordt gemist en hij wordt graag gezien. Hij zit in ons hart en zal daar altijd zijn plaatsje blijven opeisen, dat heeft hij verdient, dat zijn we hem verschuldigd. We zullen hem eren en met ons mee blijven dragen.
Veel liefs en ongelooflijk veel moed en sterkte
Oh Sofie.
Oh Sofie, sofie toch!
Niet te geloven, niet te bevatten. En toch verwoord je het pijnlijk juist. Dit moet zo zwaar zijn om dragen, voor jou en je familie. Vind troost bij elkaar.
Een post die ik al zeker 4 keer ben komen lezen. Ik durfde niet te reageren, want het verdriet dat mij blijvend veranderd heeft, was niet het soort verdriet dat jij nu meemaakt. Maar nu lees ik dat je net zegt: doe maar gewoon, laat van u horen, en bevalt het niet, wel, dan is er weinig verloren.
Dus: wat rot, wat onwezenlijk, wat schrijf je goed.
Sofie,
Ook hier wat aarzeling om te reageren, want wij kennen elkaar niet. Ik ben zo iemand die hier graag & vaak in stilte komt lezen, en herkenning vind in jouw schrijfels, geraakt word, soms hartelijk moet lachen … . En vooral de laatste tijd enorm meeleeft met alle pijnlijke & heel ingrijpende gebeurtenissen die jou & jouw gezin/familie zo hard treffen.
Wat een diepsnijdend verlies & verdriet, zo onwezenlijk. En tegelijk verwoord je het allemaal zo mooi & straalt er ondanks die heel kille & rauwe realiteit, toch nog zoveel warmte & liefde doorheen jouw woorden. En hoop.
Ik weet niet goed wat jullie toe te wensen: vooral veel tijd, er gewoon mogen zijn met alles wat je voelt, niets moeten, een warm deken (letterlijk & figuurlijk) om jullie heen en veel mensen die jullie helpen om dat ondraaglijke te dragen.
En vooral heel veel liefde, onnoemelijk veel.
Liefs
Sofie,
ik lees al jaren in stilte mee. Ik geniet erg van je schrijfsels. Dit jaar was voor jullie erg zwaar… Ik ken je niet persoonlijk maar je verhaal raakte me erg. Soms is er zoveel dat we voelen en zo weinig dat we kunnen zeggen. Ik stuur je warmte en kracht om de dagen door te komen, dag per dag. Geef jezelf tijd en luister naar je lichaam en geest. Niemand anders weet hoe jij je voelt. Warme knuffel!