Je glijdt weg.
Ik zie het, want mijn ogen branden als ik bij de wekker op de lichtknop moet duwen om mijn teen niet te stoten aan het donkerte.
Ik voel het, want er hangt steeds vaker een jeansvest rond mijn schouders. Of zelfs – godbetert – een jas.
Ik hoor het, want de straten zijn stil als de zon aan de andere kant is. De terrasjes zijn na de dagval alleen nog maar gevuld als er ofwel fleecedekentjes zijn, ofwel kankerstokken.
Ik ruik het, want de zweetvoeten zitten weer weggestopt in gesloten schoenen. Alleen de dappersten stappen nog koppig in sandalen.
Ik zeg het, want ik vind het vreselijk. Het zou zelfs als zagen bestempeld kunnen worden hoe ik opzie tegen die vreselijk tijd die staat te trappelen. Maanden die alle lichtheid uit het leven nemen.
Zelfs de prachtige na-dagen die je soms nog uit je mouw schudt, duwen op mijn hart. Ze zijn een uitvergroting van je afscheid. Met hun kille start, hun koele doving en mijn lijf dat nooit meer plakt en douche snakt.
Oh zomer.
Je glijdt weg.
(Mag ik meeglijden? Zo tot maart ongeveer?)
Amaai Sofie, zo mooi gezegd. Ik probeer lichtpuntjes voor je te verzinnen : gezellige warme avonden met kaarslichtjes en lekkere theetjes en ook nog mooie muziek en misschien een goed boek? Herfstwandelingen in het bos, schoppend in de afgevallen bladeren noten en kastanjes zoeken? Eerste stapje in de vers gevallen sneeuw en zonlicht dat glinstert als diamantjes op die sneeuw? Warm ingeduffeld die zon op je gezicht koesteren. En daarna verlangen naar lente en alles in de natuur weer zien ontluiken en langzaam groeien en voor je het weet is het weer zomer!
Allé ja, ik probeer maar te helpen hé! 😉
Hartjes voor jou, Kris.
Inderdaad allemaal prachtig van op een afstand, maar ze kunnen mij zo moeilijk bekoren. Omdat het koud is. Omdat ik mijn ledematen moet bedekken en dat zo vreselijk aanvoelt. Ik snap die schoonheid ergens wel, maar het dringt niet door. Omdat het nog zo lang is voor ik weer leven voel, in de lente. 🙁 (Maar heel erg bedankt voor je mooie woorden!)
Ik snap je, hier ook een absoluut zomermens. Als de zomer gedaan is kan ik enkel uitkijken naar de lente. Wanneer je s’morgens het gras terug kan ruiken en voelen dat het zonnetje terugkomt. En ja dekentjes zijn gezellig in de winter en de lichtjes met kerstmis brengen tijdelijk wat beterschap. Maar geef mij toch maar de zon ☀️ Zo vroeg en zo lang mogelijk.
Ik vond die warme zomer ook zo heerlijk! Heel veel energie opgedaan waardoor ik die donkere maanden nu wel aan kan…hoop ik toch!
Lastig eh.
Mooie post!
10 jaar geleden poste ik ook waarom ik geen liefhebber ben van de herfst in deze post. https://goofballsworld.blogspot.com/2008/09/why-i-dont-like-fall-season.html. Ieder jaar trekt die terug een hoop bezoekers via Google :), dus we zijn niet alleen met ons gevoel.
Maar ik moet wel toegeven dat ik in de recente jaren heb leren van de herfst genieten. Sinds we veel tijd in de Ardennen doorbrengen en daar door de herfstbossen of de mistige venen kunnen wandelen, apprecieer ik het veel meer, met bijhorende knusheid van pompoensoep enz.
Maar die overgang eh, om die zomer los te laten, ja dat is oh zo moeilijk. Want de zomer blijft toch altijd het beste.
Ik kijk daarentegen uit naar de herfst. Iedereen terug binnen in een cocon. Kaarsjes branden, frisse ochtenden, meer kledij kunnen aandoen, gezellig binnen zitten als het regent, onweert, of een wandeling maken in de herfstwind. Allemaal zalig vind ik dat.
Toegeven ik hou van alle seizoenen en ben blij in een land te leven waar we echt nog die afwisseling hebben.
Als ik dan toch zaag is het van de warmte, hittegolven mogen van mij onmiddellijk verdwijnen. Dan functioneer ik niet en weet met mezelf geen blijf.
Voor de rest, laat maar komen!
Zoveel mensen, zoveel meningen.
Mooi geschreven! Ook al herken ik het niet, want hoewel ik houd van de zomer, houd ik ook van de andere seizoenen (de winter weliswaar veel meer sinds ik makkelijk wandelingen in besneeuwde bergen kan doen…). Als het financieel mogelijk is, kan je misschien proberen er eens tussenuit te knijpen naar een warm land?