Ik lieg niet als ik zeg dat we hier een klein beetje in een negatieve spiraal zitten, dus het verhaal van Basiel past wel in de trend van ons gezin op dit moment. Het ging gewoon een routine-operatie zijn. Gewoon nieuwe diabolo’s, omdat hij kampt met gehoorverlies.

Hij zag het zelf eigenlijk helemaal zitten, want de vorige keer was dat allemaal heel vlot verlopen. Ik stond om 6u45 dus met een vrolijk, nuchter kind aan de inschrijvingen van Jan Palfijn.

Het was de eerste keer dat we niet allebei meegingen. Maar de vorige keer had de operatie maar een kwartiertje geduurd en mochten we snel naar huis, dus het was de moeite niet dat Tom verlof nam. Elk nadeel heb z’n voordeel, want ik kon gewoon meegaan zonder verlof. Om 9u liet ik Basiel achter in de operatiezaal (je mag er bij blijven tot ze in slaap zijn) en werd afgezet in de wachtruimte.

Normaal duurt dat dus een kwartiertje. Toen ze me ANDERHALF UUR LATER nog steeds niet komen halen waren, werd ik ongeveer gek. Er gaan allerlei scenario’s door je hoofd, en de meeste zijn niet bepaald fraai. Je kan daar zelf niet weg, dus ik heb uiteindelijk de eerste persoon die passeerde in een ziekenhuispak (en er verder niets mee te maken had, sorry mevrouw) bij de kraag gevat en geëist dat zij ging horen hoe het was met Basiel. Want zij had een badge en geraakte tot in recovery, ik zat vast.

Een kleine 10 minuten later riepen ze me binnen met de boodschap dat het niet goed was gegaan. Hij was nog maar net op recovery, omdat er een bloeding was die ze niet gestelpt kregen. Ongeveer een minuut nadat ik zijn hand kon vastpakken, begon hij bloed over te geven. Ik kan u zeggen, dat wil je echt niet zien van je kind. Ook al was ik toen nog niet echt in paniek. Bloed verteert  niet en dat was dus ingeslikt bloed van de operatie.

Ze hadden namelijk niet alleen diabolo’s gestoken, maar ook de poliepen in zijn neus nagekeken. Die bleken gigantisch en heeft de NKO ook weggehaald, maar daar is het misgegaan. Het stopte niet met bloeden. Ze hebben hem toen verder verdoofd, ze hebben infuzen verstoken (drie plaatsen!) en het heeft dus allemaal veel en veel langer geduurd dan gepland. Ik was blij dat ik hem zag ademen, maar echt geruststellend was het allemaal niet. Zeker niet omdat we verplicht in recovery moesten blijven, tot het bloeden helemaal onder controle was.

We hebben daar meer dan drie uur gezeten. En hallo: recovery is niet tof. Het is daar koud, je kan daar niet bewegen en de sfeer is angstig. Basiel gaf nog een paar keer bloed over en telkens kwamen er verschillende mensen toegesneld. De anesthesist kwam nog een paar keer langs, de verpleging ook en de NKO tussen elke operatie. Uiteindelijk mochten we naar boven, met een extra baxter. En een bang hartje.

Daar mocht hij drinken en kreeg zelfs een yoghurtje. Maar niet veel later begon hij opnieuw te bloeden en over te geven. Op een moment dat we normaal gezien al lang thuis moesten zijn. Hij werd opnieuw op de rol gezet voor een operatie diezelfde avond  (ging uiteindelijk niet door, oef) en ik begon vanalles te regelen. Want we moesten sowieso blijven. En ik moest zelf naar een dringende afspraak in een ander ziekenhuis (of course Murphy). En oh ja, Felix was er uiteraard ook nog.

“Ik heb 9 keer overgegeven he mama”, is niet iets wat je van je zoon wil horen. Maar het was zo, alles is er weer uitgekomen. Plus oud en vers bloed. En ik bespaar je verdere details. We dropten Felix in het park bij buren, Tom wisselde mij af na zijn werk en ik haastte me naar Sint Lucas.

Daarna haalde ik Felix op, bracht mijn jongens een valies met spullen voor de nacht en keerde met Felix terug naar huis. We kropen samen in bed, heel dicht bij elkaar. Mogelijks heb ik een klein traantje gelaten. Of een groot.

De volgende ochtend kwam de NKO opnieuw langs en werd Basiel na een rustige nacht ontslagen. Twee dagen later stonden we opnieuw op spoed, nadat hij opnieuw was beginnen bloeden en lichte koorts had. Amper vijf minuten voor zijn verjaardagsfeestje (met de familie) begon, was hij weer thuis. Het feestje afzeggen was geen optie, het kind had er zo naar uitgekeken en had al genoeg pech gehad. Bovendien waren mijn zus en een vriendin afgekomen om te helpen met de catering. Dat is dus allemaal goed gekomen.

Maandag is hij niet naar school gegaan, hij was veel te plat. Goede punten voo de NKO die zelf belde om te horen hoe het met de patiënt was. Dinsdagavond heeft hij nog één keer gebloed uit zijn neus, maar ondertussen is hij er wel ongeveer bovenop. Het was allemaal serieus schrikken, vooral voor dat mannetje zelf. Wat een verjaardagsweekend!

Omdat Murphy echt op bezoek is bij ons, zitten we door mijn ontslag ook nog eens zonder hospitalisatieverzekering. We zijn wel beschermd door de wet Verwilghen en ik heb een verderzetting aangevraagd, maar voorlopig is het nog altijd niet in orde. De rekening zal dus sowieso eerst door ons betaald moeten worden. En de timing is daarvoor niet geweldig.

Ondertussen zijn er nog zoveel andere dingen gaande waar ik ooit over ga vertellen, maar nu nog even niet. Om maar te zeggen dat Murphy het echt mag afbollen en wij hier toe zijn aan een positieve wind. Ik doe mijn stinkende best om een halfvol glas te zien, maar het is niet elke dag even gemakkelijk.

On the bright side: wat een team zijn mijn lief en ik. En wat een fantastische entourage hebben wij.

En uiteindelijk is dat echt kei hard het belangrijkste.