Kijk eens aan, we zitten al aan de laatste ouderzonde. Het is nu wel compleet toevallig dat mijn vorige blog ook over verwachtingen en een beetje over de ratrace ging, dus ik ga deze kort proberen te houden.

HOOFDZONDE 7: ACEDIA (gemakzucht – traagheid – luiheid – vadsigheid) – 15 maart
Hoe ga je om met de druk die van jongs af aan op kinderen (en dus ook hun ouder(s)) gelegd wordt. Doe je mee aan de ratrace of ben je meer manana manana?

Mijn kinderen zitten nog op de kleuterschool, dus enige druk is hen op dat vlak (gelukkig) nog volledig vreemd. Ik hoop natuurlijk dat Basiel en Felix geen grote problemen gaan ondervinden op school, maar het kan me ook wel niet schelen met wat voor punten ze naar huis komen. Als ze naar eigen vermogen hun best doen en beleefd zijn, ben ik al lang content. Ik wil vooral dat mijn kinderen gelukkig worden, voor de rest heb ik weinig verwachtingen.

Ik droom natuurlijk ooit van kleinkinderen, ik hoop dat ze een fijne job gaan hebben and so on. Maar tegelijkertijd zijn er maar twee dingen echt belangrijk, dat ze gezond zijn én gelukkig. Dus zo weinig mogelijk druk aub. Ik begin stilaan bijvoorbeeld wel een beetje bang te worden van het huiswerkverhaal, maar wil mijn blik tegelijk open houden. We zien wel hoe dat loopt.

Onze kinderen zijn de mix van twee uitersten op dat vlak. Ik legde mezelf als kind extreem veel druk op (voor alle duidelijkheid, ik deed dat helemaal zelf. Tot op het punt dat mijn ouders voorstelden om wat minder goede punten te halen op school). Naast school zat mijn tijd barstensvol met hobby’s. Ik fietste een paar keer week naar het conservatorium van Mechelen, turnde bij MK Gym en zat ook nog eens in de scouts. En tussendoor moest ik van mezelf ook nog eens de hoogste punten halen. Dat betekende dat ik alles wat niet binnen de 90% lag op dramatische wijze afwees (vraag maar aan mijn moeder of mijn zus. Het drama kon echt heel groot zijn).

Daartegenover stond mijn lief, die zijn jeugd zonder officiële hobby’s heeft doorgebracht. Lezen en computeren a volonté, maar niets in groepsverband of buitenshuis. Misschien een korstondige affaire met badminton, dat weet ik eigenlijk niet zeker.  Ondertussen heeft hij wel een stevig loopvirus te pakken (en mij ook besmet) en het is met ons beide als volwassenen mensen goed gekomen. (Vooral met hem eigenlijk, ik weet dat er bij mij wel vraagtekens geplaatst kunnen worden)

Om maar te zeggen. Onze kinderen hebben op dit moment geen hobby’s en voorlopig voelen wij niet erg veel behoefte om daar iets aan te veranderen. We gaan hen wel stimuleren om naar de jeugdbeweging te gaan, maar voorlopig kan dat zelfs niet (dat is hier met een wachtlijst, en we hebben nergens plaats. Ook al kan Basiel pas vanaf volgend jaar gaan) En als we voelen dat er andere behoeftes zijn, dan gaan we daar zeker op inspelen.

Basiel heeft een een jaar zwemles gevolgd op dinsdag na school en dat was meer dan genoeg voor dat mannetje. Wel heel trots dat hij ondertussen al zijn 50 meter brevet heeft gehaald.

Maar voorlopig voel ik bij hen allebei dat naar school gaan al voldoende prikkels met zich meebrengt. Het is al een hele uitdaging om elke ochtend om 8u15 in de klas te zitten, dat is al meer dan genoeg ratrace voor kinderen die hun leeftijd nog op één hand kunnen tellen.

In het weekend moeten er hier trouwens ook meestal heel dringend kampen gebouwd worden. En torens. En treinsporen. We proberen dan zoveel mogelijk zonder tijd te leven, om de stress die van ons ongetwijfeld afstraalt op de kindjes tijdens de week, een beetje tegengewicht te geven.

Voila. Dat was de laatste.

De andere ouderzonden van andere bloggers kan je hier nalezen.

(PS: aan dat ‘ik ga het kort houden’ is nog werk, ik besef het)