*Zitten we met een home-hit. Een paar maanden na de hype zong Basiel plots uit volle borst: “Ik ben…een kind van de duivel. MAMA, jij hoeft niet te huilen! FEESTEN!”. Binnen de kortste keren zong ook de jongste volop mee. Ondertussen luisteren we ook al naar de Duitse versie. (Die hoofdletters staan daar omdat hij op die punten ook altijd stevig uithaalt)
*is er eindelijk vooruitgang in de pot-issue. Geen idee hoe het komt, maar hij heeft eindelijk een klik gemaakt. Op een dag riep hij vanuit de badkamer (waar hij in alle stilte naartoe was gegaan) dat ie kaka had gedaan. En sindsdien is het 9/10 op tijd waar het moet zijn. Hij is supertrots, en wij natuurlijk ook. Bravo voor de communicatie tussen hersenen en sluitspier!
*is er nog een wonder geschied in dit gezin. Voor het eerst in zeven jaar zijn er kerstkaarten! Ik kan het zelf amper geloven als ik ze uitdeel. Jaja, uitdelen, ik ben er wel nog niet toe gekomen om postzegels te halen en adressen te schrijven. Maar voor de rest ben ik supertrots. Op de kaarten en op hoe we stralen als gezin op de foto.
*houden wij hier af en toe wilde feestjes. Dat betekent dat de muziek luid gaat en iedereen thuis kei hard danst. Het is te zeggen, Tom doet meestal niet mee. Die lacht ons gewoon stiekem een beetje uit. Ook de zelf verzonnen spelletjes van de boys bevatten conceptueel heel vaak ‘wild rond de tafel lopen’. Twee jongens die hevig en wild kunnen doen, en dat ook mogen. En dan heb je plots een 5,5-jarige die zijn handen samenbrengt, nederig buigt en een Namasté’ke doet. Geleerd in de turnles op school, mama. Waar ze dankzij juf S. vaak kinderyoga doen. Zo cool!
*ben ik helemaal klaar voor de eindejaarsperiode. Ik zou nog altijd het liefst rechtstreeks doorspoelen naar februari, maar ik ben wel stiekem een klein beetje verliefd op onze kerstboom. Het voelt allemaal zo echt. Twee kinderen, een huis en een kerstboom. Well hello adulthood!
*branden hier elke dag kaarsjes. Omdat dat geweldig gezellig is natuurlijk, maar ook voor de symboliek. Op een aantal vlakken kan ik hier wel wat kaarsjes gebruiken. Duim je even mee? Thanks!
*kan ik weer lopen. Het is extreem traag en ik ging me een jaar geleden geweldig belachelijk gevoeld hebben bij die tijd, maar no more. Als je een paar maanden geblesseerd aan de kant moet zitten, ben je gewoon al blij dat je jezelf nog eens in het zweet mag werken. Ik loop niet te vaak, niet te ver, niet te snel. Twee keer per week mijn hoofd leegmaken, dat is voorlopig al heel veel.
*moet ik dringend nog eens een outfitpost doen. Voor het eerst in jaren (of zo) ben ik echt content van wat er in mijn kleerkast hangt. Moest ik nu nog wat kunnen naaien en herstellen, dan was het helemaal fantastisch. Maar ge moet ook niet te veel willen, ik besef dat.
*hebben we een nieuwe voordeur. Die beslissing is er vooral gekomen omdat de vorige echt kapot was en een gigantisch tochtgat, maar het was wel een meevaller dat ie toevallig ook verschrikkelijk lelijk was. Bye bye fermettelook, welkom modern huis! Ik ben er zo content mee, ge kunt het niet geloven. Ik kan er uren naar kijken (wat ik mogelijks ook al heb gedaan)
*stond ik aan de kassa in de Colruyt bij een man die met korte broek en kerstmuts mijn Xtra-kaart vroeg. Hij stond ongeveer te dansen tussen mijn boodschappen dus ik was meteen benieuwd naar de whole story. Na vijf scan-biepjes kreeg ik uiteindelijk het hele verhaal. Hij had een dag eerder zijn vriendin ten huwelijk gevraagd en ze had ja gezegd en die mens wist met zijn blijdschap geen blijf. Ik heb nog nooit met zo een grote glimlach de rekening betaald.
*is de tut terug. Ik besef dat het hier mogelijks om de meest inconsequente ouderschapsmove van de eeuw gaat, maar het is nu zo. Na vier nachten waarbij hij niet in slaap geraakte, uren aan de borst wilde hangen, verschillende keren per nacht huilend wakker werd en voor dag en dauw aan ons bed stond ‘om naar beneden te gaan’, ben ik geplooid. De zuigbehoefte was gewoon te groot, hij miste dat ding gewoon te hard. En uiteindelijk is hij nog niet eens drie. Dus fuck de tandarts die er op stond dat de tut werd weggegooid, ons bolleke wasn’t ready.
Dus middenvinger aan de tandarts. En tegelijk ook het voornemen om in 2018 nog net iets vaker fuck you te zeggen tegen verschillende dingen.
(Oh dju, ik heb net gevloekt op tinternet zeker?)
Volgens mij moet je ECHT DRINGEND een outfitpost doen, en die man in de Colruyt was ook DUBBEL leuk 🙂
(om maar stillekes te zeggen dat er twee paragrafen dubbel staan)
Komt er van als ik me veel te hard moet haasten! Die post was helemaannog niet klaar en ik heb op publish gedrukt?!
Zo leuk om te lezen dat jouw twee zonen wild en hevig mogen zijn… De mijne mogen ook gewoon zichzelf zijn en zich uitleven. Als we dan bij de schoonouders zijn en dan vooral in combinatie met de zus van schoonmoeder, valt er meermaals de uitspraak dat ‘jongens toch anders zijn dan meisjes hé’ en enkele zinnen later wordt anders vervangen door drukker en wilder. En elke keer voel ik me geaffronteerd, omdat ik op dat moment mijn jongens niet te druk of te wild vind, maar gewoon zichzelf… Altijd effe de tong afbijten, op zo’n momenten!
Hier zijn we al aan “het nieuwe liedje van die van kind van de duivel”.
Heel mooie kerstkaart! Heel mooie voordeur! En ik duim voor je kaarskes
Kei mooie kerstkaart! Ook aan jullie gezellige feestdagen en een gezond en sportief Nieuwjaar. Hele mooie voordeur! Kei goed dat je weer aan het lopen bent. Maar vooral chapeau dat je toch ondanks blessures, druk gezinsleven telkens opnieuw start! Trek het niet uit van die tandarts. Dat komt allemaal in orde. Een goede nachtrust is ook belangrijk. En Bravo aan de kleinste die super flink het potje heeft gevonden voor nummer 2.
Ik doe mee met je fuck verhaal. En niet zo’n beetje ;o)
Hoera voor de fuck you’s en inconsequent ouderschap!
Onze gespecialiseerde kindertandarts zei altijd dat je ten laatste op 4 jaar “moest” stoppen met de tut. Dus Felix heeft nog meer dan genoeg tijd (en zelfs als hij al 4 was, wat dan nog?)
Dochterlief had het ook erg moeilijk de tut af te geven en sindsdien doet ze volop aan tandenknarsen. Maar echt vreselijk, die arme tandjes … 🙁 Het lijkt wel alsof ze ‘s nachts op harde noten zit te knabbelen. Nu heeft ze nog melktanden maar als ze later haar definitieve tanden heeft, belooft dat toch wel de nodige ellende, vrees ik.
Ik vraag me dan ook af wat op langere termijn het meest schadelijke is voor tanden: een tutje ‘s nachts of dat tandenknarsen. Niets van aantrekken dus wat die tandarts zegt. Als ik de klok kon terugdraaien, had ze haar tut al lang terug!