Twee jaar en acht maanden. Zo lang heb ik Felix borstvoeding gegeven. Veertig maanden in totaal, als ik de periode van Basiel erbij tel. En dan komt er een punt waarop de laatste druppels zich van je losmaken. Het kleverige einde van een tijdperk.
De stekker is er nog niet helemaal uit. Als ik duw, komt er nog steeds een straaltje melk uit. Maar Felix voelt niet meer de behoefte om te drinken. Dat is prima, want dat is het ideale scenario. Het dooft natuurlijk uit, op het tempo van mijn kind. Toen ik me drie jaar geleden zwaar begon in te lezen in het onderwerp (_understatement_), was dat alles waar ik van droomde.
Bij Basiel was het een romantische film met een klotig einde. Gestopt om de foute redenen en met een serieus wrang gevoel in mijn buik. Maar tegelijk was dat gevoel de voorzet om bij Felix alles uit de kast te halen.
(Foto: Dries Renglé)
Ik ben de lastige start met bloedende tepels al lang vergeten. Zelfs kolven ligt al zo lang achter ons dat het niet meer dan een vage uierachtige herinnering is. Wat nog overbleef is één van de prachtigste en krachtigste dingen die ik bij het moederschap al heb mogen ervaren. Borstvoeding the next level. Iets waarvan ik het bestaan eigenlijk niet kende, omdat ik het nog nooit ergens van dichtbij had gezien en niemand daar over vertelde. Borstvoeding, waarbij het stuk ‘voeding’ in het woord eigenlijk bijna overbodig wordt. Uiteraard blijft het een geweldig bommetje antistoffen, maar het wordt vooral een emotionele kanjer.
Nooit gedacht dat het zoveel meer zou kunnen zijn. Dat het voeden van een peuter en later zelfs een kleuter zo speciaal zou zijn. Het staat heel ver van het babyvoeden, want het is alleen nog maar gereserveerd voor de mooie, intieme, rustige en heerlijke momenten. (Lees: alles wat ooit lastig is aan borstvoeding verdwijnt volledig)
Dat heeft uiteraard ook praktische voordelen: ik weet niet hoeveel maanden geleden ik de borstvoedingsbeha’s al naar de zolder heb verhuisd of hoe lang ik al geen rekening meer houd met de borstvoedingsvriendelijkheid van mijn kledij. Mijn Medela Freestyle ligt al een hele tijd eenzaam te wezen in de doos. We zijn zelfs al twee keer een midweek op romantische vakantie geweest, waarbij ik niet meer deed dan ’s morgens en ’s avonds een minihandkolfje (gewoon om te checken of de leidingen nog niet drooglagen). Het wordt een ander soort borstvoeding, geloof me.
Ik wist ook geen hol af van die hele autocriene fase waarbij je gewoon altijd soepele borsten hebt, kinderen soms een paar dagen niet drinken en dat absoluut geen probleem is. Ik had geen idee dat een borst zoveel troost kon bieden bij moeilijke momenten, zoals niets anders dat toen kon.
De laatste druppels. Het is zo goed als voorbij. Mijn hart ligt in duizend stukken op de grond, terwijl ik breed glimlach. Want ik ben intens gelukkig dat het helemaal gelopen is zoals ik het wou en dat we meer ‘doelen’ gehaald hebben dan ik ooit had durven dromen. Maar tegelijkertijd is het zo verschrikkelijk moeilijk om er afscheid van te nemen, dat ik de hormonen die vrijkomen even niet de baas kan. (Alweer, undersatement)
Maar het ongelukkige einde van de borstvoedingsperiode bij Basiel was wel de lucifer én het doosje om de passie voor dit wonder der lactatie aan te steken.
Dus misschien dat het gelukkige einde van de borstvoedingsperiode met Felix wel de aanzet is om eindelijk dat boek te schrijven dat nu al zo lang in mijn hoofd zit?
Wa peisde?
Doen!
Zo mooi! Ooit moest het stoppen natuurlijk, maar ik ben zo blij dat het volgens het scenario is dat je zelf wou!
En niet vergeten: dankzij jou zijn er velen die zijn blijven verder borstvoeding geven, toen de omgeving begon te vragen ‘of het nog geen tijd is om te stoppen’. Zonder jou, lieve Sofie, zou ik niet apetrots kunnen verkondigen dat ik al aan 20 maand zit bij m’n jongste. 27 maand voor beide mini’s samen. En we zijn er nog niet klaar mee.
Dat boek? Gewoon doen!
<3
doen natuurlijk!
en wat een prachtige foto is dat van jullie twee..om te koesteren voor altijd.
Hier ook voorbij 😞. Wel al na 11 maanden, maar ook op aangeven van de baby zelf, ik wou nog verder doen. En ik heb het er ook zo vreselijk moeilijk mee. Vooral omdat het mijn laatste is… (En de omgeving begrijpt dat niet, “je hebt ak zo lang gegeven”, “je kan toch niet blijven geven”, …).
Doen Sofie!
Deels dankzij jouw blogposts en persoonlijke mailtjes duurde mijn eerste, moeilijk gestartte, borstvoedingsverhaal 11 maanden. Rond Valentijn hoop ik mijn tweede borstvoedingsverhaal te starten en zullen je blogposts nog eens gelezen worden!
Op het boek zal het net iets langer wachten zijn maar… Gewoon DOEN!!!
Het is een te mooi en boeiend verhaal met te veel informatie waar anderen iets aan kunnen hebben om niets mee te doen!
Welgemeende merci!
Oh proficiat! En succes (Ik ben zelf op Valentijn geboren, dus ik duim een klein beetje harder voor 14/02 :))
Ik zou zeggen: doen. Ik moet nog beginnen aan het hele kinderhoofdstuk, maar alleen al voor de manier waarop jij het al die jaren al hebt aangehaald en bekrachtigd en nog maar eens herhaald zou ik mij er op voorhand wel zeker in willen verdiepen. Dus al was het maar om mij en andere toekomstige en huidige mama’s te ondersteunen en bekrachtigen: graag. Ik koop hem sowieso *vuistje*
Zeker doen. Moeders kunnen niet genoeg goede informatie krijgen.En nog een weetje : grootmoeders kunnen in geval van nood ook weer bv geven. Wanneer je melkklieren volledig volgroeid zijn, behouden ze die capaciteit. Het duurt wel een tijdje, maar de melk stroomt na een tijd weer. In vroegere tijden en ook bij primitieve stammen deed men dit, wanneer de moeder stierf of heel verzwakt was. Ook moeders die nooit zwanger geweest zijn kunnen bv geven. Het is wat ingewikkelder, maar het kan. Ik begrijp je gevoel heel goed : dat is loslaten. Het hoort bij het opvoeden, het is ook goed, maar het kan pijn doen. Maar dat boek, zeker doen. Niet aan twijfelen. En ook fier zijn, dat je het gedaan hebt. Heel fier zijn, zelfs.
Hmm, voel me toch tikkie aangesproken dat de 3 jaar en 9 maanden hier niet telt als ‘in je omgeving gezien’. Maar ik snap uiteraard wat je schrijft over dat ongekende ‘méér dan voeding’ aspect… 😘
Ik had het in dat stukje over Basiel he. Jouw langvoeden is er pas gekomen nadat mijn eerste kind al van de borst was he. Want J is pas geboren als Basiel al geen borstvoeding meer kreeg :). Maar voor Felix zeker een extra inspiratiebron!
Mooi hé, als het op die manier kan stoppen, op hun aangeven.
En dat boek, doen, al zal ik het zelf niet meer nodig hebben, mijn dochters binnen 20 jaar misschien wel 😉
Ik ben zo blij voor jou dat het gelopen is zoals je wou. En ik begrijp heel goed dat zelfs een mooi einde toch ook enigszins triest kan zijn. Koester de mooie herinneringen en gaan voor dat boek!!!
Heel mooi geschreven en heel herkenbaar! We zitten hier ook op het einde. Het is nog niet volledig uitgedoofd na 2 jaar en 11 maanden. Het gebeurt nog sporadisch dat Thibaut komt drinken. Leuke momenten voor ons 2tjes vooral in het weekend s ochtends snoezen en drinken bij mama 🙂
Mocht jehulp nodig hebben bij je boek, bied ik deze graag aan.
Wauw, Sofie,
Wat een ongelofelijke herkenbaarheid in alles wat je daar beschrijft. Boenk erop. Maak dat boek. Echt. Want het is nodig. Ik zou het zelf ook willen schrijven.
Heb zelf een dochtertje van 3,5. Same story.
Zonder de romantische midweken of weekends zelfs dan. Ze is nog steeds in pure adoratie van haar ‘leijtjes’. ( ‘leij’, hetgeen baby’s zeggen als ze willen drinken).
Mijn tepels beginnen zelf serieus aan te geven dat het goed geweest is, en ik moet zelf mijn grenzen aangeven. We praten erover.
Maar de idee dat het ooit voorbij zal zijn is voor mij ook niet te bevatten en voor haar nog minder.
Onlangs zaten we met z’n tweetjes in de auto, en vraag me niet hoe of waarom, maar ineens ging het erover. Over later, als ze groot zou zijn.
En dat ze dan niet meer aan de leij zou drinken. Zaten we daar allebei te huilen. ( nu weer natuurlijk..) Dat is het ’em ook. Ik ken echt niemand, die me dit heeft voorgedaan. Waarmee ik erover kan praten en weet dat ze het echt begrijpt.
Wat dit is. Hoe onbeschrijflijk mooi en waardevol. Hoe innig en teder en dichtbij.
Dit, zou onze wereld kunnen veranderen. De mensheid…
Ik geloof dat echt.
Daarom alleen al, Sofie: schrijf dat boek. Ik wil ook gerust helpen waar je dat wil.
Want er is niks waar ik meer achter sta, dan dit.
Warme innige knuffel van een mama die je begrijpt.
Bedankt, om dit te delen.
💗
Wauw! Wat een aangrijpend verhaal, met tranende ogen heb ik zitten lezen. Wij zijn momenteel vijf maanden bzg met fulltime bv en als ik zoiets lees geeft me dat enkel meer zin om langer te blijven doorvoeden! Love it! Great job mommy
Hier na 2 jaar en 4 maanden nog niet toe aan de laatste druppel. Gelukkig. De oudste stopte zelf na exact 18 maanden. Trok mijn shirt naar beneden, en dat was dat. Mooi, maar plots. De jongste is daar nog niet aan toe. En ik geniet er ook nog steeds van. Zoals je zegt, soms dagen niet, dan weer wel, zonder problemen. En in mijn omgeving? Niemand die er veel begrip voor toont, laat staan waar ik mee zou kunnen praten. Gelukkig sta ik (wat dit betreft) zeer stevig in mijn schoenen en doe ik wat wij willen! Bij deze, heb je hulp nodig met dat boek, ik ben een borstvoedende copywriter, just so you know 😉
Waarop wacht je?
Heel mooi geschreven, heel herkenbaar. Zo mooi dat je het zo natuurlijk kan later uitdoven maar ‘k snap dat je hart op de grond zitten. Alleen dit al lezen en weten dat bij mij het ook ooit eindigt (hopelijk ook maar binnen een jaartje of zo) maakt me al emotioneel.
Dat boek: DOEN! We hebben juiste info nodig, we hebben rolmodellen nodig.
Maar zorg er dan wel voor dat je dat boek op je eigen tempo kan schrijven. In mijn omgeving een gezin er onderdoor zien gaan omdat de mama een deadline MOEST halen van de uitgeverij :(.
Proficiat!
Ik heb dan wel heel vaak gefronst bij je hevige pro-bv-posts (want ik ben helemaal niet zo militant en mijn eerste heeft het prima gedaan op fv en daar voel ik me geen spetter schuldig over), maar inmiddels toch ook al bijna 15 maand de jongste aan de borst. Misschien, héél misschien is dat ook wel een beetje aan jou te danken 😉
Dankzij jouw tips de eerste moeilijke periode met mijn dochter overleefd. (Ze heeft enkele dagen in de couveuse gelegen). Ik leerde van je dat ik moest kolven, kolven, kolven om de productie op gang te brengen (en niet slapen zoals de vroedvrouwen voorstelden). Ik leerde dat de eerste 3 dagen het belangerijkste zijn. Ik legde mijn dochter ook zoveel mogelijk zelf aan zodat ze voltijds van mijn borst zou leren drinken (en niet van de fles moedermelk). Ik heb je post borstvoeding voor beginnens zeker 10x gelezen en doorgegeven aan vriendinnen die starten aan hun bv adventuur. Ik leerde ook van je dat je soms moet doorzetten rond de 9 maanden. Zelfs als k&g zegt dat je te weinig melk hebt en moet bijvoeden. Dankzij jouw vond ik het normaal om te gaan langvoeden. Liefst tot 2 jaar. Dat is jammer genoeg niet gelukt omdat mijn dochtertje rond 18 maanden de borst wegduwde en niet meer aanhapte. Dank je Sofie om al je info en schrijf zeker dat boek! <3
Ik geef mijn dochtertje nu reeds een jaar borstvoeding. Ik wil ook verder doen tot zij zegt van mama het hoeft niet meer voor mij. En oh ik denk dat ik dan ook wel een traantje zal laten! Hoe moeilijk het in het begin ook soms was, hoe gemakkelijk is het nu! Elke moment geniet ik ervan! Dikke proficiat! Jullie mogen terecht fier zijn!! En schrijf dat boek maar 😉 Ik ben ook een levend en wandelend reclamebord voor borstvoeding 😉
Sofie, prachtig verhaal. Echt iets om trots op te zijn en te koesteren.
Mijn kindjes kregen allebei vijf maanden borstvoeding. Daarna moest ik terug werken en ik dacht dat stoppen erbij hoorde. What was I thinking? Zoveel spijt van gehad, het voelde nog meer alsof ik mijn baby’s in de steek liet. Ik zou geld geven om nog eens zo’n intense, natuurlijke periode mee te maken. Borstvoeding stond voor mij gelijk met ‘mijn buikgevoel volgen’. Terwijl ik anders een ferme piekeraar ben. Misschien vond ik het zo leuk omdat het ons allebei rust gaf… Helaas, hier komt geen derde meer. Dan neemt het rationele het weer even over… 🙂 Bedankt om jouw verhaal te delen!
imp source