Er was eens een vrijdagavond en ik werd per ongeluk een beetje poëtisch over de liefde van mijn leven. Sorry not sorry. (Onderweg naar zeven jaar met Tom)
Je strooit pretlichtjes in de donkerholte van mijn hoofd
– het smeult.
Zoals het dauwdeken de ochtendspits kriebelt naar draaglijke drukte
– het groeit.
Jouw strengels drukken mijn knopjes aan
– het gloeit.
Zoals jij en ik
– het wordt.
Zoals de entiteit
– het warmt.
Zoals ons.
Het is.
In een maatschappij waar vaak de negatieve zaken de hoofdtoon uitmaken is het gewoon schoon om jouw ode aan de liefde te lezen.
Koesteren zou ik zeggen!
Ik sluit me volledig aan bij bovenstaande comment.
Hartverwarmend.
Dichten.
Zoals jij.
Dichter.
Zoals jullie.
Dichtbij.
Elkaar.
Schoon Sofie, echt waar!