We hebben hier wat financiële tegenslagen gehad de laatste weken. Als het plots binnenregent in de keuken, is de kans dat je er met een paar honderd euro van afkomt klein. Het werden er een paar duizend. Mottig, heel mottig.

Maar ik moet eerlijk zijn. Dat ik die gigantische verkeersblok op de parking van Nostalgie een paar meter heb verzet, was wel volledig mijn schuld. Ook al had een schildpad mij voorbij kunnen steken toen het gebeurde, het resultaat was wel een economische total loss.

Er zijn veel tranen aan te pas gekomen, ja. En ook een hoop stress. Want ik kan echt niet zonder auto. Ik begin om 5u te werken op 60km van mijn voordeur. Het openbaar vervoer slaapt nog op dat moment. En hoewel ik nog even overwogen heb om het met een elektrische fiets te doen, bleek het echt niet menselijk om rond 1u op te staan. Net iets te ver. En 3u30 is al meer dan vroeg genoeg.

De tijd was heel kort om een andere vehikel te vinden, het moest gewoon echt snel gaan. Stress. Want op maandag 28 augustus beginnen we weer met De Goeie Morgen. Stress. En deze week presenteer ik van 16u tot 19u, wat met de trein zou betekenen dat ik mijn kinderen gewoon helemaal niet zie. Stress. Een auto dus, zo snel mogelijk.

Alweer mottig. Ik heb zo ongeveer de eerste tweedehands auto gekocht die voorhanden bleek en een beetje in het verhaal paste. Morgen moet ik het ‘wrak’ afgeven, vanaf dan is het afwachten wanneer de ‘nieuwe’ klaar is.

Ondertussen vragen mensen mij. ‘Aah, en hoe zit het nu met die auto? Wat heb je gekocht?’

Ik ben niet zo aan auto’s. Dus meestal gaat het dan zo:

“Ne grijze”.

Dat is eigenlijk ook het enige wat ge moet weten, he.