Ik heb maar één keer een sardienmomentje gehad op de Gentse Feesten, ergens op een hete donderdagnacht/vrijdagochtend rond de Stadshal. Ge weet dat er veel volk is op de feesten, maar eigenlijk is het meestal wel draaglijk. Er zijn ook altijd plekken waar het heerlijk rustig is, plekken die gelukkig niet alle feestgangers weten zijn.

We liepen met het hele gezin naar huis. Tom en Felix liepen voorop, Basiel en ik een paar meter achter hen. Niet in de massa, maar er was toch wel wat volk in de buurt. (_understatement_)

Ik begrijp dat je nu geweldig teleurgesteld bent, maar ik ben ook maar een mens. Er ontglipte me wat lucht. Flatulentie. Een protje. Een scheetje. Ge kent dat wel.

Meer nog, ik ben er zeker van dat ge het ook al eens meegemaakt hebt. Ik vertel het niet verder, als gij niet verder vertelt dat die van mij nogal van het luidruchtige type was. (Die stinken niet he, dus dat valt dan weer mee)

Maar het was Basiel ook niet ontgaan. Hij moest onmiddellijk giechelen. Ontkennen had weinig zin, dus ik zei sorry en glimlachte eens.

Ge zou denken dat daarmee de kous af was. HELAAS.

Basiel schreeuwde de lucht uit zijn longen om het voorval ook aan de rest van het gezin (20 meter verderop) te melden. Het ging ongeveer als volgt:

“PAPA! MAMA HEEFT EEN SCHEETJE GELATEN.”

Ik kon op dat moment niet meer ontkennen dat ik de mama was. Op de Gentse Feesten, ja. Tussen het volk ja. Het ikprobeerkeihardmijnlachintehoudenmaarfuckhetlucktnietdusikgierhetuit-volk.

 

Ge ziet, ik hou het graag luchtig he.