Ik zal beginnen met de feiten. Ik heb gisteren meegedaan aan Dwars door Brugge, een loopwedstrijd van 15km in Zwevezele (nee grapje, in Brugge natuurlijk). Een jaar geleden kon ik niet eens vijf minuten aan één stuk lopen, nu heb ik er 1 uur en 39 minuten over gedaan. (Wat dus betekent dat ik net iets langer dan vijf minuten aan één stuk gelopen heb, grinnik). En bovendien zes minuten sneller dan voorzien op de planning, dus proficiat voor mezelf en al.
Ik ben trots op deze prestatie. Het is de eerste keer dat ik loop zonder blessures en dat ik echt iets kan opbouwen. Het afgelopen jaar heb ik afstand opgebouwd, nu ga ik verder werken aan mijn snelheid dankzij het trainingsschema van SmartSport. Vijftien kilometer is al een deftige afstand, de meeste mensen pakken voor minder de auto.
Allemaal vrolijk en geweldig, dus niemand begrijpt waarom ik zo boos, teleurgesteld en verdrietig ben. Maar dat ben ik dus wel. Drie minuten na de start zonk de moed me in de schoenen en vandaag blijft dat rotgevoel al de hele tijd hangen. Ik wou dat ik niet had meegedaan, precies om dit gevoel te vermijden.
Eigenlijk is het allemaal de schuld van mijn zenuwachtige blaas. Ik moest voor de start nog een stresspipi’ke doen, maar er waren veel te weinig toitoidixi’s. De rij was gigantisch, waardoor Lien en ik pas om 13u58 in het startvak konden gaan staan. Dat was dus na 3000 andere mensen, en dat was te laat.
Het kan wel 10 minuten duren tussen het vertrek van de eerste en de laatste lopers, waardoor ik meteen in de staart van de wedstrijd vertrokken ben. Ik had op voorhand afgesproken met Lien dat zij niet bij mij zou blijven, want ik wilde echt mijn eigen wedstrijd lopen, op mijn eigen tempo. Zij loste mij dus meteen (Lien heeft tonnen meer ervaring en snelheid). Maar toen we na 100m een U-turn maakten, zag ik meteen dat er nog amper mensen achter mij liepen.
Precies waar ik op voorhand bang voor was geweest. Precies wat ik echt niet wilde. Precies waar ik helemaal geen zin in had: bij de laatste zijn. Omdat ik dat echt niet zag zitten, had mijn lief de tijden van vorige edities bekeken en vergeleken met mijn streeftijd. Ik ging ZEKER NIET bij de laatste zijn, want er waren vorig jaar nog mensen die een halfuur later waren binnen gekomen.
Toen het bij het begin van de wedstrijd meteen wel gebeurde, was ik heel boos. Heel verdrietig, heel opstandig, heel teleurgesteld. Ik moest bijna meteen tegen tranen vechten, en zo ging het de volgende 15 kilometer verder. Het was één lang gevecht met mezelf.
Ik hield mooi mijn tempo aan. Ik wilde ook niet sneller gaan, omdat ik mezelf niet wilde verbranden. En ik had ook al mijn energie nodig om boos te zijn *lacht groen*. Ik had de hele tijd het gevoel dat de wedstrijd achter mij werd opgeruimd, het parcours werd op sommige plaatsen zelfs niet meer vrijgehouden voor ons (laatste) lopers en toen er op een bepaald moment in het midden van het parcours een auto stond en daar een seingever instapte, had ik bijna de organisatoren voor de rechter gesleept. In mijn loopoutfit, ja.
Toen ik de tweede keer mijn fantastisch supportersteam tegenkwam, hebben zij het serieus moeten ontgelden. Hartjes voor hen (zooo blij dat ze uiteindelijk toch aan de finish stonden ook al was dat niet voorzien) en hartjes voor de lopende dame die me toen bemoedigend toesprak. “Och, en als we de laatste zijn, dan is dat toch zo. Je moet supertrots zijn op jezelf. Je doet mee, je gaat straks 15km gelopen hebben, dat op zich is geweldig.”
Die dame sprak natuurlijk wijze woorden en ze heeft overschot van gelijk. Maar ik heb elke seconde van die 99 minuten gehaat. Het was verschrikkelijk, het was de hel van Brugge, het was één lange strijd met mezelf.
Dwars door Brugge, dwars met Sofie.
(Ik heb eventjes het gevoel dat ik nooit meer wil meedoen, maar ik heb me nu toevallig al ingeschreven voor de Stadsloop van volgende week zondag in Gent. Ik zal maar meedoen zeker?)
(En ik heb van mijn lief een fantastisch moederdagcadeau gekregen, een Garmin35 loophorloge. Dat moet toch renderen zeker?)
Ooh dat snap ik helemaal.
Ik hoorde hetzelfde van een collega over de ten Miles.
Volgende keer zorgen dat je vooraan staat en dan komt dat helemaal goed.
👊👊👊❤️
Respect voor de prestatie, echt waar, maar vooraan starten onder dergelijke omstandigheden is echt geen goed idee. Je zal continu ingehaald worden of erger nog : gewoonweg in de weg lopen. Je eigen doelstelling behouden en gewoon lopen volgens je kunnen. Blijven lopen, da wel .!
Ocharme. Wat zo’n leuke ervaring had moeten worden… Serieus hé, ik wil dat ook nog altijd eens doen, volgend jaar maar eerst weer de 5 km en dan ga ik ervoor. Lopen door “mijn” stad zou inderdaad fantastisch moeten zijn, en al ben ik de laatste, ik doe het. Allez, dat zeg ik nu… 🙂
Ha, nu was ik eigenlijk al curieus geworden waarom je het zo vreselijk vond.
Get it … maar de dame heeft inderdaad overschot van gelijk. You did it!
Beter dan mezelf, want in mijn hoofd wil ik dat ooit ook wel eens doen, maar de praktijk zorgt ervoor dat ik in mijn zetelke blijf zitten :D.
en hé, ‘t was de schuld van de toitois hé … niet van jou!
Ik kijk al uit naar die nieuwe toptijd <3
ps. ben eens ff gaan piepen op de resultatenlijst. Straf hoor!! Nog veel volk na jou (en ook best nog wel wat ‘DNF’-ers); dus top!!
och Sofie, ik snap het. Maar probeer het om te keren in je hoofd. Je hebt die 15 km wel mooi in de benen. En je hebt er 15 meer gelopen dan de mensen *ik, kuch* die het niet aandurfden om 15 te lopen uit schrik om halverwege neer te storten.
en dit, de allerlaatste, en terecht trots op zichzelf.
http://www.youtube.com/watch?v=b2jg5OKgNzc
Op de foto zie je er vooral gelukkig uit en niet boos, hopelijk kan je er binnenkort ook zo op terugkijken.
Maar wat we hier ook zeggen, vechten met uzelf kan je ook maar alleen zelf oplossen. Ik ben al blij dat ik geen loper ben 😉
Zeer herkenbaar, net hetzelfde gehad toen ik een halve marathon liep. Kan helaas niets anders zeggen dan dat ik er echt wel een paar weken heb van moeten bekomen, en dat het nog maanden heeft geduurd tegen dat ik weer met volle goesting liep. Dat doe ik ondertussen dus weer, maar nooit meer meer dan ten miles. Klinkt aanstellerig, maar dat ‘trauma’ is echt zoveel groter dan dat ik kan uitleggen. Voel me ook nog altijd niet fier op die prestatie, voel enkel alle emoties die ermee gepaard gingen. First world problems, ik weet het.
Ik hoop dat je het in je hoofd toch in de juiste context kan plaatsen. Dit is zo’n mooie overwinning op jezelf!
Geniet ervan, en de volgende wedstrijd, die loop jij gewoon zonder muizenissen! Dikke proficiat!
Jammer dat je het zo slecht hebt ervaren.
Ik kan best begrijpen dat je je daar slecht bij voelt, omdat je de idee hebt laatste te zijn, maar je totale tijd is de tijd die telt, en niet de mensen die voor of na je lopen.
Ook zijn er zelfs mensen die het hele parcours niet uitgelopen hebben, waardoor dit gewoon een prachtprestatie blijft. Onthou, dit is geen snelheidswedstrijd, maar een uithoudings-wedstrijd. En daar blijk je met glans geslaagd te zijn!! Dus volgende keer, kop op, je bent veel sneller dan al die miljoenen bankzitters of opgevers, en probeer vooral van het hele gebeuren, alsook omgeving en supporters te genieten!
Ik snap dat eigenlijk niet goed, want je hebt echt wel een heel mooue tijd gelipen. Trouwens … de laatsten staan aan de kant.
Ik zou ook de persoon zijn die de organisatoren voor de rechter zou willen slepen 😀
Proficiat Sofie. Ik hoop dat je het slechte gevoel snel kan vergeten, want dat hoef je helemaal niet te hebben. Je hebt een mooie prestatie geleverd. Op naar de volgende, met een beter gevoel! En dan, terecht trots op jezelf!
Zelf heb ik gisteren ook gelopen, wel de 5 km samen met m’n zoontje, maar het was me inderdaad ook al opgevallen dat alles veel sneller opgeruimd was dan anders.
Dit ligt allesbehalve aan jouw loopprestatie, want deze is super, en zoals door de anderen ook al gezegd, je doet het sowieso veel beter dan diegene die op de bank blijven zitten. Gisteren was er nu éénmaal ook een ander sportevent in Brugge (naar het schijnt heeft het iets met een bal te maken 🙂 ) en waarschijnlijk dat daardoor alles snel snel moest opgeruimd worden.
Neemt niet weg dat het inderdaad geen fijn gevoel is, maar hopelijk blijft deze negatieve ervaring niet lang hangen want je bent supergoed bezig!!!
ps. bedankt trouwens voor de tip van Smart Sport. Zal ook wel eens een afspraak maken want een trainingschema zou wel goed van pas komen in de voorbereiding naar de halve marathon.
ja, één van de laatsten zijn, dat moet inderdaad geen zo’n fijn gevoel zijn. Als ik terugdenk aan de blogpostjes waarin je schreef van “ik voel me niet goed in mijn vel” of “ik wil werken aan mijn lichaam” of van die dingen kan ik nu toch alleen maar ontzag hebben voor de verandering die je de laatste maanden hebt doorgevoerd, er zijn er weinig die het je nadoen!
Sofieke, ik ben supertrots op je! Volgende keer gewoon in de massa vertrekken. Op tijd aan je stressplasje denken en het is opgelost! Geweldig knap van je die 15km! xxx
zelf heb ik dit jaar nog geen stadslopen gedaan en al zeker geen 15 km dus chapeau! maar ik weet wel dat het traag kan gaan in die startboxen dus er kunnen gerust tragere mensen geweest zijn 100 m voor jou maar die dus gewoon 10 min vroeger doorwaren
dit gezegd zijnde, ik loop de meeste stadslopen samen met mijn wederhelft en dat is echt mijn redding, alleen dat is niets voor mij. toen ik vorig jaar zonder hem moest lopen omdat hij een blessure had, liep mijn papa bij mij, hij zei dat we elk ons eigen ding gingen doen, ik heb hem uiteindelijk niet gelost, ook al kon ik het (niet dat ik meer dan een paar minuten voor hem zou geweest zijn) want alleen dat is niets voor mij.
de volgende stadsloop is hopelijk op 5 juni, 5 km in Kortrijk. Nu eerst nog eens dringend trainen, eerst twee maanden een blessure, dan na een paar weken rustig opbouwen, een keelontsteking…
Proficiat Sofie! Je hebt dat heel goed gedaan, een heel mooie tijd gelopen! Ik heb zelf ook meegelopen en het was toch ook wel een strijd met mezelf. Gelukkig stond mijn broer onverwacht na 8km mij aan te moedigen waardoor ik toch weer wat energie kreeg om door te gaan. En er waren gewoon veel te weinig toiletten! Ik heb daar zelf ook veel te lang staan aanschuiven. Hopelijk vind je de moed om te blijven lopen!
Maar het lag toch sowieso aan het feit dat je te laat vertrokken was? En niet dat je bij de ‘slechtere’ lopers was. Voor zover dat bestaat, want ik vind dat iedereen die loopt een hoop pluimen verdient. In 2014 liep ik de 10 Miles in iets minder dan 1.41u. Ik was toen lang niet de laatste en superfier op mezelf, moest ik te laat over de streep gegaan zijn (wat me trouwens ook al eens overkomen is tijdens Dwars door Mechelen), zou ik vooral op de tijd focussen die ik voorop gesteld had. Dat was bij mij toen steeds minder en bij jou ook. Mocht je door die dixi’s niet te laat geweest zijn, je was nooit bij de laatsten geweest. En zelfs al was dat zo, dan was het nog een mooie prestatie. Onthoud vooral dat :-)!
Proficiat met je geweldige prestatie!
Jammer dat je het zo negatief ervaren hebt, maar dat is natuurlijk je volste recht.
De enige wedstrijd die jij verloren hebt, is die met jezelf door het zo negatief te bekijken. (En ja, ik weet uit ervaring wat het is om laatste te zijn.)
Je bent in staat om te lopen! Je bent in staat om 15km te lopen! Ondanks een slecht gevoel ben je blijven doorzetten! Er waren geliefden die je aanmoedigden! Je hebt een streefdoel! Je hebt jezelf beter leren kennen!
En eigenlijk ben jij niet de laatste; dat zijn de mensen die thuis op de bank zitten en om 1 of andere reden niet meer kunnen of mogen lopen. Misschien moet je volgende keer voor hen lopen. Lopen en dubbel zo hard genieten voor de mensen die voor altijd in de bezemwagen zitten.
Loop voor mij mee!
Jammer dat je d’er zo’n slecht gevoel aan overhoudt, want het is toch een topprestatie! En te bedenken dat je dan ondertussen ook nog energie in het ‘boos zijn’ stak. Ik begrijp dat volledig, maar ik zou door mijn knieën zakken en beginnen huilen. Dus duim omhoog voor die volharding!
Oh, dat is heel begrijpelijk. Maar wel jammer voor jezelf dat je de boze gedachten niet hebt kunnen loslaten… Het heeft met verwachtingen te maken, natuurlijk… Je grootste angst om laatste te zijn, kwam uit… Laatst kreeg ik een geweldige tip: zeg tegen je gedachten en gevoelens: jullie mogen mee op mijn bus, maar jullie gaan niet bepalen waar ik met mijn bus naartoe rijdt.
Je mag toch wel heel fier zijn dat je hebt volhard!
En dat overkomt je volgende keer niet meer hé, van de pipi en te laat in het vak. Op naar de volgende wedstrijd!
Ik herken het wel, heb ooit ter voorbereiding van de 20 km in Halle 12 km gaan lopen, mijn ouders waren er om mij aan te moedigen. En mijn mama, de schat, zei “ge zijt niet uwen laatsten, er loopt nog iemand achter u”…
Maar ik was toch vooral fier dat het gelukt was op het einde, ik hoop dat dat gevoel ook bij jou komt. Kijken naar jezelf, niet naar de ander? Al vind ik wel dat de organisatie in de fout gaat, en jij was absoluut niet de laatste!
wat maakt het toch uit, winnen ging je toch niet en de laatsten zaten thuis nog op de bank
Ik liep hem ook mee na jaren stilstand en heb mezelf serieus moeten oppeppen om mee te lopen omdat mijn loopbuddy op ‘t laatste nippertje afgehaakt is. Voor mij was vanachter starten een heel bewuste keuze, yep, ook met een zwakke blaas… (inderdaad die 10 minuten wachten en wandelen duurden heel erg lang), ik wou net niet mezelf helemaal opbranden en al zeker niet door 3000 lopers voorbij gestoken worden. Mijn streef tijd was immers 1u40 maar door vanachter te starten en de ballon te volgen (haas van 1u40), heb ik daar zo maar eventjes 7 minuten vanaf gekregen dus wat voor mij met een heel slecht gevoel startte, is heel positief geindigd. Had ik geweten dat jij zo zielig mee liep, ik ging je mee getrokken hebben, met de ballon mee (nu weet je de volgend keer gewoon de witte ballon dame volgen). Maar toch, ik ben kei trots op mezelf, en dat zou jij ook moeten zijn hoor, we deden het toch maar he!!!
onlangs heb ik een filmpje gezien van de marathon van Rotterdam. De laatste dame kwam na meer dan vijf uur over de meet, en ze werd fantastisch aangemoedigd door het publiek, achter haar reed een erehaag van motards, en de organisatie stond klaar met felicitaties en een ruiker bloemen. Niet alleen de toppers zijn belangrijk, maar alle deelnemers leveren een prachtprestatie naar hun eigen kunnen. Proficiat,Sofie! Mooi gedaan.
Wouw! Amai, wat een prestatie! Petje af en een dikke knuffel om je op te peppen.
15KLM… Ik word al moe als ik er aan denk.
Ik snap je verhaal hoor, al ben ik geen loper. Mentaal is dit een afknapper en dat heeft dan weer ik invloed op je ervaring, althans dat is mijn indruk.
Ik vind het dan ook knap dat je volgehouden hebt én dat je ondanks je innerlijk gevecht met jezelf een goeie tijd had. Sterk dus wat moed en volharding betreft en misschien wel vele belangrijk dat enkele plaatsjes naar voren. Die ervaring gaat je misschien wel eens van pas komen als anderen het moeilijk hebben met zichzelf tijdens het lopen, terwijl jij er al eens bent geweest. Gewoon de volgende keer dat plasje inhouden. Wedden dat je je tijd verbreekt? (grapje)
Dus je boosheid heeft niets te maken met je eigen prestatie maar met het feit dat er niet genoeg mensen trager dan jou waren? Misschien moet je jezelf wat minder vergelijken met anderen?
Als je van jezelf weet dat je niet bij de snelsten behoort, is het zeker niet slecht om achteraan te lopen, je kan dan rustig je eigen tempo aanhouden en je wordt omringd door mensen die ongeveer even snel lopen, dat geeft een rustig gevoel. Als je als tragere loper vooraan start, loop je vele kilometers lang met het gevoel “iedereen steekt mij voorbij”, da’s ook niet zo fijn…
Ik ben al trots op mezelf als ik 15km heb gewandeld. Ik wil maar zeggen: 15km lopen is sowieso chapeau!
Wat jammer dat je er niet van kon genieten! Maar ik snap het wel, toen ik een paar jaar terug als voorbereiding op de 20km van Brussel voor het eerst deelnam aan een loopwedstrijd kwam ik effectief als allerlaatste over die eindmeet. Ik schaamde me dood en was toen zo boos op mezelf … Probeer vooral fier te zijn op het feit dat je hebt meegedaan, want dat is iets waar je trots mag op zijn!