Beste ouders, moeders, vaders, regering, maatschappij,
Er moet mij wat van het hart. Het is geen geheim dat ik een grote voorstander ben van borstvoeding. Misschien moet ik zelfs het woord ‘voorvechter’ gebruiken, want ik durf wel op de barricaden gaan staan. Of van mijn tak maken. Of mensen boos maken. Of mensen helpen. Of mensen raken.
Het ligt in ieder geval heel gevoelig, elke keer opnieuw. Want door te zeggen dat je pro borstvoeding bent, trap je bijna automatisch – ook al is het nooit zo bedoeld – op (flessen)tenen. Het naar voor schuiven van de (uitvoerig wetenschappelijk bewezen) voordelen van borstvoeding, staat voor veel mensen gelijk aan het veroordelen van ouders die bewust voor kunstvoeding kiezen/overstappen/zich gefaald voelen omdat het niet gelukt is/geen andere keuze hebben, omdat ze ‘het beste’ niet aan hun kind hebben kunnen geven. Hoewel die ouders – en ik mag hopen elke ouder – alleen maar ‘het beste’ voorhebben met hun kind.
Maar ik wil toch wel een grote kanttekening maken bij de discussie. Want wat is een ‘bewuste’ keuze als je niet alle feiten kent? Of als je door ‘omstandigheden’ bij iets anders bent uitgekomen, dan je eigenlijk wilde? Er zit wel een rauw kantje aan dat hele borst-fles-discours. In de eerste plaats zou het geen discussie mogen zijn, want iedere ouder beslist voor zichzelf. Maar het kan ook geen eerlijk discours zijn, als niet alle partijen vrijuit mogen spreken. Om flesouders niet te kwetsen, is het – zo ondervind ik aan den lijve – not done om de waarheid rond borstvoeding te zeggen. Cut the crap, het is gewoon het beste spul dat er bestaat voor een kind. Punt.
Veel mensen gaan er van uit dat borstmelk en kunstvoeding op gelijke hoogte staan. Dat het grote verschil is dat borstvoeding heel zwaar, pijnlijk en lastig is – en kunstvoeding heel duur. Ooh ja, er is iets met antistoffen maar goed, er zijn ook zoveel nadelen aan borstvoeding dat we dat wel even kunnen vergeten? Dat klopt natuurlijk niet, en ik vind het wel tijd om dat te mogen uitspreken. Ik zoek naar maatschappelijk draagvlak daarvoor, net als meer ondersteuning voor (borstvoedende) moeders.
Maar dat wil niet zeggen dat borstvoeding voor elke mama een haalbare kaart is. Dat wil al helemaal niet zeggen dat kunstvoeding slecht is. Of nog erger, dat flesouders slechte ouders zijn. Cut the crap, voeding zegt helemaal niets over je ouderschap. Het zou fijn zijn als het zo ook niet opgevat werd.
Ouders maken elke dag duizend uiteenlopende keuzes. Over scholen, over een snoepje, over kledij, over bedtijd, over hobby’s, over grootte van gezin of over kinderopvang. Ik noem er maar een paar. Wat het beste voor de ene is, is daarom niet het beste voor de andere. Ouderschap is loslaten. Ik ga er gemakshalve vanuit dat iedereen het beste wil voor zijn kind, maar dat iedereen ook beseft dat het niet altijd mogelijk is om dat na te streven. Soms is goed genoeg kei ok, cause the struggle is already hard enough.
Maar er moest me dus iets van het hart: ik begrijp niet waarom wij zo hard proberen om weg te lopen van wat we zijn? Heel veel mensen willen kinderen. Een zwangerschap plus bevalling nemen we er nog net bij, maar voor de rest moet het leven precies zo snel mogelijk weer verlopen zoals voorheen.
Dat is niet zo, een kind krijgen is een ingrijpende gebeurtenis. Als je negen maanden onder de hartslag van je moeder hebt gewoond, vind ik het behoorlijk moeilijk dat je na negen weken naar de kinderopvang moet. (Hartjes voor de kinderopvang trouwens, top dat het er is!) Omdat het niet anders kan, omdat er voor zelfstandigen onvoldoende faciliteiten uitgebouwd zijn om langer thuis te blijven. Of vijftien weken voor werknemers, echt kort als je naar de noden van een baby kijkt, die dan het liefst nog heel dicht bij zijn ouders wil zijn. Tenzij je dat prima vindt, dan heb ik niets gezegd. Dit is trouwens geen sneer naar iemand, alleen misschien naar ‘het systeem’. Ook al heeft dat weinig zin.
Uiteraard schiet borstvoeding er dan vaak bij in, gesteld dat die de kraamtijd al overleefd heeft. Het vraagt ook verdomd veel wilskracht, energie en gedoe om werken en kolven te combineren. En zegt de algemene volkswijsheid niet dat de eerste maanden zinvol zijn, maar dat het daarna geen meerwaarde meer heeft? (De volkswijsheid heeft uiteraard ongelijk, maar dat zal voor een volgende keer zijn. Of surf eens wat rond op WHO, als je niet kan wachten). Het is ook iets ongelooflijk moois en krachtig, dat ervaar ik elke dag.
Feit is: ik ben een zoogdier. Maar ik ben ook een geëmancipeerde vrouw met een ongelooflijk fijne job. Ik ben een moeder. Ik sport. Ik ben het lief van mijn lief. Ik heb nog andere hobby’s. Ik heb vrienden en vriendinnen. Dat wil ik niet veranderen. Maar op het moment dat ik een kind baarde, was ik even (of even langer) vooral een zoogdier. Borstvoeding is gewoon het vervolg van een zwangerschap, maar dat wordt in deze (geëmancipeerde) maatschappij vaak niet meer zo bekeken.
Moeders kunnen vandaag een keuze maken of ze die uitloper van de zwangerschap erbij nemen of niet. Emancipatie, top! Maar daardoor is borstvoeding wel in een soort verdomhoekje geraakt, wat ik heel erg jammer vind. Past het niet bij een geëmancipeerde vrouw om je kindje nog langer dan negen maanden te laten verder groeien (uit de buik) met wat de natuur voorzien heeft? Is het te moeilijk om te combineren met de andere taken die van een vrouw/moeder verwacht worden?
We moeten er ook geen doekjes om winden, de kolfperiode vraagt een ferme inspanning. Gescheiden zijn van je kind, maakt borstvoeding gewoon een pak ingewikkelder. En ik heb het over de geëmancipeerde vrouw, maar de meeste langvoeders zijn wel hoogopgeleide vrouwen. Dus loopt mijn redenering al meteen mis? Of schort er gewoon echt iets aan de algemene kennis rond borstvoeding?
Het loopt naar mijn gevoel een beetje mis, in hoe we het krijgen van een kind benaderen. We moeten zo snel mogelijk weer een platte buik en dito lijf hebben, zo snel mogelijk weer aan het werk gaan, zo snel mogelijk weer aan de me-time zitten, zo snel mogelijk doen alsof het krijgen van dat kind gewoon een tussendoortje was.
Dat stoot me voor de borst, echt. Om verschillende redenen, maar vooral omdat – ook door de gebrekkige kennis en hulpverlening – (lang) borstvoeding zo bijna een loodzware opdracht en tegelijkertijd een futiliteit is geworden. Want om op een comfortabele manier borstvoeding te kunnen geven, moet je bij je kind zijn. En hoewel daar allerlei (sterk verbeterbare) systemen voor bestaan , is het maatschappelijk (nog?) niet (overal?) echt aanvaard. En voor veel mensen onmogelijk. Of zelfs gewoon raar.
Ik laat de hele vader of mee-moeders hier een klein beetje buiten. Ik acht hun rol nochtans van onschatbare waarde. Maar er is maar één persoon die het kind kan baren en zogen, dat is gewoon een feit. Gelukkig zijn er zoveel andere rollen te vervullen, zoveel andere vlakken waar jullie zo waardevol kunnen zijn. Dus ja, meer tijd voor hen om er zijn, steun ik uiteraard.
In mijn ideale wereld zou niemand twijfelen aan de voordelen van borstvoeding. In mijn ideale wereld zou borstvoeding een positief imago hebben. Met wat kwaaltjes helaas, zoals bij een zwangerschap. Maar vooral met veel ondersteuning op veel fronten, zodat het aangenaam haalbaar is.
In mijn ideale wereld zou er uiteraard ook kunstvoeding bestaan, want gelukkig maar. Maar ik zou toch willen pleiten om terug een klein beetje dichter bij onszelf te komen. Emancipatie en natuur (seks – zwangerschap – bevalling – borstvoeding) hoeven elkaar niet in de weg te staan, maar kunnen elkaar ook omarmen. In mijn perfecte wereld zou iedereen zich gelukkig voelen, maar zich ook veel minder vragen stellen bij borstvoeding. Het zou gewoon – daar ben ik weer – het logische gevolg zijn van een zwangerschap.
Mijn ideale wereld ligt in utopia, dat besef ik. Ik ben natuurlijk ook niet objectief, want mijn blik is vertroebeld door het hormoon oxytocine dat ik dankzij de borstvoeding blijf aanmaken. Maar ik hoop dat er ooit toch een kleine kentering komt, dat we het wonder der natuur omarmen ipv verstoten, scheef bekijken of minimaliseren.
Maar ik vraag wel veel, misschien kunnen we het er gewoon al over eens zijn dat het krijgen van een kind geen tussendoortje is?
Dat lijkt me al heel fijn. En misschien een eerste stap in een nieuwe (of oeroude?) richting.
<3 Helemaal dat! Mooi stuk!
Weet je dat mijn mama in 1976 (hierbij weet je direct hoe oud ik ben 😉 ) gewoon de opmerking kreeg: “gij gaat toch geen borstvoeding geven?” Ook de jongens die nadien volgden, kregen geen borstvoeding, iedereen was zo “blij” met die poedermelk toen. Ze heeft er haar hele leven spijt van gehad, ze was zo opgelucht toen ze hoorde dat dit voor mij een evidentie was.
Nu nog als werknemer iets meer gesteund worden als je herbegint met werken…
Heel veel hartjes <3 spijkers met koppen…
Deze flessenmoeder zal er heel haar leven spijt van hebben dat haar kraamtijd tot tweemaal toe gestolen werd door veel te vroeg weer te gaan werken (6 weken 1995 – 5 weken 1999 na een keizersnede) en dat daardoor borstvoeding met de weinige informatie die ik kreeg/zocht niet aan bod kwam.
Ik snap je kruistocht wel hoor en doe vooral voort!
Nagel op de kop. Het lijkt voor mij dat we nu na 1 jaar (inclusief) borstvoeding, stilaan een ritme hebben gevonden en alles stilaan terig in zijne plooi valt, voornamelijk ikzelf. En toch had ik getracht mij zo ‘realistisch’ mogelijk voor te bereiden.
Volledig akkoord, een kind is geen tussendoortje! Het wordt ons verdomd moeilijk gemaakt… Eind vorig jaar zocht ik een nieuwe job en ging ik heel bewust op zoek naar iets minder veeleisend met minder verantwoordelijkheid waar ik 4/5 kon werken. Maar ik ben wie ik ben en ik eindigde in een managementfunctie. Oeps. Ik doe het wel super graag en dat ik op mijn werk mijn ei meer dan kwijt kan, zorgt ervoor dat ik mij goed voel en dus ook een leukere mama ben. Mijn werkgever is echt al redelijk flexibel (ik werk effectief 4/5, weinig managers kunnen dat zeggen, en mijn bazin benadrukt constant om goed over onze grenzen te waken). Maar toch kan het nog veel beter. Dat heeft vooral te maken met het ruimer kader, onze maatschappij dus. Michiel werkt voltijds met erg weinig flexibiliteit en het resultaat is dat wij sinds kort een kinderoppas hebben die 1 keer in de week de kindjes gaat halen, ze thuis eten geeft en in bad stopt zodat ik iets langer kunnen werken zonder mij een hartaanval te moeten haasten in het naar huis rijden en ik dan een andere dag op tijd kan vertrekken. Ik vind het fantastisch, die extra hulp maar ik heb er wel 4 maanden achter gezocht en het kost ons wat ook. Dat is inderdaad allemaal gevolg van keuzes die wij maken. Willen wij teveel? Moeten we onze eigen ambities en dromen opbergen omdat we kinderen hebben? Of moeten we gaan voor de ambities en kinderen dan maar achterwege laten? Het lijkt altijd een of-of verhaal of een ingewikkelde vermoeiende compromis. Waarom kan het niet en-en zijn zonder dat je agenda en planning eruit zien als het resultaat van een doctoraatstudie? Zucht.
Soit, I feel you.
Dat van die borstvoeding iets minder. Allez, ik snap je punt en volg je daarin: moedermelk is de way to go. Het is zo natuurlijk, lijkt mij obvious eigenlijk. Maar ik denk dat je je in 1 ding vergist: ook mensen die zeer goed geïnformeerd zijn, maken toch nog de keuze om het niet te doen. En zij zullen daar hun eigen goede redenen voor hebben. Ik ben daar een levend bewijs van. Zoals je zegt: enkel keuze voor hoe je je kind voedt, maakt je niet een goede of slechte moeder. Er zijn zoooooveel aspecten aan het moeder- en ouderschap, ik denk dat elke moeder voor zichzelf de keuze moet maken. Gaat het om misinformatie, dan is dat idd jammer. Daar kan iets aan gedaan worden. Maar maakt een goed geïnformeerde mama toch de keuze voor flesvoeding, leave her be. Pretty please ☺️
Verder wel vinger op de wonde! Doeme toch!
En ik had ‘mensen die bewust voor borstvoeding kiezen’ nog wel als eerste in het rijtje gezet 😉
Hier ook op zoek gegaan naar een andere job. In mijn huidige job heb ik zeer veel flexibiliteit, maar anderzijds ook onregelmatige dagen, heel veel verplaatsingen (en binnenkort nog meer), en zou 80% werken gewoon niet lukken. Ik ben wel bewust gaan zoeken nar iets dat wel inhoudelijk uitdagend is, maar geen leidinggevende functie (ik ambieer dat sowieso niet :-)), waar ik 4/5de kan werken. Ik begin midden juni, op 4km van mijn deur, ik ben heel benieuwd! Het is inhoudelijk een stuk uitdagender en ‘nieuwer’ dan wat ik nu doe, dus het is best wel spannend! En ik ben altijd toch wat benieuwd hoeveel rekening men echt houdt met work-life balance, maar ik ben wel blij dat ik de keuze heb gemaakt. In januari gaat Oskar naar school, die godbetert elke dag uit is om 15u20, en ik zal dan toch minstens 2 dagen van de 5 effectief om 15u20 aan de schoolpoort kunnen staan, hoera!
Een kind is inderdaad geen tussendoortje. ALs mama ben je vaak zo onzeker of je het “wel goed doet” dat comentaar en ‘leidende’ vragen er enorm op inhakken.
Ja ik voed nog, na 13 maanden, maar ik besef ook dat de omstandigheden anders liggen hier. Door professionele beslissingen van buitenaf ben ik langer dan voorzien thuis kunnen/moeten blijven. Aangezien het een tweede kind is, sta ik al wat steviger in mijn schoenen. En aangezien die nr 2 prematuur was, heb ik vertwijfelde reacties doodgebombardeerd met argumenten van antistoffen en luchtwegen en moeilijke winters. Die winter is gekomen en gegaan en die luchtweginfecties bleven goed binnen de perken. De borstvoeding is gebleven. De vragen zijn gebleven. Mijn opgestoken middenvinger ook. Mijn lijf, mijn regels. En zolang mijn zoon er blij mee is, kan al de rest de boom in.
Want er zijn weinig dingen mooier, dan een dreumes die na zijn ontbijt tevreden lacht en je spontaan een zoentje en een applausje geeft 🙂
Fantastisch geschreven Sofie! Helemaal gelijk! Ik ben bij Oskar bewust langer thuis gebleven, ben bijna 6 maanden bij hem geweest, en ik vond dat zalig! En zelfs toen, na zes maanden, vond ik het vreselijk om weer gewoon te starten met alles alsof er niks aan de hand was :-). Ik vond het de eerste weken zo absurd dat ik de hele dag ging werken, en mijn kind moest uitbesteden aan anderen (ik heb een fantastische crèche, en Oskar is daar vanaf het begin graag geweest, maar toch). Bij mij is bv misgelopen om tal van redenen, en ik weet ook niet of ik een ‘bv-mama’ ben – dat klinkt raar en misschien fout, maar enfin, ik denk dat ik compleet getraumatiseerd ben overgebleven na die eerste keer – maar ik vind het ook vreselijk dat je geacht wordt om na minder dan drie maanden al te gaan werken. Moest bv gelukt zijn, dan zou mijn werkgever heel flexibel geweest zijn naar kolfpauzes toe, maar dat zou dan moeten gebeuren ergens op een wc ofzo, want geen lokaal dat daar voor in aanmerking komt. Ik vind het ook behoorlijk onrechtvaardig dat in sommige sectoren en jobs mama’s recht hebben op betaald borstvoedingsverlof, maar de meeste anderen op kolfpauzes. Want extra thuis zitten met je baby is hetzelfde als drie keer per dag op het werk wat te gaan afkolven… Net zoals ik het ook onrechtvaardig vind dat zelfstandige mama’s al zo snel terug aan de slag moeten. Een vriendin van mij moet bevallen binnenkort, is zelfstandig, en gaat na 6 weken al terug werken. Ze wil graag bv geven, maar zit nu al in de knoop moet hoe ze dat moet gaan doen, aangezien ze tegen dat alles goed loopt al terug aan het werk moet. Enfin, als het van mij afhing zou elke mama minstens 6 maanden thuis zitten met een baby, of zou er althans 6 maanden voorzien zijn die dan nog wat verdeeld kunnen worden tussen mama en papa. Volgende week ga ik opnieuw proberen een half jaar thuis te zijn, als mijn werkgever het zo toelaten en het lukt financieel zou ik zelfs langer willen. Het is zo ingrijpend en ik vind het zo’n zonde dat alles op zo’n korte tijd terug naar ‘normaal’ moet. Mooi stuk Sofie!
Jij kan perfect verwoorden wat ik al 2 jaar zou willen zeggen! Ik geef sinds dit weekend 2 jaar borstvoeding, mijn leven is helemaal niet meer zoals vroeger, ik ben een mama, een zoogdier en ik geniet er enorm van. heel veel respect voor dit geweldig stuk!
Hier sta ik helemaal achter. Jezelf constant moeten verantwoorden vind ik het meest vermoeiende in heel dit verhaal, zeker als dat ook naar je partner en familie toe moet…
Tot de dag dat ik ging bevallen had ik geen idee: borstvoeding, flesvoeding…? Ik besloot borstvoeding een kans te geven. Waarom ook niet nam ik mezelf voor. De start hebben mijn zoon en ik een beetje gemist, want zo vanzelf ging het niet. Toen we na een kleine week naar huis gingen, sloeg de twijfel toe. Ik nam het advies van ‘vroedvrouwen aan huis’ ter harte en hoe broodnodig zijn ze: enthousiaste overtuig(en)de vroedvrouwen.
Het was een eye-opener. Ze gaven me het duwtje in de rug dat ik nodig had en we waren gelanceerd. Zeven maanden zijn we verder, waarvan 4 maanden terug aan het werk. Tot de leeftijd van 4 maand gaf ik live, tot hij kleine scherpe tandjes kreeg en zijn bijtertjes onwetend in mijn borst plantte, herhaaldelijk, jawel.
Maar ik wou doorgaan… omdat het goed voelde om hem borstvoeding te blijven geven, zij het dan afgekolfd. En zo geschiedde… dagelijks gaat het kolfgedrocht mee op mijn pendeltocht… Een gedrocht is het, want ik huur hem bij de mutualiteit. Als ik de vraag krijg of ik nog borstvoeding geef, krijg ik verontwaardigde blikken, want ‘wat doe ik mezelf aan’, als ik er nota bene niks aan heb omdat ik hem niet meer live geef. Of dat ik dubbel werk doe… Tja, waarom zou ik het niet doen? Ik krijg adviezen om ermee te stoppen… Waarom zou ik? Enkel en alleen als ik het zelf niet meer kan opbrengen. Die dag komt, voornamelijk omdat overdagkolven je vrijheid toch een beetje aan banden legt. Maar ‘s avonds en ‘s morgens zit ik er helemaal niet mee… Tot die dag blijf ik doorgaan. Tot me myself and I zeggen dat het welletjes geweest is…
Maar je moet je bijna gaan verdedigen omdat je je kind nog afgekolfde melk geeft.
Niet dat ik er mij veel van aantrek, maar toch zonde…
idd…Verre van een tussendoortje…en dat komt dan eens van een papa… 🙂
Maar ach…wat zijn we uiteindelijk blij dat dit niet het tussendoortje is dat we, in kinderloos tijdperk, soms wouden dat het was….
Dag Sofie,
ik begrijp je insteek: een kind is uiteraard geen tussendoortje. Ik geloof ook niet dat er ouders zijn die het werkelijk zo aanvoelen overigens 🙂 Wat de borstvoeding betreft, volg ik niet helemaal: ik vind dat borstvoeding bij ons heel erg positief wordt benaderd, en dat wetenschappelijke informatie beschikbaar is (om je oren wordt gesmeten zou ik bijna zeggen) zelfs als je liever je kop in het zand zou willen steken. Kan het zijn dat jij daar anders over denkt omdat je – vanuit jouw optiek – niet kan begrijpen waarom een moeder desondanks voor flesvoeding zou kiezen, ook als borstvoeding theoretisch mogelijk is? Ik krijg het gevoel dat jij denkt: die moeder is onvoldoende geïnformeerd/begeleid, want anders zou ze zeker een andere keuze maken. Aangezien veel moeders nog steeds voor flessenvoeding kiezen, is er (in jouw redenering) dan een maatschappelijk tekort aan het verspreiden van informatie. Ik zie dat anders: volgens mij leven we in een geëmancipeerde en geïnformeerde maatschappij, waarin elke vrouw haar eigen keuzes maakt. En wat mij betreft mag dat voor het ene of voor het andere zijn, zelfs al zou het ene beter zijn dan het andere… Ik vind het ook een beetje een non-discussie: onze taak als ouders bestaat erin om onze kinderen op te voeden tot evenwichtige, gelukkige en verdraagzame volwasssenen. Dit is een complexe uitdaging, waarvan (borst)voeding slechts een klein aspect is…
Helemaal eens met Marlies. Ik heb bewust beslist om geen borstvoeding te geven. Zelfs met alle informatie en begeleiding die er is, heb ik daar zonder gewetenswroeging voor gekozen. Ik heb ook niet het gevoel dat borstvoeding niet het respect krijgt dat het verdient. Mijn gynaecologe heeft me zelfs doorverwezen naar een kinderarts toen ik nog voor de bevalling zei dat ik geen borstvoeding zou geven. Ik moest mijn keuze daar motiveren en ik werd naar huis gestuurd met een “Probeer het toch maar eens.We zullen je ondersteunen en begeleiden.” Ik waardeer je kruistocht maar ik begrijp ook niet helemaal waarom je steeds op diezelfde spijker blijft slaan? Borst- of flesvoeding is volgens mij een persoonlijke keuze en ik ga niemand daarin proberen te beïnvloeden. Akkoord, het is de meest natuurlijk en gezonde optie maar het is geen kwestie van leven of dood, ziek of gezond.
Hoi F. Ik ben ook zeker voor vrije keuze, maar uit je laatste zin kan ik opmaken dat je helaas toch niet zo goed geïnformeerd was als je dacht 🙁 Want het is wél een kwestie van leven of dood, ziek of gezond. Niet in alle individuele gevallen natuurlijk, maar wel als je naar de grote getallen kijkt. In een onderzoek, uitgevoerd door het RIVM in opdracht van de Nederlandse overheid, staat het allemaal nog eens overzichtelijk bij elkaar (http://www.rivm.nl/bibliotheek/rapporten/350040001.pdf)
De conclusie: Borstvoeding heeft positieve effecten op de volksgezondheid. De grootste gezondheidswinst is te behalen door alle pasgeborenen borstvoeding te laten krijgen. Literatuuronderzoek laat zien dat borstvoeding gezonder is dan flesvoeding. Dit geldt voor de directe gezondheid van de zuigeling, maar werkt voor zowel het kind als de moeder ook langer door. Overtuigend bewijs is aanwezig dat infecties van het maagdarmkanaal, middenoorontsteking, overgewicht en hoge bloeddruk minder voorkomen bij (langer) borstgevoede kinderen. (Langer) borstgevoede kinderen krijgen waarschijnlijk minder last van astma, piepen op de borst en eczeem. Bovendien verbetert borstvoeding waarschijnlijk de intellectuele- en motorische ontwikkeling. Het is mogelijk dat borstvoeding beschermt tegen de ziekte van Crohn, atopie, diabetes en leukemie. Voor de moeder is er overtuigend bewijs dat het geven van borstvoeding beschermt tegen reumatische artritis en mogelijk tegen
borstkanker voor de overgang en ovariumkanker.
Hier staat prachtig beschreven hoe borstvoeding eigenlijk werkt, mocht je je echt goed willen laten informeren: https://www.lalecheleague.nl/borstvoeding-abc/artikel/97-zo-beschermt-borstvoeding
Echt een prachtig artikel waar je oren van gaan klapperen.
Nogmaals: ik ben ook echt voor vrije keuze, absoluut! En vind niemand minderwaardig, wat voor keuze er ook gemaakt wordt. Maar uit jouw laatste opmerking blijkt maar weer dat de informatie over de voordelen van borstvoeding (of eigenlijk de risico’s van géén borstvoeding) nog lang niet altijd zijn weg vindt en dat zou niet mogen. En net als Sofie wil en blijf ik daarvoor strijden 🙂
een kwestie van leven of dood, seriously? Als ik zoiets lees, verbaast het mij niet dat er een woord bestaat als ‘borstvoedingsmaffia’. Het is net omwille van dat ‘pushen’, de pretentie dat borstvoeding de enige juiste morele keuze is, dat het hele debat bij mij een afkeer opwekt (gelukkig niet bij de stukken van Sofie :-))
Ok. De grootste doodsoorzaak in het Westen en in de VS bestaat uit obesitas, hartaanvallen en nog een hoop kwalen veroorzaakt door te weinig beweging en te veel en te vettig eten. Dus bij deze: “Uw kinders elke dag een uur laten bewegen en geen frieten laten eten is een kwestie van leven of dood”. Ik ga maar even kort mee door die bochten hé… Sorry, maar helemaal mee met Marlies hier: zet aub je sensibiliseringsmissie door over borstvoeding, maar als het doorslaat naar een soort extremisme verlies je net een groot deel vrouwen in je begeestering, en dat is jammer.
Ik ben ook volledig PRO borstvoeding, maar ik heb 1 van mijn kinderen minder lang kunnen voeden dan ik wou (medische problemen) en ik ben dus gaan googelen … en het was ook wel interessant wat ik toen las:
Observational studies on breastfeeding merit skepticism, because they all suffer from the same major problem: breastfed infants on average differ from formula-fed infants not just in how they are fed in infancy, but in practically every other possible way–maternal education, maternal IQ, poverty, neighborhood safety, exposure to environmental toxins, race, and type and quality of childcare.
Daar komt ook bij dat de kwaliteit van de kunstvoeding blijft verbeteren, Studies met kinderen van tien jaar oud zijn dus ook minder relevant, want die kregen andere melk dan de baby’s nu.
Het bevestigt ergens ook wel mijn aanvoelen: ik ben niet in een slechtere gezondheid dan mijn zus die tot haar twee jaar de borst gekregen heeft, mijn oudste dochter is niet minder vaak ziek dan de jongste enzovoort … (want: alle andere factoren zijn identiek, zelfde gezin) Ze is wel minder vaak ziek dan het neefje dat opgroeit bij een rokende papa, zelf zijn slaapuur bepaalt, en geen groenten eet… en geen borstvoeding gekregen heeft.
Soit, interessante materie (google maar eens: benefits breastfeeding overrated). Neemt niet weg dat ik vriendinnen die meteen de fles geven toch niet echt begrijp.Het is en blijft de meest natuurlijke manier van voeden en niks zo knus als een baby aan de borst 🙂 (en dat ze minder pijnlijke krampjes hebben, dat zal elke vroedvrouw bevestigen!)
Ik denk dat we beiden gelijk hebben, de voordelen worden zowel onderschat als overschat. Maar het blijft de meest natuurlijke weg to go, en de code is nog altijd niet gekraakt (flesvoeding is nog altijd niet wat bv is). Tot u spreekt trouwens een flesgevoed kind, waar het helemaal mee in orde is gekomen ;). Eén aspect heb ik hier wel nog niet belicht, en dat kan eigenlijk niet overschat worden, de emotionele waarde van bv. Dat heb ik ook pas echt ervaren bij mijn tweede kind, dat nu 26 maanden bv krijgt. Maar zoals je zegt, het is idd interessante materie!
Ik probeerde net duidelijk te maken dat het op zich een non-discussie is. Maar dat het verschil wel duidelijk moet zijn, wat – naar mijn gevoel – nu absoluut zo niet is. Zeker niet als het gaat over lang voeden, wel bij pasgeborenen. Ik ben absoluut voorstander dat een vrouw haar eigen keuzes kan maken, uiteraard. Maar dat het de vrouw is die zwanger wordt, dat is nog altijd geen keuze. Dat ‘ondergaan’ we. Als we borstvoeding ook een beetje zo zouden bekijken, dan zijn er misschien meer mensen die ervoor zouden gaan. Want ja, ik blijf hopen dat zoveel mogelijk ouders ervoor gaan. Doet dat afbreuk of zegt dat iets over ouders die een bewuste keuze maken voor flesvoeding? Uiteraard niet, dat had ik voldoende duidelijk gemaakt dacht. En als het een bewuste en gestoffeerde keuze is, dan geef ik met plezier een doos poedermelk als geboortecadeau. Maar de argumenten waarop die keuze gebaseerd is, is vaak (en uiteraard niet altijd, maar echt wel vaak) gebaseerd op mythes, vooroordelen of onvoldoende kennis/hulp. En zolang dat het geval is, blijf ik gaan ;).
Ik heb 8 maanden borstvoeding gegeven. Super blij mee, maar na 8 maanden voelde ik mij letterlijk volledig leeg gedronken. Ik ben ook vree blij dat de voeding van mijn kind nu niet meer uit mij moet komen. Ze kruipt nu rond een heeft haar letterlijk los getrokken van mij. Ik ben super pro borstvoeding en uw leven aanpassen aan uw kind en niet omgekeerd maar nu is het wel echt tijd om ook eens aan mijzelf te denken..
Ik had hetzelfde gevoel na 10 maanden borstvoeding. Hele mooie periode, maar ik was ergens ook wel opgelucht dat mijn lichaam weer terug een stukje meer ‘van mij’ was. Pas op, ik heb heel veel respect voor mensen die nog langer voeden. Maar voor onze persoonlijke situatie zou het een minder goede keuze geweest zijn.
Sofinesse, een fantastisch dikke proficiat met dit stuk. Ik doe het je niet na. Dit is een van de allerbeste stukken die ik er al over heb gelezen (en dat zijn er veel, believe me!). Ik heb genoten. Inhoudelijk dus ijzer- en ijzersterk maar daarnaast kan je ook schríjven, tout court. Chapeau en een diepe, diepe buiging!
Knap stukje en iets waar toch nog te snel aan voorbij wordt gegaan. Je krijgt je kind en daarna doe je gewoon voort als voorheen. Dat dacht ik ook vroeger. As if! Ik hoop stiekem dat door dit soort dingen onze kinderen later toch weer anders naar de dingen gaan kijken. Zowel voor mijn zoon als dochter is borstvoeding iets heel vanzelfsprekend bijvoorbeeld. Alle kleine stapjes helpen.
Sofie, stel dat je die radiojob ooit beu raakt of verplicht bent te stoppen om eender welke reden… dan zou ik zeker iets doen rond borstvoeding gaan doen. Je hart ligt daar helemaal… geen betere borstvoedingsambassadrice dan jij!
Heel mooi pleidooi Sofie, echt waar! Ik wou dat meer mensen eens stilstonden bij deze dingen: kindjes krijgen, het belang van gezonde (borst)voeding,…
Maar hoe gaat dat er dan precies aan toe, in die ideale wereld? Het blijft een moeilijk evenwicht… Pleiten om terug tot onszelf – zijnde de natuur en het “oermoederschap” – te komen, is ook pleiten dat een vrouw terug naar haar haard keert. Daar is niets mis mee, maar we moeten een kat een kat noemen: emancipatie staat haaks op 100%-moeder zijn. Emancipatie gaat net over buiten dat zoogdier-zijn treden, omdat we intellectueel te ontwikkeld zijn en daardoor ook andere dan primaire behoeften hebben: gaan werken (omdat we dat leuk vinden en/of om te voorzien in onze hoge levensstandaard), vrienden hebben (omdat we sociaal contact willen), sporten (of loop jij enkel uit druk om die platte buik te hebben, nee toch?), … Maar al die dingen hebben en toch ook wanneer het je uitkomt dan maanden (jaren) enkel moederen, is iets wat natuurlijk praktisch en financieel niet kan. Of tenzij misschien in die ideale wereld in utopia… Het is zo een delicaat evenwicht, dat zeer individueel is en waarin moeders eigenlijk wel vrij veel vrijheid hebben dat te bepalen. Maar het komt wel steeds neer op hetzelfde: you can’t have it all, en kiezen is verliezen.
De negatieve reacties ken ik hier jammer genoeg maar al te goed, nu ja niet direct, in het begin zijn ze natuurlijk positief want de eerste maanden is het natuurlijk begrijpelijk dat je borstvoeding wil geven. Daarna wordt je (hier) toch vaak wat raar bekeken. Mijn eerste zoontje heb ik, ondanks (of misschien net daardoor) dat hij prematuur en dysmatuur was 2 jaar en 4 maanden kunnen voeden. Hij is zelf gestopt aangezien ik terug zwanger was. Mijn 2de zoontje is nu 12 weken en het borstvoeding geven verloopt gelukkig vlotter als 3 jaar terug. Helaas zijn er ondertussen al omstaanders die dit raar vinden. Dit heeft ook wel te maken met dat ik nu ziek ben (trombose) maar toch, ik vind het juist aangenaam dat ik geen energie hoef te steken in het klaarmaken en wassen van flesjes en mijn zoontje hierdoor ook meer bij mij kon houden. De keuze die zij maken voor hun kind gaat me niets aan, zolang ze mijn keuze maar respecteren
Amen.
Hier als zelfstandige na 9w mijn dochter moeten achterlaten in de kinderopvang.
Gelukkig een creche (letterlijk) naast de deur, waardoor ik de live borstvoeding gewoon kon blijven doorgeven. Gewoon een belletje “ze heeft honger” en ik stond klaar :).
Ik merk wel een positieve tendens in het borstvoedings imago. Al hangt heel de veel af van de steun en verhalen uit je omgeving. Ik (als jonge moeder) was één van de eerste in mijn vriendenkring die kinderen kreeg, en met mijn borstvoedingsverhaal had ik voor velen de toon gezet. ‘t is ontzettend gemakkelijk en mooi om je kindje op die manier te kunnen mogen voeden :).
Hoewel je mij niet naast jou op de barikaden zal vinden (ik ben meer van het laissez-faire principe 😉), ben ik ook volledig pro borstvoeding en vooral pro meer flexibiliteit voor jonge ouders.
Ik vond het hilarisch dat mijn baas én HR-manager het hoorden donderen in Keulen toen ik begon over kolven op het werk. Maar ik heb wel het geluk dat zij daar zeer flexibel in waren en mij dat absoluut niet wilden ontzeggen. Niet iedereen heeft zoveel geluk, heb ik al gemerkt. Spijtig.
Een kind is inderdaad geen tussendoortje maar als je pas voor eerste keer bevalt , weet je niet wat je overkomt. Ik liep dood dood doodmoe rond (al van slaaptekort laatste maanden zwangerschap) en de borstvoeding was veel zwaarder dan ik geanticipeerd had.
Mijn initiele reactie was dus beetje rebels: ik maakte me zorgen: “wanneer krijg ik mijn leven terug, ga ik altijd zo’n zombie blijven, ga ik ooit iets terug kunnen doen buiten mijn kind zogen? ” Dus ik zat te duimen voor elk dutje van mijn kind, om weer tijd te vinden voor mezelf. Tijd om te bloggen, tijd voor mijn andere hobbies die in de frigo zaten. Dus ik begrijp wel dat mensen snel terug willen doen alsof het kind er niet is.
Nadien viel alles op mijn pootjes, ik ben heerlijk beginnen genieten van de borstvoeding, ik vond mijn ritme en ik leerde vooral dat ze zo ongelooflijk snel groot worden.
Bij mijn tweede kindje had ik compleet een andere mentaliteit: ik nam geen afspraken aan, ik genoot van simpelweg met dat ukje op mijn buik in de zetel te zitten en onze tijd te nemen. Want die periode is zo voorbij en ja…je leven komt echt wel terug. Alles op zijn tijd.
ivm borstvoeding had ik gisteren een twittergesprek met een jonge mama en ik zei iets dat ik lang borstvoeding geef en ik kreeg direct vrij defensieve verantwoordingen terug waarom zij daar niet voor koos. En ik vond het zo jammer: a) dat die mama aanvoelde dat ze zich moest verantwoorden voor mij voor haar keuze alsof pro-bv een inderdaad direct anti flessen houding is b) omdat ze die keuze gemaakt had omdat kolven in haar job niet echt een optie was.
Ik veroordeel haar absoluut niet, in haar schoenen maakte ik wellicht zelfde keuze. Maar zo zonde en ik vind het zo jammer dat ze moet missen wat ik zo belangrijk vind voor allerlei redenen en waar ikzelf toch zo enorm van geniet.
Sofie,
Zo’n mooi stuk! Je beschrijft helemaal mijn gevoel. Ik heb mijn zoon én dichter allebei vijf maanden borstvoeding gegeven. Daarna was het werktijd. Mijn kind voeden was voor mij m’n mooiste ervaring ooit. Ik werd er rustig van, ik was verwonderd over hoe goed moeder natuur dat allemaal geregeld had. Het zal bij twee kindjes blijven maar stiekem zou ik zo graag nog eens een borstvoedingservaring willen… En ik zou me beter laten begeleiden na enkele maanden… Want eens ik begon af te bouwen als het nogal snel helemaal gedaan. Op mijn tweede werkdag wou m’n dochter de borst niet meer. Waarschijnlijk omdat er niet veel productie meer was… Het is ieders eigen keuze, maar toch… Borstvoeden vond ik zalig!
Gisteren ging ik terug werken na 27 weken thuis met mijn kleine meisje, 27 weken van puur borstvoeding (ze heeft nu 2x iets anders mogen proeven), met gelukkig een (meestal) goede productie en de gave om (meestal) vlot te mogen kolven.
Maar toch is het niet vanzelfsprekend, er komt heel veel commentaar van vriendinnen/familie/collega’s/… Dat ik NOG borstvoeding geef, dat ik mijn kind wel beperk door ze niet al op 4 maanden vaste voeding te geven, want dat “moet” toch? Of ik “dat” nog lang ga doen? Dat ik toch beter flessen zou bijgeven zodat ze het leert. Of dat ze toch echt wel zou doorslapen met n fles. En oh, flesjes drinken van 100ml, ik honger ze uit want ze MOET wel 210ml drinken volgens het schema op de dozen melkpoeder hoor.
Niet starten met borstvoeding is n schande, langer dan 4 maanden doorgeven is dat blijkbaar ook. En waarom?
Ik volg je helemaal, het is geen tussendoortje. Vanaf de moment dat je die positieve test in handen hebt weet je dat er n hele nieuwe dimensie aan je leven toegevoegd wordt. Je houdt 9 maanden rekening met die baby in je buik, je leeft ervoor, je laat er je slaap voor, maar eens ze er zijn moet alles weer in de oude routine vallen. Wat gewoon niet kan!
Blijf maar strijden Sofie, strijden voor het beste voor elk kind en elke ouder. Ik kruip samen met jou op de barricades als je wil.
Ik volg je helemaal
en eigenlijk gaat dit over alles in onze maatschappij, niet enkel over borstvoeding.
Moeten we altijd maar blijven doordraaien?
Mogen we wat meer op onze intuïtie vertrouwen?
Kunnen we ook wat natuurlijker bevallen (al zij het: goddank voor de medische ingrepen als die écht nodig zijn.)
Mogen kinderen ook wat vrijer en gewoon spelen (in plaats van al dat entertainment de hele tijd, en educatieve goede bedoelingen en leuke hobby’s, jazeker, heel leuk, maar weeral georganiseerde tijd ipv echt vrije tijd; verveling leidt tot creativiteit.)
Oh ja, trouwens: je moet wel degelijk de mee-moeders en vaders mee overtuigen: dat heb ik gelezen (ook wetenschappelijk) dat de kans op succes van borstvoeding groter is als de vader er ook achter staat (ah ja, want met de mammiehormonen en tranen soms, zou je misschien eens willen opgeven, en als je partner dan zegt: kom ja, we gaan voor de fles, tja…)
Borstvoeding kan ook de duurdere optie zijn btw; als je zoals ik als zelfstandige per uur betaald wordt en toch 3 keer per dag gaat afkolven (in het hele begin). En als je bij kind nr. 2 toch maar nog wat langer onbetaald thuisblijft om de borstvoeding een betere kans te geven. (Telkens een jaar volgehouden, maar man, bij nummer 1 was ik beter eerder gestopt, want de uitputting nabij. Maar ik wilde zoooooo graag lang voeden. Bij nummer 2 ging het vanzelf. Om maar te zeggen, ondanks info en begeleiding is het niet altijd makkelijk, het ene kind is het andere niet.)
ik ben zelf ook een langvoeder. ik veroordeel flessenvoedende ouders niet maar ik vind wél dat de voorkeur voor een bepaalde voeding iets zegt over wie je bent als ouder/mens. er zijn ouders die kiezen voor fastfood, zwaar bewerkt voedsel en mensen die kiezen voor vooral verse voeding of biologische voeding. dat zegt toch iets over hoe bewust en gezondheidsgericht iemand in het leven staat. je waarden en normen geef je nu eenmaal door. en ter afsluiting, hierbij wil ik niets zeggen over de liefde voor je kind, ik ga ervan uit dat elke ouder het beste voorheeft met zijn kind.
“Ik veroordeel niemand, MAAR…. ” …hilarisch!!! En dan die vergelijking! Ik kom niet meer bij van het lachen. Dat is gewoon een fantastisch tekstje voor een comedy-sketch. Proficiat! Laten we echter hopen dat het IQ niet doorgegeven wordt via de BV…zou in casu jammer zijn voor het kind 😁
Er kunnen allerlei redenen zijn waarom ouders kiezen voor flesvoeding. Ik kook elke dag vers, fastfood eten we zelden, en toch geef ik flesvoeding.
Dit omdat borstvoeding gewoon geen optie was bij mij om medische redenen. En índien ik wel borstvoeding had kunnen geven, was ik ook gestopt toen ik terug ging werken, omdat dit niet haalbaar zou geweest zijn voor mij om te combineren. Volgens jou ben ik daarom minder gezondheidgericht? Dit is wel een heel kortzichtige uitspraak
Wat een idiote reactie. ‘Ik veroordeel niemand maar mensen die flesjes geven zijn mensen die per definitie ongezonde voeding eten en geven aan hun kind’. Dat zeg je eigenlijk. Ik vind dat echt zo onnozel. Ik kook altijd vers, eet gezond, mijn kind is twee en drinkt nooit iets anders dan water, eet bijna geen koekjes, geen suiker, we spelen veel buiten en leven een gezond leven. En toch heeft hij ‘maar’ 8 weken borstvoeding gekregen, om tal van verschillende redenen. Ik weet niet of ik het bij een tweede nog probeer. Borstvoeding is het beste en is belangrijk, maar het is ook maar een klein onderdeel van heel het leven en opvoeding van je kindje. Ik vind het echt storend dat er elke keer wordt op gedrukt dat dat de basis is ‘van alles’. Ik vind wat jij zegt echt een onnozele veralgemening, sorry hoor. Ik ken evengoed mama’s die borstvoeding geven maar waarvan hun kinderen van 1 jaar elk weekend chips eten en appelsap en appelsiensap drinken, dan mama’s die flesjes hebben gegeven en waar dat niet het geval is. Ik ken mama’s die bv geven en heel evenwichtig en gezond leven, maar ik ken er ook die dat helemaal niet doen en dan stel ik mij daar ook vragen bij. En mag ik aub zeggen dat kunstvoeding NIET hetzelfde is als fastfood en ‘zwaar bewerkte voeding’. Ik word hier echt gek van.
Ouders die ‘kiezen’ voor fastfood kiezen daar meestal niet voor, het is gewoon veel goedkoper.
Misschien dat alle bio-hipsters eens kunnen leren ‘delen’ zodat deze (kansarme) kinderen ook gezonde voeding kunnen krijgen?
Wat een veroordelingen zeg…
In alle eerlijkheid: ik veroordeel wél mensen die hun kinderen systematisch (!) ongezond eten geven, ik kan daar niet aan doen. Altijd kant-en-klare dingen, bewerkte toestanden, snoep en koeken in plaats van fruit,… Dat heeft weinig met budget te maken – je kan heel goedkoop gezond eten kopen en maken – maar vooral met gemak. Want koken neemt tijd in, uw kind zijn bord laten opeten ook. Toegeven niet. En rond mij zie ik eerlijk gezegd vaak dat het degene zijn met het ruimste budget die hun kinderen het meeste junk geven. Het blijft alweer één facet van het ouderschap hé, ik twijfel er niet aan dat die mensen hun kinderen even graag zien. En natuurlijk moeten we er ook geen konijnen van maken, en op tijd een ijsje en een frietje zijn zo plezant 🙂 Maar ondertussen weet iedereen toch wel dat het belangrijk is voor je lichaam op lange termijn om wat gezond te eten en niet altijd brol vol bewaarmiddelen en suiker. En in tijden van zoveel gezonde betaalbare ingrediënten ter beschikking, kookboxen, baby-cook-machines, easy recepten die om je oren vliegen en al wat je wil, versta ik niet dat sommige ouders de deftige dingen links laten liggen.
Waw, je zegt wat ik denk. Super!
Goed geschreven ook 🙂