Het was voor de tweede verjaardag van Felix dat er een man of vijfentwintig op bezoek kwam. Ik nodig nogal graag mensen uit ziede, en verjaardagen zijn een perfect excuus.

Het is niet alsof we een piepkleine living hebben, maar we zijn nu ook niet meteen voorzien op twee voetbalploegen. En omdat taart met een koemelkallergie niet onmogelijk maar toch wat ingewikkelder is, had ik voorgesteld om gewoon een pot spaghetti te maken. Gewoon, voor ne man of vijfentwintig in een keuken met maar drie pitjes. Uhum.

Pas een paar dagen voor de festiviteiten besefte ik dat het ook wel handig is als mensen kunnen zitten om te eten. We hebben een prachtige en grote tafel, maar bijlange niet genoeg voor iedereen. Ik plaatste een oproepje op de facebookpagina van onze buurt, met de vraag of er iemand een tafel of schaag (kei vreemd woord toch he?) te huur of te leen had. En eventueel ook nog wat stoelen, als het dan toch even uitkwam.

Er kwam meteen reactie op.  Zaterdagochtend stonden mijn lief en ik voor een wildvreemde deur om daar een hoop spullen op te halen. We wandelden naar huis met een tafelblad, poten en wat stoelen.

 

Er wordt al eens gesakkerd en geklaagd over de Brugse Poort. Niet alle berichten die in de media verschijnen zijn positief. Er wonen hier mensen van allerlei pluimage, met verschillende geuren en kleuren. Dat is niet voor iedereen evident, maar het is ook een enorme rijkdom. En ik vind het hier (op de hondenpoep na) verdomme geweldig.

Het was een heel geslaagd feestje. Omdat het gezelschap fantastisch was, omdat de catering  (=bibi) niet bezweken is onder de druk, omdat Felix een heerlijk mannetje is. Maar ook omdat onze genodigden hun voetjes onder een tafel konden schuiven van buren. Van mensen die we helemaal niet kennen, maar die ons toch wilden helpen.

Mijn hart wordt daar zo warm van. Schuune Brugse Puurte.

(En de volgende dag heeft Tom het tafelblad helemaal alleen teruggebracht, dankzij dit handige trucje. Samen met een plantje om het lieve koppel te bedanken.)