Ik dacht op een bepaald moment dat ik echt voor altijd zwanger zou blijven. Jij had gewoon geen enkele goesting om er uit te komen, al had niemand ( vooral ik niet) er iets op tegen gehad als je er was uitgefloept een stuk voor je die gezegende 4,7kg had bereikt. Ongelooflijk dat dat geboortegewicht en floepen samen gaan, maar toch. Hoe traag die laatste weken ook gingen, toen je er je gedacht van gemaakt had, kon het plots niet snel genoeg gaan. Het was vast een straf verhaal geweest dat je op de parking van het ziekenhuis was komen piepen, maar je vader had die vlekken in zijn auto nooit overleefd. Goed dat je gewacht hebt tot op het bevallingseiland. Het was een prachtig moment en je keek me meteen heel stevig aan.

Dat kan je nog altijd. Heel indringend/grappig/boos/ondeugend/verdrietig/lief kijken en mij doen lachen. Je bent tegelijkertijd heel zelfstandig en toch ook aanhankelijk. Je wil de wereld verkennen (liefst op enige hoogte, klimmen is je hobby), je duikt er onverschrokken in en proeft van alles wat op je pad komt. Niet letterlijk, eerst even checken of er koemelkeiwit in zit. (grijnst) Maar ook aanhankelijk, want je valt het liefst in slaap terwijl we handjes vasthouden. Mijn vloeibaar hart vindt dat een heerlijk vertrek naar dromeland.

Ik verbaas me nog elke dag over wat jij allemaal kan. Op de tweede verjaardag van je broer moesten we nog vissen naar woordjes en onze fantasie gebruiken. Jij babbelt in zinnetjes. Het is niet altijd even duidelijk, maar wel altijd om van te smullen. En ooit zullen we je wel uitleggen dat je geen poedel bent, maar voorlopig mag je jezelf nog wel even Fifi noemen. En mama en papa door elkaar halen, daar kunnen we ook mee leven. Zolang je maar ‘dada, tot morre’ blijft roepen als we ergens vertrekken.

Ik ga meestal eerst je broer halen op school en dan staan we vaak samen stiekem naar jou te kijken. Hoe je druk bezig bent met het binnenwerken van je vieruurtje of met volle concentratie een puzzel maakt. Als je ons in het snotje krijgt, klaart je gezicht helemaal op. Dan moet je jas aan, dan wil je naar huis.

Om volledig wild te gaan bij het liedje van Rox, om uren bezig te zijn met potjes en dozen, om dwingend te komen vragen dat je op de aaaped wil of om te melden dat zo meteen zal sterven als je NU geen noepje krijgt. Of om een plasje in het potje te placeren, want zelfs dat heb je al een paar keer gedaan.

Als we je nachtelijke escapades even negeren, ben jij een zaligheid om in huis te hebben. De guitigheid staat op je gezicht te lezen. Ik ben er zeker van dat er – met je grote broer als compagnon – nog heel wat kapoenerij op ons gaat afkomen. We zijn er klaar voor.

Ik zou alleen willen vragen dat de tijd niet zo snel gaat. Want jij bent zo heerlijk schattig en ik weet gewoon dat hoe groter jij wordt, dat stapje per stapje gaat verdwijnen. Dat het ongebreideld enthousiasme waarmee jij in de wereld staat, de cuteness overload die op je smoeltje staat, de natte zoenen die gratis komen op onverwachte momenten plaats gaan maken voor meer zelfbewustzijn en volwassenheid. Nog lang niet, maar liefst ook traag nog lang niet. Blijf nog maar even klein.

Blijf nog maar even het jongetje dat in mijn armen kruipt tegen de grote boze wereld. En het jongetje dat ze loslaat om de grote vrolijke wereld te gaan ontdekken.

Blijf gewoon jezelf lieverd, want zo ben je geweldig.

Dikke kus,

je mama.