We moesten vorige week naar een pre-Nieuwjaarsfeestje in Brugge. Onze Amerikaanse vrienden waren eventjes in het land, dus hebben we geklonken op 2017 –  ook al was het nog niet begonnen. Je hebt opgemerkt dat wij Amerikaanse vrienden hebben? I know, pretty cool. We hebben daardoor al eens een fantastische vakantie gehad in New York. Dat ze nu waarschijnlijk naar LA gaan verhuizen, geeft alleen maar zonnige vooruitzichten (als ge snapt wat ik bedoel ;)). Maar goed, fijne bijeenkomst op de padelclub in Brugge.

Basiel mocht de volgende ochtend op schok met zijn meter, dus het was wel al handig dat hij al in Brugge bleef slapen. En om mijzelf eens een ongestoorde nacht slaap te gunnen tijdens mijn vakantie, mocht Felix ook bij oma en opa blijven. (Oh my god, wat zitten we weer in de shit met slaap. Dat chronisch loopoor neemt echt mottige proporties aan. We zoeken naar oplossingen, bedankt voor iedereen die er al heeft aangereikt! Nieuwste strategie: rechtop slapen en koemelk schrappen)  

Om een lang verhaal kort te maken. Mijn lief had zich laten oppikken door een collega, want hij moest in Aalter werken. Ik kon hem dan met de kindjes daar opladen na zijn werkdag en samen doorrijden naar Brugge. Daardoor stond mijn auto ergens geparkeerd aan de oprit van de E40 in Drongen.  Dat had mijn lief zo bedacht. Want dan kon ik daar de volgende dag naar toe lopen om hem op te halen, kwestie van eens in een andere omgeving te lopen. Altijd leuk.

Ik kreeg ’s morgens een mail met het parcours. Compleet met pijltjes en aanduidingen en vanalles. Heel duidelijk, kon niet misgaan. Ik vertrok vol goede moed, want het schema zat goed in mijn hoofd.

Het was even moeilijk aan het station van Drongen, maar ik vond snel een manier om er toch onder te geraken en langs de Leie te lopen. Ik was dolgelukkig dat ik weer on track was. De rest van het schema klopte trouwens ook. Ik kwam een soort haventje tegen, restaurants en ik hoorde in de verte ook een autostrade ruisen. Dat was de E40, daar moest ik naartoe. Want het laatste stukje was even daar vlakbij, om dan bij mijn auto uit te komen.

Vol goede moed bereikte ik de gonzende snelweg. Normaal gezien was ik nu bijna op bestemming, maar ik had meteen door dat er iets niet klopte. Dit was namelijk niet de E40, maar kei hard de R4. Totaal andere kant en op dat moment zei mijn runkeeper dat er al 9,2 km op de teller stond. Nou.

Er waren een paar opties:

• Ik kon mijn lief bellen om mij te komen redden? Eigenlijk al meteen uitgesloten he. Ik ben toch niet zo’n flauwe doos.
• Ik kon naar huis lopen? Maar dan had ik nog steeds mijn auto niet terug en dat was bovendien toch nog zeker 5km – kon ik dat wel? Mijn vorige lengterecord was namelijk 10km. Die ene keer, een paar weken geleden.
• Naar mijn auto lopen was redelijk uitgesloten. Want het was nu ook niet de bedoeling om een marathon te lopen.
• De vierde optie werd het, naar het werk van mijn lief lopen. Het was toch middagpauze en dat was nog maar een kilometer of twee. Ik voelde me goed, dat ging lukken.

Uiteindelijk bleek het nog net iets verder te zijn, waardoor ik afgeklokt heb op 12 kilometer. Jaja, je leest het goed. Twaalf kilometer. Ik vond het ook redelijk zotjes, zeker omdat ik het gevoel had dat ik nog heel wat langer had kunnen lopen. Want zo gaat dat altijd, pas na een paar kilometer lopen begin ik het echt leuk te vinden. In het begin doet alles pijn, vind ik mijn tempo niet en ben ik boos dat ik deze sport gekozen heb. Maar als ik er eenmaal goed in zit, is het zalig.

Dus. Liefde = Tom Brutin die een prachtig loopparcours uitzoekt en Sofie Verschueren die daar kei hard in mist. Maar wel intens van geniet. Net zoals van het badje daarna.

 

(En ik ben trots joh. Ik kijk al uit naar mijn volgende ‘mislukking’)