Ik steek graag wat pluimen op de hoed van mijn lief. Want elke ochtend staat hij er helemaal alleen voor. Mijn wekker staat ingesteld op 3u52, wat natuurlijk gigantisch en belachelijk vroeg is. Hoera trouwens voor de trillende fitbit flex, die ervoor zorgt dat ik stilletjes kan wegsluipen zonder dat andere huisgenoten gestoord worden omdat moeder een geschifte job heeft. Een klein halfuur later stap ik in mijn auto, richting De Goeie Morgen. Ik snap uw empatische OCHARME, maar voorlopig lukt het wel. We zijn in de zevende week ochtend en ik voel me vrij fris. Dat komt omdat ik redelijk trouw gigantisch vroeg in mijn nest kruip én omdat Felix af en toe echt een hele nacht slaapt. Win-win.

Maar ik besef dat het voor Tom geen evidente zaak is. Hij moet er helemaal alleen voor zorgen dat die twee jongens aangekleed en gevoederd zijn, afgezet worden op de juiste plek en bovendien zelf om 8u aan zijn dagtaak beginnen. Hun dag begint ook vroeg, zoveel is zeker. En hartjes voor mijn lief, om nog duizend andere redenen.

Om de ochtendrush zo vlot mogelijk te laten verlopen, zijn er twee mobiliteitsopties  voor mijn wederhelft. Ofwel parkeert Tom zijn auto vlakbij school (800m van onze voordeur). In dat geval stapt hij met Felix in de buggy en fietst Basiel tot aan de schoolpoort. Na het afzetten, kan hij meteen naar zijn werk rijden. Ofwel parkeert hij de auto zo dicht mogelijk bij ons huis, zet de kroost af en rijdt dan naar zijn broodheer. Ik ga ze ’s avonds altijd te voet (of met de fiets) halen, want ’s avonds hebben wij geen deadline.

Om een lang verhaal kort te maken. Toen er gisteren een parkeerplaats vrij kwam voor onze deur, schoot Tom in actie om de auto dichter te zetten. Alles om die ochtendspits zo vlot mogelijk te laten verlopen. Tot hier bent u mee.

Ongeveer vijf minuten later kreeg ik telefoon.

“Schat, ge moet mij komen redden. Ik zit vast in een veel te klein gaatje.”

Ik lag toen al bijna dicht, maar het werd nog erger. Toen ik de voordeur opentrok, keek hij mij zielig aan. Ik dirigeerde aan de telefoon centimeter per centimeter wat de opties waren, hij voerde feilloos uit. Just so you know: je kan die parkeersensoren nog een hele tijd negeren. You are the boss, not the irritating sound.

Ondertussen had ik al bijna een sixpack gekregen van het lachen, want de situatie was behoorlijk komisch. Maar toen draaide ik me om en zag Felix in de deuropening staan. Met zijn pyjamabroek op zijn enkels en een blik van “Moeder, je moet me komen redden want ik zit vast in een veel te grote pyjamabroek.”

Misschien had ge er moeten bij zijn, maar het was echt gieren en proberen niet in de broek te druppelen.