Ok, dus ik heb de halve dag gekuist – en niet omdat ik dat leuk vind. En tijdens dat kuisen heb ik veel nagedacht over datzelfde…kuisen. En plots kwam ik tot de conclusie dat ongeveer iedereen in mijn omgeving een poetsvrouw heeft.

Als dat nog niet duidelijk was, ik heb er dus geen. En af en toe vind ik dat wel eens leuk om te poetsen. Letterlijk opruimen en schoonmaken heeft vaak hetzelfde effect in mijn hoofd. Maar meestal is het er gewoon te veel aan. Het zit namelijk zo, hier wordt nogal veel gewerkt. Gemiddeld 6 dagen van de 7. De zevende dag zou dan gewoon een rustdag moeten zijn (zo heeft God het toch geschapen – en ik ontken volledig het bestaan van die mens, maar dat van die rustdag, daar kan ik gewoon niet tegen zijn.) Maar helaas.

In de gezinsweek is er weinig tijd om volgende redenen: huiswerk maken met zesjarige fantastische zoon, vers eten op tafel toveren, trachten daar nog sport in te passen voor een strak lijf, boodschappen doen, aandacht besteden aan de zoon, wassen en plassen, opruimen en vooral er al een hele werkdag hebben opzitten. En dan is het altijd plots hoogdringend tijd om te gaan slapen, als je de volgende dag met genoeg energie wil doorkomen.

In de niet-gezinsweek is er weinig tijd om volgende redenen: twee avonden per week zijn volledig ingenomen door de Lunatics (training en Bal), boodschappen doen, heel veel sport inpassen, mijn administratieve taken voor de Lunatics uitvoeren, vergaderingen hier en ginder, moonlighting, licht doen bij de Improfeten, buikspieren trainen in den Joker en vooral er al een hele werkdag hebben opzitten. En dan is het altijd plots hoogdringend tijd om te gaan slapen, als je de volgende dag met genoeg energie wil doorkomen.

Omdat er zaterdag ook meestal gewerkt wordt, blijft zondag dus over. En moet er zondag gepoetst worden. Want we kunnen ook niet tegen een vuil huis. Beikes.

Ik ben er dus vanmorgen vroeg ingevlogen. Het viel allemaal nog mee, tot de schoenkast in elkaar stuikte. Ok, er zaten te veel schoenen in die schoenkast. Ok, het heeft niet geholpen dat de dweilstok er daarna opviel. Ok, ik ben een chaoot als ik aan het poetsen ben. Maar het was mottig. Vooral omdat er op diezelfde schoenkast drie prachtige glazen vaasjes stonden. U begrijpt het, glas all over the place. Tot zelfs in mijn emmer toe. Dat was er teveel aan.

Ik had in een geweldige dramatische huilbui kunnen uitbarsten (want zo voelde het even), maar dat heb ik niet gedaan. Erover bloggen moet de frustratie wegleiden. Het huis is ondertussen aan de kant. U kan hier van de vloer eten momenteel. Thanks, no thanks.

Maar liefste Sint, ik zou heel graag een poetsvrouw bestellen. Ik ben ongelooflijk braaf geweest dit jaar. En oh ja, ook graag een beetje veel meer tijd en een koppel kaboutertjes (of ben ik nu te hebberig?). Want het wordt me allemaal te veel. Voila, ik heb het gezegd.

Zijn er nog mensen die zich zo voelen of heeft echt iedereen een poetsvrouw?

(Tot zover de zielige post van de dag)