Je mag je kinderen niet vergelijken, dat weet ik. Maar ik heb nu eenmaal een blog (handig archief!) waardoor ik de verleiding toch niet kon weerstaan om eens te gaan kijken hoe je grote broer op zijn 15 maanden door ons leven huppelde. Want je kan wel denken dat alles in je hoofd is opgeslagen en dat je het allemaal niet vergeet, maar toen ik onlangs op papieren van het CLB moest invullen wanneer Basiel zijn eerste woordjes begon te zeggen, stond ik met mijn mond vol tanden. Ik hoop dat de experts van het CLB zich met mijn “vrij laat” geen grote zorgen zullen maken. Aangezien hij ondertussen vlot aan een welsprekendheidstornooi zou kunnen meedoen, ga ik er mijn slaap niet voor laten.

Maar het ging dus over huppelen. Iets wat je grote broer op 15 maanden absoluut nog niet deed, maar jij eigenlijk wel. Je stapt nu toch al een dikke twee maanden en dat merken we. Niet alleen zitten je tenen alweer bijna door je allereerste (fucking dure) schoentjes, je durft ook al eens naar derde te ambriëren. Vierde zelfs, als je heel overmoedig bent. Uiteraard ga je nog geregeld tegen de grond en zijn er ook momenten waarop we twijfelen of je niet stiekem ergens een fles whiskey achterover geslagen hebt. Maar al bij al is dat waggelen vooral heel schattig.

Dat klimmen iets minder. Ik had gehoopt dat het een fase was die we ondertussen konden uitzwaaien, maar ik ben er aan voor de moeite. Waarom zou je op een stoel zitten als je ook je pamperpoep op de grote tafel kan planten? The view is vast indrukwekkender daar, maar de kans om iets te breken (als je er af valt) helaas ook lieverd. Je bent ook veel te slim geworden: zelf een stoel richting aanrecht duwen, dat maakt er op klimmen stukken gemakkelijker. Als er dus iemand weet waar je ogen voor op je rug kan kopen, let us know.

Aan karakter mankeert het je ook niet. Soms zijn we zelfs een beetje bang, vooral als we net dingen hebben afgepakt die wij als potentieel levensgevaarlijk beschouwen voor peuters. Dat vrolijke snoetje kan instant veranderen in een donderwolk op speed. Maar ubercute overheerst, dus we kunnen er tegen.

Ik denk wel dat jij de baas gaat worden in Brutin-broer-land. Hij wint voorlopig nog omdat hij gewoon bijna 3 jaar groter is, maar jij geeft niet af. Er gaan hier nog pittige momenten volgen in de Ooievaarstraat, dat is nu al duidelijk. Maar ze gaan in het niets verdwijnen bij al die momenten waarop we zitten te zwijmelen van verliefdheid. Wij voor jullie, wij voor elkaar, jullie voor elkaar, jullie voor ons. Echt, als liefde verf was dan zag ik er constant uit alsof ik de Colour Run net gelopen had.

En ik moet daar eerlijk in zijn, jij bent mijn grootste fan. Hoe jij soms echt tegen mij kan komen plakken, hoe je soms je hand in mijn boezem komt steken met bijhorende dwingende  Bambi-blik (ja, Bambi kon vast ook dwingend kijken) omdat je graag wil drinken of hoe je soms alleen maar rustig bent als het in mijn armen is. Ik heb van je papa een West-Vlaams woordje geleerd dat het mooi samenvat: flokken.

Jij bent mijn flokkertje. And I love it.