Exact vijf weken na mijn eerste start to run-les, stond ik een halfuur te vroeg aan de start van de 5km op de stadsloop in Gent. Ik had nooit gedacht dat ik deze keer – relatief pijnloos – zo ver zou geraken. Want toen mijn lief na mijn eerste lesje voorstelde om mee te doen, vond ik dat stiekem een grote grap. Maar het werd elke week serieuzer en eigenlijk was het bijna geen optie meer om niet mee te lopen.

Normaal sta ik aan de zijlijn te supporteren voor mijn loopheld. Het voelde echt gek om daar nu zelf in sportoutfit te staan terwijl Tom de steunhonneurs waarnam. Hij  had wat supporters op de been gebracht en ook Lien (en de rest van de familie) steunde mij superhard. Plus, ik wilde ook wel eens weten hoe het voelde om zo’n wedstrijd te lopen.

Vrijdagavond had ik op het gemak in de Bourgoyen nog les 22 gedaan, die bestond uit twee keer 15 minuten lopen met daartussen 2 minuten wandelen. Dat ging als niks, dus ik zag het zitten. Zaterdag zag het er eventjes iets minder goed uit, omdat ik de hele namiddag plat in de zetel heb gelegen met frequente spurtjes naar de wc-pot. Niet de ideale intervaltraining, dat. Toen ’s avonds duidelijk werd dat Basiel (precies zoals verwacht) ook geveld was door de windpokken, zakte de moed me even in de schoenen.

Maar tegen ’s morgens was alles eruit wat er in zat en kwam de meter van Basiel to the rescue als babysit, dus ik kon niet meer terug. Het ontbijt was nog met een klein hartje, maar toen dat op zijn plaats bleef, begon het pas echt te kriebelen in mijn buik. Mijn allerallerallerallereerste loopwedstrijd.

Ik was nerveus over de praktische gang van zaken (nummer ophalen, startvak en zo), maar gelukkig had ik een routiné mee. Chance ook dat de wachtrijen aan de Dixi’s vrijwel onbestaande waren, want ik ben er toch een paar keer gepasseerd. Ik was eigenlijk helemaal nog niet klaar, toen ik plots Sofie Bracke hoorde aftellen. Ik drukte wat verdwaasd op start voor Evy en zette de eerste meters in. Nu kon ik echt wel niet meer terug, ik heb had zelfs een nummer en al.

Ik vond de eerste kilometer redelijk frustrerend. Overal liepen er mensen voor mijn voeten, of groepjes lopers (doorgaans met hetzelfde T-shirt) die in troep naast elkaar liepen waardoor je niet kon passeren. Ik vond het moeilijk om mijn tempo te vinden in de drukte, maar ik probeerde het ook niet aan mijn hart te laten komen. Ik moest mezelf ook een beetje in de arm knijpen. Was ik echt een “wedstrijd” aan het lopen? Blij dat ik bijna meteen Lien zag staan, dat gaf toch al een serieuze boost. Niet veel later zag ik ook mijn lief en vergat ik te roepen dat hij een foto moest nemen. Gelukkig denkt Lien in bloggerstermen en had zij al voor een paar actieshots gezorgd.

Er stonden blijkbaar borden langs het parcours om te weten waar je zat, maar die heb ik allemaal gemist. Ik heb zelfs nauwelijks een idee waar ik overal gepasseerd ben. Ik probeerde gewoon te lopen en niet te verzwakken. Plots hoorde ik Tom roepen “Ben je hier al, zo snel!” en kreeg ik weer extra goesting. Een halve kilometer later zag ik Peter met de kroost, en ook dat deed deugd. Dat was ongeveer halfweg denk ik, en het voelde allemaal nog goed.

Niet veel later voelde ik een steek in mijn zij opkomen en besliste ik vrijwel onmiddellijk om te wandelen tot die weg was. Dat duurde geen minuut gelukkig, maar ik was toch onmiddellijk teleurgesteld in mezelf. Daarna ging het moeilijker, zeker toen ik begon te beseffen dat ik ook nog de berg van de Sint Pietersnieuwstraat moest beklimmen. Ook daar heb ik heel even gewandeld. Niet meer dan 100 meter, maar toch. Ik vond het zwak van mezelf.

Ik wist waar Tom en Nathalie zouden staan, dus ik raapte mijn laatste krachten bij elkaar voor het einde. De zwaarste helling was toen voorbij en ik kon de finish al ruiken. Mijn lief gooit zijn medailles meestal weg na de wedstrijd, maar ik moet zeggen dat ik apetrots was toen ik er eentje mocht aannemen. Blij dat het voorbij was, boos omdat ik even gewandeld heb, maar toch ook geweldig trots.

Volgens mijn lief heb ik er minder dan 35 minuten over gedaan, met een tempo van 6’:50” (ongeveer) per kilometer. Ik vond het vrij demotiverend om mensen met medaille tegen te komen toen ik de laatste 200 m nog moest doen, maar ik vond het dan weer wel geweldig motiverend om te zien hoeveel mensen nog na mij kwamen finishen.

Eindbalans: wanneer is de volgende wedstrijd? Ik vond het wel tof eigenlijk, vooral NA dat ik onder de finishboog was gelopen.