Het begon met een cirkel op de kaart van Gent. Wij wilden graag een nestje binnen die cirkel, en vonden dat bij jou. Een wervelende wijk, met zoveel geuren en geluiden dat je met je ogen dicht in elke hoek van de wereld zou kunnen zijn. De verliefdheid begon nuchter, omdat jij de wijk was waarvoor ons budget toereikend was. Maar de vlinders groeiden tot liefde en trots.
Toen ons nestje wat krap werd met twee kleine vogeltjes, was mijn achterhoofd bang dat ik jou zou moeten verlaten. Mijn wijk. Onze plek. Thuis. Het nieuwe adres is op verschillende fronten een wonderlijk cadeau, maar mijn hart maakte extra veel sprongetjes omdat we gewoon konden blijven waar we waren. Aan de andere kant van de rommeligste straat van Gent, maar nog altijd in de Brugse Poort.
Oh pas op, ik vloek ook op jou. Want ik moet bij elke stap opletten dat ik niet in een hondendrol stap. Want je schoonheid zit soms verstopt onder bergen sluikstort. Want ik kan vaak met mijn fietskar niet passeren omdat dubbel parkeren hier een nationale sport is. En die keer dat het vuilnis meters hoog opgestapeld in de Bevrijdingslaan stond, ben ik ook nog niet vergeten.
Maar tegelijk weet ik waar het Turks brood het lekkerst is en kan ik op bijna elk moment van de dag verse groeten en fruit vinden. Een wandeling van school naar huis kan soms een eeuwigheid duren, omdat we op elke hoek glijbanen, grasveldjes of schommels tegenkomen. Marjan van Het Blazoentje hoeft niet meer te vragen welk brood ik wil bestellen en noemt me gewoon Sofie. En de buurman knikt en zegt vrolijk “dag buurvrouw” als ik hem op straat passeer.
Als ik drie heel grote stappen zet, ben ik het historische centrum van een fantastische, culturele, middeleeuwse, wereldlijke provinciestad. Op mijn fiets is het een tocht van nog geen 10 minuten, waarbij ik gegarandeerd onderweg “hallo” moet zwaaien omdat Gent mijn dorp is geworden. Aan de andere kant ligt een fantastisch natuurgebied. Op een zucht van mijn voordeur wandel ik de Bourgoyen binnen, waar de natuur zo groots is dat je even vergeet waar je bent. Mijn achterdeur kijkt uit op een mix van theater, koffie en kringloopspullen. En dan zijn er nog zoveel windrichtingen die ik moet ontdekken, zelfs vijf jaar later kan je me nog steeds verrassen met hoekjes en kantjes.
Oooh Brugse Poort.
Mijn thuis. Mijn dorp. Mijn stad. Mijn hart.
Bij ‘t Bazoentje kennen ze ‘ne lange suisse’. Als ik die bij de bakker hier bestel (Vlaams-Brabant) krijg ik niet zelden verbaasde blikken. Dan wijs ik maar. (‘Neen, die lange, met dat witte glazuur, ja, die.’)
Koffiekoekenjargon is best interessant eigenlijk.
Hhhmmm, Het Blazoentje. Man, dat lekkere brood en die koeken mis ik hier in Spanje! Doe Marjan eens de groeten van Kaat, die naar Spanje verhuisd is 😉
Aaah, de Brugse Puurte :).
Gent en al zijn zaligheden.
Wil dit gewoon liken, maar er is geen knopke. 🙂
Ik zat daar op kot en ik mis het nog elke dag!
Aaah, het Blazoentje, hier ook favoriet! En Trafiek, en de Bourgoyen en sinds enkele maanden ook de Ganzerik. Topbuurt!w
Mooi! Ik heb ongeveer dezelfde gevoelens voor de wijk waar ik woon (Oud-Berchem) en ik heb zo de indruk dat die wijk op veel vlakken vergelijkbaar is. Alleen bij Antwerpen dan natuurlijk, niet bij Gent. 🙂
De meest rechtse garage was vroeger de onze, compleet met geheime toegang tot onze tuin. Ooit ben ik hoogzwangergeweg in de regen langs daar met de zoon uit ons huis gevlucht terwijl de buurman op de deur aan het bonken was en mij varianten op hoer en ik ga je wat aandoen bleef toeschreeuwen, vermoedelijk onder invloed. Ik heb nogal gemengde herinneringen aan de buurt, vooral door het laatste jaar met de nieuwe buren… Maar toch, zelfs 4 jaar later mis ik de kringloopwinkel nog waar zoonlief trappen heeft leren doen. Al leerden wij er ook heel wat mindere kantjes kennen (flikken komen bvb. vaak niet opdagen als je ze nodig hebt, laat staan binnen een redelijke termijn -meer dan 30 minuten toen een meisje op straat in elkaar geslagen werd, nog langer na een aanrijding van een 11jarige fietser), er zit heel veel goeds in de buurt.
Dat vind ik nu echt wel heel raar, wij hebben zulke dingen nog nooit ervaren. En dan nog, een slechte buurman kan je overal hebben. Dat heeft wat mij betreft helemaal niets met de buurt maken. En wat je zegt van de politie, dat kan misschien gebeurd zijn (al vind ik het vrij hallucinant en zou ik dan zeker klacht ingediend hebben als het niet door overmacht was), maar dat heeft dan toch helemaal niets met de buurt te maken? Dat kan overal gebeuren, al zou het niet mogen. Gevaar loert om elke hoek, net daarom dat ik me er helemaal niets van aantrek en nog nooit een onveilig gevoel heb ervaren. In heel Gent nog niet trouwens…Als ik op de boerenbuiten alleen ben in het huis van mijn ouders, heb ik veel meer schrik. 🙂
Overdag rondlopen in de buurt en je ogen openhouden, dan zie je meer dan je wil. Drugsdeals om 16u bij het vijvertje aan de trafiek, aparte bankjes volgens achtergrond in het pierkespark, werkloze ouders die met een cara pils in de hand hun kinderen uitschelden bij het basketpleintje verderop, niemand die de politie wil bellen als een tiener op straat in elkaar geslagen wordt en om hulp roept (en de flikken die er toen ruim 30minuten over deden om af te komen), flikken die weigeren om af te komen bij klachten van nachtlawaai als je geen pv eist, zelfs als je meubels aan het trillen zijn. Zo’n opsomming doet me erg negatief klinken, maar toch vind ik het echt geen slechte buurt. Slechte buren kun je overal krijgen, helaas. Ik heb er graag gewoond voor die nieuwe buren, zelfs al kun je problemen zien als je er voor open staat. De andere buren waren lieverds, die wat verderop waren de eersten die wisten dat ik weer zwanger was, er had altijd wel iemand zin in een babbeltje, zwangere vrouwen en mama’s met kindjes krijgen zo goed als altijd positieve reacties, waar je ook komt. Ik snap zowel de straathoekwerkers die meer hulp willen als jouw visie op de buurt. Het is een heerlijke buurt, met uitdagingen.