Je zou je kunnen afvragen waarom de twee kinderstoelen in ons huis tegenwoordig meestal tegen de grond liggen. Het antwoord ligt bij onze onverschrokken avonturier Felix. Als ze op hun gebruikelijke manier rechtop staan, dan is the sky the limit voor jou. Of toch alvast de tafel of de kast. Omdat we ongeveer elke anderhalve minuut moesten zeggen “Kom daar af Felix, je staat op een meter van de grond te bengelen, je_kan_vallen”, hebben we beslist om de stoelen gewoon even op de grond te leggen. Dat is voor jou nog steeds een fijne speeltuin, maar eentje waarbij ik niet elke vijf minuten denk dat je een hersentrauma gaat oplopen.

En het is niet alsof wij na maanden slaapgebrek nog energie genoeg hebben om jou elke anderhalve minuut terecht te wijzen. Of om het concert te aanhoren dat jij lanceert als je je zin niet krijgt. Sorry liefje, je bent echt nog te klein om op de tafel te dansen (die dagen komen nog wel, don’t worry) of om op je eentje volledige verdiepingen te verkennen. We laten je zoveel mogelijk ontdekken, maar we moeten soms echt ingrijpen. Het is allemaal voor je eigen veiligheid, dus we zouden het appreciëren als je ons dan niet zou bekijken alsof we de grootste onmensen van de hele aardbol zijn. Kan je daar op letten in het vervolg? Thanks!

De wereld is natuurlijk ook een stuk groter geworden door het stappen. Vorige maand nog wat wankel, maar ondertussen hol je bijna door de kamer. Je stopt alleen als je dingen tegenkomt waarvan je denkt dat ze eetbaar zijn. Ons kleine, vrolijke vuilnisbakje (sorry, dat is een beetje je bijnaam) is ondertussen de trotste eigenaar van een stevige sandaal maat 19. Al slapend gekocht en maar een klein beetje heel pijnlijk voor de portefeuille van je ouders. Volgens een verzorgster van de crèche heb je al een paar keer “oen” gezegd (Felixiaans voor schoen), maar misschien hebben we dat gedroomd. Je babbelt en brabbelt en wij verstaan er heel veel dingen in, maar misschien is het gewoon wishful hearing. Maakt niet uit, je vindt genoeg andere manieren om duidelijk te maken wat je wil. En vooral, wat je niet wil.

Even serieus nu, wat een karaktertje ben jij. Hallokes. Als iets niet met je zin is, dan zullen we het geweten hebben. Wij niet alleen trouwens, de buren ook. Soms vraag ik me af of je zo meteen je regels gaat krijgen, want je humeur kan even snel omslaan als een vaas die je op het randje van de tafel zet. Naar kwaad, gefrustreerd en woest – maar even snel dus ook naar schattig, vrolijk, vertederend, lief, grappig.

Je bekkentrekkerij is van een dermate hoog niveau dat ik overweeg om je in te schrijven voor een comedywedstrijd. Je lach is trouwens zo aanstekelijk dat de hele zaal meteen voor jou in zwijm zou vallen.

Iets wat ik al lang geleden gedaan heb, een maand of veertien geleden.

Zoen,

je mama.