Op 20 maart 2008 ging voor het eerst de ON AIR lamp branden op mijn werk. Op 8 april 2008 werd ik lid van de Nostalgie-familie. Twee weken na de start van de zender mocht ik aanschuiven en getuige zijn van iets unieks: de opstart van een volledig nieuw radiostation in Vlaanderen.

Ik heb dingen kunnen doen die met een ander parcours nooit mogelijk waren geweest. Ik heb kansen gekregen, ik heb fouten mogen maken, ik heb mogen experimenteren en de boel laten ontploffen. Dat heb ik gedaan ook, tot op het moment dat ik dacht dat de brokken niet meer te lijmen waren. Ik ben mezelf meer dan één keer tegengekomen, ik heb gevloekt en gehuild omdat ik verder wou en (nog) niet mocht. Ik heb hoog van de toren geblazen, ik ben diep onder de grond gekropen. Het was heftig, prachtig, mooi, hard, fantastisch, leuk, hilarisch, schrijnend, pijnlijk, grappig, speciaal. Ik heb zoveel gezien, zoveel geleerd, zoveel gevoeld.

Ik was 24 toen ik voor het eerst de redactie binnenstapte. Ondertussen ben ik 32 en bijna aan mijn tweede ancenniteitsdag. De radio is veranderd, het radiolandschap is veranderd, Nostalgie is veranderd. Zelfs letterlijk, want we zitten nu in een ander gebouw. Waar we onze eerste stappen gezet hebben, is ondertussen geen getuigenis meer terug te vinden van ons pionierswerk. Maar die overgang gebeurt zo geleidelijk als bij een kind. Je ziet het niet groeien omdat je er elke dag met je ogen op zit, maar plots ben je acht jaar verder en is de baby die je ooit in je armen hield, bijna niet meer te herkennen. Al zaten de typische karaktertrekken er toen ook al in, en nog altijd.

Van de oorspronkelijke ploeg blijven nog een paar mannen over, maar slechts één vrouw. Dat ben ik. Ik ben lang de benjamin geweest en ik heb een hele tijd bijna alleen voor de zachtheid en ronding op antenne gezorgd – maar ondertussen zijn er gelukkig nieuwe krachten bijgekomen. Ik voel me daar zo thuis dat ik er in mijn pyjama zou kunnen rondlopen. (Dat doe ik niet, maar ik heb er wel een tandenborstel staan en ik loop de helft van de tijd op mijn kousen of blote voeten).

Mijn grote baas en ik, dat is ook een schoon verhaal. Zonder zijn telefoontje op 7 april 2011 zou mijn leven er totaal anders uitgezien hebben. Ook dankuwel voor de mens die mij heeft aangebracht bij de baas. Ik ben dankbaar omdat ik elke dag mag doen waar ik jaren van gedroomd heb. Het is hem vergeven dat hij me ooit vergeleken heeft met een nectarine. Ik word daar goed omringd, zowel op mijn eiland als op de andere eilanden in onze radiozee. Ik kan al wel eens vloeken op de nadelen van mijn job, maar ik weet diep vanbinnen dat er professioneel weinig dingen zo schoon zijn dan achter de microfoon te kruipen en alleen met je stem een hele wereld te creëren.

Er zijn dagen dat ik amper uit bed geraak en een beetje verdrink in het werk dat op mij afkomt. Maar het moment dat ik de studio binnen stap, meestal tijdens de laatste plaat voor het nieuws van negen uur, verandert dat. Ik zet mijn hoofdtelefoon op en ik zet de schuif van mijn microfoon open. Soms vergeet ik het een kleine beetje, maar eigenlijk is dat een droom. Mijn favoriete werkuurtje van de dag, in de studio. Dan vergeet ik de wereld, terwijl hij dichterbij is dan ooit.

Acht jaar, gasten. Acht jaar Nostalgie. Allerliefste baas, zorg jij voor de taart?