Dat gevoel heb ik toch. Ik zal het even uitleggen. Voor de mensen die mij goed en minder goed kennen. Ik ben gek van Gent. Ik kan dat beginnen uit te leggen, maar we zouden 17.025456 bladzijden en argumenten verder zijn. En u was al lang vermoeid van het lezen. Dus ik doe dat niet, gewoon een samenvatting moet volstaan. Ik ben verliefd op die stad. Mensen die me beter kennen weten ook dat er vroeger al eens breuken zijn gevallen en barsten zijn gekomen omdat Sofie redelijk koppig is als het over haar stad gaat. Soit.

En dan. Dan word je verliefd. Op iemand van Antwerpen. Roes, vlinders, no problem. We verhuizen wel. Yeah right. En niet meer kunnen wakker worden in de Artevelde stad? En niet meer te voet naar al mijn vriendjes kunnen gaan? En niet meer kunnen ronddwalen door de straatjes? En niet meer op de Graslei zitten in de zomer? En niet meer Gent op mijn paspoort hebben staan? Auw. Pijn. Auw. (neemt de doos Kleenex)

 Voorlopig is er een tussenoplossing. Een week in Antwerpen (zo noemt manlief het, maar eigenlijk speelt het zich af in het DORP Ekeren) en een week in Gent. Alleen gaat Sofie nog altijd een beetje dood in de Ekeren-week. En maakt mijn hart een grote sprong als ik Gent mag binnenrijden.

 Als er mensen zijn die een miraculeuze oplossing hebben om Gent dichter bij Ekeren te leggen. Let me know. Of als er mogelijkheden zijn om kinderen die in Ekeren naar school gaan en die we graag een hele week dicht bij ons hebben (want dat is de uiterst gegronde reden voor de Ekeren-week), let me know. Zijn er nog mensen in deze nieuw-samengestelde-gezinssituatie die daar mee worstelen? En oplossingen hebben gevonden voor afstand? Ik luister.

 En tot slot. Als iemand zijn helikopter ter beschikking wil stellen, zodat ik elke dag op het St Pietersplein in Gent kan opstijgen in onze kind-week om hem daarna naar beneden te winchen in Ekeren (hij vindt dat vast cool!), dan ben ik bereid mijn vliegdiploma te halen. Danku.