Het zit er zo in gebakken, dat we zelfs geen schaamte hebben om deze vraag af te vuren op een moeder die nog maar net het kraamverband iets verder heeft weggestopt in de kast. Een goede en een brave baby, dat is toch een baby die zo snel mogelijk doorslaapt? Ik geef toe dat ik me vroeger ook aan deze vraag bezondigd heb, omdat ik toen naïef en onwetend was. Tegenwoordig vraag ik eerder hoe het met de nachten gaat en of de mama (en papa) het een beetje volhouden. Een kleine nuance misschien, maar ook een wereld van verschil.
Want bij mijn eerste kind geloofde ik deze fabel ook. Ik was er op voorbereid dat er wat moeilijke nachten gingen zijn, maar aangezien mijn enige taak was om voor dat kleintje te zorgen, was dat ook geen probleem. Ik ben daar door op één roze wolk doorgevlogen. Gebroken nachten konden overdag een klein beetje ingehaald worden, want er wachtte geen werk, geen andere kinderen of zelfs geen dringend huishouden. Dat hoefde toen allemaal nog niet.
Basiel sliep de eerste maanden naast ons in een schommelwieg. Dat vond ik wel zo gemakkelijk als hij ’s nachts wou drinken. Gewoon even aan de tiet schuiven en verder doezelen. Toen hij begon door te slapen (rond twee à drie maanden) en hij daar nog altijd lag, begon ik last te krijgen van een schuldgevoel. Er was mij namelijk geleerd dat een kind in zijn eigen kamer hoort te slapen, zoals het goede moederschap voorschrijft. Dat ben je sterk en streng als moeder, dus ik probeerde het. Elke vezel in mijn lijf zei iets anders, maar ik forceerde me om hem tegen mijn eerste werkdag in zijn eigen kamer te hebben. Die was zo dichtbij onze eigen kamer dat het met open deuren bijna één ruimte was, maar toch. Ik vond het moeilijk, en voelde een rare mengeling van trots (ik kan het om hem in zijn eigen kamer te leggen!) en afschuw (dat klein mannetje ligt daar nu helemaal alleen, help!). Mijn lief trouwens ook, die vond het nog lastiger dan ik.
De fantastische schommelwieg van Lien, hier wel al in ons nieuwe huis en met Felix erin.
Ondertussen heb ik er veel over gelezen en ben ik iets minder naïef. Ondertussen begrijp ik wat mijn gevoel me wilde zeggen: een kind dat negen maanden vlakbij je hartslag gewoond heeft, kan je niet zomaar verplaatsen naar zijn eigen kamer, of zelfs zijn eigen bed. Dat kind wil dicht bij jou zijn, wat helemaal normaal is en niet onder ‘verwennerij’ valt – wel onder een goede hechting, liefde en verzorging.
(Twee fofo’s van een slapende Basiel. Dat zie ik aan de data van de foto en aan de vloer, want voor de rest zou het ook Felix kunnen zijn)
Kind twee bleek trouwens van een iets ander nachtelijk kaliber dan kind één, waardoor ik ben beginnen lezen en nadenken. Hij is 11 maanden, hij slaapt totaal niet door en ja, dat is loodzwaar. Klopt allemaal. Mijn weerstand is volledig verdwenen en ik heb permanent het gevoel dat mijn hoofd één grote waas is, ik heb bijna de hele dag het gevoel dat ik eigenlijk vooral zou willen slapen en dat hakt er serieus in. Een wekker om 5u helpt niet bepaald in dit hele proces, maar volgens de natuur zou ik in deze fase ook best zoveel mogelijk bij mijn kind zijn (ik ben nog altijd zijn belangrijkste bron van voeding) – volgens de economie word ik op het werk verwacht. 9 weken voor zelfstandigen (erbarmelijk en schandalig) en 15 weken voor werknemers (veel en veel te kort), dat er dus nog behoorlijk wat werk is aan de winkel. Ik weet het, hij is bijna één jaar, wat een schande dat ik zo een luie doos zou willen zijn die nog meer bij haar kind kan zijn. Tss.
Felix heeft ook maanden in de schommelwieg geslapen, maar ondertussen is hij er helaas echt uitgegroeid.
Ik weet ondertussen dat nachtvoedingen tot 18 maanden heel normaal zijn, meer zelfs, bijzonder goed voor zijn hersenontwikkeling én mijn productie (wat belangrijk is als je lang wil voeden). Ik weet ondertussen dat doorslapen voor pasgeboren baby’s zelfs heel erg gevaarlijk kan zijn (hun suikerspiegel daalt gevaarlijk) en dat je – ook al zeggen sommige volkswijsheden dat je een slapende baby nooit mag wakker maken – de eerste weken best elke drie uur een borst (of flesje geeft) ’s nachts. Overdag ben je alerter bij je baby en zal je hongersignalen allicht ook sneller opmerken. Daar hoef je dus niet zo met de klok op te zitten.
En zo kom ik er toe te zeggen dat Felix heel vaak tussen ons slaapt, in het grote bed. Dat dat ook niet altijd even leuk is, want dat ik daardoor vaak op een spietje van een paar centimeter slaap. Hij kruipt namelijk (al slapend) altijd dichter tegen mij, als ik me verleg houdt hij me (al slapend) tegen met zijn hand, hij zoekt (al slapend) zijn weg naar de borst. En dat ik me voor dat samen-slapen even goed schaam, als dat ik er apetrots op ben.
Eerlijk is eerlijk, meestal slapen we zo.
Omdat ik dacht dat het aan mij lag, heb ik ook andere dingen geprobeerd: zijn eigen kamer, een bed op onze kamer, een bedje op de kamer naast ons. Maar hoewel ik dat allemaal tijd heb gegeven, blijkt dat gewoon neer te komen op verschillende keren per nacht uit een warm bed moeten komen om een baby te troosten of te voeden. Noem het gemakzucht, maar het is veel eenvoudiger om een houding te zoeken waarbij hij kan drinken en ik kan verder doezelen. Want langer dan drie uur aan één stuk slapen is hier nog steeds een grote uitzondering. Loodzwaar, zoals ik zei, maar ik probeer er me niet te druk in te maken.
Hij zal op zijn 18de vast niet meer tussen zijn moeder en vader liggen, hij doet zijn dutjes overdag netjes op zijn eigen kamer en hij is nog geen 18 maanden dus over die nachtvoedingen ga ik ook niet stressen. Wij proberen alle slaap te pakken die er te pakken valt, en op dit moment betekent dat om 20u in bed – samen met de baby.
Het heeft ook wel voordelen hoor, het is echt gezellig. En om eerlijk te zijn, ik slaap zelf niet graag alleen. Ik vind het dus niet zo vreemd dat mijn zoon van 11 maanden ook liever bij zijn ouders ligt dan in een kil en eenzaam bedje. En ja, ik voel me schuldig omdat Basiel wel al jaren in zijn eigen bed slaapt. Heb ik hem niets tekort gedaan? Het borrelt soms op. Maar hij ziet er heel gelukkig uit, dus het zal wel meevallen.
Hoewel de vraag voor veel mensen zelfs niet meer relevant is nu hij bijna een jaar is en uiteraard al maanden zou moeten doorslapen, kan ik er toch heel kort op antwoorden.
Nee, hij slaapt nog niet door. Totaal niet, zelfs.
amen ! Ge zijt goed bezig, echt waar.
je hebt het volledig juist: het is beter dat kindjes meer dan een jaar nachtvoedingen vragen, zij horen helemaal niet door te slapen. Onze maatschappij zou beter zich organiseren opdat mama’s het gemakkelijker kunnen volhouden, wetende dat ze al die tijd onderbroken nachten hebben en dat dat normaal is en beter voor de ontwikkeling van het kindje.
Ik schreef het onlangs: het enige meubel dat je in huis moet hebben als je thuiskomt uit de kraamkliniek met je kindje en dat ik prioritair vind is een co-sleeper…al is co-bedding ook een goeie optie. Je hoeft dan ‘s nachts niet op te staan voor een voeding en hormonaal ga je dan bij vele borstvoedingen ‘s nachts ook je slaapcycli op elkaar afstellen om het toch ietsje draaglijker te maken. Ik vond het ook zo geruststellend om kindje op armlengte te horen ademen, te kunnen strelen en troosten indien nodig en ik denk dat het voor het stressniveau van het kindje dat nog zo jong is ook uiterst belangrijk is. Elk moment dat een kindje energie steekt in stress (door bv al jong verplicht te worden alleen te slapen en te trainen met wat door te huilen), kan die die energie niet gebruiken voor (hersen)ontwikkeling. Ze zijn nog zoooo klein en zoals je zegt: ze groeien er echt spontaan uit. Toen dat bij ons gebeurde, had ik het veel lastiger dan mijn kindje , dat inmiddels al anderhalf jaar flink alleen op de kamer slaapt en dat tussen 11 maand en 16 maand is beginnen doorslapen.
Pluim ook voor je lange borstvoeding…je bent echt goed bezig :). Tof dat je deze zaken ook deelt op je blog.
Wij hadden ons zoontje ook zo vaak tussen ons! Zelfs in de materniteit nam ik hem al bij me, onder de afkeurende blikken van de nachtdienst. Het was mijn tweede en ik voelde verschil met mijn dochter die liever op haar eigen lag. Dus mocht hij heel vaak bij ons slapen. En ik vond dat eerlijk gezegd zalig. :-). Hij wordt er nu 6 en slaapt enkel nog bij ons als hij ziek is. En ik mis dat eigenlijk wel, wakker worden naast dat kleine lijfje en daar dan kunnen naar kijken <3. Geniet ervan jong!
Ik weet er natuurlijk helemaal niets van, want heb geen spatje ervaring met ‘s nachts moeten opstaan voor kinderen, maar waarom schaam jij je over samen slapen met je kind? Als jij, je kind en je man hier gelukkig mee zijn, is dat het enige dat telt 🙂
Oh dit is zo herkenbaar en steekt me een hart onder de riem! Sien is 7.5 maand en slaapt max 3 uur aan een stuk. Het is enerzijds zoooo vermoeiend, zeker nu ik ziek aan het worden ben en geen tijd heb om uit te zieken. Maar anderzijds vind ik het zalig. Ik word al weemoedig als ik aan het moment denk dat ze niet meer bij ons ligt.
En ook ik voel me schuldig tov grote broer, die op 3 maand naar zijn eigen kamer ging, maar wel tot 1 jaar elke nacht voeding vroeg. Die ligt daar helemaal alleen, maar ziet er gelukkig uit :).
Het grappige is dat de dochter hier pas beter ging slapen toen we haar op ruim 6 maand eindelijk op haar eigen kamer legden. Voordien dramatische nachten, toen leek ze eindelijk wat meer rust te kunnen vinden. Hoewel het doorslapen toch ook tot een jaar geduurd heeft. En ja, we hebben toen slaaptraining toegepast. Voor ons een redding. Ook voor haar trouwens.
Maar hey, gewoon doen wat voor jullie het beste werkt. Dat zou iedereen eens wat vaker moeten doen.
Good for you. Ook na 18 maanden zjn nachtvoedingen trouwens nog perfect normaal hoor, ik ken kinderen van 3 die er nog krijgen 🙂 Maar ik vermoed dat het merendeel van de Belgen er bij een 1-jarige inderdaad vanuit gaat dat die al maaaaaanden doorslaapt…
Hier een 10maandertje en net hetzelfde verhaal. Nog nooit langer dan 3 uur kunnen slapen. Het hakt er hier ook serieus op in, weerstand weg, altijd ziek, doodmoe.
Het is niet altijd gemakkelijk om het positief te blijven zien als je zelf even in een dalletje staat…
Zeker omdat alle andere, veel jongere baby’s rondom mij, WEL al blijken door te slapen. :aaah!:
Maar goed, mamafront der slapeloze baby’s, het doet deugd dit te lezen!
Ik begrijp niet goed waarom ‘Slaapt hij al door?’ een foute vraag is, ook niet na het lezen van je stukje. Het is dus niet abnormaal dat hij het nog niet doet, maar dat wil toch niet zeggen dat het niet fijner zou zijn als hij het wel zou doen? Vanwaar dan die gevoeligheid voor die vraag? Mensen tonen er toch alleen maar hun interesse mee?
Bij ons werd drie jaar geleden in het ziekenhuis trouwens duidelijk gezegd dat een baby de eerste zes weken zeker om de 4u moet drinken. Wij zetten daarvoor onze wekker, want we hadden het geluk dat onze dochter al snel uit zichzelf langer wilde slapen. Ik zou hopen dat die informatie in alle ziekenhuizen gedeeld wordt, maar blijkbaar is dat niet zo.
Daarnaast raadt Kind en Gezin wel aan om het kind tot 6 maand op de kamer van de ouders te laten slapen. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik het niet goed deed omdat de dochter bij ons lag, integendeel, ik voelde me er goed bij omdat ik voor de meest veilige aanpak koos.
Los daarvan vind ik dat je je helemaal niet schuldig hoeft te voelen ten opzichte van Basiel. Wij hebben ondertussen ook twee kinderen en ik merk dat we met dochter twee ook zaken anders aanpak, maar volgens mij is dat onvermijdelijk. Je krijgt zelf meer inzicht, je moet rekening houden met twee kinderen in plaats van één … De situatie is anders, en de aanpak dus ook een beetje. Je hebt twee keer gedaan wat je kon en je brengt twee gelukkige mannetjes groot. Je bent dus zeker goed bezig!
Omdat je door die vraag zo stellen “Slaapt ie al door?” – je eigenlijk insinueert dat het zo hoort te zijn. Terwijl dat niet zo is…
Maar soms is zo’n vraag toch gewoon making conversation? Ik vraag dat ook wel eens. Niet veroordelend, want mijn dochter heeft er dus ook een jaar over gedaan. Maar het zou toch leuk zijn voor de ouders als het antwoord ja is?
Zo zie ik het ook … dat is toch uit pure interesse? Veel vriendinnen vroegen me hoe de baby sliep. Ook die met baby ‘s die absoluut niet goed sliepen. Niks slecht achter zoeken dus… Hier hebben we op 14 maanden of zo wel komaf gemaakt met de nachtfles. Drie nachtjes een huilend kind en daarna sliep ze door. Ik nam haar op maar ze kreeg geen melk maar wel water, tenzij ik zag dat ze echt honger had. Ik denk dat het soms ook wel wat gewoonte wordt, die nachtvoedingen. Ze werd in elk geval heel vrolijk wakker ‘s morgens dus vd honger leek het me niet te zijn… Hier slapen ze tot een jaar in hun bedje naast ons.. wiegendoodrisico verkleinen en veel gezelliger..
ja natuurlijk moet je uit vragen van een ander niet altijd iets fout gaan zoeken. Uiteraard is het soms making conversation en goed bedoeld en wil men interesse tonen.
Toch zit het vrij ingebakken in onze maatschappij en krijg je bijna een proficiat als een heel jonge baby al doorslaapt terwijl dat a) niet de verdienste is van de ouders maar gewoon toeval/geluk b) in feite niet aan te raden is en bij heel jonge kinderen beter is dat je als ouders wekker zet en om de x uur een voeding geeft. (al heb ik dat zelf nooit zien zitten toen mijn zoontje een korte periode wel 6u doorsliep en ik er doodmoe van profiteerde…ik was toen wel minder ingelicht dan ik nu ben. ). ‘k hoor zo nu enkele mensen in de familie commentaar geven op een babytje in de familie over dat het zo’n braveke is en ‘t slaapt al heel goed enz… Impliciet wordt toch superveel de associatie gemaakt tussen doorslapen en iets positiefs. Erger nog, als je durft te zeggen dat je kindje niet doorslaapt, krijg je soms tips om een fles kunstvoeding te geven of een fles melk in te dikken zodat ze langer zouden slapen. Gruwelijk fout advies is dat echt om eerlijk te zijn, ook al bedoelen die mensen dat hopelijk echt met heel veel empathie in de hoop je te helpen.
Als je echt interesse wil tonen, kan je ook vraag anders formuleren: krijg je voldoende rust? Lukt het wat ‘s nachts?
Awel, dat wou ik dus eigenlijk zeggen :). Merci goofball!
Maar soms slapen kindjes niet door door de honger en is een extra fles flesvoeding wel aangewezen. Mijn dochter had rond zes maanden gewoon nog honger ook al ging ik niet werken en clusterde ze de hele avond. Ik had gewoon te weinig melk en wou dat niet meteen accepteren. Productie opdrijven lukte niet. Kinderarts zei dat er tegenwoordig zelfs redelijk wat ondervoede kindjes zijn, vooral bij hogeropgeleide mama’s die 100% overtuigd zijn vd voordelen van borstvoeding en dus niet willen inzien dat hun productie te laag is. Dit even terzijde 🙂
Nele, ik ken jouw verhaal natuurlijk niet dus het is al op voorhand verkeerd dat ik deze comment maak waarschijnlijk. Maar het is uit bezorgdheid. Rond zes maanden is het toch perfect normaal dat een kindje niet doorslaapt door de honger? Hier met een 11 maanden nog zo, en we hebben het hier over een heel stevige brok van 11 kilo.
Jammer genoeg zijn er heel veel kinderartsen die niet weten hoe borstvoeding werkt en fout advies geven, hoe triestig dat ook is. Om nog maar te zwijgen van het feit dat ze vaak gesponsord worden door de Nan’s en Nutrilon’s van deze wereld. Een te lage productie komt in werkelijkheid maar heel weinig voor, maar is wel heel vaak een probleem van slechte begeleiding. Als je bijv te weinig prolactine aanmaakt de eerste drie dagen (door bv te weinig aanliggen), dan kan dat een effect hebben op de rest van de bv-periode. Ik heb al zoveel verhalen gehoord van kinderartsen die door een gebrek aan informatie een bv om zeep helpen en kindjes toch maar zo snel mogelijk aan de fles willen krijgen, dat ik daar heel erg sceptisch tegenover sta. Kinderartsen zelfs mijdt, hoewel dat nu ook niet de bedoeling kan zijn. Om maar te zeggen, ik ken jou specifieke situatie natuurlijk niet, maar te weinig melk is zo eentje waar mijn haar soms wat van gaat recht staan. Wordt zo makkelijk gezegd, terwijl er meestal een ander probleem is. Mijn lactatiedeskundige omschreef het als “je kan ze plat slaan met een pak friet geven het slapengaan (=grote (extra) fles) of je geeft ze een slaatje (=gezonde energie, maar ze gaan sneller weer honger hebben). Ik vind dat veel te kort door de bocht, maar die zin spookte wel bij elke nachtvoeding door mijn hoofd :).
@sofinesse,
Oei, ik druk me verkeerd uit. Mijn productie liep op zes maanden onverklaarbaar terug en ik heb alles gedaan om die weer op te drijven maar dat hielp niet meer. Had bijvoorbeeld ook al snel een normale cyclus en mijn borsten werden plots een stuk kleiner. Na de geboorte heb ik ze constant aangelegd omdat die eerste dagen zo belangrijk zijn, ik heb ze de eerste maanden ook gewekt na zoveel uur want doorslapen is onder de acht weken idd niet goed, enzovoort…. Maar ik had bijvoorbeeld bijna nooit lekkende borsten, en had bijna nooit last van stuwing… De eerste maanden volstond mijn productie net denk ik, maar op een bepaald moment niet meer. Ik merkte dat ze gewoon nog honger had ‘s avonds en niet meer voldaan was. (Ik legde geen contente baby meer in bed, ze was eerder uitgeput na een ganse avond gefrustreerd aan mijn tepels te trekken) Ze viel ook af in plaats van bij te komen! Dus dan met pijn in het hart KV gegeven (als aanvulling) en ik zag dat ze weer tevreden was en beter sliep. Ze is trouwens geboren met keizersnede, misschien dat dat sowieso geen goede start van BV is (komt allemaal trager op gang). Dus ja, ik geloof die KA wel als die vertelt dat er soms ondervoede baby’s zijn omdat de moeder te weinig melk aanmaakt. Heel vaak zal dat liggen aan een slechte begeleiding (ik had een vriendin-lactatiekundige, een mama-vroedvrouw, een superziekenhuis ) dus daar lag het niet aan 🙂 ) maar soms ook aan de natuur. Onze kat had vroeger een keer een nestje waaraan we flesjes melk moesten bijgeven… ook een foutje van de natuur denk ik, want bij het nest ervoor waren het lekker mollige katjes. De baby van de buurvrouw is trouwens op de intensieve beland! Die was ook totaaaal overtuigd van het nut van BV en had niet door dat haar baby aan het uitdrogen was.. Conclusie: ik ben helemaaaaal PRO BV, maar ik geloof nu vrouwen wel waar het niet goed bij lukt (vroeger dacht ik net als jou dat dat sowieso een fabeltje was of hun eigen fout) Dat van die KA met hun gebrekkige kennis is trouwens volledig waar, echt degoutant hoe weinig sommigen ervan afweten.. van de BV-curve hebben ze bv nog niet gehoord.
Oh Nele, ik denk dat helemaal niet hoor. Ik weet gewoon dat het vaak (maar natuurlijk niet altijd) aan een gebrekkige begeleiding/slechte start kom. Maar het is zo een dooddoener die maar in weinig gevallen echt de oorzaak blijkt te zijn (ofwel is er echt te weinig melk, maar is de oorzaak daarvan makkelijk terug te brengen maar niet meer om te keren). Ik ben mij bewust dat het soms wel zo is, maar een minderheid. Jammer dat het bij jou zo was!
Chapeau!! Ik weet wat het is, maar laat mijn verhaal je niet ontmoedigen maar gewoon een bevestiging zijn. (en wie weet heb je nog een tip voor mij?)
Mijn dochter is ondertussen 19 maanden oud. Ondanks het feit dat ze redelijk snel doorsliep, begon ze op haar 6 maanden terug ‘s nachts wakker te worden. Na de borst viel ze dan meteen weer in slaap, ideaal 🙂 en daar hebben wij ons nooit vragen bij gesteld (dat doen we trouwens nu nog altijd niet)
Maar op haar 9 maanden begonnen we aan een slapeloos avontuur dat nu eindelijk stilaan begint te beteren want ondanks het feit dat ze echt honger heeft als ze wakker wordt en voldoende gevoed wordt, geraakt ze heel moeilijk in slaap nadien. Tijdens de slechtste periode, die we gelukkig achter de rug hebben, duurde het tot 3 uren vooraleer ze weer sliep. Alles hebben we al geprobeerd (ik ga het lijstje hier niet opnoemen) behalve laten wenen want daar geloof ik niet in (wel de meest voorgestelde tip – ge kunt het niet geloven). In die volgende 10 maanden heeft ze 2 periodes telkens 3 weken aaneensluitend doorslaapnachten gehad en opvallend, dat was steeds nadat ze een enorme sprong in haar ontwikkeling nam. Ik ga er dus maar vanuit dat het een teken van verwerking en ontwikkeling is, dat wakker worden. Sinds 2 weken hebben we regelmatig de luxe om een doorslaapnacht te hebben. Man, zo uitgeslapen dat ge u dan voelt (toch voor ff want die slaapachterstand inhalen duurt nog jaren vrees ik :))
Maw ze is ouder dan 18 maanden, maar wordt dus nog geregeld wakker en heeft dan grote honger en krijgt dan een fles. Ze slaapt meestal nadien in bij mij in het bed apart (bij ons in bed lukt niet want mijn man lukt het niet om dan te slapen, ik kan dat wel). Dat inslapen duurt soms echt lang, maar dat is voorlopig de manier die voor ons werkt.
Voila, dat deed deugd om het eens van mij af te schrijven want een luisterend oor vinden dat ook begrijpend is, dat is me nog niet echt gelukt…
Ik moet zeggen dat ik echt niet meer weet per wanneer onze kinderen (nu 3 en 4) zijn gaan doorslapen. Je vergeet dat gewoon weer. Tenminste ik dan. Geen idee, als het heel lang duurt dan blijft het misschien wat langer in de herinnering?
Onze beide kinderen hebben nooit in ons bed geslapen. Allebei wel in een wiegje aan ons voeteneind, maar zodra we een van hen in ons bed namen, was het feesten en wakker zijn en draaien en woelen. Dus niets met slapen. Vandaar dat wij ze nooit structureel in ons bed hadden. Op dit moment slapen ze allebei om de beurt (en dat wordt scherp bewaakt, wie er vandaag aan de beurt is!) in ons bed, totdat wij naar bed gaan. Dan leg ik een half of helemaal slapend kindje in het eigen bed. Best schattig <3
Succes met de gebroken nachten, en mijn mantra bij alles wat er zwaar is aan kinderen hebben, is: "het is een fase, het is een fase, het gaat ooit weer voorbij…" Al helpt dat niet zo goed als je helemaal kapot bent van vermoeidheid. Man wat kun je dan ineens alles zwart inzien en om het minste in huilen uitbarsten (been there, done that, en nog steeds af en toe 😉
Eén kant van een spijlenbedje afdoen en zo aan het ouderlijke bed hangen, dat is hoe poppemie haar eerste 18 maanden sliep. In haar eigen bed, maar toch dicht bij mij en niemand moest opstaan voor de nacht voedingen.
Klein kadeetje heeft ook ruim een jaar zijn bedje in onze kamer gehad, who cares?
Courage met de korte en onderbroken nachten. Het wordt beter, ooit. Al wachten wij ook nog op de eerste keer dat de dochter een volledige week doorslaapt (volgende week is ze vier), eens de onderbrekingen minder frequent zijn voelt het niet meer zo zwaar.
Ge doet dat goed 😊 drie dochters hier van 9, 7 en 5. Pas sinds kort slaapt iedereen hier hele nachten Door oef! Het is zwaar, loodzwaar met momenten geweest, maar nu… mis het precies al een beetje dat ze groter worden en minder zorg nodig hebben… mama’s… Het blijven rare beestjes 😀
Hier zou ik hetzelfde kunnen schrijven. Onze baby is ondertussen bijna 17 maand. Doorslapen in een eigen bed vindt ze not done.
En ja, hoewel we met vier kinderen best wel ervaring hebben, zijn we voor heel wat mensen mislukt als ouder van jong kind. Welk kind slaapt na 3 maand nog niet door en kan bovendien niet alleen in een bed slapen. Dat het voor ons heavy is, staat niet ter discussie. Alleen zijn we duidelijk niet streng genoeg!!!
Dus … Oef, we zijn niet we enige woessies op deze wereld.
Hehe, I hear you! Ik heb ook een probleem met die vraag 🙂 Tegenwoordig antwoord ik gewoon ‘neen, gelukkig maar’, en als ik dan uitleg waarom niet doorslapen goed is voor kleine kindjes, dan zie je dat de meesten daar dus geen flauw benul van hebben he.
Oh, en ik word pas helemaal gek van mensen die het dan nodig vinden om te zeggen ‘oei, dat is niet goed hoor’ als ik zeg dat de kleine meid (9 maanden) nog bij ons slaapt. Als je dan vraagt ‘waarom niet?’ en ze antwoorden ‘omdat je gaat verwennen en ze gaan nooooooit in hun eigen bed kunnen slapen’, dan zie je ze pas helemaal raar kijken als je antwoord ‘neen hoor, dat klopt helemaal niet, studies tonen aan dat het net beter is om ze zo dicht mogelijk bij je te houden’ 🙂
Ik vind het gewoon zo spijtig dat die basiskennis totaal verdwenen is bij de moderne mens: we zijn het voed-instinct en -kennis kwijt, dat wordt ons totaal ontnomen precies.
Je antwoordt dus, met een T! Sorry, slaapgebrek 😉
Leuke post!
Ik heb ergens wel een bedenking. Je zegt enerzijds dat het niet oké is dat mensen verwachten dat een baby doorslaapt. En dat is helemaal waar. Anderzijds zeg je dan wel dat het niet normaal is dat een baby wél doorslaapt. Ik lees dan ook in sommige reacties ‘dat het niet goed is dat een baby doorslaapt’. Daarmee geef je dan wel een veeg uit de pan naar ouders waarvan de baby wél doorslaapt. Onze zoon is beginnen doorslapen op 7 weken. Dat is uiteraard niet heel de tijd zo geweest – haha zo naïef was ik dan ook. Hij heeft ons maanden 4 keer per nacht wakker gemaakt voor zijn tut, maar hij heeft na 7 weken nooit meer eten gevraagd ‘s nachts. Is dat dan verkeerd? Of onze fout? Of had ik hem ‘moeten wakker maken’? Hij groeit goed, komt genoeg bij, eet overdag frequent, dus ik zie geen probleem. En ik slaap ‘s nachts best wel oké, dus ik vind dat een voordeel.
Je zou de vraag trouwens ook anders kunnen interpreteren, en dat mensen die vraag stellen omdat ze hopen dat jij wel je rust krijgt. Ik vraag ook soms ‘en slaapt hij goed’. En de enige reden daarvoor is dat ik weet dat het vermoeiend kan zijn, en dat ik hoop dat de mama/papa in kwestie wat nachtrust krijgt omdat dat alles toch wat makkelijker maakt.
Wat dat samen slapen betreft: ik vind – en dat is met alles zo – dat je dat als ouder zelf uitmaakt. Als jij aanvoelt dat je kindje liever en beter bij jullie op de kamer slaapt, of bij jullie in bed, en jullie vinden dat helemaal oké: doen! Omgekeerd ook: als je baby rustiger en beter slaapt in zijn eigen kamer, en/of in zijn eigen bed: doen. Onze zoon heeft tot 4 maand bij ons geslapen. Op een bepaald moment merkten we dat hij heel snel wakker werd en waren we elkaar op de duur aan het wakker houden. We hebben hem dan in zijn eigen kamer gelegd, en dat is meteen goed gegaan: hij sliep gewon veel beter, en wij ook. Dus eigenlijk is er gewoon geen probleem.
Ik wil gewoon maar even zeggen: je hebt 100% gelijk dat het onnozel is dat mensen verwachten dat een baby al zo lang doorslaapt. Maar je geeft dan in een weg mee dat het eigenlijk niet goed is en niet natuurlijk dat een baby wel doorslaapt. Waardoor je dan ergens wel een steek geeft aan ouders en mama’s wiens kindje wél doorslaapt. Door aan te geven da het niet natuurlijk si dat een babytje dat 9 maanden bij jou is geweest helemaal alleen in zijn bed en alleen op zijn kamer ligt, geef je ook ergens een steek aan ouders die hun kindje wel op hun kamer hebben liggen en bij wie dat wel werkt.
Ik krijg hierdoor een beetje een schuldgevoel (alhoewel ik dat bij alles heb sinds ik mama ben :-)) want: mijn baby slaapt meestal wel door en ligt wel op zijn eigen kamer, waar hij heel goed slaapt. Ik haal bijna elke ochtend een lachend kindje uit zijn bed, en bijna elke avond slaapt hij zonder problemen in zijn eigen bedje in zijn eigen kamer in.
Iedereen moet gewoon doen wat bij zijn of haar gevoel past en wat werkt, zowel voor jou als voor je kindje. Dat is eigenlijk de conclusie. Jij mag je niet slecht voelen als mensen vragen of hij al doorslaapt, of als mensen commentaar geven op het feit dat hij nog bij jullie ligt. Maar omgekeerd moet je ook oppassen dat je door de dingen die jij stelt mensen waarbij dit anders is geen schuldgevoel geeft of het gevoel geeft dat ze niet goed bezig zijn.
Ik wil hier helemaal niets fout mee zeggen hoor, het is gewoon dat ik het zo aanvoelde toen ik het las. Ik ben er wel zeker van dat jullie heel goed bezig zijn met Felix, en dat je je gewoon echt van niks of niemand iets mag aantrekken!
Hoi Laura, uiteraard doet iederaan wat ie wil. En zoals gezegd, onze oudste zoon sliep ook door aan twee à drie maanden en vanaf vier maanden op zijn eigen kamer. Ik was toen gewoon blij en uitgerust, maar ik was helemaal niet op de hoogte dat het eigenlijk GEVAARLIJK is om een baby te laten doorslapen (als die nog maar een paar weken oud is). Mensen gaan er van uit dat dat de bedoeling is, maar dat is helemaal niet zo. Pas na 10 kinderen heb je misschien een beetje wijsheid in pacht, uiteraard, en ik vel voor niemand een oordeel. Als je je daar beter bij voelt, dan moet je dat vooral doen. Maar ik vind het wel belangrijk dat mensen weten dat het voor baby’s absoluut niet goed is, dan kies je nog wat je er mee doet. Maar als je het niet weet, kan je er ook niet naar handelen. En elk kindje is natuurlijk ook anders, dat hebben wij hier al duidelijk gemerkt. En voor alle duidelijkheid: ik wil hier ook helemaal niets fouts mee zeggen. Maar mensen wel waarschuwen 🙂
Ik deel je mening dat de manier waarop we met baby’s (en kinderen) vaak omgaan op een manier dat niet bepaald dicht staat bij wat de natuur bedoelde. Maar ik vind ook niet dat we volledig moeten vertrouwen op onderzoeken, want zoals we allemaal wel weten, veranderen zulke resultaten nogal snel, en zullen ze over een paar decennia zeker en vast andere ontdekkingen doen. En natuurlijk zullen er weer andere aanbevelingen gegeven worden. Ik heb daarom voor mezelf besloten om te proberen naar mijn intuities en instincten te luisteren. Want daar gaat het toch om? Dit zijn we verleerd in de loop der tijden, en nu blijken we onderzoeken nodig te hebben om ons te laten vertellen wat ons instinct ons zelf wil vertellen, maar waar we niet meer naar luisteren…. Lijkt mij ook niet de juiste weg. Als ik zie dat vele (niet alle, maar toch vele) baby’s rond 3 maanden beginnen doorslapen, dan lijkt mij dit geen toevallige speling van het lot, en dan lijkt mij dit ook niet gevaarlijk. Ik concludeer daar dan uit, dat de natuur hier wel zijn redenen voor zal hebben. Mijn oudste dochter sliep best snel door (weet niet meer wanneer), maar die hing dan voordien echt een hele avond aan de borst. Blijkbaar had ze het meer voor een hele avond clustervoeden, en werd ze niet graag gestoord in haar nachtrust… De jongste sliep door na een 4-tal maanden. Ik denk dan, als het echt gevaarlijk zou zijn dat baby’s vanaf 2- 3 maanden zouden doorslapen, waarom zou dit dan zo vaak gebeuren? Daarom vertrouw ik op de natuur: als die beslist dat (een gezonde baby ) er aan toe is om door te slapen, waarom zou ik dat dan veranderen?
Noot: beide dochters kregen borstvoeding en sliepen in een wiegje naast mijn bed toen ze begonnen doorslapen.
Ik vind het toch opmerkelijk hoe je een post schrijft over veroordelende reacties, maar dan zelf zo veroordelend uit de hoek kan komen. Bij pasgeboren baby’s is het inderdaad gevaarlijk (in hoofdletters dan nog wel) om hen te lang zonder voeding te laten. Bij een baby van een paar maand oud echt niet meer.
Dat is de frustratie omdat mensen altijd dingen lezen die er niet staan. Ik heb het ook alleen over pasgeboren baby’s (van een paar weken dus en niet van een paar maanden). Daarna is het inderdaad niet meer zo gevaarlijk, maar wel nog altijd aangewezen. En zolang de algemeen gangbare gedachtegang die kant op gaat, moet ik iets harder roepen dan ik bedoel denk ik. Of…Ik ben gewoon ook heel moe en heb te snel geantwoord omdat ik geraakt werd door het onbegrip terwijl dat er zo niet stond. Kan ook 🙂
Dito, mogelijk 🙂
#buikgriepinhuis
Hej Sofie,
Ik bedoelde er echt niets fout mee en hoop dat je niet aanvoelt alsof ik onbegrip heb, want dat is zeker niet zo! Ik heb waarschijnlijk ook wat te snel gereageerd, maar ik trek me alles ook altijd erg aan :-). En dan denk ik ‘oei, is dat nu erg dat onze zoon relatief snel doorsliep?’ en ‘oei, is dat nu erg dat ik hem op zijn eigen kamer leg en in zijn eigen bed?’. Ik wilde je zeker niet een slecht gevoel geven, sorry! Ik denk dat we allemaal twijfelen en het allemaal zo goed mogelijk willen doen.
oh Laura, voel je aub ook niet schuldig!!
Aangezien ik boven ook nogal duidelijk mijn mening in dezelfde lijn als Sofiness gegeven heb, reageer hier ik ook nog eens op.
Eerst en vooral ga ik ervan uit dat 99,9% van alle mama’ s hun kind doodgraag zien en daarom het beste willen doen. Er wordt veel tegenstrijdig advies gegeven: doe dit, doe dit vooral niet…en ze doen dus wat hun het beste lijkt met de informatie die ze hebben. Echt serieus, enkel een ziekelijke mama, en die zijn gelukkig zeldzaam doet niet wat hen het beste voor hun kindje lijkt!
Als een kindje vroeg doorslaapt, is dat geen verdienste van de ouders, maar dat mag ook geen verwijt aan hen zijn of worden!! Een heel klein kindje zou wel baat hebben aan nachtvoedingen, maar heel weinig mensen weten dat. En zelfs als je het weet, moet je ook nog de energie hebben om een wekker te zetten, een partner hebben die je daarin steunt enz. Da’s niet zo evident. Ik weet nu dat bij mijn 2e kindje het beste is dat het nachtvoedingen vraagt… maar als ik even moe ben als bij mijn eerste kindje en het zou doorslapen, durf ik in alle eerlijkheid niet eens te garanderen dat ik die wekker zet. Want een moeder die er onderdoor gaat is ook niet goed. En ‘k zou dus zelfs nooit een vinger durven wijzen naar moeders die een fles indikken of truukjes zoeken om hun kind sneller te doen doorslapen. Ik begrijp dat….maar ‘t is wel niet het beste. Eens ze ouder worden is het minder cruciaal. Sowieso varieert de leeftijd dat een kindje spontaan doorslaapt…geen kind is hetzelfde. Dus ‘t is ook goed om beetje ons moederinstinct te volgen eh.
Het spijtige van de zaak is dat in onze maatschappij doorslapen toch als een “geluk” wordt beschouwd, een “gemak”, een braaf kindje. Oh ‘t is een heel braaf kindje, ‘t gaat heel goed en ‘t slaapt al heel door….wordt in 1 adem vermeld als een compliment. Impliciet geven we continu ook door dat dit wel een leuk streefdoel is.
Het echte streefdoel zou moeten zijn om ouders en gezinnen voldoende te ondersteunen (duur van moederschapsverlof, work-life balance, steun in huishouden, …) opdat een moeder het zou aankunnen om nachtvoedingen te geven. En daarom wens ik ook wel dat ze de goedbedoelde vraag die interesse wil tonen anders zouden formuleren. Vragen of de nachten een beetje lukken en of de ouders voldoende rust vinden toont dezelfde empathie, maar heeft toch een andere inhoud.
Die van mij werd vorige maand drie (jaar, niet maand) en begint nu sinds een maand of twee toch wel één nacht op twee door te slapen! Altijd in haar eigen bedje maar bij ons op de kamer gelegen en wanneer ik ‘s nachts doodmoe voor de tweede of derde keer opstond voor een sessie borstvoeding (ze kreeg tot ze twee jaar en een maand was, en toen had ze er ineens genoeg van!) was het toch altijd een troost te weten dat kindjes die niet snel doorslapen minder kans op wiegendood lopen. En soms zijn dat ook superfijne momenten, ‘s nachts zo’n schatje aan de borst (maar dan één keer per nacht, de tweede keer is de charme er meestal af). Na een goed jaar zat ik er echt door vanwege het slaaptekort, maar dat is nu dus langzamerhand wat aan het beteren. Misschien tijd voor kind 2 dus 🙂
Ah, en dat zinnetje “En, slaapt ie al door?”, ook dat is een fase. Tegen dat Felix twee is vraagt geen kat dat nog, ook als hij nog niet doorslaapt 😉
Ik deel de mening van enkele van hierboven: je doet het er vast niet om, maar in je post over anderen met (voor)oordelen oordeel jij vaak even hard over mensen die het anders aanpakken dan jij. Of zich baseren op andere studies, of feiten.
Elk het zijne, en het ene is niet per definitie beter of slimmer dan het andere. Denk ik dan. Doe vooral waar jij zin in hebt, dat zou iedereen wat meer moeten doen. 😉
Maar serieus, waar? Waar lezen jullie die veroordelingen dan precies? Echt waar, ik baseer me op feiten en studies (die niet van de ene of de andere kant zijn, maar gewoon feiten) aangevuld met mijn eigen ervaringen. Ik zeg niet dat je het zus of zo moet doen, nergens. Ik vertel hoe het bij ons gaat. Soms heb ik echt geen zin meer om te bloggen, want ik trap precies alleen maar op tenen als ik een mening (een mening he, de mijne, geen wijsheid – ook al is ze gebaseerd op uitvoerig bewezen literatuur). Jongens toch, kunnen we dat eindelijk afschudden? En toegeven dat we soms dingen doen die we doen omdat ze ons beter uitkomen, ook al weten we dat het niet het beste is? Ik ben de eerste om dat toe te geven, trouwens. Ik weet bv dat suiker slecht is voor mijn kind, maar Basiel eet snoepjes. Tuurlijk. Kunnen we gewoon erkennen dat borstmelk (niet voeding, ik zei niet voeding) het beste is, zonder dat het daarom slecht of verkeerd zou zijn om flesmelk te geven? Kunnen we gewoon erkennen dat ik soms echt genoeg heb van mensen die volkswaarheden naar mijn hoofd gooien die op niets gebaseerd zijn. Kunnen we het schuldgevoel gewoon loslaten en ons best doen (dat laatste doen we allemaal, ben ik van overtuigd.) Maar echt, ik veroordeel niets of niemand en ik word zo lastig daar van. Ik zou graag eens met jullie allemaal in real life babbelen hierover, dat zou beter zijn voor mijn tikker.
Ik heb het moeilijk met “een kind dat negen maanden vlakbij je hartslag gewoond heeft, kan je niet zomaar verplaatsen naar zijn eigen kamer, of zelfs zijn eigen bed. Dat kind wil dicht bij jou zijn, wat helemaal normaal is en niet onder ‘verwennerij’ valt – wel onder een goede hechting, liefde en verzorging.”
Ik zie daar – misschien verkeerdelijk- een veroordeling in voor mensen die hun kind wel snel in zijn eigen bed hebben laten slapen, om wat voor reden ook. Net als “ik voel me schuldig omdat Basiel wel al jaren in zijn eigen bed slaapt. Heb ik hem niets tekort gedaan?”.
Ik vind niet dat ik mijn kind tekort heb gedaan, niet genoeg liefde heb gegeven, geforceerd of iets mis heb gedaan qua hechting omdat ik hem niet lang bij ons heb gelaten. Ik vind ook niet dat ik hem in gevaar heb gebracht door hem ‘s nachts niet om de drie uur wakker te maken als hij eindelijk eens sliep.
Misschien lees ik het verkeerd, maar het lijkt wel alsof je als ouder vooral op elk mogelijk moment alles in functie van je kind moet stellen, en anders ben je geen goede moeder. Ik maak soms ook keuzes voor mezelf, die misschien niet zo tof zijn voor mijn kind. En misschien ligt het aan mij, en lees ik dingen verkeerd, maar dat blijkt nogal not done te zijn. Niet dat ik het ervoor ga laten, maar ik was niet van plan om mijn kind wakker te maken ‘s nachts, en ik heb de onderzoeken niet gelezen over de link tussen nachtvoeding en hersenontwikkeling en de “kille en eenzame bedjes” die mijn kind kwaad zouden doen.
Ik ga het woord misschien daar toe voegen, om dat het dan misschien wel overkomt zoals ik het bedoel. Ik kan je de literatuur bezorgen als je wil, maar ik heb niet het gevoel dat je daar op zit te wachten :). Ik veroordeel mezelf ook niet, maar ik stel mezelf wel in vraag. Ik maak uiteraard ook keuzes die misschien niet zo tof zijn voor mijn kind, maar die bij het leven horen. Ik ga meestal gewoon af op gevoel en intuïtie. Maar nu weet ik vaak waar het vandaan komt (en onderbouwd is), terwijl het bij Basiel alleen mijn buikgevoel was (en misschien niet altijd even goed was). Je hebt ook een ander baby-verleden, wat de dingen misschien verandert. Een kind van 3 weken dat doorslaapt, dat is gevaarlijk. Punt (door de daling in suikerspiegel oa). Een huilbaby die eindelijk eens slaapt, dat is een heel ander verhaal, uiteraard. Ik wou vooral de mama’s die mij aanspreken en denken iets verkeerd te doen door hun kind bij hen te leggen, een hart onder de riem steken en uitleggen dat dat heel normaal is. Waarom een pasgeboren kindje vaak op je slaapt en begint te wenen als je het weglegt. Meer niet. Basiel is helemaal anders dan Felix, en ik ben ook veranderd. Ik weet veel meer, uit eigen ervaring maar ook uit meer onderbouwde hoek dan mijn eigen huis. Maar één ding is hetzelfde gebleven: dat het vanuit de beste bedoelingen en de grootste liefde is. En dat is bij jou net zo denk ik!
Awel ja, soms lees ik in de verdediging van dingen waar jij achter staat een vingerwijzing naar mensen die het anders aanpakken. En ik weet dat je reageert op mensen die vinden dat jij niet goed bezig bent (wat ik niet vind, ik snap dat jij anders in elkaar zit dan ik en daardoor andere keuzes maakt), maar ik voel me dan precies ook dikwijls aangesproken. Door de hechtingsdingen en kille bedjes die er dan bij moeten komen.
Ik doe mijn best, en jij ook, en ik baseer me op andere artikels dan jij. Jij zit meer in de richting van wat ze attachment parenting noemen, denk ik, waardoor jij liefst zo lang mogelijk bij je kind wilt blijven. En respect. Ik wil ook graag weer werken, en zou er niet aan mogen denken om een jaar thuis te blijven en alleen maar mama te zijn. En dat wil niet zeggen dat ik een betere of slechtere keuze maak of moeder ben dan jij, ik ben gewoon een andere. 🙂
Bwa, ga ik niet helemaal mee akkoord. Attachment parenting is hier ook niet zo van toepassing, want ik doe mijn kinderen veel gemakkelijker naar de crèche of opvang dan vele anderen denk ik. Maar we kunnen bezig blijven :). Al denk ik dat we niet zo anders zijn au fond. Andere keuzes, ja, met andere gevolgen. En ik ben gek van baby’s, ik zou mijn hele leven baby’s willen maar zo werkt het helaas niet :). Maar voor alle duidelijkheid: ik veroordeel echt niemand, ik probeer mezelf ook niet te veroordelen maar wel in vraag te stellen. Want het is ook niet omdat ik mijn best doe, dat het meteen ook goed is. Maar een paar misverstanden mogen wel eens dringend weggewerkt worden. Maar dat zal voor een ander leven zijn, want nu ben ik moe 😉
Wat boeiend!
Ik val Lilith hier even bij. Het was ongetwijfeld je bedoeling niet, maar door je eigen keuze te verdedigen (en mama’s die diezelfde keuze maken een hart onder de riem te steken), lijkt het inderdaad alsof je (nogal erg) met de vinger wijst naar zij die het anders doen. Waarschijnlijk gewoon een kwestie van hoe het geformuleerd is. Terwijl elk kindje, elke mama en elk verhaal toch anders is…
Dat heb je met bloggen: wanneer je schrijft over zulke onderwerpen en daarin duidelijk jouw keuze naar voren brengt, krijg je reacties. Veel en beladen reacties. Niet persoonlijk nemen, maar wel beseffen dat dat er nu eenmaal bij hoort 🙂
Wij hebben intussen 2 dochters en het verloopt bij de 2de ook anders dan bij de eerste. Dat heeft te maken met het kindje en met onze ervaring (en een baby leren “lezen” denk ik dan, gaat toch vlotter de 2de keer!).
Onze oudste dochter (nu bijna 3) was een huilbaby en een erbarmelijke slaper, zowel overdag als ‘s nachts. Ik heb 6 weken borstvoeding gegeven tot ik volledig uitgeput was en erdoor zat en ik koos voor flesvoeding in combinatie met een niet compleet doorgedraaide moeder (in plaats van borstvoeding en een moeder die niet meer weet waar ze het heeft, de keuze leek mij simpel). Ze heeft 10 weken bij ons/mij geslapen tot ook dat niet meer ging. Ik ben een zeer slechte slaper en sliep gewoon NIET met haar op de kamer. Ik was op van de zenuwen omdat ze duidelijk niet goed in haar vel zat, dolgedraaid door het sukkelen met de borstvoeding en lag dus constant te luisteren of alles goed ging, of ze wel sliep,… De hel, eigenlijk. Ik was niet moe, niet uitgeput maar gewoon OP. Abnormaal. Niet meer de kamer delen met haar was een beetje een verlossing, voor mij maar ook voor haar, want ze sliep iets beter. Het heeft ook een jaar geduurd eer ze “doorsliep”, zijnde min. 50% van de nachten. Nog tot anderhalf jaar ook vaak nog nachtvoeding gegeven als het nodig was. (Op 4 maanden werd trouwens koemelkallergie vastgesteld en eens de juiste voeding, hadden we op een week tijd een ander kind. Een gelukkig kind. Doorslapen was een ander verhaal ;-)).
Dochter 2 (intussen 4 maanden) kon geen groter verschil zijn. Ik heb meteen de fles gegeven (koemelkvrije voeding), eigen keuze en andere discussie 🙂 Onze eerste nacht thuis lag ze gezellig (en veilig!) tussen ons te slapen, ik had geen wekker gezet gezien ik ervan overtuigd was dat ze ons wel zou wakker maken om te eten. Ze sliep van middernacht tot 7. Ik schoot in paniek wakker ‘s ochtends. Wat was me dat! De volgende weken vroeg ze wel gewoon nachtvoeding, maar het was een teken aan de wand. Opnieuw vond ik ‘s nachts geen rust en zij sliep wel maar erg onrustig. Mijn man opperde na een paar weken (toen ze niet meer zo pasgeboren was) om haar eens in haar eigen kamer te proberen leggen. En jawel, ze sliep heel goed (en ik ook beter). We nemen haar soms nog bij ons in bed, maar eigenlijk slaapt ze heel graag in haar eigen bedje. Ook overdag, wanneer het beneden soms te druk is voor haar, kan ze erg lastig worden omdat ze haar slaap niet vindt. De rust op haar kamer brengt dan verlossing.
En nu de climax: sinds ze 5 weken is, drinkt ze geen fles meer ‘s nachts. En ja, dan bedoel ik: ZIJ drinkt niet meer, niet “wij geven niet meer”. Wanneer ik haar wakker maakte om te drinken, weigerde ze gewoon de fles. Ik heb vanalles geprobeerd: verse pamper alvorens de fles te geven, lichten aan, lawaai maken,… Ze wordt even wakker maar valt direct terug in slaap. De fles duwt ze uit haar mond, de melk spuwt ze uit. Ja, op 5 weken liet ons dochter spontaan 8 uren tussen 2 voedingen, volledig haar eigen keuze. Dan mogen er nog zoveel studies en literatuur bestaan, ik kan die niet onder de neus van een 5 weken oude baby schuiven en zeggen “zie je wel, drink nu maar!”. Ze drinkt nu om 7, 11, 15, 19 en 23u en zelfs die fles van 23u is soms moeilijk omdat ze dan eigenlijk al diep slaapt. En haar eerste fles ‘s morgens drinkt ze niet altijd leeg, dus zo’n gigantische honger kan ze dan niet hebben.
Ze volgt netjes haar curves en is altijd vrolijk, zelfs als ze ziek is.
Soit, om een zeer lang verhaal kort te maken: er bestaan veel adviezen voor jonge ouders over voeden en slapen en die gaan van zeer wit naar extreem zwart. Vele spreken elkaar tegen. Ik denk dat er eigenlijk maar 2 valabele adviezen zijn: 1: volg je kindje. Slaapt je kindje lekker bij jou? Vooral doen. Slaapt je kindje beter in de eigen kamer? Fijn zo. (Noot: onze babyfoon staat naast ons, deuren zijn open en wij gaan vaak even kijken ‘s nachts, ook (en vooral) wanneer we haar niet horen!). Vraagt je kindje eten ‘s nachts? Voeden maar! Slaapt je kindje lekker door? Laten slapen! (behalve die eerste weken inderdaad). En 2: luister ook wat naar jezelf. Jouw kindje heeft niks aan een moeder die er compleet door zit omdat “men” zegt dat het zus of zo moet, terwijl je dat eigenlijk niet af gaat. Heel eerlijk: ik slaap gewoon echt liever alleen met mijn man in bed in plaats van nog een kind erbij. Ik kies dus ook soms voor mezelf, want ik ben, naast mama, ook maar gewoon mens. Mijn kindjes zijn er niet ongelukkiger om, ik denk zelfs dat ik hen meer plezier doe met een gelukkige mama die haar bed niet deelt dan met een nukkige mama die tegen haar goesting haar bed deelt. Ik heb als baby ook “maar” 6 weken borstvoeding gekregen en ook op mijn eigen kamer geslapen en ik ben een gezond en gelukkig persoon en vind dat ik de beste ouders ter wereld heb. En nog eerlijker: gewoon ganse dagen thuis voor de kindjes zorgen, vind ik persoonlijk écht niet leuk. Ik vind het lastiger en vermoeiender dan gaan werken. Ik ben gewoon geen baby-person en al zeker geen thuisblijf-person. Ieder z’n ding hé, het zou een saaie wereld zijn moest iedereen hetzelfde doen en hetzelfde leuk vinden…
En ja, ik vraag ook aan andere ouders hoe de nachten gaan. Niet omdat ik vind dat hun kind al zou moeten doorslapen, of om onder hun neus te wrijven dat ons jongste dat wel al doet. Gewoon, omdat het nu eenmaal iets is dat jonge ouders best wel bezig houdt. Maar ik vraag niet “Slaapt hij al door?”. Ik vraag “hoe gaan de nachten”? of “houd je het een beetje vol?” en dan later “gaan de nachten al wat beter?”. Want ik weet wat het is om weken aan een stuk niet te slapen. En ik weet ook dat dat ooit wel goed komt.
Ouders en opvoeden, het is toch wat hé 🙂
Ik lees hier ‘volgens de natuur zou ik in deze fase ook best zoveel mogelijk bij mijn kind zijn’ en in de comments dat we dicht bij ons kind zijn en de natuur volgen zoals het vroeger was ‘in de loop der tijden’ verleerd zijn. Welke tijden, precies? Nog geen 200 jaar geleden gaf je als vrouw (als je het kon betalen) je kind aan een voedster, als je het niet kon betalen deed je het zelf en nam je er nog een paar bij (als bron van inkomsten). De meeste welgestelde kinderen zagen hun ouders met een beetje geluk hoogstens een uurtje per dag, en werden voor de rest uitbesteed aan opvoeders. Ik las onlangs een brief van de bekende Mme De Staël (eind 18de eeuw- vroeg 19de eeuw) waarin ze opmerkte dat Vlaamse boerenvrouwen de beste voedsters waren omdat ze doorgaans meer melk hebben dan Franse. Is dat dan de natuur waar we naar moeten luisteren en wat we in de loop der tijden verleerd zijn? Of doelen jullie op een ander historisch perspectief?
We kunnen het ook op de spits drijven natuurlijk, maar je begrijpt toch wel dat dat helemaal niet is zoals ik het bedoel? We zijn met verzorgen en voeden zo ver weggelopen van de natuur, omdat onze huidige maatschappij en cultuur een moeder weghaalt van haar kind. Ik pleit niet voor een moeder aan de haard, maar misschien wel voor een logisch nadenken en begrijpen waarom dingen zo zijn en lopen. Als je het eerste jaar volledig bij je kind zou kunnen zijn bijvoorbeeld, als elke versgebakken moeder zou weten hoe een baby voeden precies werkt (en welk verhaal daar achter zit)…Er zou veel minder met modder gegooid worden. Denk ik. Hoop ik.
Heel eerlijk? Ik heb al heel andere keuzes dan jou gemaakt maar toch voel ik mij niet veroordeeld. Ik lees hier graag, het is zoals je zegt, iedereen heeft een eigen mening en we bedoelen allemaal het beste. Mijn kind is een zeer gelukkige en een gezonde 2jarige, ik heb ‘maar’ 6 weken borstvoeding gegeven, hij heeft niet bij ons op de kamer geslapen, ik denk niet aan mijn pensioen en ik werk 4/5. Maar iedereen maakt andere keuzes toch? Ik vind het onderwerp dat je aankaart heel interessant en bij een tweede kind ga ik ook wel een paar dingen veranderen denk ik, nuja we zien wel hoe het loopt…Ik vind het fantastisch voor jullie dat je zo wat slaap kan pakken, ik snap heel goed dat het anders bijna niet vol te houden is. En ik geef het ook toe, een kindje bij je in bed is gewoon supergezellig (alleen wil die van ons nooit stilliggen :-)). Dus nee, ik voel me niet schuldig omdat ik het anders heb aangepakt maar ik snap ook niet goed waar de ‘veroordelingen’ precies staan in je blog.
ik las ook geen veroordeling, mijn kindjes ‘slapen door’ (al dan niet uit zichzelf) sinds ze 4 à 5 maanden zijn. Ze zijn inmiddels 3 en 5, en lijken gelukkige, zelfzekere kinderen te zijn.
Ik begrijp uit je post dat doorslapen op zich geen doel is, maar dat het wel mooi zou meegenomen zijn. Ik ken niets van ‘studies die zeggen dat babies tot 18 maanden nachtvoedingen nodig hebben’, maar ben er ook wel van overtuigd dat je met een studie zowel zwart als wit kan bewijzen, als je begrijpt wat ik bedoel. Mijn drie kindjes sliepen enkel in een aangrenzende kamer toen ze nog nachtvoeding (borst of fles, niet alle kinderen kregen hetzelfde, door omstandigheden) kregen. Ik vind onderbroken nachten de hel. Ik hoor hier zeggen dat we meer maatschappelijke ondersteuning zouden moeten krijgen, zodat moeders een jaar zouden moeten kunnen thuisblijven waardoor we het allemaal meer zouden aankunnen. Voor mij is dat alvast niet waar: ook tijdens mijn zwangerschapsverlof voelde ik mij een onaangename versie van mezelf, zonder goede nachtrust. Slaapgebrek, gecombineerd met een vers babietje dat per definitie onvoorspelbaar is, maakte mij lichtelijk depressief. Terug aan het werk kunnen gaan en de taken kunnen verdelen, was dan ook mijn redding. Maar los daarvan: maatschappelijk gezien zijn er toch allerlei mogelijkheden om langer thuis te blijven na een bevalling? Misschien moeten we er financieel bij inleveren (tijdskrediet of andere maatregelen), maar volgens mij ‘wil’ onze generatie teveel van ‘alles’. Met alles bedoel ik dan: tijd voor je kinderen, geld voor een eigen woning en vakanties, tijd voor jezelf en partner. Een beetje meer van het ene wil zeggen een beetje minder van het andere…
en nog één dingetje: 1 van mijn drie kindjes (helft van een tweeling) sliep heel moeilijk ‘s nachts. Ik vind dat we tegenwoordig soms een beetje te voorzichtig zijn met onze kindjes. Van hen even (!) te laten wenen zullen ze geen trauma’s oplopen. Ik bedoel maar dat ik er bij een slecht slapende peuter niet voor aarzelde om die even te laten wenen ‘s avonds of ‘s nachts in zijn/haar bed. Het was voor mij heel duidelijk dat ik het huilgedrag enkel in stand hield en versterkte door erop in te gaan. Ik zie dus helemaal geen probleem bij het even laten huilen, bij mij heeft het geholpen om nu (hout vasthouden) drie goede slapers te hebben…
Maar ook hier blijft gelden dat iedereen vooral moet doen waar hij/zij zich het beste bij voelt, dat spreekt nogal voor zich…
Meestal lees ik mee, nu kon ik het niet laten van te reageren 🙂 Mijn 3de sliep na 3 weken door (sorry WHO en Kind&Gezin etc). En ik was daar dolgelukkig mee. En zij ook. Ze lag heel vaak bij ons in bed. Op haar buik, op de mijne. Mega-bonding was dat. Ze kreeg in tegenstelling tot de andere twee ook direct flesvoeding. Want ik was diep ongelukkig bij de andere 2 bv-pogingen. Ik heb nooit meer geluisterd naar adviezen of studies gelezen, maar mijn instinct gevolgd. Bij een 3de durf je dat al wel. De studies en adviezen zouden mij allicht een bijzonder slechte mama vinden. Mijn 3 gelukkige kinderen weten beter. Er is maar één advies dat ik gevolgd heb, en dat is hetgeen op dat moment zelf in mij opkwam als het beste. Ik denk dat dat dan ook echt ‘de natuur volgen’ is. Dat oerinstinct. Ik lees nog steeds graag babyblogs, al is dat hoofdstuk nu echt wel afgesloten, maar ik ben ergens ook blij dat ik die nog niet zo hard ontdekt, 12 jaar geleden bij nr 1. Of ik werd zot en zou mega aan mezelf beginnen twijfelen zijn. En da’s nergens voor nodig. Liefde, warmte, aandacht, rust en eten. Voor jezelf en de baby. Veel meer is er niet nodig om een goeie mama te zijn. Maar dus niet alleen voor de baby. Ook – en misschien vooral – voor jezelf.
Je geeft zelf aan dat je je schuldig voelt tegenover Basiel omdat je het bij je tweede kind anders, je zegt eigenlijk zelf: beter, aanpakt. Hoe kan je dan verbaasd zijn dat andere mensen in je tekst een soort vingerwijzing gaan lezen, als zij het nog steeds zo aanpakken?
Wat ik me dan afvraag… welke baby is het beste af? Die met de oververmoeid mama maar die wel borstvoeding krijgt of een baby die sneller de fles krijgt en een uitgeruste mama heeft? Ik genoot veel meer van het moederschap toen ik na maanden de fles en de borst begon te combineren en ik meer slaap kreeg en actiever, vrolijker.. was. Baby leek ook uitgeruster s morgens. Niks is zwart wit denk ik.. ik krijg het bv altijd benauwd als ik kleine baby ‘s in het bed van hun ouders zie liggen. Er zijn wel degelijk papa’s die hun kind verstikken in hun slaap. Gelukkig sliepen die van mij als een roosje in een bedje naast me. Als dat niet zo was, dan was ik vast ook aan samenspelen gaan doen 🙂 daarom: ieder doet wat hij zelf het beste acht…
idem hier: moederliefde kreeg pas ruimte toen de kunstvoeding kwam. en baby sliep vanaf nacht 2 in eigen bed in eigen kamer. ik ben een erg gelukkige moeder, mijn kind ziet er ook niet ongelukkig uit. stoppen met al dat online gedoe hielp ook 😀
Samenslapen – correctie
Ik viel over de zin ‘Ik ben geleerd dat een kind best op zijn eigen kamer slaapt’. Ik vind dat gek omdat zélfs Kind En Gezin, die in veel ogen oerconservatief zijn, aanraadt om je kind tot ongeveer 6 maanden (denk ik – zou het moeten opzoeken eigenlijk) bij jou op de kamer te laten slapen. Het standpunt ‘Ik laat hem lekker lang bij mij slapen’ is dus niet zo contra de richtlijnen in als je hier (onbewust allicht) suggereert.
In de reacties lees ik veel dingen die ik wel herken. Borstvoeding, samen slapen, nachtvoedingen … Je verdedigt je soms tegen een denkbeeldige vijand, heb ik de indruk. De realiteit is dat veel mensen zich willen verantwoorden omdat ze gestopt zijn met borstvoeding, omdat ze hun kind wél op 4 maanden alleen lieten slapen (ikzelf bijvoorbeeld, en ik voelde me schuldig as hell, maar ik was doodop omdat mijn zoon een uiterst luidruchtige slaper was), omdat ze tegen de nachtvoedingen opzien. Het is makkelijker te zeggen ‘ik voel me aangevallen omdat ik mijn kind nog een paar voedingen per nacht geef’ dan om te zeggen ‘ik zie gigantisch tegen die nachtvoedingen op’. Zo simpel is het, dat voelt elke moeder aan.
Wat de nachtvoedingen betreft; onze dochter sliep door op 8 weken. Ze woog toen net geen 4 kilo en onze huisarts raaddee ons aan haar niet langer dan 6, max. 7 uur te laten slapen omwille van haar suikerspiegel. Dus maakten we har wakker. Maar die fase van die suikerspiegel duurt niet lang. Vanaf het moment dat het de meeste ouders snakken naar nachtrust, is het voor een baby al geen probleem meer om door te slapen, globaal gezien.
Je schrijft heel sterk vanuit een visie op ouderschap (moederschap voornamelijk), zeker geen slechte visie of zo, maar vergeet niet: het is een visie. Er zijn er ook andere en de wetenschappelijke consensus is niet altijd (vaak wel dus, maar niet altijd) duidelijk.
O, gigantisch veel tikfouten merk ik nu … Dringend nood aan slaap! 🙂
Hmm. Ik snap het hele debat van de comments niet zo heel goed eigenlijk. Sofie, ik vind dit een leuke post. Ik vind het leuk om te lezen dat jij je als moeder in dit onderdeel goed in je vel voelt en je intuïtie, gemengd met ervaring, intussen durft en kan volgen. En gewoon ook praktisch: datje genoeg melk hebt, dat de productie blijft lopen, ondanks vroege dagen weg van huis enz. enz. Maar het leukste vind ik toch wel dit deel van jou, waarin je relaxed en intuïtief en vertrouwend op (??) overkomt. Die andere véél becommentariërde post, over werk en gezin, daar kwam je véél onzekerder, bozer, gefrustreerd, gewrongener over. Het is gewoon superleuk te merken dat je (ook) een andere kant hebt waar je je goed bij voelt!
En dan nog één ding over mensen die zich aangevallen voelen enz. Dat is toch normaal? Waarom liggen die onderwerpen anders zo gevoelig? Toch omdat het over onze kinderen gaat, niet over iets van ‘smaken verschillen’ – het is toch normaal dat de ene keuze een afwijzing van de andere, die persoon x wel gekozen zal hebben. Maar kijk, hou dat ‘lokaal’. Die afwijzing is niet per se een afwijzing van u. Wel van ‘ik neem niet deze keuze in dit punt van mijn leven voor mij en dit kind.’ En ja, soms zit daar inderdaad de boodschap in ‘ik zou niet doen wat hij nu wel doet.’ Tja. Dat hoort bij ouders. Eerst de omgeving, en daarna de kinderen zelf. Als volwassene is dat toch niet zo erg, toch niet op papier, zoals hier gebeurt? Enfin, dat vind ik.
Toch nog nuance: niet dat ik me zelf niet heel regelmatig aangevallen voel. Dat hoort dus ook bij het ouder zijn, vermoed ik. Bij het mens zijn zelfs 🙂 Ik bedoelde echt specifiek dit artikel: ik heb het speciaal nog eens gelezen en vind dat er nergens staat dat andere mensen het anders moeten doen, alleen dat Sofies eigen gevoelens zus of zo zijn en dus zus en zo is gedaan. Voilà 😉
Maar seg merci he, you just made my day!
Nachtvoedingen tot 18 maanden zijn zeker normaal, maar goed voor de hersenen? Dat lees ik echt nergens? Wel die eerste paar maanden, dan slapen ze best niet te lang door, dan is het slecht voor hun hersenontwikkeling.Maar daarna?
Misschien is het ook een beetje mama-honger? Baby’s die het merendeel van de tijd gescheiden worden van hun mama, willen dat misschien inhalen? Zo’n ganse week creche is ook stresserend voor baby’s (ik merkte hier heel hard het verschil tussen creche-dagen en niet-creche dagen, en als ze de cortisolniveaus meten van baby s in de opvang, dan zien ze dat duidelijk dat die hoger zijn) dus misschien slapen ze daarom minder snel door. Of misschien kan de baby gewoon nog niet zo lang zonder voeding, da’s ook een optie natuurlijk. Feit is dat de meeste kinderen rond een jaar doorslapen, dus dan is het toch maar normaal dat mensen een beetje opkijken als een baby dat nog niet doet? 🙂 niet in de aard van “stoute baby” maar eerder: ocharme die ouders…
hier een doorslapertje… maar dat zit in onze genen… zijn broer was ook zo ‘snel’
hoewel nr 2 hier best vroeg wakker is… 6u *geeuw*
vel mensen zeggen me: je moet toch niet klagen. hij slaapt toch door?
maar IK vind dat vroeg en IK heb daar last van, dus IK klaag…
ik ben er van overtuigd dat het zo snel ging doordat ze vanaf 1m op hun eigen kamer sliepen… maar tis toch niet omdat ik dat een goei manier vind, dat iedereen dat moet doen?
mijn moto is: JIJ moet doen wat JIJ goed acht en waar JIJ je goed bij voelt.
over dat je je goed hebt ingelezen en onderzoeken hebt gelezen: dat is duidelijk en het lijkt me correcte info, maar voor elk a onderzoek is er een b onderzoek.
ik vind dat altijd zo moeilijk.
ik ben niet zo goed in mezelf goed formuleren, maar ik probeer een evenwicht te zoeken tussen alle theorieën / info die er bestaat. ik pik er uit wat me aanspreekt / ligt.
goe bezig sofie!