Dag sloebertje,

Ik heb het gevoel dat bij jou alles zeven stappen sneller gaat dan bij een andere baby. Misschien omdat jij eruit gekomen bent als een exemplaar van een maand of twee? Misschien omdat jouw vader vorige week per ongeluk een T-shirt van je grote broer had aangedaan en dat niet eens echt opviel? Misschien omdat je tegenwoordig bijna de hele dag op je voeten staat en zo nog groter lijkt? Misschien omdat ik het soms moeilijk vind dat mijn kleine baby een peuter aan het worden is. Een beetje wel, sorry.

Gelukkig weet ik dankzij je broer dat elke leeftijd zijn voor- en nadelen heeft, maar dat het vooral altijd maar leuker wordt. Maar daardoor weet ik ook, dat sommige dingen niet meer terugkomen. De momenten waarbij jij zo heerlijk tegen mij in slaap valt (in slaap vallen aan de borst telt even niet mee) worden schaarser. Dat je op mijn schoot wil blijven (stil) zitten is al bijna een uitzondering, want je hebt het veel te druk met de wereld te verkennen. Dat is natuurlijk fantastisch, maar soms mis ik het al een beetje. Al weet je dat perfect te counteren door altijd eerst heel even je hoofdje tegen mijn wang te drukken als ik je kom halen in de crèche. Dat is genoeg om de rest van de avond op verliefde wolkjes te lopen mijn schat.

We zeggen het ook tegen elkaar, hoe groot jij wel niet wordt. Hoe schattig jij wel niet bent. Hoe onbevreesd jij door het leven kruipt/struikelt/klimt/duikt. Is het misschien daarom dat je de nacht reserveert om bij te tanken bij je moeder? In het algemeendoordemensheidbeschouwde slapende deel van het etmaal, schreeuw jij het kot bij elkaar tot je aan de borst mag (of je schreeuwt gewoon het kot bij elkaar, dat gebeurt ook), of als je al in ons bed beland bent, wring je jezelf een weg naar de melktap. Ik ken de lectuur, ik weet dat nachtvoedingen tot 18 maanden normaal zijn, maar het is wel lastig met een wekker. Je gaat er wel voor, zoveel is zeker. Dat is een mooie eigenschap lieverd, alleen word ik er wel een tikkeltje moe van. Ik schrijf het op als een klein werkpuntje.

De laatste tijd durf je ook al eens een andere kant laten zien. Onze immer vrolijke baby die altijd lacht, de charmantse blikken uitdeelt en iedereen zijn harten steelt, blijkt namelijk ook een karaktertje te hebben. Maar lieverd, als wij iets afpakken is dat 99% van de tijd voor je eigen veiligheid. Vazen, computerkabels en batterijen zijn gewoon geen speelgoed, snap je? Je hoeft daarvoor niet meteen een brullende donderwolk op te zetten. Ik apprecieer het trouwens wel dat als ik het vriendelijk vraag en mijn handje openhoud, jij het gevraagde huishoudgevaar daar meestal in legt. Dikke duim daarvoor.

Het blijft wel verschillende keren per dag een strijd om je pamper te verversen, want jij vindt blijven liggen op de luiertafel zowat het irritantste dat een baby kan worden aangedaan, apparently. Je bent dan weer wel heel gewillig als ik met het busje fysiologisch water aankom. Zelf je neusgat aanreiken is een dikke winner!

Ooh mannetje. Een jaar geleden liep ik nu de muren op omdat je er nog niet was, volgende maand is het al met een kaarsje uitblazen op een taart. Hoe is dat toch gebeurd?

Mijn vrolijke, charmante, grappige, onbevreesde baby. Ik kijk er naar uit hoor, dat jij ook mijn allerliefste peuter word.

Dikke kus,

Je mama