Je slaat wel eens je armen om me heen in een onbewaakt moment. Omdat alleen jij weet wanneer ik dat het hardst nodig heb en ook alleen jouw armen dingen  met een oogwenk kunnen verzachten. Ik kan me nestelen in je knuffels, omdat ze een zachte zetel van liefde zijn.

Je zegt wel eens dat je niet echt enthousiast kan zijn. Dat je niet weet hoe je je moet gedragen als je bijvoorbeeld een cadeautje krijgt. Maar toen hadden we het over ons nakende jubileum en waar we – naar jaarlijkse traditie – zouden gaan eten. We mijmerden ook naar die paar dagen dat we samen in Menorca waren en hoe geweldig dat was. Sindsdien zoek jij elke dag naar de voordeligste en leukste bestemmingen. We gaan dat nog eens overdoen, vijf jaar entiteit is een goeie reden. Al heb je geen goede redenen nodig om de liefde te vieren.

Je hebt wel eens pretlichtjes in je ogen. Als we de gekste mopjes maken over dingen die eigenlijk niet eens grappig zouden zijn,  behalve bij jou en bij ons. Je slaagt er nog altijd in om me tegen de grond te plakken van het lachen. Je weet perfect hoe je me op mijn gespeeld-kwaad-paard moet zetten. Je kan me soms be-lachelijk maken maar het is zo goed gedaan, dat ik niet in een hoekje hoef weg te kruipen maar zelf amper mijn buikspieren in bedwang kan houden. Er is niemand die zo wegkomt met het uitlachen van liefde en romantiek, als jij.

Je glimt wel eens van trots als je het hebt over onze twee kereltjes. Hoe fantastisch die zijn, hoe schattig, hoe irritant soms ook, hoe bijdehand, hoe onvoorwaardelijk. Je trotseert elke dag de ochtendspitsstorm helemaal op je eentje, daarom en om nog duizend andere vaderlijke dingen ben jij mijn held. Niet alleen die van mij trouwens, ook die van Basiel. De liefde voor papa, van ons allemaal, is groter dan we kunnen bevatten.

Je bent wel eens de man van mijn leven. Nee, dat is niet waar, jij bent altijd de man van mijn leven.

Al vijf jaar vandaag. En nog vijfhonderdduizendjaar to come, please.