Loslaten: Ik was vroeger een ongelooflijke perfectionist. Denk intense huilbuien omdat ik ‘maar’ 9/10 had in de lagere school, ‘maar’ in de 80 had in het middelbaar of zelfs ‘maar’ onderscheiding op de universiteit. De lat lag voor mezelf nooit hoog genoeg, wat me fantastische (maar achteraf bekeken ook nutteloze diploma’s) heeft opgeleverd maar me vooral heel erg ongelukkig maakte. Ik legde mezelf dat op, zonder druk van buitenaf. Terwijl het nu andersom lijkt te zijn. Ik heb het perfect zijn zoveel mogelijk losgelaten, maar er is zoveel druk om de perfecte mama, partner, radiomaakster, dochter, vriendin en nog zoveel meer te zijn. En er zijn maar 24 uur in een dag, waarvan ik voorlopig nog zoveel mogelijk moet slapen om recht te blijven staan. Het is simpele wiskunde om in te zien dat het gewoon niet kan. Elke dag is een strijd om het juiste evenwicht te vinden tussen al die verschillende rollen en dat lukt gewoon niet. Ik wil niet de beste zijn, maar ik wil wel meedraaien. En zelfs dat lukt niet altijd. Ik moet nog meer nee leren zeggen, ik moet nog meer leren loslaten en ik overweeg daarbij heel serieus om in therapie te gaan. Want er zijn te veel dingen gebeurd die ik op mijn eentje een plaats probeer te geven, maar die eigenlijk boven mijn hoofd gegroeid zijn en die ik niet meer altijd kan wegduwen.
Slapende kindjes zijn zo heerlijk zonder zorgen.
Gezonder leven: Ik weet dat wat ik hier ga zeggen meteen een beetje haaks staat op het voorgaande, want een ‘perfecte’ vrouw aanvaardt haar lijf zoals het is en straalt toch nog bakken zelfvertrouwen uit. Dat is het ene kamp, het andere kamp vindt dat er geen enkel excuus is om je te laten gaan en dat het niet is omdat er twee kinderen rondlopen dat je niet superstrak moet zijn. De waarheid ligt ergens in het midden. Ik zal nooit meer mijn lijf terugkrijgen zoals dat na de eerste examenperiode in eerste kan was, maar er komt ondertussen wel een tiental in zicht dat echt onaanvaardbaar is. Ik wil echt vermageren. Ook al zijn er mensen die zeggen dat ik er fantastisch uitzie, ook al zijn er mensen die vinden dat ik mezelf gerust wat tijd mag geven en dat dit geen goede tijd is (omdat ik nog borstvoeding geef), ik ben het beu. Ik voel me ongelukkig in elk kledingstuk en ik loop weg van elke spiegel. Zwangerschap nummer twee heeft mijn hele lijf overhoop gegooid, ik geraak maar niet gewend aan wat er nu voorhanden is. Ik wil gezonder leven (in de hoop ook daar extra energie uit te halen), ik wil meer sporten en ik wil niet beginnen wenen als ik in de spiegel kijk. Ooh ooh, wat een giga cliché aan het begin van het jaar.
Ik weet het, ge gaat zeggen dat het allemaal nog meevalt. Maar dat is gezever, want mijn BMI is bijna 27 en de wetenschap vindt ook dat ik minstens 5 kg moet afvallen. Bovendien is dit gewoon vanuit een heel goede hoek getrokken, serieus.
Vakantie: Ik ben nooit een krak geweest in vakantie, er zijn veel jaren geweest dat ik daar geen cent aan durfde uit te geven. Want dat vervliegt, dat kost (veel) geld voor iets wat niet blijvend is. Maar gelukkig denkt mijn fantastisch lief daar anders over en vinden we elkaar ondertussen ergens in het midden. Er staat al een gezinsvakantie gepland in augustus (en dat mag je heel letterlijk nemen, we gaan met een gezin of zeven op vakantie geloof ik. Een experiment, maar wij zijn met plezier proefkonijn want het is een heel toffe bende), maar in 2014 zijn we (voor de allereerste keer) ook een paar dagen met ons tweetjes weggeweest. Omdat het zo een heftig jaar was (baby, verhuis, twee fulltime jobs) en omdat ik op het werk een fantastisch kerstcadeau gekregen heb (3 extra verlofdagen!) hebben we beslist om er in het najaar van 2016 nog eens met ons tweetjes op uit te trekken. Kort (want opvang voor twee kindjes is al ingewikkelder, zeker als er eentje naar school gaat) maar wel krachtig. Zuurstof voor de entiteit, want soms doet het zo deugd om met z’n tweetjes te zijn en weer te ontdekken waarom je verliefd bent geworden op de ander. (Bestemmingtips zijn superwelkom in de comments). En ook vakantie met de jongens. Ik ben net een week met hen thuis geweest en dat was heerlijk. De geplande opruimacties zijn er niet van gekomen, maar we hebben genoten van elkaar. En dat telt.
Meer van dat, please.
Ik hoop dus dat ik je tegen eind volgend jaar nog gelukkiger te woord kan staan, met een lijf dat ik weer kan aanvaarden, met een gezondere levensstijl, met de nodige dosis ontspanning voor mijn gezin, mezelf en mijn relatie. Maar natuurlijk vooral een goede gezondheid, want daar valt of staat alles mee.
En wat mag ik jou wensen?
Welkom 2016, ik heb er zin in!
Ik volg je helemaal, ook het zelf opgelegde perfectionisme is pijnlijk herkenbaar. Ook ik worstel al een paar jaar met de perfecte combinatie van alle rollen. Ook ik wil dit jaar beter doen, en wil beginnen met wat vaker “neen” te zeggen…
Gezinsvakantie in augustus? Ik gun het jullie zo hard!!!! Maar hoop dat het na 15 augustus is? Ik wil zoooooo graag weer naar zee met Basiel…..(en Felix natuurlijk)!
Tja… Ook nog de perfecte dochter moeten zijn… Van overal komt druk.
Ik hoop vooral dat er ontspanning is voor mijn favoriete blogger – en anders eens op een ander moment de kleinkinderen ‘ontvoeren’ en ervan genieten zodat Sofie van een romantische vakantie kan genieten?
Therapie lijkt me zeker een goeie stap. Perfectionisme is een fucker.
Je verdient klappen om te klagen met zo’n lijf.
Dan moet ik ook elke keer bleiten als ik in de spiegel kijk, want hoewel mijn bmi 22 is, zie ik er een pak ronder uit dan jij. Ik heb weinig borst, maar dikke billen…
Ik ben trouwens ook in therapie gegaan voor mijn perfectionisme en hoewel het toch ik was die de knop moest omdraaien, heeft het wel ferm geholpen.
Dat van de vakantie, daar herken ik me niet in. Ik doe niets liever dan op reis gaan, haha. Ik schrijf deze comment zelfs vanuit Bouillon 🙂
Ik wil ook zo’n spiegel en zo’n goede hoek.
Dat perfectionisme is heel herkenbaar! Op reis gaan is bij mij een hele tijd problematisch geweest, maar sinds ik mijn angststoornis onder controle heb is de goesting om te reizen groter dan het aantal vakantiedagen 🙂 reizen met vrienden kan ik alleen maar aanraden. Wij doen al jaren niks anders. Zeker met kinderen, zo heb je wat extra beurtrollen en dus rust 🙂 en aangezien de koters mekaar entertainen kan je makkelijker in de zetel ploffen met een boek terwijl ze aan je voeten spelen.
Voor een romantisch weekendje weg kan ik Berlijn aanbevelen, zeker als je inderdaad maar een korte trip maakt. Succes met je goede voornemens!
Als jij niet gelukkig bent met je lichaam, vind ik dat niemand het recht heeft om te zeggen: “Maar alé Sofie, waar doe jij nu flauw over?” Jíj moet tevreden zijn met wat je in de spiegel ziet, en ik hoop dat je dat ook effectief terug wordt. Maar toch, mocht het een kleine troost wezen: het valt echt, écht wel mee :).
Succes met de voornemens!
Aargh, dat perfectionisme, dat lijkt wel vastgeplakt hoe hard ik ook schud om het te lossen. Al is er uiteraard iets in mij dat (nog) niet echt wil lossen, maar net zoals jij wordt er ook hier aan gewerkt. Succes daarmee dus!
En hoera voor drie vakantiedagen meer! De eerste steden waar ik zo aan denk voor een citytrip zijn Parijs, Firenze, Barcelona (maar daar waren jullie al zeker?) en inderdaad ook Berlijn. Wat het ook wordt: geniet ervan! En bij uitbreiding van gans 2016 natuurlijk 🙂
Die laatste extra kilo’s, die ga je zo zien wegslinken als de BV ten einde loopt. Kijk ne keer naar je cupmaat ;-))). Geen zorgen om maken dus. Hier heeft de weegschaal gewoon geen nieuwe batterij meer gekregen sinds bevalling nummer twee enige tijd geleden. Beter extra veel knuffeltijd ‘s avonds met de kindjes dan vier keer per week naar de sportschool trekken, denk ik? (Hoewel ik mezelf toch ook beter in mijn vel voel als ik WEL kan gaan sporten, maar die 24 uur waar we het mee moeten doen, pfff.. )
PS: ik wil ook die spiegel 🙂 want ik zie absoluut niet waarom je BMI te hoog is??
Als die foto uit zo’n onrealistisch flatterende hoek getrokken is, waarom zet je hem er dan eigenlijk bij? Dat vraag ik me af.
Voor de rest wens ik je veel succes met je voornemens!
Die druk van de anderen… wie zegt dat je daar in mee moet doen? Is er echt iemand die zegt dat jij al die dingen op die manier moet doen? Of vind je dat zelf om dat je veel mensen ziet die die ‘norm’ ophouden? Liggen er echt zoveel mensen wakker van dat kilootje meer bij je, dat rommeltje meer in je huis, of je interieur er direct super uitziet, die keer dat je er een keer niet was, … Voor goede vrienden en je ouders zou dat toch niet mogen uitmaken? En als jij het anders wil, waarom doe je het dan niet anders?
Ik denk dat wij vooral zelf (ik ook, ik ook) te veel willen, tegelijk. En dat kan gewoon niet. Dus is het loslaten. En de realiteit voor mij is dus: als het druk is op het werk of de zoon moet voetballen, kan sporten er voor mij niet meer bij. Boeken lezen kan alleen op vakantie en soms eens op de trein (als er geen werk is). En goede vrienden mag je wel eens een maand (of 6 als ze niet in Gent wonen) missen. Je partner moet het soms wel even met minder doen en ook de kinderen krijgen soms wel eens te horen: nu niet, ik moet eerst even dit doen (al dan niet vriendelijk). De afwas stapelt zich op tot mijn wekelijkse afwasbeurt en de was gebeurt als de wasmand uitpuilt. De kuis is voor de kuisvrouw en wat die niet doet…. tja… etc. Waarom denken wij (als vrouwen?) altijd dat het onze plicht is om in alles uit te blinken? Hoera voor plantrekkerij en eerlijkheid. Veel succes met loslaten in 2016! Sinds ik besef dat dat mijn grootste sterkte is geniet ik er ten volle van. Denk je dat therapie voor jou nodig is, ga er dan voor.
goeie voornemens! succes!
De mijne zijn gelijkaardig…. vooral wat meer bewegen … ondanks de al volle agenda… en meer buiten proberen gaan met de kindjes… niet in onze zetel blijven hangen maar actief buiten…
en voor dat tripje met jullie 2.. niet te ver zou ik zeggen dat je niet te veel kostbare tijd verspilt met onderweg zijn naar… Rijsel, Maastricht, Rotterdam of gewoon ergens een hotelleke aan de NoordFranse kust … ..
Succes met je voornemens, hopelijk kan je op het einde van dit jaar zeggen dat je al heel wat vooruitgang hebt geboekt.
De foto snap ik ook niet zo goed … Ik geloof je zo ook wel als je zegt dat je BMI 27 is, waarom zou je daarover ook liegen, maar de foto lijkt eerder een tegenbewijs. Enfin, ik denk dat het belangrijk is dat mensen zich goed in hun vel voelen, wat hun BMI ook is, dus je hoeft je ook niet te verantwoorden waarom je wil afvallen in mijn ogen.
Toch wel een beetje hypocriet voor iemand die altijd pretendeert om alles zonder gêne op het net te gooien; klagen over je lichaam en er dan een -althans volgens jou- onrealistische en flatterende foto bijzetten.
Fuck het BMI. Caitlin Moran (lees How To Be A Woman!) heeft een veel efficiëntere methode op overgewicht op te sporen. Antwoord gewoon eerlijk op deze vragen:
1. Kun je zonder problemen een trap op?
2. Heb je een jurk waarin je je sexy voelt?
Twee keer ja geantwoord? Proficiat! Je bent niet te dik!
Heb ik ergens gezegd dat die foto vanuit een onrealistische hoek getrokken is? Nee, ik heb gezegd een goede hoek. Het is wel nog altijd mijn lijf he, er is geen fotoshop aan te pas gekomen. Maar is het nu zo gek dat ik liever een flatterende foto kies dan eentje waarvan ik nog harder ga wenen? Het vraagt wel een zekere moed om zo een foto te posten hoor. Maar enfin, gelukkig zijn er ook lieve lezers 😉
Da
Dat het moed vergt om zo’n foto te posten, dat kan ik geloven. Ik zou het persoonlijk dan ook niet doen. Ik volg Veerle: als je je niet goed in je vel voelt, dan heb je gelijk dat je probeert af te vallen. Daar is geen foto voor nodig. Als ik me niet goed in mijn vel zou voelen, dan zou ik ook geen foto van mezelf in lingerie willen posten. (Ik zou dat eigenlijk sowieso niet doen, maar dat ligt waarschijnlijk aan mijn uitgesproken preutse kant.)
Maar ik heb er dus wel alle begrip voor dat je wilt afvallen, en ik wens je daar veel succes bij. Misschien volstaat dat niet om weer tot je lieve lezers gerekend te worden, maar het is toch oprecht.
Allez het is goed ;). Maar jij had me ook niet hypocriet genoemd he, dus het viel nog mee. Groetjes!
Oef! 🙂