Een jaar geleden was er rond deze periode lichte stress rond dat hele potjesgedoe. Want zelfs maanden proberen hadden eigenlijk helemaal niets opgeleverd bij Basiel. Enfin, hij ging met een pamper naar school (met dank aan de fantastische juf L. die daar nooit een punt van gemaakt heeft) en een paar maanden later ging het vanzelf. Ondertussen dag en nacht droog, as a pro.

Zelfs in de allergrootste drukte van het kerstavondfeest (grote familie, ik geloof dat er dit jaar ongeveer 17 volwassenen en 6 kinderen waren), met alle cadeautjes, frietjes en vriendjes voelt hij het allemaal goed aankomen.

“Mama, ik moet kaka doen”.

Dus we gingen samen naar het toilet bij tante C. Datzelfde toilet waar mijn lief op één van zijn eerste familiefeesten rustig op de pot zat terwijl tante C. binnenkwam. Zo awkward dat we er dik vier jaar later nog altijd mee lachen.

Nochtans is urine en stoelgang met een 3-jarige in huis een heel normaal onderwerp. Ge moet niet zo raar kijken, met kleuters in huis wordt er heel open en vrij over pipi, kaka en de grootte van drollen gepraat. Niet alleen gepraat zelfs, soms is hij zo enthousiast over wat hij geproduceerd heeft dat het getoond moet worden aan ouders, grootouders of andere sympathisanten. Onze excuses daarvoor, we zijn er vrij zeker van dat het een fase is.

Maar Basiel en ik stapten het toilet dus binnen. Het was meteen duidelijk dat er heel recent nog iemand anders van de faciliteiten gebruik had gemaakt. De bril was warm en het aroma minder aangenaam. Ik zei dan ook tegen mijn zoon “dat er juist nog iemand kaka had gedaan”.

“Het is van papa he mama, ik ruik het.”

 

(PS: Ik moest er ter info van mijn lief bij vermelden dat hij recent nochtans niet naar het kleinste kamertje was geweest.)