Dag sloebertje,

Het is vooral jouw grote broer die triomfantelijk zegt dat “Felix nog een baby is”. Hij heeft gelijk natuurlijk, maar in de verte komt er toch al een peutertje aangekropen. Vrij letterlijk, want sinds een week of twee ben je van sluipen naar handen en knieën gegaan. Gewoon, van de ene dag op de andere. Zoals je ook plots jezelf hebt rechtgetrokken en daar dan meteen ook maar je nieuwe hobby van hebt gemaakt.

Je bent blijkbaar een opportunist, want je ziet in alles een potentieel optrekmeubel. Kartonnen doos? Geef me twee minuten en ik sta recht. Een bloempot? Oh wacht, ik trek me even recht. Een gezellige lamp die ons al vijf jaar van gezellig licht voorziet? Koud kunstje, ik trek er wel even aan zodat ik nog eens op mijn voetjes kan staan. Ik hoef je niet te vertellen dat de lamp het niet overleefd heeft? Felix toch, je laat je door weinig afschrikken. Je wil het liefst altijd en overal op, onder of door kruipen. Je gaat daarbij heel vaak op je bek, maar je bent geen neuter. Je moet trouwens eens uitleggen wat er zo gezellig is aan de onderkant van de tafel, want dat blijft je favoriete plekje om te zitten spelen.

Aah, spelen. Wat een heerlijk werkwoord, het lijkt wel voor jou uitgevonden. Je kan je amuseren met de kleinste dingen (beter niet lieverd, want die verdwijnen allemaal in je mond) en maakt er hele verhalen rond. Wij horen dramatische passages met lege flessen of autootjes, maar ook gejuich alsof je net alle gouden medailles op de Olympische spelen hebt binnengehaald. Pas op, als er een discipline zou bestaan voor onbevreesde baby’s die een kruip- en klimparcours moeten afleggen, dan ging je zeker met een medaille naar huis. (Het bewijs is hier)

En je bent zo vrolijk lieve schat, zo verschrikkelijk vrolijk. Ik moet wel even duidelijk zijn, we hebben het hier over de uren die door de mensheid beschouwd worden als overdag. Wat maatschappelijk beschouwd wordt als de nacht (of ook: het_moment_waarop_mensen_slapen), krijgt bij jou vaak een heel andere invulling. Er zijn goede nachten (die waarbij ik je gewoon een keer (of een paar keer) moet aanleggen, maar er zijn ook nog altijd nachten waarmee we met jou rondwandelen in de hoop dat je noch je broer, noch de rest van de buurt wakker krijst.

En te zeggen dat er op de valreep van deze brief nog maar net één tandje is doorgekomen , dat staat ons dus ook nog te wachten. Ik denk dat ik in het pre-kinderen-tijdperk na een paar van die nachten totaal zou zijn ingestort, maar op de een of andere manier kan jij de lastigste nacht met je geweldige glimlach doen vergeten. Zolang wij dan naar elkaar kijken en zeggen dat je toch zo verschrikkelijk schattig bent, hoef je je geen zorgen te maken. We pakken je wel terug op het moment dat jij bent uitgeweest en ik ’s ochtends je kamer moet stofzuigen.

Je grote broer was rond deze leeftijd de hele tijd van de “papapapapapapapa”, dat bleken de eerste tekenen te zijn van een papa’s kindje in wording.  Aangezien jij de ganse tijd “mamammaammamama” aan het oefenen bent, heb ik goede hoop.

Sowieso eigenlijk lieverd. Jouw glinsterende ogen beloven een prachtige toekomst.

Liefs,

Je mama