Klein kapoentje,

Het leven is voor jou serieus veranderd. Je kan nu helemaal zelf beslissen waar je naartoe gaat. Een maand geleden draaide je vooral rond je as en alleen als je echt iets interessants (kabeltjes! Ooh, wat zijn kabeltjes geweldig!) zag in je mini-perimeter, geraakte je er ook echt. But those days are over, in een mum van tijd ben jij nu van de ene naar de andere kant van de kamer geparacommandood.

Je bent goed op weg om de breedst geschouderde van ons allemaal te worden. Toegegeven, er is weinig concurrentie in huis, maar het is toch behoorlijk indrukwekkend hoe je door wat te duwen en trekken op je veel te schattige compartiment-armpjes, razendsnel een hele nieuwe wereld verkent.

Dat kruipen doe je fantastisch, je begint je hier en daar zelfs al op te trekken. Een heerlijk proces om te bekijken. Ontdekken dat je benen en armen hebt en dat die allerlei dingen kunnen op jouw verzoek, dat moet toch geweldig zijn! Ik hou van die verwondering. Keken we allemaal maar alsof God uit de hemel kwam neergedaald op het moment dat er een stofzuiger langskomt of je er in geslaagd bent een speelgoedje met muziekje te doen zingen. Jouw smoeltje is to die for op die momenten.

Op andere momenten ook hoor, je blijft een kleine hartenbreker. “Wat een schoon kind”, dat komen wildvreemde mensen op straat me zelfs zeggen. Volgens mij zijn het vooral die ogen en die lange wimpers, ik kan daar zelf ook uren naar kijken.

Op negen maanden is er nog altijd geen tandje weliswaar en ook de nachten zijn ver zoek. Wat is dat toch jongen? Jij slaapt nog steeds in blokjes. Soms word je gewoon wakker om wat te brabbelen, maar veel vaker zijn het intense huilbuien. Jij lijkt echt pijn te hebben, je hoest ook alsof je er gaat inblijven en wij zakken steeds dieper weg in vermoeidheid. Nachtvoedingen zijn heel draaglijk, dan schuif ik je gewoon aan de borst, maar huilbuien zijn een stuk moeilijker. Voor jou mijn liefste, maar ook voor ons. Of klinkt het in de stilte van de nacht allemaal nog grauwer? Volgens de dokter zou het wel eens verborgen reflux kunnen zijn. We hebben medicatie gekregen en tips (die we eigenlijk al toepasten) en hopen op het beste, voor jou vooral, maar toch ook voor ons.

Dat is het enige puntje van kritiek schattebol (de bol is in jouw geval heel letterlijk te nemen), want voor de rest ben jij een plezier om in huis te hebben. Hoe jij kan glimlachen, daar is mijn hart te klein voor. Hoe jij naar je broer opkijkt, hoe hij jou beschermt, hoe mooi jullie nu al samen kunnen spelen – dat is liefde in het miljoenste kwadraat.

Met negen maanden kan ik niet anders dan even stilstaan, want je bent nu even lang uit de buik als dat je er in zat. De maanden razen hier voorbij, elke keer als ik kijk ben jij precies nog groter geworden en kan je weer iets nieuws.

Ik stel voor dat we de komende negen maanden evenveel van onze favoriete bezigheid doen: knuffelen.

Dikke zoen,

Je mama