Het was lang geleden dat we nog eens afgesproken hadden, dus dringend tijd. Omdat Antwerpen de grootste gemene deler is tussen onze woonplaatsen (voor mij extra gemakkelijk, want ik werk daar, dus ik was al in de buurt) hadden we gereserveerd in een bistrootje dat iemand anders had aangereden als tof, lekker en gezellig.

Onze eerste indruk was ook niet anders. Tof ingericht, de menukaart zag er goed uit, de mensen rondom ons waren allemaal blij. Ons enthousiasme verminderde al toen ze het eten brachten, maar uiteindelijk lieten we het niet aan ons hart komen. Het was niet echt lekker, maar het kon er mee door. En omdat het gezelschap zo overweldigend plezant was, kon het ons ook niet echt deren. We overwogen zelfs een dessert, maar gingen toch eerst nog wat tetteren en het eten wat laten zakken. Thank God.

Ik was de klok volledig uit het oog verloren omdat ik tussen de lachsalvo’s door geen tijd had om naar mijn horloge (ok, betrapt, heb ik niet – gsm dus) te kijken, maar mijn borsten vertelden me dat er een paar uur gepasseerd waren. Ik trok naar de wc om met de hand de grootste druk weg te kolven. Daarvoor moest ik naar boven. Langs de keuken, een trap omhoog die aan de andere kant uitgaf op een broodjesbar die bij het restaurant hoort maar nu gesloten was.

Ik begrijp nog steeds niet hoe het komt dat ik het kot niet bij elkaar gegild heb, maar terwijl ik op de trap stond en dacht “oh gezellig, ze hebben ook een broodjesbar” zag ik een donkergrijze rat op haar (of zijn?) gemak tussen het eten verdwijnen. Ik was in shock, duwde mijn borsten uit boven het toilet en trok verbouwereerd weer naar beneden. Met dichtgeknepen keel passeerde ik the crime scene en stapte kordaat op mijn vriendinnenclub af.

Wat toen volgde is zo mogelijk nog hallucinanter dan de ontdekking van de rat. We riepen een ober en vertelden discreet wat er mij was overkomen.

 

“Tja mevrouw, denk jij nu echt dat er in een grootstad als Antwerpen ook maar één restaurant is dat geen ratten heeft? In de kelder is ons voedsel hermetisch afgesloten, dus je hoeft je geen zorgen te maken. Komaan zeg, dat is toch nog een schattig beestje. Zo een muisje.” Waarop hij gelaten onze tafel verliet en eens met zijn ogen rolde.

Excuseer, ik had het over een rat. Excuseer, elk restaurant in Antwerpen (Benny Bax, where are you)? Excuseer, ze kroop tussen het niet afgesloten eten, dat was heel duidelijk te zien. Excuseer, is het teveel om een compensatie of op zijn minst oprechte excuses aan te bieden? Blijkbaar wel.

Even hebben we getwijfeld om recht te staan, te roepen dat er ratten in de keuken zitten en te vertrekken zonder te betalen. Maar omdat er ook een BV in onze krokettenbende zit, hebben we dat maar gelaten. We hebben braaf de rekening betaald, een klacht ingediend bij de voedselinspectie en nog eens ons beklag gedaan bij de grote baas. Die reageerde dat het probleem al een tijd aansleept en dat ze er aan werken, maar sprak ook niet van compensatie of iets dergelijks. Ik was toen al naar buiten gelopen, want ik kon het niet meer aan. Twee andere vriendinnen zeiden nog eens beleefd waar het op stond.

Toen stonden we op straat en konden nauwelijks geloven wat ons was overkomen. Wij zijn een zotte bende, maar wij kunnen ook echt niet buitenkomen zonder een of andere straffe stoot mee te maken. QED gisterenavond.

Maar om even duidelijk te zijn, ik denk dat je voorlopig beter niet gaat eten in Cafe Shilling op het Zuid in Antwerpen. Ik ga daar alvast nooit meer.