Als ik aan mijn oma denk, komen er allerlei fantastische herinneringen naar boven. Zij kon toveren met haar naaimachine, zij kon de beste (en vooral dunste) pannenkoeken van de wereld bakken, wij konden uren met elkaar babbelen. Er zitten duizenden fotoherinneringen in mijn hoofd, maar één beeld is toch niet weg te denken: het beeld van mijn oma die de oprit staat te keren.
Het werkwoord keren (spreek uit: kèren) is niet overal bekend denk ik. Maar in mijn heimat staat het gelijk aan vegen, borstelen, bezemen. Er wordt daar ook gesproken van de keerborstel, iets wat ik in het begin toch aan mijn lief heb moeten uitleggen. Als ik vroeg om even de keerborstel te brengen, kon hij evengoed met een kam afkomen.
Uren en uren en uren en uren heb ik mijn oma de oprit zien keren. De blaadjes bij mekaar vegen, het aangewaaide zand verwijderen, takjes opruimen. Ik heb daar als kind nooit bij stilgestaan, dat was gewoon zo. Het geluid van de keerborstel op de klinkers voelde even vertrouwd als het gesnurk van mijn opa in de zetel. Maar nu denk ik, oma toch, wat voor nutteloos werk was dat wel niet?
De tijden waren anders waarschijnlijk, want ik kan me echt niet voorstellen dat ik mijn oprit (gesteld dat we dat zouden hebben) elke dag een halfuur zou staan schoonvegen. Een halfuur later is dat werkje alweer om zeep namelijk. En ik stoor mij ook niet aan herfstblaadjes of aanwaaiend zand. Dat is de natuur, dat hoort er gewoon bij.
De tijden waren anders denk ik, misschien zou mijn oma zich wel een beetje omdraaien in haar graf moest ze weten hoe ik mijn huishouden aanpak. Ik probeer namelijk vooral zo weinig mogelijk te doen. Het is een kwestie van overleven met twee werkende ouders. Ik ben al lang blij als iedereen propere kleren aanheeft en ik op het einde van de dag min of meer een overzicht heb als ik het licht uitdoe. Alle rommel wegdoen, dat heb ik een beetje opgegeven. Want dat is het enige halfuur dat ik ook lekker dicht tegen mijn lief kan liggen en dat vind ik leuker. Bovendien wordt er bij het opstaan meteen opnieuw (speelgoed)rommel gemaakt, nutteloos dus.
Zelfs mijn moeder (dochter van mijn oma) schaamt zich dood om mijn strijkpolitiek. Als ze bij ons, is de strijk meestal (fantastisch) gedaan. Dat is geweldig, want ik weet soms echt niet wanneer ik dat moet inpassen. Als ik alleen thuis ben met de kindjes vind ik dat soms wat gevaarlijk (Felix is nogal in de draadjes periode, ik mag er niet aan denken dat hij aan het strijkijzer trekt terwijl ik me even omdraai om iets versgestreken in de wasmand te leggen) en ’s avonds heb ik maar zelden de energie om daar nog aan te beginnen als al de rest gedaan is. Mijn moeder strijkt zelfs onderbroeken en handdoeken. Ik vind plooien en op zijn plaats leggen daar ook al heel mooi. De strijkpolicy is hier vooral: zo weinig mogelijk.
Keren doe ik heel zelden. Of nooit. In de zomer heb ik ons terras wel een paar keer gepoetst, maar het hoeft ook niet superproper te zijn. Vuile blote speelvoeten kunnen perfect gewassen worden.
Mijn oma wel. Mijn oma stond uren te keren. Ik denk dat ze het niet kon verdragen dat er iets verkeerd lag op de (overigens gigantische) oprit. Een oprit is iets wat de buitenwereld ziet, dus een propere oprit is geen kruisje op het huisje?
Bullshit. Maar ik denk nu, misschien werkte dat keren voor mijn oma wel therapeutisch?
En je krijgt er wel stevige armen van.
misschien was het haar moment om haar gedachten te verzetten of om dieper op de dingen door te denken. Of gewoon eens verstand op nul? (ps: je zou eens mijn strijkpolicy moeten weten 🙂 )
Elke ochtend passeer ik om 6u15 (!!) een ouder vrouwtje die elke ochtend haar goot staat te keren…. en dan denk ik ook, hmm laat het stad dat bij mij maar komen doen 🙂
Mijn grootmoeder van 90 doet dit nog elke dag. Er wordt dan regelmatig een praatje gemaakt met toevallige passanten. Wat een mens al niet komt te weten op die manier 🙂
Een propere oprit én je sociale contacten onderhouden dat is wat “keren” betekent volgens mij.
zo weinig mogelijk doen…’k vind dat een super strategie. Wij passen die onbewust ook toe
Ik zie je oma , voor mij was het Maria , nog zo voor mij..
Een harde werker , een groot gezin en inderdaad , die oprit moest er , zeker in die tijd, propertjes bijliggen.. Je mag de buren geen gelegenheid tot roddelen geven…
Natuurlijk , was het “keren” van de oprit , ook een gelegenheid om een praatje te maken met toevallige passanten .. In een dorp kent iedereen iedereen.. En zo werden ook de laatste nieuwtjes uitgewisseld.. In een tijd zonder facebook , gebeurde alles nog mondeling .. face to face … Ik vond je oma een toffe vrouw … Ik heb haar kinderen , waaronder jouw mama in mijn klas gehad ..Als ik straks mijn wijntje drink… (bij het eten!!!) zal ik effe op haar toasten..
Haha. Mijn beide (bejaarde) buurvrouwen keren ook wekelijks (op vrijdagochtend) het trottoir voor hun deur. De volledige breedte van hun gevel, en hun werk stopt (uiteraard) waar onze gevel begint. Twee heerlijk blinkende (nu ja) stukjes trottoir in de straat, en tussenin ons ‘laat maar waaien’-stukje. En elke keer weer zuchten als ik toevallig buitenkom als zij staan te keren, want ik verpest het wel zo’n beetje voor hen, denk ik.
Zo herkenbaar.
Van het uitleggen aan het lief wat keren is tot het moeten uitleggen van de strijkpolicy aan mijn mama 🙂
Ik ben er zeker van dat het op een bepaalde manier therapeutisch werkt. Het verstand op nul, keren maar. Toen waren er nog nauwelijks psychologen :–)
Hahahaha! Mijn vader keert inderdaad als een soort van therapie. Als er iets shockerends gebeurt in zijn leven, dan doet hij dat meerdere keren per dag. Anders gewoon elke avond eens. Hij keert nu wel niet buiten, maar binnen.
Wij (de ‘jongere generatie’) hebben volgens mij zelfs geen keerborstel meer in ons bezit. Ik zie ook niet goed wat ik daarmee zou moeten aanvangen. Buiten vind ik het zinloos en binnen stofzuig ik wel gewoon (of ik laat het mijn poetsvrouw doen, ahem).
Ik heb gisteren een winkelier zijn voetpad zien stofzuigen (!!), no kidding. En in een straat vol met bomen die constant hun bladeren verliezen he. Ik hoop dat die man daar op z’n minst rust van in zijn hoofd krijgt.
Ik heb hetzelfde beeld van mijn bonne, die stond ook altijd de oprit te keren. Ze is twee jaar geleden gestorven en woonden al zo een 25 jaar op een appartement, maar als ik aan haar oude huis terugdenk zie ik haar met een schort aan de oprit keren …
Eigenlijk niet meer aan gedacht tot ik jouw post las 😉