Ik denk dat ik ongeveer een jaar of veertien was, toen ik een meisjesnaam vast had. Voor mijn toekomstige dochter. Die naam is gebleven, twee zwangerschappen meegegaan, nooit nodig gehad. In al die jaren had ik eigenlijk nooit over een jongensnaam nagedacht, want ik zag mezelf niet met zonen. Ik zou een dochter krijgen.
Ik durf het eigenlijk bijna niet uit te spreken, vooral omdat ik ongelooflijk verliefd ben op mijn twee jongens. Maar ik blijf het zo verschrikkelijk moeilijk hebben met het feit dat ik (tenzij er wonderen gebeuren) nooit een dochter zal hebben.
Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik zo graag een dochter zou willen, maar het is wel zo. Ik dacht dat ik het mettertijd wel een plaats zou kunnen geven, zeker omdat zoon twee alweer een ongelooflijk schattige brok blijkt te zijn die je met één blik helemaal kan inpakken. Maar het is niet zo, het is een gemis dat blijft prikken.
Soms prikt het zo hard dat ik er van moet wenen. Zoals toen ik op de Instagram van Lilith zag verschijnen dat hun tweede superheld en heldin zal zijn. Ik voelde me er echt mega rot om, maar ik was jaloers. Ik ben jaloers, op alle mensen die een dochter hebben. Het is zoals wanneer je een nieuwe auto hebt en je die dan constant ziet rijden. Ik zie overal mensen die dochters krijgen. Overal, alleen niet bij ons.
Als ik mensen zie met dochters, dan vind ik dat de max. Als ik mensen zie met alleen jongens, dan denk ik vaak “Ocharme, die hebben geen dochter”. Terwijl ik in een dochtergezin nooit de omgekeerde gedachte maak dat die “ocharme” geen zonen hebben. En begrijp me echt niet verkeerd he. Ik ben stapelzot van mijn zonen, maar echt, stapelzot.
Maar ik worstel hier serieus mee. Want we kunnen er nu wel lacherig over doen dat ik nooit in de roze afdeling jurkjes of rokjes zal kunnen shoppen, maar het zit veel dieper dan dat. Ik ben zo benieuwd hoe een meisje van ons twee er zou uitzien bijvoorbeeld. Ik zit er echt mee, ik kan het geen plaats geven.
Ik denk dat we nog geen maand samen waren toen mijn lief zei dat we eerst een jongen zouden krijgen en daarna een meisje. Dat het zo was bij de Brutins. Daar zijn wij ook letterlijk het allereerste gezin waar er geen verschillende exemplaren zijn. Met uitzondering van het stamgezin zelf dan, waar ze met vijf jongens zijn. Maar mijn lief zei dat, en ik geloofde dat. Bij de positieve zwangerschapstest van Felix stond ik er zelfs niet bij stil dat het ook een jongen kon zijn. Want het zou een meisje zijn, dat hadden we zo afgesproken. En ik schaam mij diep, maar toen bij de echo op 12 weken waarschijnlijk iets anders bleek, heb ik daar een paar dagen om lopen huilen. Ik kon het geslacht zelfs niet voor mezelf houden, omdat de teleurstelling te groot was.
Zijn vader en mijn vader komen allebei uit een gezin van vijf jongens. Dus als het een generatie overslaat, dan hoeven we zelfs geen moeite te doen. Er is ook geen hond die gelooft dat ik een derde kind wil om een andere reden dan een nieuwe kans op een dochter. Maar oprecht, het heeft daar zelfs helemaal niets mee te maken. Ik wilde altijd drie kinderen. En voor mijn lief verantwoordelijk was voor een ochtendspits met twee kinderen, wilde hij dat ook.
Mijn lief begrijpt het trouwens niet helemaal, want die wilde eigenlijk liever geen dochter. Die wilde vooral zonen. Die zegt dat ik me er moet over zetten. Hij heeft gelijk natuurlijk, maar ook wel gemakkelijk praten want hij heeft wel waar ie van droomde.
Het derde kind zal er meer dan waarschijnlijk nooit komen. Ik ben er trouwens redelijk van overtuigd dat het opnieuw een jongen zou zijn, die uiteraard gigantisch welkom zou zijn. En ik besef dat wij al lang het grote lot gewonnen hebben met twee gezonde en fantastische kinderen. Uiteraard besef ik dat. Nogmaals, begrijp me niet verkeerd.
Want ik schaam mij heel erg diep over deze gedachten. Ik zou Felix of Basiel voor geen geld van de wereld willen wisselen. Maar nooit een dochter, dat vind ik voor altijd verschrikkelijk moeilijk te aanvaarden.
Ben ik de enige met dat gevoel? Of de enige die het durft uit te spreken? (en zichzelf daarom haat?)
Hier twee dochters. Met zes jaar tussen, de oudste wou alleen een zus, dus met het gebrek aan zonen heb ik nooit gezeten.
Maar los daarvan, ik weet van niemand die zichzelf zo vaak “haat” om haar gedachten en de dingen zo moeilijk los kan laten. Zoveel wordt een issue bij jou. Ik bedoel dat niet als kritiek, ik wil alleen maar zeggen, er zijn mensen op de wereld die je daarmee kunnen helpen.
Ik ben al mama van een zoontje en nu terug zwanger van een jongen. Terwijl ik er ook altijd van overtuigd was dat ik enkel meisjes zou hebben :-). Ik vind dat eigenlijk nog wel leuk, twee jongens. Er gaat ook niet veel tijd tussen zitten hier en ik had daarom zelfs een kleine voorkeur voor opnieuw een jongen, in functie van mijn eerste dus. Mijn man wou wel heel graag een meisje, maar is nu ook helemaal bijgedraaid. Ikzelf zie nu enkel voordelen van jongens hebben (geen tramelant rond kleren, altijd de heldin kunnen zijn als mama (bij meisjes ligt dat toch wat anders weet ik uit ervaring), leuker speelgoed …), maar dat is misschien dan ook weer het gevolg van één of ander psychologisch coping- mechanisme, haha. Hoewel we er qua gevoel dus anders tegenover staan, jij en ik, snap ik je wel hoor. En in mijn ogen hoef je je daar helemaal niet voor te schamen. Ik denk inderdaad dat jij het gewoon durft te zeggen, terwijl veel mensen dat not done vinden. En dat jij je kinderen graag ziet, daar twijfelt niemand aan!
Hoewel ik er sterk van overtuigd ben dat het geslacht van je kind(eren) erg veel bepalen in een gezin (sfeer, vrijetijdsbestedingen,….), versta ik dat niet, waarom zoveel mensen (jij zeker niet alleen hé!) teleurgesteld kunnen zijn door het geslacht van hun kindje (wat niets te maken heeft met hoe graag je ‘t ziet natuurlijk). Ik zou denken, een mens wilt kindjes, punt. Wat dat mag zijn m/v/x, dat maakt toch niet uit in die natuurlijke “voortplantingsdrang”?
Ik vind het vooral een pijnlijke gedachte dat er al verwachtingen rusten op een ongeboren kind. Een keer op de wereld moet je al aan zoveel verwachtingen voldoen… ik had een schoonmoeder die erg had gehoopt een kleindochter, maar ‘t is een zoontje geworden. Dat vond ik al een heel vervelend gevoel, alsof ik teleurstelde met iets dat ik niet onder controle had…
Maar liefste Sofie, je koppelt heel wat negatieve emoties aan dit gegeven. Niemand moet een oordeel vellen over of de reden nu terecht, of onnozel is, of gelijk wat. Je voelt je zo en daarmee uit, en ‘t is erg moedig (misschien al wat therapeutisch) dat je dat neerpent. Misschien kan je door met iemand te praten achterhalen of er achter dat gevoel misschien iets anders schuilt waardoor dit zo zwaar op je weegt?
Hier ook een mama van twee zonen waar ik super blij mee ben.
Al waren we het voor de eerste zwangerschap al eens over een meisjes naam, de drang naar een dochter heb ik niet. Mijn man wou graag twee zonen en voor mij was het vooral belangrijk dat het kindje gezond zou zijn, ongeacht of het een jongen of meisje was.
Toch kan ik me wel voorstellen hoe je u voelt.
Want zoals jij naar een dochter verlangt, zo prikt het bij mij dat er geen derde kindje meer zal komen. Rationeel sta ik helemaal achter die beslissing, enkel mijn hart is nog niet overtuigd…
Misschien dat de meisjes in de familie het gemis bij jou wat kunnen verzachten door voor hun eens tussen de (roze) jurkjes te lopen?
In het Engels heet dat “gender envy”, laatst een artikel over gelezen- google eens en je ziet dat je niet alleen bent en dat veel mensen zich inderdaad ook schuldig voelen over dat gevoel.
Ik vind het ongelofelijk eerlijk dat je dat hier zo op het net durft te smijten.
Ik weet niet of het voor mij ook zo zou voelen, maar ik begrijp je wel. Ik heb een heel lieve schoonmama die ook twee zonen heeft. Zij zegt altijd: het maakt niet uit een jongen of een meisje, want later krijg je het andere er toch bij (er van uitgaande dat de zonen hetero zijn natuurlijk). Ik wens jou dus later heel toffe schoondochters toe, maar uiteraard ook gewoon straks een derde kind!
Ik snap dat ook, hoor. Ik weet dat dit een emotioneel onderwerp is, en je zult er vast ook wel bij stilgestaan hebben dat de kans niet onbestaande is dat mensen hier vanuit hun eigen emotie op gaan reageren (als in “gij hebt tenminste een kind”, “ik versta mensen als gij niet”, “etc”) maar laat dat niks afdoen aan het feit dat geen enkele emotie er een is die niet mag bestaan, he. Als jij ermee worstelt, dan heeft niemand daar iets over te zeggen, vind ik, dan is dat een oprechte emotie waar ruimte voor moet zijn.
Misschien is het net doordat je er zo mee sukkelt en je er schuldig over voelt dat hij zo aan je vreet. Terwijl gender envy inderdaad een thema is dat heel veel mensen bezig houdt, ik zou dus ook eens googelen.
Ik heb het voor de lol eens opgezocht: dertien jongens na elkaar is het record. 😉 http://www.bbc.com/news/world-us-canada-32742438
Bij mij helpt het dat ik het tegenovergestelde doe: altijd denken dat ik wel niet het geluk zal hebben om te krijgen wat ik hoop. Dan is de shock als het toch zo is ook wel niet te onderschatten, maar kom.
Ik had het niet beter kunnen zeggen. Je voelt wat je voelt, punt, en je hebt het recht om je zo te voelen.
Een vriendin is nu zwanger van een zoontje en ze moet ook nog steeds wennen aan het idee van een jongen. Ze wou ook echt een meisje. Haar zus, vrienden e.d. vinden ze een ondankbaar nest omdat ze ontgoocheld is dat het een jongen is, waardoor ze dus niet langer bij hen terecht kan met haar gevoelens.
Ik zei luidop altijd dat het mij niet uitmaakte, omdat dat nu eenmaal zo hoort, maar ik hoopte toch echt wel op ten minste 1 meisje. Ik vind het moedig dat jij het wel luidop durft te zeggen.
Ik heb wel geluk gehad, heb twee fantastische dochters. Roze kleertjes koop ik wel niet, want ik heb een bloedhekel aan roze en glitters, en “daddy’s little princess” T-shirts, etc. Hier zijn het tomboys met twee pippi langkous staartjes 🙂
Ik heb wel moeite met het feit dat ik nooit echt een normale zwangerschap zal kunnen meemaken, een echte geboorte. Ik heb twee kinderen maar ben in totaal maar 6,5 maand zwanger geweest.
Off-topic, maar: hoe kan dat, in totaal 6,5 zwanger zijn en twee dochters hebben? Ik dacht even in de richting van adoptie… maar nu ik nog even mijn brein pijnig, denk ik dat het dan een tweeling moet zijn?
Net als jij ben ik mama van twee flinke boys, eentje van bijna 3 en eentje van net 3 maanden. Als tienermeisje zag ik mezelf als mama van 2 meisjes. Maar toen ik op mijn 33e de ware nog steeds niet ontmoet had, hoopte ik vooral dat ik nog überhaupt mama zou worden. Gelukkig is het daarna snel gegaan, de liefde kwam op mijn pad en op mijn 35e werd ik mama van mijn eerste zoontje. Ik liep over van geluk met mijn mannetje. Toen ik net zwanger was van mijn tweede kindje, hoopte ik toch nog stiekem op een meisje. We hadden nog een meisjesnaam in gedachten van tijdens de eerste zwangerschap. Die hadden we nog aan niemand verklapt. Bij het onderzoek van 12 weken, kreeg ik echter te horen dat ik besmet was met het cmv-virus en dat er bij besmetting van de foetus 1 kans op 3 was dat het kindje zwaar gehandicapt zou zijn. Ik moest meteen naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Het duurde een vreselijk lange week vooraleer we meer wisten. Een week waarin ik alleen maar aan cmv kon denken. Toen kreeg ik terzelfdertijd zowel het verlossende nieuws dat de besmetting vlak voor de conceptie had plaatsgevonden (en er dus geen besmetting van de foetus kon zijn) als het nieuws dat we in verwachting waren van een jongetje. Ik kon alleen maar zwaar opgelucht en blij zijn dat ik een gezond jongetje in mijn buik droeg. Dat ben ik vandaag nog altijd. Ik wou graag een dochter, maar ik ben megaverliefd op mijn zoontjes. Ik heb me er bij neergelegd dat ik mijn vrouwtje zal moeten staan in een mannenbastion. Maar ze dragen me op handen. En ik word volgende week 38, dus er komen geen kindjes meer. En toch, soms ben ik ook jaloers als ik een mama met haar dochter zie shoppen of als twee vriendinnen arm in arm over straat zie slenteren. Ik heb de naam die we in gedachten hadden voor onze dochter nog aan niemand verklapt en dat zal ik ook niet doen. Je weet maar nooit….
Ik snap dat volledig. Ik heb een dochter en een zoon, dus ik heb nooit dat gevoel gehad over dochters en/of zonen, maar wel over een derde kind. Wat jij voelt wanneer je hoort dat iemand een dochter krijgt, dat voel ik wanneer iemand zegt “ik ben zwanger”… Ik weet dat er geen derde zal komen (of er zou een wonder moeten gebeuren 😉 en ik kan dat momenteel ook geen plaats geven. Dus ik duim voor jou voor een derde én een dochter. Echt.
Ik ging alleen maar zonen hebben en ik heb ook geweend toen bleek dat O een meisje ging zijn. Wat moest ik met een meisje doen? Maar O is een zalig kind en ik herken heel veel van mezelf in haar. Ook al is zij het kind met wie het het hardste botst, ik weet van waar het komt en dat helpt. Om maar te zeggen: je hoeft je daar niet voor te schamen. Ik hoop alleen dat je dat verlangen of dat gemis ooit wel een plek zal kunnen geven.
Ik begrijp het volledig. Zelfs al ben je gelukkig, niets mag je weerhouden om te dromen. Straffer zelfs, als je stopt met te luisteren naar wat je wil, word je levensmoe denk ik. De vraag is echter waarom wil je per se een dochter? Ik heb me dat ook meermaals afgevraagd. Ik denk dat het komt omdat ik dan een vriendin voor het leven heb, een kans krijg om haar zoveel mogelijk mee te geven uit mijn eigen ervaringen als vrouw in een mannenwereld (op het werk). Als ik het zo bekijk, besef ik dat niets me weerhoudt om dit ook met zonen te doen of schoondochters of nichtjes of … het vergt enkel wat meer oefening om je droom wat anders in te kleden en ruimer te denken. Laat dat schuldgevoel dus maar vallen.
Heel herkenbaar… alles wat je zegt!
Ik heb een jongen en een meisje… toen ik zwanger was hoopte iedereen vurig op een meisje, want dat hoort zo, een koningswens. Ik heb “het schijt” aan dat woord. Alsof het de perfectie is, de norm.
De wens voor een derde kindje is hier al een tijdje en dan krijg je weer die reactie… maar je hebt toch al eentje van elk waarom wil je er nu nog eentje bij…
Zo zie je maar dat iedereen wel ergens mee worstelt 🙂
fat had ik ook toen ik hoorde dat mijn tweede ook een jongen was. Ik was echt ontgoocheld… Ik vond het zelfs niet leuk om nieuwe kleertjes te kopen want ik vond toch niks leuk voor jongens. Dus ik begrijp het maar al te goed. En ik had ook een immens schuldgevoel, want twee gezonde kinderen… Het is onbetaalbaar en een heel grote luxe. Maar er is een derde gekomen… Een dochtertje! Die uiteindelijk een echte tomboy is! Maar wat hou ik van mijn stoere meid! En natuurlijk evenveel van mijn jongens. Maar maak je niet druk over dat schuldgevoel, ik vind het knap fat je het durft uitspreken!
Altijd wel een dochter gewild maar uiteindelijk moeder geworden van drie zonen. Na nummer twee was de kinderwens niet helemaal over, het bleef zinderen… Misschien ook het idee van nog een kans te hebben op een dochter. Toen manlief nog effe sms’te dat het ‘wel weer een zoon ging zijn’ net voor ik hetzelfde kreeg te horen bij de gyn, was ik even ontgoocheld. Ik denk dat de gyn het wel door had. Ik heb toch een paar dagen nodig gehad om te wennen aan het idee. Ondertussen zijn we 7 jaar verder en ben ik blij dat ik niet elke dag lange haren moet kammen en staarten maken, dat het maandverband alleen voor mij is. Het pikt soms nog wel, vooral dat ik later alleen maar de schoonmoeder zal zijn en dat de relatie met een schoondochter heel anders is dan met een dochter (denk ik). De ideale meisjesnaam heb ik nooit gehad, al heb ik wel nog mijn favoriete namen voor een nummer 4 (die er zeer zeker nooit zal komen) . Zeg nu zelf: Arne, mats, nand en nest of Arne, mats, nand en nette, dat klinkt toch, niet? #hersenspinsels
Ik was eerlijk gezegd toch extra blij toen baby 1 van het andere geslacht bleek dan baby 1. Een jongen is geweldig en ik wou als eerste een jongen, maar daarna toch graag een meisje. Wat idd niet betekent dat je een tweede zoon dan minder graag zou zien. Ik begrijp het volkomen.
Je hoeft je helemaal niet te schamen, ik heb net veel bewondering voor jou dat je het dúrft te zeggen. Mensen hebben zo snel een oordeel klaar en geven altijd overal commentaar op, dat merk ik ook hier in sommige bovenstaande reacties. Ik had het er net over met mijn moeke en zij gaf net toe dat ze het ooit heel erg moeilijk zou gehad hebben als ze 3 jongens had in plaats 2 jongens en een dochter. Dus wie weet, Sofie, is dat ook voor jou weggelegd 🙂
Ik versta dat. Mijn man wilde héél graag een jongen. Ik héél graag een meisje. Ik moest en zou het geslacht weten van zodra het mogelijk was, gewoon om het feit dat moest het een jongen geweest zijn, om toch genoeg tijd te hebben om aan het idee te wennen.
Het is waar, een jongen zou even welkom geweest zijn, maar ik was zoooo opgelucht en blij dat het een meisje is! En eerlijk, mijn man was efkes in shock toen hij het hoorde, en moest wennen aan het idee.
Voor mijn tweede hoef ik het geslacht niet te weten, het is niet meer zo belangrijk, ik heb mijn meisje…
Ik durf te zeggen dat ik hetzelfde gevoel zou hebben als jij nu…
En mijn zus die was net omgekeerd, die wilde alleen maar jongens, en ze heeft alleen maar jongens, dus zij blij 🙂
Neen, zo raar is dat niet. Wij zijn gezegend met een superheld (bijna 7) én een superheldin (3). En hoe raar het ook klinkt, bij beide zwangerschappen, was er een moment van ontgoocheling toen het geslacht werd bekend gemaakt. Omdat je altijd het gevoel hebt dat je het andere mist… Dus schaam je niet, nooit, je bent niet de enige.
Ik weet een gezinnetje met 4 zonen, perfect gelukkig, maar ook met het eeuwige gemis van een dochter. En uiteindelijk zijn ze nu peetouder van een Plan-dochter. Eindelijk een dochter! Niet om door de roze kledingafdelingen mee te lopen. Maar om ook haar een goede start in het leven te geven.
Het gemis om jouw droomdochter zal misschien nooit helemaal weggaan, maar jij zal vast en zeker voor altijd op handen gedragen worden door al jouw mannen daar…
Dikke knuff!
Ik ben een meisjesmama, maar ik heb mezelf altijd met minstens een zoon gezien. Toen ik van onze tweede dochter bevallen was, zei ik tegen mijn man: nu ga je nooit een zoon hebben om mee naar de voetbal te gaan. Zijn antwoord toen was: “dan zal ik dat later met mijn kleinzonen doen”. Het liefste wat hij toen tegen mij kon zeggen… Gelukkig heb ik 2 jongens-metekindjes en kan ik daar mijn voetbalspullen aan kwijt…
Waarom zou je man niet met de dochter(s) naar het voetbal kunnen gaan?
Ik heb precies hetzelfde. 2 jongens van nu bijna 12 en 14. Heel blij mee, trots op zulke stoere mannen. Maar als ik een genderreveal zie van een meisje, zeker na 2 jongens, voel ik jaloezie. Ik had graag 3 kinderen gewild, mijn man vond 2 genoeg. Ik weet bijna zeker dat de 3e een meisje was geweest. Maar nu zal ik het nooit weten…
Ik begrijp u en moet zelfs bleiten omdat ge geen dochter hebt. Voor de echo van het geslacht heb ik geweend uit schrik dat het een jongen ging zijn. Het lief zat al met zijn handen in zijn haar voor die echo omdat er 50% kans was op een jongen en toen de dokter zei dat het een meisje was vroeg hij razendsnel: “GE ZIJT TOCH ZEKER?”. Waarom ik mij zo voel naar dat gender toe? Geen exact idee, maar het maakte er het gevoel niet minder echt om. Ik zweer u.
Sofie toch 😕😟 en wat mij betreft is er door het gemis van een meisje niet minder liefde naar uw jongens toe. Ge houdt ervan, zoveel is duidelijk. Verder volg ik Kelly, Google eens gender envy.
mijn antwoord weet je al 😉
wat knap dat je dit alles open en bloot verteld…
ik denk dat hieromtrent nog hele taboe bestaat…
intussen tijd: geniet ven je 2 (3) schatten…
Interessante post.
Ik hoor twee heel andere dingen. Ten eerste: je wil graag een derde kind. Heel graag.
Ten tweede: je zou heel graag een dochter willen.
Ik denk dat de focus op dat tweede wel eens een manier zou kunnen zijn om uw verdriet om dat eerste te verwerken.
Het is in elk geval het enige waar je invloed op hebt. Ik weet niet goed wat je bedoelt met die wonderen, of die nu psychisch of fysiek zijn. Maar weet dat een ochtendspits er over een paar jaar alweer heel anders uit kan zien. Dat tussen kinderen niet netjes twee jaar moet zitten. Zoals Lynn hier schreef: niets zou je mogen weerhouden te dromen.
4 dochters én een achternaam die dreigt uit te sterven. MAAR !… nu (veel later) blijkt dit het beste wat ons kon overkomen.
Dochters kunnen nu toch ook een naam doorgeven, dus van ‘uitsterven’ hoeft geen sprake meer te zijn. Ik hoor in mijn omgeving ook nog koppels hopen op een jongen, om de naam door te geven… Alsof die nieuwe wet op de achternamen helemaal niet bestaat. Waarschijnlijk kost het ons telkens wat moeite om te wennen aan veranderingen…
Eens gekozen voor het eerste kind moeten alle kinderen van hetzelfde ouderpaar dezelfde achternaam hebben. Mijn kinderen zijn geboren voor die wet…. Mijn moeders achternaam is zelfs uitgestorven … En de meerderheid kiest blijkbaar ook nog altijd voor de achternaam van de vader…. Niet onlogisch denk ik, traditie en misschien ook welk een claim leggen?
Ik snap helemaal wat je bedoeld , na men eerste zoon wilde ik toch nog een kindje , hoopte op een meisje maar bleek trug een jonge wat ik eerst zo jammer vond maar toen ik hem na de bevalling in men arme had weeral helemaal verliefd was op mijn kleine boy , maar toch bleef ik zo jaloers op moeders met dochters ook al zag ik men zonen doodgraag , na 3 jaar bleek ik trug zwanger , eigenlijk heel onverwachts , toen hopen op toch een meisje en ja hoor daar was men kleine lieve meid , sindsdien is de drang om nog een kindje om hopelijk de dochter te krijgen die ik wou weg , en ben ik super gelukkig met men drie prachtige Kids 🙂 en mss komt jou droom toch ook nog uit .
Hey!
Ik heb jouw ‘verhaal’ door gestuurd gekregen van m’n beste vriendin. Wat herken ik mezelf in dat verhaal… Ik wil je vooral dit zeggen: laat je niet te veel opjutten door mensen die zeggen dat je voor een derde kindje moet gaan om alsnog je dochter te krijgen…Het kan natuurlijk wel (ken genoeg gezinnen zo), maar ik ben 8 weken geleden bevallen van ons derde zoontje. En ook bij mij vreet het gemis van een dochter heel erg aan mij. Mijn man hoefde ook geen dochters.. Ik wilde graag 3 kinderen, maar durf gerust bekennen dat ik niet zeker weet of nummertje 3 er gekomen zijn als ons tweede kindje een meisje zou geweest zijn. Dus ergens hoopte ik toch nog op een ‘laatste’ kans. Niet dus.. bij ons tweede zoontje heb ik twee dagen geweend en niet gesproken tegen mijn man (ocharme..want hij bepaald het wel, maar kan het uiteraard niet kiezen). Bij deze laatste zwangerschap heb ik elke dag gewenst…maar toen de gyn het zei was ik zo van slag..drie dagen geweend.. En net zoals jij ben ik echt smoorverliefd op mijn 3 boys en voel ik mij zó schuldig tegenover hen. Niemand zal dat gevoel ooit kunnen veranderen. Iemand zei me dat het 2 verschillende gevoelens zijn, een dochter willen én je zonen erg graag zien, en dat ik me daarom niet schuldig hoef te voelen. Weet dat je niet alleen bent…ik zoek ‘lotgenoten’ op en heb al veel dezelfde reacties gehoord. Eigenlijk van bijna iedereen die ik ken met alleen maar zonen. Straks gaan we bezoek bij goede vrienden van ons. We waren samen zwanger van hun eerste zoontje/ons tweede zoontje. We hadden het vaak over de wens voor een meisje. Deze keer waren we weer samen zwanger. Ben hen liep het echter mis op 12 weken. We weten sinds de geboorte van onze derde schat dat ze gelukkig opnieuw zwanger zijn en sinds een maand dat ze deze keer een dochtertje verwachten…Ze was bang om het me te vertellen, want weet perfect hoe ik me voel. Ik kon écht niet afspreken met hen toen. Ben ingestort…maar onze vriendschap is meer waard, dus ik móet het wel onder ogen zien en haar dit geluk toewensen. Maar vind het zo onrechtvaardig… Uiteraard zeg ik tegen iedereen dat een jongen ook leuk is, terwijl ik me anders voel. We krijgen nu reacties als ‘allé nu een vierde nog en een meisje?’. Maar hier stopt het echt wel nu. Heb nu al mijn man moeten ‘overtuigen’ voor een derde 🙂 En ik zou ze alle drie nóóit meer kunnen missen!! Ik hoop nu ook vooral op toffe schoondochters later, maar het zal nooit hetzelfde zijn.. Dikke knuffel!
Ik wil hierbij nog even kwijt dat mijn gevoelens ondertussen volledig veranderd zijn. Door gezondheids problemen ben ik mijn leven helemaal anders gaan zien. Elke dag ben ik dankbaar dat ik zo’n drie prachtkinderen heb. Zó gelukkig dat ik in hun leven mag zijn en als mama voor hen kan zorgen. Onlangs verloor een goede vriendin haar zus en liet hierbij twee dochtertjes achter..de begrafenis was verschrikkelijk. Zij kan haar kinderen niet zien opgroeien..ze mist alles, de jongste gaat zelfs nog niet naar school..en zij moeten verder zonder hun mama..en zonder amper herinneringen want ze zijn nog zo klein. Voor niets zou ik het willen missen om elke dag bij mijn 3 boys te kunnen zijn en hen te vergezellen op hun levenspad! En daar kan geen dochter tegen op! 🙂 ♡
En ik ben er ook 100% zeker van: moesten we opnieuw voor de keuze staan, nummertje 3 kwam er zéker! Als het aan mij lag en ik zou minder kunnen gaan werken, kwam er zelfs nog een nummertje 4 😉
Mijn verhaal is heel gelijkaardig aan dat van Caro hierboven, maar ik heb twee dochters. Ik heb mezelf altijd gezien als een mama van zonen. Toen ik bij mijn eerste zwangerschap te horen kreeg dat we een dochtertje zouden krijgen, was ik wat uit mijn lood geslagen. Ik heb enkele weken (of waren het maanden?) nodig gehad om te wennen aan het idee, maar toen was het ok. In mijn hoofd zat wel meteen: dan hoop ik dat de tweede een jongen zal zijn. Tijdens mijn tweede zwangerschap kon mijn man niet mee naar de echo op 16 weken en ik wilde het geslacht niet alleen te horen krijgen omdat ik wist dat de ontgoocheling heel groot zou zijn bij een tweede meisje. Daarom heeft de gynaecoloog het geslacht op een briefje geschreven dat mijn man thuis geopend heeft, want ik durfde niet. Toen hij het zei, dat er weer een meisje zou komen, ben ik een beetje ingestort. Ik heb enkele dagen veel geweend, daarna heb ik geprobeerd om het te aanvaarden, maar de ontgoocheling bleef toch hangen. Toen ik 24 weken ver was, heeft mijn huisarts vastgesteld dat ik besmet was met CMV. Toen wist ik pas wat instorten echt is. De rest van de zwangerschap is een lange periode van stress geweest, met om de zoveel tijd een uitgebreide echo/scan bij een gespecialiseerde gynaecoloog. Opeens deed dat geslacht er compleet niet meer toe voor mij en was ik uitsluitend nog bezig met de vraag of mijn kindje gezond geboren zou worden. Vijf dagen na de bevalling, de eerste dag dat we thuis waren van het ziekenhuis hebben we het verlossende telefoontje gekregen dat uit het urineonderzoek bleek dat ons dochtertje niet besmet is met CMV. Dat gevoel was onbeschrijflijk, ik krijg nog altijd kippenvel als ik daaraan terugdenk. Ondertussen is mijn meid een jaar en ik zie haar nog altijd een beetje als mijn grootste geluk omdat alles zo goed afgelopen is.
Na alles wat we doogemaakt hebben, kan ik zeggen dat ik er vrede mee heb dat er hier nooit een zoon zal komen. Ik vind het nog altijd jammer, en soms prikt het een klein beetje als ik hoor dat mensen een zoon zullen krijgen, maar het zit niet meer diep bij mij. Ik begrijp wel heel goed dat het voor anderen moeilijk kan zijn, en een constant gemis kan betekenen. Voor mij is het cliché ‘als het maar gezond is’ even heel tastbaar geworden en daardoor kan ik dat geslacht beter relativeren. Ik wens je natuurlijk zo geen ervaring toe, maar ik hoop dat je ook iets vindt dat helpt om het een plaats te geven en achter je te laten.
Zeer herkenbaar, ondertussen ben ik mama van twee leuke dochters van 4 en 6, maar toen ik zwanger was van de tweede hoopte ik op een jongen. De gyneacologe had het op 3 maanden ook zo gezien, na de punctie (ik was toch al bijna 40), bleek het weer een meisje te zijn en ook ik was er niet goed van. De naam voor een jongen hebben we nooit bekend gemaakt en we zullen hem ook nooit meer gebruiken. Heel af en toe flitst het nog eens door mijn hoofd ook al ben ik blij met mijn levendige en vooral gezonde meisjes ! Ik zou ze niet meer kunnen missen.
Ook hier datzelfde gevoel… Ik hoopte ook op een dochter…
Maar de oudste werd een zoon.
Nummer 2 bleken er 2 tegelijk, dus qua kansberekening zat ik goed: 75% kans dat er een meisje bij zat.
Maar het zijn dus 3 jongens, met 2 jaar tussen. Ik troost me met de gedachten dat die super veel plezier gaan hebben samen, als ze wat groter zijn.
En een vierde – in de hoop dat het een meisje wordt? Toch maar niet, zeker. Al knaagt het hier ook dat er nooit een meisje zal zijn, noch een derde zwangerschap.
Ik had een lichte voorkeur voor een meisje en was dan ook blij dat mijn eerste een meisje was. Toen ik net zwanger was van ons tweede kindje, wou ik er graag nog een meisje bij. In mijn hoofd zat dat we een gezin zouden worden met 2 meisjes. Het werd een zoontje. Ik was niet echt ontgoocheld maar moest wel echt wennen aan het idee.
Nu mijn zoon bijna vier wordt, ben ik ontzettend blij dat hij een jongen is. Ik ervaar het opvoeden van een dochter echt anders dan het opvoeden van een zoon. Onze zoon was als baby en peuter niet gemakkelijk, maar sinds hij een kleuter is, geniet ik enorm van hem. Zijn kapoenenstreken, zijn zotte uitspraken, zijn typische stoerdoenerij terwijl hij binnenin erg zachtaardig is … Ik vind het heel bijzonder. Ik vind mijn dochter ook bijzonder, maar op een manier die herkenbaarder is voor mij. Misschien komt dat ook omdat mijn dochter enorm op mij lijkt qua karakter, terwijl mijn zoon echt totaal anders is. Maar écht totaal anders: soms kijk ik naar hem en kan ik precies moeilijk geloven dat hij mijn zoon is, zo anders is hij. Een raar gevoel, maar ik ben echt absoluut dol op hem.
Je kinderen graag zien heeft niets te maken met welk geslacht ze hebben. Je schamen omdat je graag een bepaald geslacht hebt, hoeft ook absoluut niet.
Ik zag mijzelf ook altijd mama worden van dochters. Ik had ook een duidelijke voorkeur voor een meisje en ik had ook altijd een beetje medelijden met moeders die enkel zonen hadden. En uiteindelijk heb ik nu zelf 3 zonen. Bij de laatste twee zwangerschappen was ik teleurgesteld. Maar ik heb mezelf nooit toegestaan om door te denken hoe het zou zijn om een meisje te hebben. Doe ik nog steeds niet. En dat helpt wel. Ik focus me op het positieve van zonen: hun no_nonsens attitude, recht door zee, geen gedoe met kliekjes en vriendinnetjes die gemeen doen, hun energie en enthousiasme om altijd buiten te gaan en actief te zijn. Ze hebben ook super veel aan mekaar. En hoewel ik regelmatig zot word van hun drukte denk ik niet dat ik nu drie meisjes zou verkiezen. Ik vind het ook wel gemakkelijk dat ik mijn eigen onzekerheden niet terug ga zien tijdens hun puberteit. Maar als ik aan later denk, dan mis ik nog steeds een dochter. Niks aan te doen…
Ik vind het dapper, dat je dat zo durft uitspreken. Zelf ben ik nog niet ‘in de kinders’, maar hoop ik vurig op een jongensnest. Ik heb altijd met dat idee rondgelopen, maar ja, je hebt het niet voor het kiezen he… Goede moed en volg de goede raad van hierboven (als het je aanstaat, natuurlijk :-))
De mensen die geen voorkeur hebben voor een bepaald geslacht zijn in de minderheid hoor, daar ben ik vrij zeker van. Niet iedereen durft het te vertellen, omdat je er geen vat op hebt en niemand achteraf wil horen “oei en je wilde liever een jongen/meisje, wat nu?”. Dus volgt er vaak de gekende uitspraak “als het maar gezond is”. Ik hoopte zelf ook op een meisje, en kreeg ook een zoontje. Zie ik hem daarom minder graag? Absoluut niet, ik ben stapelzot van hem. Hoop ik op een meisje als we terug voor een kindje gaan? Sowieso. Zal ik licht teleurgesteld zijn mocht het een jongetje zijn? Sowieso. Zal ik hem dan minder graag zien? Absoluut niet. Het is een beetje afscheid nemen van een toekomstbeeld dat je voor ogen had, van iets wat je jezelf had toegewenst. Is het niet volstrekt normaal dat je daarom wat verdrietig bent?
Ik heb het gevoel dat jij een van de weinige mensen bent die durft schrijven wat ze écht denkt. Dingen die andere mensen diep van binnen verstoppen en niet durven vertellen uit schaamte, uit angst voor onbegrip,… Als meer mensen dit zoals jij durfden, zou er dan net niet minder schaamte en onbegrip zijn?
Ik begrijp je gevoel wel hoor, al ken ik het zelf niet. “Als ze maar gezond zijn” is hier het motto en dan maakt het écht niet uit of het een jongen of een meisje is. Als het maar gezond is. Vroeger al en nu zeker.
En wie weet krijgen ze toch nog een periode dat ze rokjes en nagellak willen, wie weet 😉
Wij hebben 3 zonen. Stuk voor stuk schatten van jongens. Ze houden van knuffelen, zijn schattig, lief, grappig en energiek. Ze dragen me op handen. Ik voel me een gelukzak, wil met niemand ruilen. Maar als jij me je zou zien lopen met m’n jongens, zou je denken “ocharme”. Echt waar, dat denk je zo fout! Denk de volgende keer als je een mama met haar zonen ziet lopen liever dat het eigenlijk heel mooi is en dat ze het vermoedelijk zeer fijn hebben samen.
Ik merk vooral dat je kinderwens nog niet vervuld is. Wij hebben ook getwijfeld over een derde. De lijst met praktische bezwaren was zeer lang. De lijst met pro’s was kort: het was wat ons hartje wou. We zijn er voor gegaan. Er zullen wel praktische bezwaren zijn die doorwegen (vb. gezondheid, financiële problemen). Maar andere zaken zijn meestal van voorbijgaande aard. Ik wou niet dat we ons later zouden beklagen dat het derde kind er niet was gekomen omdat de auto te klein was of de ochtendspits een paar jaar heavy zou zijn. Wie weet werk je over enkele jaren elders of heb je een ander uurrooster?
Als er een derde komt en het is een meisje, hoop ik dat ze voldoet aan wat je van een dochter verwacht. De verwachtingen liggen hoog…
Lieve Sofie,
We hebben drie dochters en vijf kleindochters …en drie super schoonzoons ! Toen ik op jonge leeftijd zwanger was (21)droomde ik van een zoontje ..ik had ook een naam ..Sebastian..en ik ben blijven dromen. Ik ben zo blij met onze kroost maar begrijp je zo goed..al ben ik een oma …het maakt achteraf niets uit ..zoons of dochters..Samen genieten van het leven dat is het belangrijkste!
Aan het aantal reacties te zien ben je duidelijk niet alleen met je gevoelens, heel normaal dus😀 Ik denk dat er zelfs op zappybaby forum vroeger een topic was “hoe krijg ik een meisje?” van jongensmoeders met de vreemdste tips om dat voor elkaar te krijgen dus je staat zeker niet alleen.
Ik ben mama van een dochtertje en ik ben er tevreden mee en moest er nog een kindje komen zou het mij niet uitmaken of het een jongen of meisje is. Hoewel ik zeker geen typische meisjesmama ben ( heb jaren gevoetbald en met vlechtjes en staartjes en roos heb ik niets😀)
Eerlijk gezegd wou ik ook een meisje en was ik er vast van overtuigd dat ik twee jongens zou krijgen. Ik heb een broer dus zo onbekend was een jongen in huis nu ook weer niet, maar ik wou een meisje omdat ik een meisje ben. Toen de gyne me vroeg wat ik dat dat het geslacht was en dat moeders dat meestal voelen, zei ik “jongen” en zij zei “nee toch niet”. Ik kon het niet geloven. En mijn man, die alleen een broer heeft, vroeg zich serieus af wat hij met een meisje moest “doen”. Dat is ook het moment dat ik echt voor mezelf durfde toegeven dat ik een voorkeur had. Maar de jongen is er ook gekomen, omdat we altijd gezegd hadden dat we twee kinderen wouden.
Ik heb nu nog maar 1 zoontje, die ik niet liever zou kunnen zien, hij is oprecht mijn alles. Maar ik heb de dagen na de echo ook lopen huilen en ik was bang dat hij dat in mijn buik zou voelen.
En bij een 2e zal ik vuurhard hopen op een meisje. Ik heb een voorgevoel dat ik ook 2 jongens zal hebben. Nu kan ik dat nog afdoen als doemdenken, maar ooit zal ik het weten.
En dan zal ik ook, net zoals jou, mijn zonen doodgraag zien maar ook jaloers zijn op al die met een meisje 🙂
En ik weet ook dat het eigenlijk echt niet uitmaakt en dat ik vooral gezonde en gelukkige kinderen wil 🙂
Maar bedankt om het op te schrijven, het is iets dat “niet mag gezegd worden” en dat maakt het net zo lastig soms
Ik snap je gevoel helemaal en heb precies hetzelfde. Ik heb 3 jongens. Een van bijna 4, bijna 2 en 3 maanden. Toen ik was bevallen van de eerste was ik heilig overtuigd dat de volgende een jongen zou zijn, en daarna zouden we een meisje krijgen. Maar nee, het was weer een jongen. Dat heeft geresulteerd in een prenatale depressie. Ik wilde het kind helemaal niet. En ik heb het er nog steeds behoorlijk moeilijk mee dat ik nooit een dochter zal krijgen. Al van kleins af aan droomde ik altijd al van een dochter. En ik kan me ook niet anders dan steeds afvragen waarom. Waarom mag ik geen meisje krijgen? Wat heb ik gedaan dat ik alleen jongens kreeg? Alsof het een straf is, al die mannen. Want dat is het natuurlijk niet. En ik ben ook echt wel stapelgek op ze. Vind het heerlijk om m’n dagen te slijten als huismama en lekker vies worden, met auto’s en treinen spelen, en grote torens bouwen om die vervolgens heel luidruchtig om te gooien. En toch laat het idee me niet los. Het zit heel diep en doet ontzettend pijn. Gelukkig gaat het nu steeds beter met me, en vrede sluiten met het idee. Moeilijk zal ik het altijd vinden, dus ik hoop maar dat m’n zoons leuke vrouwen krijgen later en in hemelsnaam dochters krijgen, zodat ik tóch nog die leuke roze kleertjes, rokjes, jurkjes, bloemetjes, vlechtjes en staartjes kan kopen en maken.
Hallo Samantha, Ik ben journaliste van Sjiek, het weekendmagazine van HBvL. Ik schrijf momenteel een artikel over als je intense wens om een dochtertje te krijgen, niet in vervulling gaat. Hierover interview ik donderdag een therapeute, maar ik wil ook heel graag (anoniem) nog een getuigenis bij het artikel plaatsen. Jouw verhaal spreekt me erg aan. Zou ik jou misschien deze week telefonisch mogen interviewen? Dit zal ongeveer een half uur in beslag nemen. Je kan me bereiken via manon1324@outlook.com. Als je me een berichtje stuurt, geef ik je mijn telefoonnummer en verdere gegevens. Ik hoor graag van je. Alvast bedankt! Groetjes, Manon
Hier een moeder uit NL. Moeder van 4 zonen. De jongste is nu bijna 5 jaar. En nog elke dag ben ik verdrietig en ongelukkig vanwege het feit dat ik me staande moet houden in een jongenswereld. Oja, ze zijn gek op mij en ik op hen. Maar het gemis zit zo ongelooflijk diep dat ik er mee opsta en mee naar bed ga. Er gaat geen week voorbij dat het niet uitdraait op een huilbui. Mijn derde en vierde zijn ook het gevolg van weer proberen voor een meisje. Ik was bij nummer 2 helemaal uit het veld geslagen. Maar dat had ik een plekje kunnen geven en we konden nog voor een derde. Toen dat een jongen bleek was ik echt van de wereld. Ik wilde niks van m’n buik weten en had de meeat zwarte ideeen in m’n hoofd. Ik heb niks gekocht en geen naam verzonnen. Dat heeft mijn man allemaal gedaan. En zo ook bij nummer 4. Nu zou ik ze niet meer kunnen missen. Ik ben nu enorm aan het twijfelen nog voor een vijfde te gaan. Heb alle opties al overwogen. Van ivf in het buitenland toe! Maar lichamelijk laat het het niet toe. Maar ik kan me er nog steeds niet bij neerleggen dat er bij mij in huis nooit een dochtertje zal wonen. Nooit!
hoi,
ik ben een mama van bijna 7 zonen en ik herken jouw verhaal volledig.
ik kon het zelf niet beter uitleggen.
ondanks dat ik besef dat ik al 6 gezonde gelukkige zonen heb en 2 zoontjes dat kort na geboorte zijn overleden was een tweeling die we beide zijn verloren en een aantal miskramen verder, blijft het gemis van een meisje supergroot voor mij. ik loop ook heel dikwijls te wenen en voel dat het bij mij ook super erg pikt.
ik mag dankbaar zijn dat mijn man net als ik een groot gezin wilde, maar ik voel dat men lichaam stil uitgeput geraakt maar de hoop een dochter krijg ik niet over men hart om dit op te geven het gemis is supergroot ook al zou ik mijn jongens voor geen geld van de wereld kunnen missen. ik weet dat dit zo ondankbaar klinkt vooral naar mensen die moeilijk zwanger kunnen worden, maar denk dat dit gevoel op sommige punten hetzelfde aanvoelt alleen hebbeb zij mss geen voorkeur.
mijn jongens verlangen ook heel erg naar een zus en stellen ook veel vragen hoe het komt dat ze thuis alleen maar met jongens zijn.
nu even iets anders een van men jongens 5 jaar blijkt zwanger te zijn van een meisje en zijn baby wordt bijna geboren en ja mama het wordt een meisje want als het bij jou niet lukt dan dan krijg ik er eentje.
stiekem hoop ik dat we alsnog een dochter gaan krijgen maar geef de hoopmet diepspijt in mijn hart bijna op.
en dan nu net te horen gekregen dat men man peter gaat worden pikt heel erg hard, ik hoop dat hij het afblaast want dit is erg pijnlijk voor mij, maar ergens vanbinnen weet ik ook als je dit beloofd hebt om te doen dat je het ook moet nakomen. dus ik zal er mij maar moeten bij neerleggen
groetjes ineke
hier was het precies andersom ik begrijp je gemis wel volkomen en ook dat het een beetje pijn doet
wij hebben 3 schatten van dochtertjes echt 3 lieve knappe gezonde meisjes van 8 6 en 1
maar toen bleek dat ik zwanger was van de vierde hoopten ik nog net zo vuurig dat het dit keer een jongetje zou zijn en mijn man ook en hij is ook echt stapelgek op onze meisjes
toen bleek bij de 20 weken echo dat het een jongetje is werd ik zo blij mijn man ook dat is niet te beschrijven zo blij
mijn oudste dochtertje zei toen ze het hoorde mam dit is zeker de meest speciaale zwangerschap voor jou precies wat je wilden
ik zei haar ahh lieverd jullie zijn allemaal speciaal voor mij maar mama is wel heel blij ermee omdat mama altijd al een jongetje wilden . dat bedoel ik ook mama zei ze terug zo lief
ze vinden het ook gaaf dat ze een broertje krijgen
mijn harte wens komt uit .
mijn man heeft al een zoon uit zijn eerste huwelijk maar helaas mag hij van zijn ex vrouw geen contact meer mee
dus hij heeft hem nooit echt gekend
nu voel ik mij erg schuldig dat ik dit schrijf omdat jij natuurlijk zo graag een meisje wenst
ik wil alleen maar aangeven hoe goed ik je begrijp en met je mee leef
en zulke dingen worden vaak onderschat maar het doet echt zeer en dat mag ook gewoon
ik wil ook even aangeven hoe andersom het hier weer juist was dat wij zo verlangden naar een jongen
en dat terwijl mijn man echt een meisjes papa is hij kamt hun haar smorgends als ik vertrek naar mijn werk
en koopt kleren met ze
en bakt taarten met ze wat ik niet kan haha
maar goed heel veel sterkte met dit gevoel.
en mooi dat je erover schrijft
Ik kom hier net op door te googlen. En ik ben blij dat ik niet de enige ben.
Ook mama van 2 jongens. En ik ben stapelgek van ze, maar toch blijf ik ‘snakken’ naar een dochter.
Toen we hoorde dat de 2de terug een jongen ging zijn, moest ik daar toch even aan wennen. Ik keek dan constant naar mijn omgeving en zag bij iedereen de ‘koningswens’. Ik voelde mij echt ‘minderwaardig’ omdat ik geen meisje had.
Nu vind ik het zalig met mijn 2 jongens, maar toch…. Dat gevoel blijft en ik vind dat erg van mezelf.
Ik heb nu onlangs een vriendin die ook 2 jongens had en haar derde is een meisje. Ik ben er zoo jaloers op. Ik vind dit verschrikkelijk van mezelf.
En wij zouden graag voor een derde gaan, maar ik durf niet zo goed. Ik heb schrik dat het wéér een jongen zal zijn. Kans is natuurlijk groot, en ik ga dat manneke doodgraag zien, maar ik ga ergens wel ‘ongelukkkig’ blijven door het gemis van een dochter.
Blij dat ik niet de enige ben. Ik ga die Engelse term ook eens opzoeken.
Beste Sofie,
Wat ontzettend knap van je dat je hier zo eerlijk voor uit durft te komen. Je naam /blog is onlangs genoemd in het nederlandse tijdschrift ‘fabulous mama’. Zodoende dat ik je blog heb gevonden!
Ik heb zelf 3 knappe en lieve zoontjes (5,3 en 1 jaar) en ik weet maar al te goed wat Gender Disappointment inhoudt. Ik kom uit een gezin met 3 broers en ik heb altijd van een dochter gedroomd sinds ik met poppen speelde als klein meisje. Toen bij de geboorte van de eerste ze hem omhoog hielden en de arts vroeg ‘En?’ kon ik tot mijn grote verbazing zeggen ‘een jongen ?!’. Na de geboorte van de tweede (de aller aandoenlijkste baby die ik ooit had gezien) nam mijn wens voor een dochter en het verdriet om het feit dat ik nog geen meisje had gebaard grote vormen aan. Het werd een obsessie en ik probeerde met een speciaal meisjesdieet voor de derde keer zwanger te worden. Dit keer moest het absoluut een meisje worden! Het werd een derde zoon. Het verdriet overspoelde me zo hevig en de obsessie om een meisje werd zo groot dat ik uiteindelijk onlangs in therapie ben gegaan. Zeer moeilijk te vinden kan ik wel zeggen, aangezien er weinig bekend is over deze vorm van depressie en er is weinig begrip voor. Er heerst een soort van taboe op, en juist het feit dat je er niet verdrietig over MAG zijn, niet van jezelf (omdat het niet zo hoort) en van je omgeving (je mag blij zijn dat je al 3 gezonde kinderen uberhaupt hebt gekregen) zorgt er voor dat je overladen wordt met schuld en onderhuids verdriet. Maar wat de 1 zijn (on)geluk is, is de ander zijn (on)geluk niet. Laten we elkaar dus respecteren met al onze wensen, hoop en verdriet.
Ik wens je het allerbeste met je schattige gezinnetje!
heel herkenbaar maar dan andersom ik wilde graag een jongetje kreeg een dochtertje daar heb ik mij uiteindelijk toch snel over heen gezet ik dacht nou ja toch wel schattig een meisje van ons twee ik dacht de tweede word een jongetje
toen Yara bijna 1 werd bewust voor een tweede gegaan met in mijn achter hoofd een jongetje
maar bij de 20 weken echo bleek het weer een meisje slik het raakte mij even het kwam even hard aan maar het was een heel zoet lieve rustige baby en ik voelde mij gelijk schuldig dat ik zo dacht
ze was echt zo baby uit een film een heel rustig makkelijk meisje
toen zij 5 werd bewust weer voor een derde gegaan ook bewust wat meer leeftijd er tussen want bij de twee waren het trope jaren
deze keer was ik heel erg zenuwachtig kon niet wachten om te weten of het dit keer een jongetje was
toen bleek weer bij de 20 weken echo dat het een meisje was
gek genoeg dacht ik het moet zeker zo zijn wij mogen geen jongetjes krijgen en ze was zo mooi op de echo en zo actief dat ik mij er al gauw over heen zette en me zelf voor hield bij ons mogen geen jongetjes komen
toen jasmijn net 9 maanden oud was raakte ik zwanger van de vierde
en meteen na de test dacht ik plies laat dit keer onze wens uitkomen maar zowel ik als mijn man durfde er niet meer op te hopen
en wat bleek tijdens de 20 weken echo bleek het een jongetje daar kun je niet om heen zij de verloskundige haha duidelijk een jongetje
mijn man en ik waren in de wolken zo blij
en ook ik ben zielsgelukkig met onze 3 prinsesjes maar het is gewoon altijd een diepe wens van mij gebleven nog voor wij kinderen hadden om een zoontje te krijgen
hij is inmiddels bijna 1 in augustus en een heel lief ondernemend actief mannetje.
Jouw bericht is zo herkenbaar.
Ik ben momenteel zwanger van ons 2de kindje. Ik ben zeer blij met deze zwangerschap, ik weet sinds 2 weken dat het opnieuw een jongetje is.
De gyn had het al gezegd tijdens de 12-weken-echo. Ik hoopte dat hij zich vergist had doordat het nog zo vroeg was. De NIPT-test gaf hetzelfde resultaat.
Ik weet dat ik blij moet zijn dat het tot nu toe allemaal goed verloopt en dat ik zo vlot zwanger ben geraakt, maar toch… Het is mijn laatste zwangerschap, ik zal nooit mama worden van een meisje. Ik wou altijd graag een meisje hebben en ik ben dan ook bang dat dit zal blijven pieken. Iedereen rondom mij krijgt precies meisjes en dat piekt enorm.
Ik schaam mij hier enorm voor, maar ik kan mij hier precies moeilijk over zetten. Ik zou zo graag oprecht blij zijn met ons 2de zoontje.
Ik begrijp je gevoel volledig. Ik heb sinds ik klein was altijd enkel meisjes gewild, ik kom ook uit een gezin van enkel meisjes. Ik had al meteen 2 meisjesnamen in gedachten en nooit willen denken aan jongensnamen omdat ik in mijn hoofd een mama van meisjes wou worden. Ik heb nooit broers gehad, in onze familie ook weinig jongens, amper jongens in mijn klas gehad vroeger. Ik weet niet hoe ik een goede mama kan zijn voor jongens omdat ik het gevoel heb dat ik ze minder goed ga begrijpen en minder goed ga kunnen begeleiden met jongensproblemen. Ik heb ook een hekel aan voetbal en mannen-dingen… en heb altijd gedroomd van later met mijn dochter meisjes dingen te doen, te gaan shoppen, juweeltjes van toen ik klein was te kunnen doorgeven aan mijn dochtertje, evt. trouwkleed later mee uitkiezen… Mijn eerste zwangerschap kreeg ik het nieuws dat het een zoontje ging worden en toen had ik het al even moeilijk. Ik wou altijd een goede mama zijn, maar bij een jongen had ik op voorhand al het gevoel dat ik zou falen. Mijn zoontje werd geboren en natuurlijk vergeet je dan meteen al je voorgaande gedachten en ben je zo verliefd. Het is een schat en ik ben zo blij met hem, hij is zo perfect voor mij dat ik bijna niet kan geloven dat een tweede kindje even perfect gaat zijn in mijn ogen. Maar ik wou toch graag twee kindjes, dus mijn hoop was hoog en mijn man garandeerde me dat het tweede hoogstwaarschijnlijk wel een meisje zou zijn om me gerust te stellen. Nu ben ik twee dagen geleden teruggekomen van een 13 weken echo voor mijn 2e zwangerschap waarop de prof. dr. ook zei dat het weer een jongen gaat worden adhv een duidelijke nub (duidelijker dan bij mijn vorig zoontje). Vanaf de moment dat de dokter “jongen” zei, kon ik me niet meer concentreren op de rest van de echo. Mijn man nam ook meteen mijn hand vast. Ik moest een geforceerde lach opzetten, maar eens terug in de auto kwam het er allemaal uit. Iedereen van mijn vriendinnen, mijn zus, alle mensen rondom mij hebben pas een meisje gekregen of zijn zwanger van een meisje en bij mij wordt het opnieuw een jongen. Ik moet de uitslag van de NIPT nog krijgen maar waarom het gevoel uitstellen wanneer je toch al 95% zeker van bent. Mijn omgeving weet nog niet dat ik zwanger ben maar we hadden gepland het dit weekend bekend te maken. Maar mijn hoofd wil dit nog uitstellen door ongeloof dat ik weer geen dochtertje ga krijgen. En daarvoor schaam ik me ook diep. Ik weet dat ik mijn tweede zoontje even graag ga zien als mijn eerste zoontje en er zielsveel van zal houden, maar het gevoel van geluk over een tweede gezond zoontje (zo blijkt uit de echo) gaat gepaard met een rouwproces over het verlies van ooit dochter te krijgen.
Hoi, Ik vind het prachtig hoe je je verhaal doet en het doet deugd om te weten dat wij hier niet alleen mee kampen met dit probleem. Ik probeer dit nu ook zoveeel mogelijk met anderen te delen mss omdat wij z’on groot uitgesproken jongensgezin zijn dat vele mensen ons over hun eigen ervaring en gevoelens komen vertellen en daaruit blijkt dat dit niet enkel een probleem is van deze tijd hoe het bij mij eerst aanvoelde door sommige reacties, maar dat het een probleem al van alle tijden is geweest , alleen zouden ze het nu kunnen oplossen maar dat door wet verboden is; ik heb 7 zonen en ben nu zwanger van onze 10de jongen., we hebben namelijk een 2ling kort na de geboorte verloren. sowieso wouden we altijd een heel groot gezin , maar hedden wel altijd gehoopt op een een dochter en hoe erg men teleurstelling is ben ik wel blij met mijn jongens , maar toch gaat het verdriet om een meije niet over ook omdat ik besef dat ik niet eeuwig kindjes ga kunnen blijven baren en wil tenslotte ook nog alles kunnen doen met mijn gezin, maar de wens zit zo diep gekoesterd dat ik soms blokeer en dat ik niet alles meer kan zaols gaan winkelen of bij bepaalde vrienden langsgaan om te horen hoe gelukkig ze zijn met hun kinderen van beide geslachten of dat het toch zo anders is of om prinsesjes tegen te komen in schattige jurkjes. na 11 miskramen en bijna 10 kindjes verder weet ik dat ik 2 keer zwanger geweest ben van een dochter en ook nog van jongens dat ik mijn droom stilletjes moet opbergen en dat doet pijn ik weet niet of ik dat aankan , soms wil ik er liever niet meer zijn omdat ik er zo van afzie, maar dan zie ik die lieve snoetjes van men jongens en die zeggen mama niet opgeven. Ik wil terug een happy mama zijn . Trouwens onze jongens zagen ook heel hard voor een zusje
Zo herkenbaar. Ik ben zo dankbaar voor mijn 2 fantastische en gezonde zonen, maar het blijft pieken. Ik hoop echt dat dit gevoel zal verdwijnen…