Ik heb een lief dat graag zottekes doet. Hij leeft alleen vandaag en bijna nooit morgen (tenzij er morgen iets heel leuks op het programma staat). Daartegenover staat zijn bloednuchter lief die soms durft te vergeten om vandaag te leven. En vooral vergeet te genieten. We houden elkaar in balans.

Als ge met uw carpe-diem-lief en de zoon de hele dag in het Amerikaans theater hebt gezeten (het lief warmt het publiek op dat heel hard mag komen lachen met de nieuwe afleveringen van FC De Kampioenen), dan kan de rit ergens anders eindigen dan ge verwacht had.

We gingen gewoon naar Gent rijden en daar de nacht en een deel van de zondag doorbrengen. Ergens op de E40 tussen Brussel en Gent zei ik tegen het lief:

“Allez, dat is gek, ik ben deze zomer nog niet in Wenduine geweest. En dat is ooit nog maar één keer eerder gebeurd. Elk jaar ben ik daar toch wel minstens even. En nu is de zomer voorbij.”

Wenduine by night

Waarop het lief de afrit Gent centrum carrement genegeerd heeft en is doorgereden tot in Wenduine. Een uur later stonden wij dus met onze voeten in het zand. Zottekes he.