We hebben een nieuwe auto. Ik lig daar meestal niet zo van wakker, maar deze heeft (niet) toevallig een gigantisch grote koffer. Na drie jaar gesukkel met buggy’s en ander babygerief ben ik over the moon dat we alles er nu gewoon kunnen ingooien.  Als we niet te veel meenemen, hoeven we zelfs niet intelligent te stapelen. Welkom Skoda Octavia Combo!

Het was ook de eerste auto die mijn lief in zijn al vier en een halfjaar-durende rijbewijsleven zelf mocht kiezen. Toen ik hem leerde kennen, vond hij een rijbewijs overbodig. Nu moest ik hem ongeveer elke dag dat de nieuwe auto er nog niet was, uitgebreid troosten. People can change.

Maar eigenlijk doet dat er allemaal niet zo heel veel toe. Het gaat er om dat ik ook een keertje met de auto mocht rijden. De spiksplinternieuwe auto. De nog naar fabrieksversheid geurende mobiel. Het vehikel waar op de kilometerteller zelfs nog maar twee cijfertjes waren aangesproken. Dat voelt toch een beetje speciaal zo.

Ik was nochtans heel gehaast op dat moment, want ik probeerde krampachtig om op de trouw van onze beste vrienden te geraken. Ik had ook al uren niks meer gegeten en wist dat het nog even ging duren voor ik weer iets in mijn mondholte zou kunnen gooien. Ik had nog een appel.

Ik was echt heel erg van plan om niet in de auto te eten en hem dus heel proper te houden. Ik weet dat je dat (met kinderen) op een bepaald moment toch opgeeft, maar ik vond het in de eerste week echt wat te vroeg. Maar toen dacht ik (en vooral mijn maag), goh, wat kan een appeltje nu kwaad?

Het ging eigenlijk allemaal vlot. Tot de appel op was. Want wat moest ik nu met het klokhuis doen? Ik kon dat niet tijdelijk ergens stockeren zonder de auto te besmeuren, waarop ik een heel erg gemene beslissing nam. Voor een keertje zou God het me wel vergeven als ik hem naar buiten gooide. Het was ten slotte organisch afval, met iets anders zou ik het zelfs nooit overwogen hebben.

Ik opende het raampje langs de passagierskant en bereidde me voor op de worp van mijn leven. Met alle kracht die ik in mijn lijf had, gooide ik het restje appel uit het raam.

Toen er plots appelmoes op het gloednieuwe raampje plakte, merkte ik dat ik het verkeerde raampje had opengezet.

 

 

Auch ja.

 

 

 

PS: Stel je dat voor, dat ge denkt dat ge iets naar buiten gooit, maar dat het vervolgens kei hard tegen het raam knalt. Stel je voor dat het een appel is. En dat je kei hard schrikt.

PPS: Voel jezelf vervolgens zo schuldig dat je ondanks het tijdsgebrek toch stopt op de eerstvolgende parking in de hoop de gloednieuwe auto weer wat schoon te vegen. Alle stukjes appel uit het raam te peuteren door het verschillende keren open en toe te doen. En wat overblijft uiteraard in de vuilnisbak te gooien. Ik heb mijn lesje wel geleerd. Thanks karma.

PPPS: En stel u voor dat ge denkt dat een verzwijgingske om bestwil eigenlijk geen kwaad kan. Hij gaat dat toch nooit weten, right? Dat ge de eerstvolgende keer als het raampje open glijdt, een raar geluid maakt en er vervolgens strepen op het raam verschijnen, denkt dat ge het wel eens een andere keer zult vertellen hoe dat komt. Op uw blog bijvoorbeeld. (Sorry liefje)